Μυαλό εεεεεε, Ελιάς Κουκούτσι!

Αρχικά θέλω να σας εξηγήσω γιατί οι σημαίες των Γευσιχωστών κυματίζουν μεσίστιες. Πολύ απλά έρχεται μια στιγμή στη ζωή ενός Γευσιχώστη που σκέφτεται "Μλκ πως έγινα έτσι!" και αποφασίζει να προσέξει τι να κάνει. Για αυτό το λόγο λοιπόν... ξεκίνησα διατροφή... ναι, τα πολλά έχουν τελειώσει για μένα. Έστω προσωρινά.
Αλλά επειδή κάθε κακό πρέπει να έχει και ένα καλό, είπαμε να το γιορτάσουμε. Καλά για την ακρίβεια γιορτάζαμε τα γενέθλια του Κοιλιόδουλου (να μας ζήσει να τρώει), αλλά αφήστε με εμένα να πιστεύω ότι θέλω.
Το Ελιάς Κουκούτσι είναι ένα μαγαζί στη Βούλα. Κοντά στο τέλος ενός πολυσύχναστου δρόμου, του κεντρικότερου δρόμου της Βούλας, σε μέρες με εμπορική κίνηση (κρίση και μλκίες) δύσκολα βρίσκεις να παρκάρεις. Ωστόσο μετά τις περίεργες αυτές ώρες υπάρχει αρκετό πάρκινγκ τριγύρω, μπορεί να μην παρκάρετε έξω από το μαγαζί, αλλά θα βρείτε αρκετά κοντά (εγώ βρήκα 40-50 μέτρα απόσταση, καλά το λες).
Η διακόσμηση του μαγαζιού είναι πολύ ωραία, πρέπει να το παραδεχτώ αυτό. Έχει και εσωτερικό και εξωτερικό χώρο, με τον εσωτερικό να είναι προτιμότερος για εμένα, αν και ο εξωτερικός χώρος πιστεύω ότι βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία περιβάλλοντα που έχουμε δει. Με αψίδες (όχι αρχαίες) και μερικά δέντρα τριγύρω νιώθεις ότι ήρθες να φας στο χωριό. Σε λίγο κυριλέ χωριό, αλλά σε χωριό.
Εδώ οφείλω να κάνω μια παρατήρηση. Όπως είπα, ο χώρος μου άρεσε πολύ, από τους τοπ, αλλά αν με ρωτούσατε τι μαγαζί είναι, μόνο από το εξωτερικό, θα έλεγα ένα κυριλέ εστιατόριο. Το μαγαζί στην πραγματικότητα είναι μεζεδοπωλείο, όμορφο και προσεγμένο μεν, αλλά μεζεδοπωλείο. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ένα μεζεδοπωλείο δεν είναι κυριλέ, αλλά περισσότερο φιλικό και "ζεστό" περιβάλλον. Το μαγαζί είναι πολύ καλοπροσεγμένο για μεζεδοπωλείο. Και η μουσική δε ταιριάζει με τις προτιμήσεις μου (για μεζεδοπωλείο). Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ευχάριστο περιβάλλον ή σε χαλάει, απλά είναι η προσωπική μου άποψη.
Αφού λοιπόν μιλάμε για μεζεδοπωλείο, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τους μεζέδες. Ένα καλό που είδα στο κατάλογο είναι ότι είναι χωρισμένος σε είδη μεζέδων, με 4 βασικές κατηγορίες Σαλάτες, Διάφορα, Κρεατικά και Θαλασσινά. Συμπαθητική ποικιλία και στις 4 κατηγορίες με αρκετές και διαφορετικές επιλογές. Και ξεκινάει η λίστα με το τι πήραμε (πριν τρομάξετε, ήμασταν 10 άτομα). Εδώ ας προσθέσω και 2 καλά λόγια για τα παιδιά του σέρβις που ήταν εξυπηρετικότατα και πραγματικά δεν μπορούσαμε να έχουμε κανένα παράπονο.
