Ήταν ένα ήσυχο βράδυ Τρίτης. Την ησυχία έσκισαν οι βρυχηθμοί των πειναλεόντων που βρήκαν τον επόμενο στόχο τους. Και συγκεκριμένα, Κοιλιόδουλος, Ζαμπόνις, γεωΠΟΝΟΣ, Ακόρεστος Μουσικάντης, Πεινασμένη Μπάρμπι και ένας φίλος που ήρθε απόψε από τα παλιά και καιρό είχαμε να τον δούμε, ο Έσκασε Μύτη, πλησιάσανε με επιθετικές διαθέσεις το μαγαζί.
Ο Πειναλέων (της τέχνης & της πόλης) συγκεκριμένα λέγεται το μαγαζί και θα το βρείτε σε μια περιοχή λίγο περίεργη. Εξάρχεια, αν και όχι στα γνωστά μέρη που ακούτε συνήθως στις ειδήσεις. Πως το βρήκαμε; Είναι πολύ κοντά στο θέατρο Φούρνος που είχαμε πάει κάποια στιγμή πριν λίγες εβδομάδες. Μόλις είδαμε το όνομα του μαγαζιού (και μυρίσαμε... άλλο αυτό) το ραντεβού είχε ήδη κλείσει.
Η γενική περιοχή είναι ότι περιμένετε από το κέντρο της Αθήνας. Στενοί δρόμοι, αρκετά δύσκολο παρκάρισμα. Η αλήθεια είναι ότι εμείς βρήκαμε αρκετά κοντά δυο φορές που πήγαμε. Δε ξέρω αν τα φαινόμενα απατούν, εμένα πάντως η αίσθησή μου είναι ότι μάλλον τυχεροί ήμασταν.
Το ίδιο το μαγαζί είναι ουσιαστικά μια ταβέρνα, λίγο πολύ παραδοσιακή. Πολύ ωραίος χώρος και διακόσμηση, πολύ ταιριαστός με το στυλ, με την μουσική να παίζει χαλί από πίσω και να μην αποσπά (εκτός όταν τραγούδαγε ο Κοιλιόδουλος, ήταν του στυλ του τα τραγούδια... λες και το ξέρανε) και να δημιουργεί ένα πολύ ωραίο κλίμα για φαγητό. Σημειωτέον Παρασκευές (και λογικά και Σαββατοκύριακο) πρέπει να έχει ζωντανή μουσική.
Το μαγαζί έχει μια σημαντική ποικιλία επιλογών, πολύ έξυπνα χωροθετημένες στον κατάλογο, αρκετά πρωτότυπο σε αυτό τον τομέα, που σου βάζουν ενδιαφέροντα διλήμματα για το τι θα παραγγείλεις. Κάποιος είπε ότι ισχύει και για την δημοκρατία, αλλά για τους Γευσιχώστες, στο φαγητό δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Η παραγγελία ξεκινάει με 2 σαλάτες (μια χωριάτικη και μια κηπουρού (με λιαστή ντομάτα), 3 μερίδες μαστέλο (2 και 1 στη συμπληρωματική... ε δε πεινάγαμε, να τσιμπήσουμε πήγαμε), ένα μανιτάρι πλευρώτους ψητό, μια μερίδα πατάτες τηγανητές (είπαμε για 2 αλλά μας ενημέρωσε ο σερβιτόρος ότι τα περισσότερα πιάτα που πήραμε είχανε μέσα επιπλέον, οπότε μας πρότεινε να μην πάρουμε), μια τυροκαυτερή (όχι που δεν...), ένα μοσχάρι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας, ένα μπέικον ανθυγιεινό, μια χοιρινή μπριζόλα, ένα λουκάνικο, ένα χοιρινό με μαστίχα και ένα κότσικαι μία πανσέτα. Για του λόγου το αληθές, το μπέικον βάλτε το άλλη μια. Και το κοκκινιστό. Ναι ο σερβιτόρος ακόμα αναρωτιέται αν ταΐζαμε σκύλο κάτω από το τραπέζι. Προς τιμήν του δεν έψαξε. Τουλάχιστον μέχρι να φύγουμε.