Μια Ριγανάδα (για μένα σνιφ, κλαψ, μπουχουχου), ένα πλιγούρι, μια πικάντικη τυροκαυτερή, μανιτάρια πλευρώτους στη σχάρα, γεμιστά κρεμμύδια και 2 μερίδες πατάτες τηγανητές αποτέλεσαν το πρώτο κύμα. Θαλασσινά δε πήραμε (τι να σου κάνει το θαλασσινό, ειδικά σε μεζέ) και προχωρήσαμε στα κρεατικά με λουκάνικο σχάρας, μοσχαρίσιες φέτες γάλακτος στη σχάρα, μια τηγανιά χοιρινή, ένα χειροποίητο κεμπάπ και ένα σουβλάκι κοτόπουλο.
Μιλώντας για τα φαγητά, δεν έχω να ξεχωρίσω κάτι. Ήταν καλομαγειρεμένα, ίσως το λουκάνικο ήθελε λίγο παραπάνω, αλλά αυτά είναι γούστα. Τα γεμιστά κρεμμύδια άρεσαν ιδιαίτερα στο λαό, οι πατάτες φρέσκες, ενώ η τυροκαυτερή ήταν αρκετά καλή (αλλά φευ όπως συνήθως όχι και τόσο καυτερή... θα φέρω από το χωριό να τους δείξω πως γίνεται... ναι είμαι αρκετά περίεργος και απαιτητικός εκεί).
Ενώ λοιπόν από ποιότητα και προετοιμασία δεν έχω να γράψω κάτι κακό (ούτε τρομερά καλό) για τα φαγητά, έχω να γράψω κάτι κακό για το μέγεθός τους. Οι μερίδες ήταν ΠΟΛΥ μικρές. Και δε μιλάω σαν Γευσιχώστης και μάλιστα πεινασμένος, είναι αντικειμενικά μικρές. Η "μερίδα" σουβλάκι κοτόπουλο είναι ένα σουβλάκι και αυτό μικρό. Και ναι μεν δε μιλάμε για εστιατόριο ή για σουβλατζίδικο, αλλά για όνομα, μεζεδοπωλείο είναι, οι μεζέδες να είναι τουλάχιστον ενός Α μεγέθους. Αυτά τα μεγέθη τα βρίσκει κανείς μόνο σε σουβλατζίδικο και εκεί δε τα αποκαλούν μερίδα...
Και πάμε στο δεύτερο κακό. Το μέγεθος των μερίδων όχι μόνο δε συμβαδίζει με τις τιμές, αλλά κάθε άλλο παρά κοντά είναι. Το προαναφερθέν ένα μοναχικό σουβλάκι κοτόπουλο κοστολογείται 5 ευρώ! Δε λέω, ήταν μαγειρεμένο καλά και παρουσιασμένο επίσης καλά, αλλά μπορώ να πάω σε σουβλατζίδικο στη Γλυφάδα και με την ίδια τιμή να πάρω 5 και μεγαλύτερα. Να πληρώσω λίγο παραπάνω τη διακόσμηση δε λέω, αλλά όχι 500% πάνω! Ενδεικτικά να αναφέρω μερικές τιμές ακόμα για να καταλάβετε τι εννοώ, τηγανητές πατάτες 3,5 ευρώ. Μια τυροκαυτερή, φυσιολογική σε μέγεθος είναι η αλήθεια, 4.20 ευρώ. Το κεμπάπ 6.80 ευρώ! Ένα κεμπάπ!
Κλείνοντας και ανακεφαλαιώνοντας ας πούμε ότι πρόκειται για ένα πολύ όμορφα διακοσμημένο μεζεδοπωλείο, σε αρκετά καλό σημείο, με ωραίο φαγητό, αλλά με μερίδες πολύ μικρές και πολύ ακριβές για το μέγεθός τους. Παρά το τελευταίο, δε μπορώ να πω ότι δε το προτείνω, είναι ωραίο μέρος για να πάτε, έχει καλό φαγητό, απλά δεν είναι το μέρος που θα κάνετε στέκι. Τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσει τις μερίδες ή να ρίξει τις τιμές.