Ξεκινάμε από την αρχή. Τα σαλατικά ήταν φρέσκα και πολύ καλά, αν και να πω ότι το μέγεθος της σαλάτας μου φάνηκε λίγο μικρό για 4 άτομα. Εμείς ήμασταν 6, προφανώς δε θα μας έφτανε μια, απλά λέω ότι ίσως να έπρεπε να ήταν λίγο μεγαλυτερες οι σαλάτες. Αλλά δε θα κολλήσουμε εκεί. Συνεχίζουμε με την τυροκαυτερή, που το μαγαζί λέει ότι τσουρουφλάει... αλλά όχι... Εντάξει, ήταν καλή, δε μπορώ να πω, αλλά μη σας γελάει ο κατάλογος. Είναι μια χαρά γενικής κατανάλωσης, άντε, ίσως κάπως καλύτερη από γενικής. Οι πατάτες ήταν το highlight της βραδιάς για τα ορεκτικά. Κομμένες στο χέρι, πασιφανέστατα φρέσκιες, προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τα μανιτάρια ήταν επίσης καλά, όχι κάτι το συγκλονιστικό, αλλά ευχάριστα και σωστά μαγειρεμένα.
Πάμε τώρα στα κυρίως (που φυσικά ήταν όλα στη μέση). Η χοιρινή ήταν καλή, όχι κάτι το τρομερό και σίγουρα όχι κάτι το τεράστιο, αλλά ικανοποιητική και σαν γεύση και σαν μέγεθος (για ένα άτομο... νορμάλ). Το χοιρινό με μαστίχα ψημένο άψογα, έλιωνε στο στόμα πραγματικά, με πολύ ωραία σάλτσα, η οποία ταίριαζε με το συνοδευτικό ρύζι ακόμα περισσότερο (γενικά τα πιάτα συνοδευονταν από πατάτες και ρύζι, με το ρύζι να κρατιέται πολύ καλά σαν συνοδευτικό των πιάτων). Το κότσι με τη σαλτσούλα του ήταν επίσης πολύ καλά ψημένο και χορταστικό, εντάξει, για 6 άτομα δεν ήταν τίποτα αλλά ένα άτομο θα το εκτιμήσει δεόντως. Το λουκάνικο, εύκολα από τα καλύτερα που έχουμε φάει, πολύ γεμάτη γεύση και πολύ καλή μερίδα. Αλλά οι σταρ της βραδιάς ήταν το κοκκινιστό και το μπέικον. Το κοκκινιστό ήταν απλά άψογο, σε εκτέλεση και παρουσίαση, μαγειρεμένο τέλεια και ο πουρές μελιτζάνας από κάτω ήταν απλά τρομερός. Σε συνδυασμό με το κρέας και τη σάλτσα από το κοκκινιστό... πείνασα... Το πιάτο αυτό ήταν και το αγαπημένο της Πεινασμένης Μπάρμπι, έχω διαταγές να το αναφέρω. Το μπέικον ήταν ουσιαστικά καπνιστό χοιρομέρι και ήταν απλά ανεπανάληπτο. Εύκολα το αγαπημένο πιάτο της παρέας, ένα για τον καθένα να φέρνανε, μαζί με όσα είχαμε πάρει, εύκολα τα τρώγαμε. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Εδώ θα πω τη μόνη παρατήρηση (μαζί με το μέγεθος της σαλάτας και μόνο της σαλάτας, τα άλλα ήταν σωστά) που έχω. Και αυτή δεν έχει να κάνει με το σέρβις ακριβώς, γιατί το παληκάρι ήταν και σωστό και φιλικό και όπως έπρεπε (και αν συνεχίζαμε να παραγγέλνουμε παίζει να ήταν και καραφλό... ίσα που δε του πέσανε τα μαλλιά). Απλά τα φαγητά έρχονταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα. Εντάξει φταίμε κι εμείς που πέφταμε με τα μούτρα και δεν αφήναμε τίποτα, αλλά είναι ένα λάθος όπως και να το κάνεις, να έρχεται η μια σαλάτα και η τυροκαυτερή, ενώ μετά να έρχονται οι πατάτες και μετά η άλλη σαλάτα. Πταίσμα μεν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το παρατήρησα. Μην σκάτε, θα φάτε και θα το συγχωρέσετε.
Κι εδώ να παραθέσω ένα αστείο γεγονός, έρχεται ο σερβιτόρος στην αρχή να παραγγείλουμε, χωρίς να κρατάει ένα χαρτί για να σημειώσει. -"Είσαι σίγουρος;" τον ρωτάμε. -"Ναι, ναι, τα θυμάμαι". Έρχεται στο τέλος (του πρώτου "γύρου") σίγουρος ότι δεν έχει ξεχάσει κάτι και μας το λέει. Είναι και μία πανσέτα του λέμε. Ωχ, λέει το ξέχασα. Εμείς στο είπαμε του λέμε. Εντάξει, δε φταίει το παιδί βέβαια. Δεν την πήραμε τελικά, για αυτό και τη βλέπετε διαγραμμένη στην αρχή, αλλά θα αργούσε πολύ καθότι ψήνεται στο φούρνο. Δε πειράζει, ευκαιρία να ξαναπάμε.
Και κλείνουμε, όπως πάντα, με το μέγεθος της λυπητερής. Η αλήθεια είναι ότι δε ξέραμε τι να περιμένουμε, και η περιοχή ήταν λίγο περίεργη, αλλά και το μαγαζί φαινόταν σοβαρό και προσεγμένο... Τελικά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν μείναμε ευχαριστημένοι. Για όλα αυτά που είδατε και 7 αναψυκτικά (το κρασί το κέρασε το μαγαζί, μαζί με ένα σφηνάκι μαστίχα και το γλυκό στο τέλος που ήταν 2 πιάτα με ξυνόμηλο και χαλβά σιμιγδαλένιο) πληρώσαμε περίπου 20€ το άτομο (έμεινε και κάτι). Καθόλου κακό δε το λες, κάθε άλλο.
Πριν πάμε στην ανακεφαλαίωση, θέλω να κάνω μια παρατήρηση. Μου άρεσε πολύ η κίνηση του μαγαζιού να κεράσει όχι μόνο ένα γλυκό στο τέλος και το σφηνάκι (που το σφηνάκι υποθέτω το κερνάει πάντα) αλλά και το κρασί. Δείχνει ότι σε εκτιμάει σαν πελάτη και εκτιμάει και την κατανάλωση που κάνεις (εντάξει λογαριασμό 120€ Τρίτη βράδυ από 6 άτομα ποιος περίμενε...) και στο δείχνει. Και δεν χρειάζεται κάποιο μεγάλο κέρασμα, σημασία έχει η κίνηση. Και αυτό το λέω γιατί στην επιστροφή είχαμε κουβέντα με τον Κοιλιόδουλο για μαγαζί που είχαμε πάει και με παρόμοιο λογαριασμό μας κεράσανε... την αγάπη τους...
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο λίγο περίεργο με μερικές επιλογές αρκετά κοντά, με πολύ καλή εξυπηρέτηση, καλή διακόσμηση, πάρα πολύ καλό φαγητό (με μερικά πιάτα να είναι πραγματικά εξαιρετικά) και τιμές πολύ φυσιολογικές. Σίγουρα το προτείνουμε στους συναδέλφους πειναλέοντες!
Ταβέρνα ο Πειναλέων
Μαυρομιχάλη 152, Αθήνα
Ο Πειναλέων (της τέχνης & της πόλης) συγκεκριμένα λέγεται το μαγαζί και θα το βρείτε σε μια περιοχή λίγο περίεργη. Εξάρχεια, αν και όχι στα γνωστά μέρη που ακούτε συνήθως στις ειδήσεις. Πως το βρήκαμε; Είναι πολύ κοντά στο θέατρο Φούρνος που είχαμε πάει κάποια στιγμή πριν λίγες εβδομάδες. Μόλις είδαμε το όνομα του μαγαζιού (και μυρίσαμε... άλλο αυτό) το ραντεβού είχε ήδη κλείσει.
Η γενική περιοχή είναι ότι περιμένετε από το κέντρο της Αθήνας. Στενοί δρόμοι, αρκετά δύσκολο παρκάρισμα. Η αλήθεια είναι ότι εμείς βρήκαμε αρκετά κοντά δυο φορές που πήγαμε. Δε ξέρω αν τα φαινόμενα απατούν, εμένα πάντως η αίσθησή μου είναι ότι μάλλον τυχεροί ήμασταν.
Το ίδιο το μαγαζί είναι ουσιαστικά μια ταβέρνα, λίγο πολύ παραδοσιακή. Πολύ ωραίος χώρος και διακόσμηση, πολύ ταιριαστός με το στυλ, με την μουσική να παίζει χαλί από πίσω και να μην αποσπά (εκτός όταν τραγούδαγε ο Κοιλιόδουλος, ήταν του στυλ του τα τραγούδια... λες και το ξέρανε) και να δημιουργεί ένα πολύ ωραίο κλίμα για φαγητό. Σημειωτέον Παρασκευές (και λογικά και Σαββατοκύριακο) πρέπει να έχει ζωντανή μουσική.