Ελιάς Κουκούτσι
Βασιλέως Παύλου 99,
Βούλα

 Υ.Γ. Έχει κλείσει

Ελαία (Χαλκίδα)

Άρτι αφιχθείς από Χαλκίδα όπου είχα πάει να βρω έναν φίλο που ήρθε από Κομοτηνή (τώρα μη ρωτάτε πως και γιατί βρεθήκαμε Χαλκίδα) κι αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Μιας και κανείς από τους δύο δε ξέρει από Χαλκίδα έβαλα τα μεγάλα μέσα, δηλαδή έπεσε τηλέφωνο σε φίλο Χαλκιδαίο για να προτείνει καλό μέρος για φαγητό. Οπότε αυτός πρότεινε κι εμείς ακούσαμε. Το μαγαζί λοιπόν είναι το ομώνυμο του τίτλου και βρίσκεται στην παραλία Κουρέντι, κέντρο απόκεντρο Χαλκίδα δηλαδή. Τραπεζάκια έχει έξω (αλλά και μέσα λίγα) κάθεσαι και βλέπεις την παραλία από κάτω, είναι σε ήσυχο σημείο χωρίς πολλή κίνηση από αυτοκίνητα και έχει και πάρκινγκ πολύ κοντά.
Το σέρβις ήταν γρήγορο και ευγενικό, οπότε όλα καλά σε αυτόν τον τομέα.

Πάμε και στο φαγητό τώρα, όπου παραγγείλαμε διπλοτηγανισμένες (τώρα αν ήταν διπλοτηγανισμένες δεν είμαι σίγουρος) πατάτες που είχαν και τη φλούδα και μία ωραία σως από πάνω, μια χοιρινή τηγανιά με δενδρολίβανο αν θυμάμαι καλά πού ηταν πολύ ωραία και σε εμφάνιση με τη σάλτσα που είχε αλλά και γευστική. Αυτά από ορεκτικά και από κυρίως πήραμε ένα μπιφτέκι μοσχαρίσιο ο φίλος μου το οποίο αν και ευμεγέθες ήρθε κάπως άψητο στο τραπέζι. Εγώ πήρα ψαρονέφρι με σως μουστάρδας που ήταν και ευπαρουσίαστο αλλά και χορταστικό, γευστικό και συνοδευόταν από φρέσκιες πατάτες τηγανιτές. Α, μην ξεχάσω να αναφέρω το κουβέρ που ήταν το κλασσικό φωμί συνοδευόμενο με πάστα ελιάς και μια σως (γιαούρτι στην ουσία) με μυρωδικά.

Μαζί με δύο μπύρες και ένα νερό πληρώσαμε €40.80. Θεωρώ ελαφρώς τσιμπημένες τις τιμές για δύο άτομα αλλά τουλάχιστον οι μερίδες ήταν μεγάλες και "αποζημιώθηκα" έτσι.

Ελαία (Παραλία Κουρέντι)
Ρεγκούκου 37, Χαλκίδα.

Πετάει πετάει ο τρελός γάιδαρος;

Για να μας έχει ξεφύγει τόσο καιρό... μάλλον... Αλλά επειδή ακόμα και στην αλήθεια να πέταγε (φαντάζεστε ένα ιπτάμενο μαγαζί; Δεν είναι κακή ιδέα...) δε μπορείς να ξεφύγεις από τους Γευσιχώστες για πολύ καιρό, οι 2 γνωστοί άγνωστοι και μη εξαιρετέοι, μαζί με ένα νέο guest star μέλος της φαγοπαρέας φτάνουμε αισίως στον Τρελό Γάιδαρο στη Γλυφάδα.
Πρώτα θέλω να πω για την τοποθεσία του μαγαζιού. Είναι πάνω ακριβώς στην πλατεία Εσπερίδων, σχεδόν δίπλα στο Πιάτσα Τυλιχτό για όσους το ξέρουν (για όσους δε το ξέρουν ψάξτε λίγες αναρτήσεις παρακάτω... ντροπή σας...). Βρίσκεται ανάμεσα σε 2 καφετέριες, των οποίων οι υπερπαραγωγές στην εξωτερική διακόσμηση (καθώς τα τραπέζια και του μαγαζιού αλλά και των άλλων είναι έξω στη πλατεία) το κρύβουν λίγο. Δηλαδή από τα πλάγια (και από την πολύ σημαντική σκοπιά του ανταγωνισμού του, δηλαδή του Πιάτσα), δεν φαίνεται ότι εκεί έχει σουβλατζίδικο, μέχρι να πας ακριβώς μπροστά του, ανφάς που λέγανε οι ζωγράφοι (θαφάς που λέμε εμείς).
Βλέποντας τα γύρω μαγαζιά, έστω και διαφορετικού είδους, στην αρχή η διακόσμηση του χώρου φαίνεται αρκετά φτωχή. Ωστόσο τελικά αυτό δεν ισχύει. Μη φανταστείτε ότι μπαίνοντας στο χώρο ξαφνικά βλέπετε κάτι το τρομερό ή το υπερπολυτελές, κάθε άλλο, η διακόσμηση είναι πολύ απλή. Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι το μαγαζί είναι σουβλατζίδικο και όχι καφετέρια, οπότε δε χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ο χώρος που του αναλογεί πάνω στη πλατεία είναι καλυμένος με σκέπαστρο, γκρι βιομηχανικού στυλ, με λάμπες σαν αυτές που βλέπουμε ότι έχουν τα εργοστάσια στις ταινίες και με εξαερισμό πάνω από κάθε τραπέζι. Και μάλιστα αυτά είναι αρκετά ψηλά ώστε να μην σου αφαιρούν την εντύπωση ότι τρως έξω, καθώς είναι ιδιαίτερα διακριτικά. Επιπλέον οι καρέκλες έχουν πάνω τους γραμμένα ονόματα, κάτι διαφορετικό από άλλα μαγαζιά που το κάνει κάπως μοναδικό. Το μόνο που βρήκα να πω για αυτό το setup είναι ότι (όπως και ο γείτονάς του) θα έχει πρόβλημα όταν πιάσει ο χειμώνας για τα καλά και θα είναι δύσκολο να τρώει έξω ο κόσμος. Το σκέπαστρο είναι καλό, αλλά είναι πολύ ψηλά για να προσφέρει προστασία από, ας πούμε, μια βροχή. Αλλά πιστεύω ότι κάτι θα έχουν σκεφτεί και για αυτό.
Περνάω γρήγορα το σέρβις, το οποίο ήταν εξυπηρετικό και δεν έχω κάτι να αναφέρω, το οποίο είναι καλό, και περνάω στο φαγητό. Εδώ αρχικά να πούμε ότι, ακολουθώντας ίσως μια νέα μόδα, δε ξέρω, το μαγαζί δεν έχει πίτες τυλιχτές αλλά μόνο καλαμάκια. Όπου έχει βέβαια μια ενδιαφέρουσα ποικιλία από καλαμάκια, συγκεκριμένα χοιρινά, κοτόπουλο, κεμπάπ πολίτικα, λουκάνικα κτλ. Σαν γνήσιοι λάτρεις της γνώσης (για εσάς τα κάνουμε όλα μη το ξεχνάμε) πήραμε ένα από την κάθε κατηγορία (για το καθένα μας, μη νομίζετε ότι γίναμε λιτοδίαιτοι). Επιπλέον, έτσι για να τα συνοδέψουμε, πήραμε μια σως Γάιδαρος (για να γλυστράει) και μια τυροκαυτερή, μερικά πιτάκια, μια φέτα ψητή και μια μερίδα πατάτες (έτσι να υπάρχει...).
Ξεκινάω με την μεγάλη αδυναμία εμένα και του Κοιλιόδουλου, η οποία είναι η φέτα. Επιτέλους μετά από ψάξιμο βρήκαμε μια φέτα ψητή που να μας αρέσει. Ίσως είχε λίγα παραπάνω μυρωδικά από ότι έπρεπε, ωστόσο για κανένα λόγο αυτό δε χάλαγε τη γεύση της και πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήταν πολύ καλά ψημένη (όχι σαν κάτι άλλες, αλλά ας μην αρχίσω τώρα). Αμέσως μετά τη φέτα... η απογοήτευση... η σως Γάιδαρος, που σκεφτόμασταν ότι κάτι θα έχει ιδιαίτερο για να έχει το όνομα του μαγαζιού, ήταν απλώς σως μουστάρδα-μαγιονέζα. Δε λέω ότι δεν ήταν φτιαγμένη καλά, αλλά αν θέλεις να δώσεις σε μια σάλτσα το όνομα του μαγαζιού, άλλαξε τη λίγο, βάλ'της λίγο άνιθο που λέει ο λόγος, μη δίνεις για σήμα κατατεθέν μια σως που τρώμε στο στρατό ίδια και απαράλλαχτη! Επιπλέον, μια και ο λόγος για τις σως, να αναφέρω ότι η τυροκαυτερή ήταν λίγο περισσότερο ΤΥΡΟ και λιγότερο ΚΑΥΤΕΡΗ, πάλι δε μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε βέβαια. Απλά, ένεκα και οι 2 Θεσσαλοί και ο ένας Βόρειος, όταν λέμε καυτερή, εννοούμε καυτερή.
Ευτυχώς τα πράγματα όταν φτάνουμε στις πατάτες είναι πολύ καλύτερα. Φρεσκότατες και κομμένες στο χέρι, ήταν μέσα στις καλύτερες που έχουμε τσακ....εεεε.... φάει. Επιπλέον τα πιτάκια ήταν και καλά ζεσταμένα, ούτε καμμένα ούτε ωμά και σε φυσιολογικό μέγεθος. Και πάμε τώρα στο κρέας, το οποίο επίσης ακολουθεί τα επίπέδα της πατάτας. Καθαρό, χωρίς ίχνος λίπους το χοιρινό, γευστικό και καλοψημένο το κοτόπουλο, ενώ το πολίτικο κεμπάπ ήταν πραγματικά λίγο πικάντικο, αλλά το σημαντικότερο, δεν ήταν γεμάτο μυρωδικά που να αλλοιώνουν τη μυρωδιά ή/και τη γεύση. Μυρωδικά είχε, αλλά όσα χρειαζόταν για να έχει τη κατάλληλη ισορροπία. Η μικρή απογοήτευση που μας έφερε το λουκάνικο δεν οφειλόταν σε κάποιο λάθος του μαγαζιού ή κάτι παρόμοιο, αλλά για άλλη μια φορά στη καταγωγή των τριών. Το λουκάνικο διαφήμιζε ότι ήταν με πράσο. Δε θα πω ότι δεν ήταν καλό (αν και δεν ήταν ολόκληρο λουκάνικο αλλά κομμάτια περασμένα στο σουβλάκι) αλλά..... με πράσο, τουλάχιστον όπως τα λέμε εμείς στα μέρη μας, δεν ήταν... Και αν κάποιος έχει αντίθετη άποψη δεσμευόμαστε με Κοιλιόδουλο να τον πάμε μια βόλτα από Παλαμά Καρδίτσας όποτε μπορεί... να μας πει... Κατά τα άλλα ήταν και αυτό ωραίο και καλά ψημένο και φάνηκε ότι ήταν φτιαγμένο καλά και όχι με ότι μας περίσσεψε, όπως φαίνονται τα περισσότερα λουκάνικα.
Αφού φας...πληρώνεις. Οπότε ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και για τις τιμές. Εκεί το μαγαζί χωρίς να είναι παράλογο, μας τα χαλάει λίγο. Θα πω ενδεικτικά ότι το φτηνότερο καλαμάκι είναι 1,5 €, ενώ το λουκάνικο είναι 1,9 €. Και χωρίς να είναι με πράσο! Τιμές Γλυφάδας μεν, αλλά και πάλι η προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι αρκετά τσιμπημένο (όταν δίπλα υπάρχει άλλο μαγαζί με 1,9 € την πίτα...). Επίσης δε μπορώ να πω ότι η διαφορά στη τιμή αξίζει το κόπο. Δε λέω ότι δεν είναι ωραίο το φαγητό, κάθε άλλο, αλλά όταν τρία άτομα πληρώσαμε περίπου 12 € το άτομο για να φάμε σε σουβλατζίδικο, έστω και αν πήραμε αρκετά πράγματα, χωρίς να πάρουμε τυλιχτά σουβλάκια, τότε καταλαβαίνετε ότι δεν είναι μαγαζί που να κάνεις στέκι. Αν θέλετε να το συνδυάσετε με μια έξοδο (αφού είναι σε σημείο που είναι πολύ κοντά στη νέα καρδιά της Γλυφάδας), ειδικά αν θέλετε κάτι ελαφρύ (χωρίς πίτες, τζατζίκια κτλ) ενδείκνυται άφοβα. Απλά όχι για κάθε μέρα.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί που δε το πιάνει το μάτι σου, αλλά με ωραίο χώρο, καλό σέρβις, πολύ καλό φαγητό (με τα ελάχιστα πταίσματα που είπαμε, αλλά αν δεν έχετε συνηθίσει στη κουζίνα που έχουμε συνηθίσει εμείς... δε θα καταλάβετε τίποτα), αλλά λίγο περισσότερο τσιμπημένο (ξαναλέω, προσωπική άποψη) από ότι θα έπρεπε. Συνδυάζεται άνετα με μια βόλτα ή έξοδο και προτείνεται για κάτι ελαφρύ αλλά γευστικό.

Τρελός Γάιδαρος
Αρτέμιδος 1, Πλ. Εσπερίδων
Γλυφάδα

Il gusto και άλλες ιστορίες (Ζάκυνθος)

Να 'μαι κι εγώ! Σας έλειψα το ξέρω. Αλλά κάνει τόσο καλή δουλειά ο φίλος Ζαμπόνις με τις αναρτήσεις του που ντρέπομαι που τα κείμενα μου δεν είναι στο επίπεδο του. Αλλά είπα να γράψω κι εγώ κάτι. Σε αντίθεση με αυτόν που επέλεξε Αιγαίο και όργωσε τη Σύρο εγώ επέλεξα Ιόνιο και όργωσα (και φέτος) τη Ζάκυνθο. Για όποιον θέλει να θυμηθεί κάτι παλαιότερο (που είδα ότι γινόταν χαμός και φέτος) ας ψάξει την ανάρτηση για τη Θύμαλο. Αλλά νομίζω αρκετά με τον πρόλογο κι ας περάσουμε στο "κυρίως πιάτο".

Λοιπόν θα πω κυρίως για ένα εστιατόριο στο Τσιλιβί, το il gusto. Είναι όπως και στα περισσότερα νησιά λίγο απ'όλα, αλλά κυρίως φτιάχνει πίτσα. Καλή πίτσα γιατί είχα ξαναφάει αλλά ποτέ δεν είχα ξανακάτσει στο χώρο του, πάντα την έπαιρνα take away. Είναι τοποθετημένο πάνω στον κεντρικό δρόμο σε γωνία με έναν άλλον δρόμο οπότε η θέα είναι κυρίως αμάξια και πεζοί. Ο ένας τοίχος έχει κάτι σαν τεράστια αφίσα που εγώ προσωπικά δεν έδωσα σημασία τι απεικόνιζε. Βλέπεις και κουζίνα αναλόγως που κάθεσαι στο χώρο. Κόσμο πολύ δεν είχε οπότε το σέρβις ήταν γρήγορο (και ευγενικό). Πάμε και στο φαγητό τώρα. Πήραμε σαν ορεκτικό γαρίδες σαγανάκι που μου άρεσε πολύ η σως που είχαν. Για κυρίως η φίλη μου πήρε πέννες με χοιρινές λωρίδες φιλέτο, έτσι έγραφε ο κατάλογος, οπότε μόνο λωρίδες δεν ήταν, κυρίως έμοιαζε με μεγάλα κομμάτια κιμά, αλλά αν εξαιρέσεις αυτό ήταν πολύ καλό πιάτο και ευπαρουσίαστο. Εγώ πήρα μία πίτσα με τυρί ζαμπόν μπέικον μανιτάρια πράσινη πιπεριά και τριμμένη παρμεζάνα. Ήταν όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι πίτσες με λεπτή ζύμη δηλαδή (όπως τη φτιάχνουν οι Ιταλοί). Γευστική και χορταστική τη βρήκα.