Το μαγαζί έχει μια σημαντική ποικιλία επιλογών, πολύ έξυπνα χωροθετημένες στον κατάλογο, αρκετά πρωτότυπο σε αυτό τον τομέα, που σου βάζουν ενδιαφέροντα διλήμματα για το τι θα παραγγείλεις. Κάποιος είπε ότι ισχύει και για την δημοκρατία, αλλά για τους Γευσιχώστες, στο φαγητό δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Η παραγγελία ξεκινάει με 2 σαλάτες (μια χωριάτικη και μια κηπουρού (με λιαστή ντομάτα), 3 μερίδες μαστέλο (2 και 1 στη συμπληρωματική... ε δε πεινάγαμε, να τσιμπήσουμε πήγαμε), ένα μανιτάρι πλευρώτους ψητό, μια μερίδα πατάτες τηγανητές (είπαμε για 2 αλλά μας ενημέρωσε ο σερβιτόρος ότι τα περισσότερα πιάτα που πήραμε είχανε μέσα επιπλέον, οπότε μας πρότεινε να μην πάρουμε), μια τυροκαυτερή (όχι που δεν...), ένα μοσχάρι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας, ένα μπέικον ανθυγιεινό, μια χοιρινή μπριζόλα, ένα λουκάνικο, ένα χοιρινό με μαστίχα και ένα κότσι
Ξεκινάμε από την αρχή. Τα σαλατικά ήταν φρέσκα και πολύ καλά, αν και να πω ότι το μέγεθος της σαλάτας μου φάνηκε λίγο μικρό για 4 άτομα. Εμείς ήμασταν 6, προφανώς δε θα μας έφτανε μια, απλά λέω ότι ίσως να έπρεπε να ήταν λίγο μεγαλυτερες οι σαλάτες. Αλλά δε θα κολλήσουμε εκεί. Συνεχίζουμε με την τυροκαυτερή, που το μαγαζί λέει ότι τσουρουφλάει... αλλά όχι... Εντάξει, ήταν καλή, δε μπορώ να πω, αλλά μη σας γελάει ο κατάλογος. Είναι μια χαρά γενικής κατανάλωσης, άντε, ίσως κάπως καλύτερη από γενικής. Οι πατάτες ήταν το highlight της βραδιάς για τα ορεκτικά. Κομμένες στο χέρι, πασιφανέστατα φρέσκιες, προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τα μανιτάρια ήταν επίσης καλά, όχι κάτι το συγκλονιστικό, αλλά ευχάριστα και σωστά μαγειρεμένα.
Πάμε τώρα στα κυρίως (που φυσικά ήταν όλα στη μέση). Η χοιρινή ήταν καλή, όχι κάτι το τρομερό και σίγουρα όχι κάτι το τεράστιο, αλλά ικανοποιητική και σαν γεύση και σαν μέγεθος (για ένα άτομο... νορμάλ). Το χοιρινό με μαστίχα ψημένο άψογα, έλιωνε στο στόμα πραγματικά, με πολύ ωραία σάλτσα, η οποία ταίριαζε με το συνοδευτικό ρύζι ακόμα περισσότερο (γενικά τα πιάτα συνοδευονταν από πατάτες και ρύζι, με το ρύζι να κρατιέται πολύ καλά σαν συνοδευτικό των πιάτων). Το κότσι με τη σαλτσούλα του ήταν επίσης πολύ καλά ψημένο και χορταστικό, εντάξει, για 6 άτομα δεν ήταν τίποτα αλλά ένα άτομο θα το εκτιμήσει δεόντως. Το λουκάνικο, εύκολα από τα καλύτερα που έχουμε φάει, πολύ γεμάτη γεύση και πολύ καλή μερίδα. Αλλά οι σταρ της βραδιάς ήταν το κοκκινιστό και το μπέικον. Το κοκκινιστό ήταν απλά άψογο, σε εκτέλεση και παρουσίαση, μαγειρεμένο τέλεια και ο πουρές μελιτζάνας από κάτω ήταν απλά τρομερός. Σε συνδυασμό με το κρέας και τη σάλτσα από το κοκκινιστό... πείνασα... Το πιάτο αυτό ήταν και το αγαπημένο της Πεινασμένης Μπάρμπι, έχω διαταγές να το αναφέρω. Το μπέικον ήταν ουσιαστικά καπνιστό χοιρομέρι και ήταν απλά ανεπανάληπτο. Εύκολα το αγαπημένο πιάτο της παρέας, ένα για τον καθένα να φέρνανε, μαζί με όσα είχαμε πάρει, εύκολα τα τρώγαμε. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Εδώ θα πω τη μόνη παρατήρηση (μαζί με το μέγεθος της σαλάτας και μόνο της σαλάτας, τα άλλα ήταν σωστά) που έχω. Και αυτή δεν έχει να κάνει με το σέρβις ακριβώς, γιατί το παληκάρι ήταν και σωστό και φιλικό και όπως έπρεπε (και αν συνεχίζαμε να παραγγέλνουμε παίζει να ήταν και καραφλό... ίσα που δε του πέσανε τα μαλλιά). Απλά τα φαγητά έρχονταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα. Εντάξει φταίμε κι εμείς που πέφταμε με τα μούτρα και δεν αφήναμε τίποτα, αλλά είναι ένα λάθος όπως και να το κάνεις, να έρχεται η μια σαλάτα και η τυροκαυτερή, ενώ μετά να έρχονται οι πατάτες και μετά η άλλη σαλάτα. Πταίσμα μεν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το παρατήρησα. Μην σκάτε, θα φάτε και θα το συγχωρέσετε.