Πάμε και στη λυπητερή τώρα. Μαζί με μία μπύρα και νερό πληρώσαμε €27.90. Κι ως εδώ μπορούμε να το πούμε ότι είναι νορμάλ. Από πλευράς φαγητού να ξαναπώ ότι έμεινα πολύ ικανοποιημένος. Αυτό που με χάλασε απίστευτα ήταν η τιμή για το νερό. €2.70 για ένα λίτρο νερό!!! Και δεν έπαιρνα μια δεύτερη μπύρα που κάνει €4;

Οπότε άμα τύχει να φάτε εκεί μην παραγγείλετε νερό, καλύτερα πηγαίνετε δίπλα στο σούπερμαρκετ και πάρτε τρία μπουκάλια. Μισή ντροπή δική σας, ολόκληρη ντροπή δική τους.

Πάμε τώρα και στις άλλες ιστορίες. Η μία είναι πολύ σύντομη. Για όποιον πάει για μπάνιο στο Λημνιώνα να κάτσει να φάει και στην ταβέρνα. Καλό και χορταστικό φαγητό, και αρκετά γρήγορο σέρβις αναλόγως την περίοδο πάντα.

Και η άλλη είναι για το Squero, μία ταβέρνα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου κάτω στην πόλη, Χώρα όπως τη λένε οι ντόπιοι. Σάββατο μεσημέρι έχω πάρει μια φίλη που ήρθε με το ΚΤΕΛ. Επειδή πεινάει προτείνω να σταματήσουμε στην πόλη να πάρουμε κανά σουβλάκι. Καθώς πάμε προς ένα σουβλατζίδικο που ξέρω μας σταμάταει ένα παλικάρι από μια ταβέρνα, τη Veneciana, και αρχίζει το μπούρου μπούρου. Τον αποφεύγουμε εντέχνως (είπαμε κιόλας ότι ψάχνουμε για σουβλάκι). Συνεχίζοντας δίπλα είναι το Squero που ένας από τους σερβιτόρους έχει ακούσει/δει το σκηνικό. Μας σταματάει και ξεκινάει κι αυτός το μπούρου μπούρου (κι ελάτε εδώ και μόνο εμείς έχουμε σουβλάκι κι οι άλλοι όλοι είναι κλειστά κλπ κλπ). Επειδή είχαν στερέψει οι αντοχές μου κι ήθελα να γυρίσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο, κάτσαμε. 

Λοιπόν, ήμασταν μόνο εμείς και ένα ακόμα τραπέζι, μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων. Πήραμε από ένα σουβλάκι ο καθένας, μία κοκα κόλα εγώ και ένα μικρό μπουκαλάκι νερό η φίλη μου. Το σουβλάκι εκτός από το ότι άργησε να έρθει υπερβολικά πολύ για τον κόσμο που είχε ήρθε και άψητο το κρέας (καλαμάκι χοιρινό). Επίσης η κοκα κόλα (250ml) κόστιζε πιο πολύ απ'ότι το ένα σουβλάκι, €2.50 και €2 αντίστοιχα. Και επίσης το νερό το χρέωσαν €1. Εννοείται να το αποφύγετε το μαγαζί αν βρεθείτε εκεί.

 Υ.Γ. Το Squero έχει κλείσει