Κι εδώ να παραθέσω ένα αστείο γεγονός, έρχεται ο σερβιτόρος στην αρχή να παραγγείλουμε, χωρίς να κρατάει ένα χαρτί για να σημειώσει. -"Είσαι σίγουρος;" τον ρωτάμε. -"Ναι, ναι, τα θυμάμαι". Έρχεται στο τέλος (του πρώτου "γύρου") σίγουρος ότι δεν έχει ξεχάσει κάτι και μας το λέει. Είναι και μία πανσέτα του λέμε. Ωχ, λέει το ξέχασα. Εμείς στο είπαμε του λέμε. Εντάξει, δε φταίει το παιδί βέβαια. Δεν την πήραμε τελικά, για αυτό και τη βλέπετε διαγραμμένη στην αρχή, αλλά θα αργούσε πολύ καθότι ψήνεται στο φούρνο. Δε πειράζει, ευκαιρία να ξαναπάμε.
Και κλείνουμε, όπως πάντα, με το μέγεθος της λυπητερής. Η αλήθεια είναι ότι δε ξέραμε τι να περιμένουμε, και η περιοχή ήταν λίγο περίεργη, αλλά και το μαγαζί φαινόταν σοβαρό και προσεγμένο... Τελικά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν μείναμε ευχαριστημένοι. Για όλα αυτά που είδατε και 7 αναψυκτικά (το κρασί το κέρασε το μαγαζί, μαζί με ένα σφηνάκι μαστίχα και το γλυκό στο τέλος που ήταν 2 πιάτα με ξυνόμηλο και χαλβά σιμιγδαλένιο) πληρώσαμε περίπου 20€ το άτομο (έμεινε και κάτι). Καθόλου κακό δε το λες, κάθε άλλο.
Πριν πάμε στην ανακεφαλαίωση, θέλω να κάνω μια παρατήρηση. Μου άρεσε πολύ η κίνηση του μαγαζιού να κεράσει όχι μόνο ένα γλυκό στο τέλος και το σφηνάκι (που το σφηνάκι υποθέτω το κερνάει πάντα) αλλά και το κρασί. Δείχνει ότι σε εκτιμάει σαν πελάτη και εκτιμάει και την κατανάλωση που κάνεις (εντάξει λογαριασμό 120€ Τρίτη βράδυ από 6 άτομα ποιος περίμενε...) και στο δείχνει. Και δεν χρειάζεται κάποιο μεγάλο κέρασμα, σημασία έχει η κίνηση. Και αυτό το λέω γιατί στην επιστροφή είχαμε κουβέντα με τον Κοιλιόδουλο για μαγαζί που είχαμε πάει και με παρόμοιο λογαριασμό μας κεράσανε... την αγάπη τους...
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο λίγο περίεργο με μερικές επιλογές αρκετά κοντά, με πολύ καλή εξυπηρέτηση, καλή διακόσμηση, πάρα πολύ καλό φαγητό (με μερικά πιάτα να είναι πραγματικά εξαιρετικά) και τιμές πολύ φυσιολογικές. Σίγουρα το προτείνουμε στους συναδέλφους πειναλέοντες!
Ταβέρνα ο Πειναλέων
Μαυρομιχάλη 152, Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου