Cocoretsi... γιατί έτσι...

 Σάββατο βράδυ και με τον Ζαμπόνις κατηφορίζουμε στο κέντρο της Αθήνας επειδή έχουμε σταμπάρει, εδώ και αρκετό καιρό είναι η αλήθεια, τον επόμενο μας στόχο. Επιτέλους κάποιος το σκέφτηκε και στην Ελλάδα! Να βάλει το κοκορέτσι σε σάντουιτς. Αλλά πριν περάσουμε στο φαγητό κάποιες γενικές πληροφορίες.

Το μαγαζί Cocoretsi (Lord of sandwich) είναι χαμηλά επί της Ακαδημίας, πολύ κοντά στην πλατεία Κάνιγγος. Εμείς επειδή πήγαμε νωρίς (19:30) βρήκαμε εύκολα να παρκάρουμε. Σε αυτό βέβαια βοηθάει και το ότι οδηγούσε ο Ζαμπόνις που φημίζεται για την τύχη του στην εύρεση θέσεων στάθμευσης. Επίσης υπάρχει πάντα η λύση του Polis Park που βρίσκεται εκεί οπότε με ένα μικρό επιπλέον κόστος (στην έξοδο σας) δε θα ταλαιπωρηθείτε. Σαν σημείο είναι ανάμεσα σε Εξάρχεια και Ομόνοια οπότε όλο και κάτι άλλο θα βρείτε να κάνετε πριν ή μετά.

Το μαγαζί αυτό καθεαυτό είναι μικρό, με τρία τέσσερα τραπέζια όλα κι όλα στον εσωτερικό του χώρο και δύο σταντ έξω για να απολαύσετε το φαγητό σας. Επίσης λέει ότι είναι self service αν και εμείς ότι παραγγείλαμε μας ήρθε στο τραπέζι μας. Ίσως "φταίει" το γεγονός ότι ήταν νωρίς και όχι ώρα αιχμής. Επίσης το βρήκαμε πολύ καθαρό, κι αυτό είναι καλό σημάδι.

Όσον αφορά το φαγητό, έχεις πολλές επιλογές. Όχι μόνο κοκορέτσι αλλά και γύρος, καλαμάκια, μπιφτέκι, λουκάνικο, κεμπάπ σκέτα αλλά και σε σάντουιτς, τυλιχτά ή μερίδες μαζί με σαλάτες, πατατούλες ολόφρεσκες όπως λένε και αλοιφές.

Εμείς, μέχρι να ετοιμαστεί το κοκορέτσι γιατί σχεδόν μόλις είχε μπει η σούβλα στην ψησταριά, πήραμε ένα τυλιχτό ο καθένας με γύρο χοιρινό και γύρο κοτόπουλο τα οποία είχαν γευστικό κρέας και ωραία μαλακή, ελάχιστα λαδωμένη, πίτα. Ανάμεσα στις πατάτες με τσένταρ μπέικον και φέτα και ρίγανη επιλέξαμε τις δεύτερες που ήταν μία τίμια επιλογή.

Πάμε και στο "τιμώμενο πρόσωπο" του μαγαζιού το οποίο εμείς επιλέξαμε σε μερίδα. Και εδώ έρχεται ένα φάουλ του μαγαζιού. Ενώ ο κατάλογος αναφέρει ότι συνοδεύεται από ολόκληρη φρατζόλα ψωμί, τζατζίκι, πατάτες, ντομάτα και φέτα ψητή όταν έφτασε στο τραπέζι μας έλειπε η ψητή φέτα ενώ και η χωριάτικη φρατζόλα είχε αντικατασταθεί από μία πίτα κομμένη στα τέσσερα. Κατά τα άλλα ήταν πολύ γευστικό και καλά ψημένο, χωρίς να έχει αρπάξει απ' έξω και να στεγνώσει από μέσα. Βέβαια επειδή εγώ θα έσκαγα αν δεν δοκίμαζα και το σάντουιτς με κοκορέτσι, για αυτό πήγαμε άλλωστε, παρήγγειλα ένα για να το πάρω πακέτο. Ο Ζαμπόνις δεν ήθελε, δε πειράζει, ευκαιρία να ξαναπάμε. Προτιμήστε το σε χωριάτικη φρατζόλα, η οποία αδειάζει από την ψίχα, ψήνεται ελάχιστα στα κάρβουνα, και γεμίζει με τζατζίκι και κοκορέτσι. Μόνο αυτό, δε χρειάζεται τίποτα άλλο. Άντε να βάζουν και λίγο αλάτι. Είναι απλώς εξαιρετικό. Οι πατάτες και η φέτα έρχονται σαν συνοδευτικό στο πλάι, η σε κουτάκι.

Η αλήθεια είναι ότι φάγαμε καλά. Τι πληρώσαμε όμως για όλα αυτά; Το κόστος, μαζί με ένα μπουκαλάκι Coca Cola και δύο νεράκια, έφτασε στα τριάντα πέντε ευρώ δηλαδή €17.50 το άτομο. Εντάξει, φάγαμε περισσότερο απ' ότι τρώει ένας νορμάλ άνθρωπος οπότε πρέπει να υπολογίσετε γύρω στα εφτά με δέκα ευρώ.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας, με ότι αυτό συνεπάγεται για το παρκάρισμα και για άλλες δραστηριότητες, πολλές γευστικές επιλογές στο μενού και καλές τιμές.

Cocoretsi
Ακαδημίας 95, Αθήνα

Ντου στην Κοταρού!

 Είναι Κυριακή. Είμαι με Κοιλιόδουλο σε μια θεατρική παράσταση (ναι κάνουμε και τέτοια, δεν πάμε μόνο για φαΐ) και μετά λέμε, δεν πάμε να φάμε τίποτα; (εντάξει, δεν αιφνιδιάσαμε κανέναν). Είχαμε μερικές επιλογές έτοιμες, οπότε τελικά καταλήξαμε στην Κοταρού, γιατί δεν είμαστε τίποτα κότες εμείς!

Η Κοταρού είναι στο Φάληρο σε ένα σημείο με αρκετά μαγαζιά (έχουμε ήδη επισκεφτεί τρία, τον Ακάκιο, τον Κυρ-Αρίστο κεμπαμπτζίδικο και την μπακαλοταβέρνα, που για να μην μπλέκει κόσμο όπως εμάς έχει αλλάξει όνομα σε Κυρ Αντρίκος, ενώ λίγο πιο κάτω είναι το Αλλαντίν το λιβανέζικο), οπότε είναι γνώριμο σημείο για εμάς. Από την τελευταία φορά που πήγαμε... δεν άλλαξε τίποτα. Το πάρκινγκ εξακολουθεί να είναι περίεργο, όχι απαραίτητα δύσκολο, αλλά σίγουρα μερικές ημέρες θα χρειαστείτε λίγο χρόνο. Από την άλλη, έχει σίγουρα αρκετές επιλογές κοντά, όχι μόνο για φαγητό, αλλά και για ποτό και γενικά για εύκολο συνδυασμό για άλλες εξόδους.

Το μαγαζί είναι ένα... δεν ξέρω πως ακριβώς να το περιγράψω, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι ένα παραδοσιακό KFC. Παραδοσιακό επειδή έχει στολισμό ταβέρνας, χρωματιστός, ξύλινα τραπέζια και καρέκλες κτλ, KFC γιατί έχει μόνο επιλογές με κοτόπουλο (εκ του οποίου και το όνομα άλλωστε). Εδώ να παρατηρήσω ότι στην διακόσμηση κάπου υπήρχε και ένα γουρούνι... μας έμεινε απορία με τον Κοιλιόδουλο γιατί... Αλλά δεν βαριέσαι. Γενικά ο χώρος είναι ευχάριστος, λίγο στριμωγμένος μεν (θα εξηγήσω σε λίγο κάτι παραπάνω), αλλά η ατμόσφαιρα είναι ωραία για να κάτσεις να φας και να περάσεις τον χρόνο σου ευχάριστα.

Ο κατάλογος είναι αρκετά μεγάλος, γενικά οι επιλογές είναι πολλές, δυσκολεύοντας λίγο την τελική σου απόφαση, ενώ έχει από σκέτο κοτόπουλο τηγανητό, μέχρι burger και σάντουιτς κοτόπουλου. Εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε μια μερίδα πατάτες με τσένταρ και μπέικον, μια τυροκαυτερή (πιστεύω πλέον πως αν κάνετε google την λέξη "Τυροκαυτερή" θα είμαστε σίγουρα στην πρώτη σελίδα αποτελεσμάτων με τόσες αναφορές), μπουτάκια κοτόπουλο τηγανητά και ένα κοτόπουλο "ξαπλωτό", δηλαδή ένα ολόκληρο κοτόπουλο στη σχάρα με μια ιδιαίτερα σάλτσα.

Στην κρίση, θα ξεκινήσω από την τυροκαυτερή που ήταν πάρα πολύ καλή. Παραδέχομαι ότι σε ένα τέτοιο μαγαζί περίμενα κάτι πολύ ελαφρύ, αλλά όχι, ήταν όσο καυτερή χρειαζόταν για να την εκτιμήσουμε ακόμα και εμείς που είμαστε κάπως αυστηροί κριτές σε κάτι τέτοιο. Οι πατάτες ήταν πολύ καλές, μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το τσένταρ που ήταν πολύ καλής ποιότητας, ενώ τα μπούτια ήταν πάρα πολύ καλά ψημένα με την κρούστα σωστότατη και τραγανή. Και εδώ να πω ότι και τα μεγέθη των μερίδων ήταν αξιοπρεπέστατα, πήραμε την μεγάλη μερίδα με τα μπούτια κοτόπουλο, η οποία ήταν αξιοπρεπέστατη για δύο άτομα, ακόμα και για εμάς. Να πάω στο "ξαπλωτό" το κοτόπουλο, που επίσης ομολογώ ότι ήταν εξαιρετικό. Η σως με το λεμόνι του ταίριαζε άψογα και το ψήσιμο ήταν όσο έπρεπε να για κρατήσει χυμούς και γεύση.

Στο θέμα των τιμών, στο τέλος πληρώσαμε περίπου 45 ευρώ, δηλαδή 22,5 το άτομο χοντρικά. Από την μια θα το έλεγε κανείς πολύ, από την άλλη φάγαμε πάρα πολύ καλά (μέσα και τα νερά κτλ που πήραμε), ενώ κάνοντας μια γρήγορη σύγκριση, για να φας στο KFC έτσι, κάτω από 20 ευρώ δεν πέφτεις. Οπότε και η τιμή αξιοπρεπέστατη ήταν, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την ποιότητα και την ποσότητα του φαγητού.

Θα κλείσω με το μόνο μελανό σημείο της βραδιάς. Την εξυπηρέτηση, στην οποία έχω σοβαρό παράπονο. Αρχικά να αναφέρω ότι το μαγαζί, χωρίς να είναι γεμάτο, είχε αρκετό κόσμο, οπότε καταλαβαίνουμε ότι θα υπάρχει κάποια καθυστέρηση σε κάποια πράγματα, ανθρώπινο είναι. Ωστόσο, δίπλα μας και πίσω μας τα τραπέζια ήταν γνωστοί είτε του μαγαζιού, είτε του σερβιτόρου μας, με αποτέλεσμα να είναι μόνιμα εκεί αυτός και οι βοηθοί του και να πιάνουν κουβέντα, ενώ εμείς ψάχναμε άτομο για να μας φέρει ένα μπουκάλι νερό. Τελικά, για να καταλάβετε, χρειάστηκε να το πούμε στον μάγειρα από την open plan κουζίνα του μαγαζιού για να μας φέρουνε λίγο. Ένα ποτήρι που ζητήσαμε δεν ήρθε ποτέ, αλλά το πήραμε μόνοι μας από ένα άδειο τραπέζι. Γενικά η συμπεριφορά του συγκεκριμένου σερβιτόρου δεν μου άρεσε καθόλου, ειδικά όταν ήρθε για παραγγελία. Είναι δίπλα μου, μου λέει να του πω και την ώρα που μιλάω γυρνάει και πιάνει κουβέντα με τους πίσω, με γράφει κανονικά. Εκνευρίστηκα πάρα πολύ εκεί και είναι τυχερός που δεν είμαι άνθρωπος που κάνει σκηνές και θέματα. Άλλο παράδειγμα, το διπλανό μας τραπέζι πήρε ένα από τα Challenges του μαγαζιού (έχει διάφορα, μπορείτε να τα δείτε στο Tik Tok και το Instagram τους), το οποίο έρχεται σε μια μεγάλη πιατέλα, σαν κουπί. Επειδή τα τραπέζια είναι κάπως στριμωγμένα, δεν χωρούσε στο τραπέζι που είχανε τα παιδιά και το χερούλι τους κουπιού πέρασε στο δικό μας. Ενταξει, δεν θα λέγαμε τίποτα, συμβαίνουν αυτά, άλλωστε δεν μας ενοχλούσε ιδιαίτερα. Αυτό που πάλι με ενόχλησε είναι ότι οι σερβιτόροι ήρθαν, πέρασαν από πάνω μου, κούνησαν πράγματα στο τραπέζι μας για να κάνουν χώρο για το χερούλι και όχι μόνο δεν μας ρώτησαν, δεν μας είπαν ούτε ένα συγνώμη. Γενικά, η εξυπηρέτηση που έλαβα εκείνη την ημέρα ήταν πάρα πολύ κακή, στα όρια του να μην επιστρέψω πάλι στο μαγαζί. Ωστόσο, επειδή άνθρωποι είμαστε και έχουμε τις μέρες μας, πιστεύω ότι μια ακόμα ευκαιρία θα του δώσω, γιατί η αλήθεια είναι ότι το φαγητό του το αξίζει.

Ανακεφαλαιώνοντας ένα μαγαζί σε καλό σημείο, αν και με κάπως περίεργη κατάσταση στο παρκάρισμα, με ευχάριστη διακόσμηση και πολύ καλό φαγητό και αξιοπρεπείς τιμές. Έχω ένα σοβαρό παράπονο για την εξυπηρέτηση, ωστόσο θα του δώσω ακόμα μια ευκαιρία, γιατί μπορεί να έπεσα και στην ημέρα. Γενικά μια αξιοπρεπής επιλογή, ειδικά αν σας αρέσει το κοτόπουλο θα πρέπει να πάτε αρκετές φορές μέχρι να εξαντλήσετε όλες τις πιθανές επιλογές του.

 

Κοταρού

Ζησιμοπούλου 97, Παλαιό Φάληρο

Μας μάθανε και στον Ταΰγετο...

Και όχι, δεν πήγαμε στον Ταΰγετο για φαγητό (όχι ότι δεν θα μας το είχα, έχουμε κάνει άλλα κι άλλα...), αλλά πήγαμε στην Γουρουνοπούλα του Γιώργη Ταϋγέτου και θα μας μάθουνε και εκεί. Το μαγαζί είναι ουσιαστικά υποκατάστημα, καθώς το κεντρικό μαγαζί βρίσκεται στον Νέο Κόσμο, κοντά στον Σταυρό του Νότου και είχε κάνει εντύπωση στον Κοιλιόδουλο (που ναι περνάει αρκετό από τον καιρό του στην περιοχή) ότι δεν το βρίσκει εύκολα ανοιχτό.

Υ.Γ. Χρόνια μας πολλά, να ζήσουμε να μας χαιρόμαστε και να μας χαίρεστε (διαβάζετε) κι εσείς. Σας τη "σκάσαμε" φέτος και αποφασίσαμε να κάνουμε δύο επετειακές Γευσιχωσίες. Τη δεύτερη μπορείτε να τη διαβάσετε ακριβώς από κάτω.

Το νέο υποκατάστημα στην Άνω Γλυφάδα, στην Λεωφόρο Γούναρη, είναι αρκετά κοντά μας, οπότε βρήκαμε την ευκαιρία να περάσουμε μια βόλτα με ένα πρόχειρο σώμα εκστρατείας με εμένα, τον Κοιλιόδουλο και έναν φίλο που τρώμε καιρό μαζί, αλλά πρώτη φορά εμφανίζεται σε κριτική μας και θα τον λέμε Γελαστό Ουρανίσκο. Όχι δεν είναι Ινδιάνος, απλά κάθε φορά ψάχνει κάτι για να "γαργαλήσει τον ουρανίσκο του". Και ναι τον δουλεύω πολύ συχνά για αυτό που λέει... τέλος πάντων, πάμε στην κριτική...

Το μαγαζί βρίσκεται σε μια περιοχή που είναι με τις μέρες της για το παρκάρισμα. Άλλες φορές θα βρείτε σχεδόν απέξω, άλλες φορές θα δυσκολευτείτε λίγο. Είναι ανάλογα με τις ημέρες, καθώς η περιοχή έχει σχετικά ενεργή αγορά, οπότε αν πάτε ώρες καταστημάτων θα είναι λίγο πιο δύσκολο για να βρείτε. Ωστόσο έχει μερικές, λίγες είναι αλήθεια, επιλογές και για κάτι παραπάνω εκτός από φαγητό, αν είστε άτομο που σας αρέσει να συνδυάζεται τις εξόδους σας. Θέλει λίγο ψάξιμο, αλλά θα βρείτε κάτι να κάνετε.

Το ίδιο το μαγαζί είναι αρκετά απλό, θα έλεγε κανείς ότι είναι κάπως Industrial σε στυλ, κάτι που δεν περιμένεις αρχικά από ένα τέτοιο μαγαζί. Γενικά αν σας αρέσει η "παραδοσιακή" διακόσμηση δεν θα σας αρέσει το μαγαζί, αν και η μουσική υπόκρουση ήταν πάρα πολύ καλή, τόσο από άποψη ακουσμάτων, όσο και από άποψη επιπέδου του ήχου. Επίσης να παρατηρήσω ότι το μαγαζί είναι αρκετά καινούργιο και είχε κάπως κρύο όταν πήγαμε, οπότε μείναμε στον εσωτερικό του χώρο. Ο εξωτερικός χώρος είναι αρκετά μεγάλος και πολύ ωραίος, οπότε πιστεύω ότι το μαγαζί την άνοιξη θα είναι αρκετά ανώτερο από την άποψη της ατμόσφαιρας. Ένα θέμα που παρατηρήσαμε είναι ότι είναι κάπως δύσκολο να το δείτε από τον δρόμο, καθώς δεν υπάρχει κάποια πινακίδα κάθετα στον δρόμο που να διαβάζεται εύκολα. Όχι ότι είναι χωμένο το μαγαζί, έχει σημαντική πρόσοψη, αλλά αν δεν πάτε συγκεκριμένα για αυτό, είναι λίγο πιο δύσκολο να το εντοπίσετε, κάτι που ελπίζω ότι σύντομα θα διορθωθεί.

Καλή η ατμόσφαιρα και η θέση, αλλά το βασικό είναι το φαγητό, ας περάσουμε στις επιλογές που θα έχετε και οι οποίες δεν είναι πολλές. Και δεν το λέω για κακό αυτό. Δύο επιλογές για σαλάτες, τρία κυρίως (Κοντοσούβλι κοτόπουλο, λουκάνικο και φυσικά Γουρουνοπούλα) και τέσσερα ή πέντε πιάτα ορεκτικά είναι το σύνολο του καταλόγου. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κατάλογος, ο (ιδιαίτερα συμπαθής και πολύ εξυπηρετικός) σερβιτόρος έρχεται και σας λέει τι υπάρχει διαθέσιμο (κρατήστε το αυτό, θα το εξηγήσω μετά). Εμείς, επειδή είμαστε εμείς, πήραμε όλα από τα κυρίως, μια τυροκαυτερή, μια μερίδα με γραβιέρα που μας πρότειναν και μια μερίδα μπουρεκάκια και εδώ να πω ακόμα ένα θετικό του σερβιτόρου. Μας πρότεινε, για να μην πάρουμε μερίδα πατάτες, να κάνει το κοντοσούβλι και το λουκάνικο μερίδες, που έχουν μέσα πατάτες, για να μην μας χρεώσει μερίδα. Το εκτιμήσαμε πολύ, καθώς δεν το βλέπουμε να γίνεται συχνά στα μαγαζιά, αυτή η ειλικρίνεια πρέπει τόσο να εκτιμάται, όσο και να ανταμοίβεται.

Και πάμε στο ζουμί της υπόθεσης... Με εξαίρεση την τυροκαυτερή, που ήταν πάρα πολύ light για τα γούστα μας, αλλά έχει εξήγηση παρακάτω (κρατήστε και αυτό, δεύτερο κρατούμενο), όλα τα υπόλοιπα ήταν εξαιρετικά. Τα μπουρεκάκια καθόλου λαδερά και με πολύ καλή γέμιση, η γραβιέρα ήταν επική στην γεύση της, το ψωμάκι κομμένο σε μικρά κομμάτια για μπουκίτσες, ωραία σκέψη είναι αλήθεια, το λουκάνικο να δείχνει ότι είναι ποιότητας και όχι της σειράς, το κοντοσούβλι ζουμερότατο και όλο γεύση, οι πατάτες κομμένες στο χέρι (επιτέλους μετά από καιρό). Όσο για την γουρουνοπούλα... τι να σας τα λέω, μου έχει τύχει πολλές φορές η γεύση να μαζεύεται στην πέτσα και το κρέας να είναι απλά διαδικαστικό, αλλά εδώ κάθε μπουκιά, ότι και αν είχε μέσα, ήταν γεμάτη γεύση. Το ψήσιμο, το ίδιο και στα υπόλοιπα κρεατικά, ήταν άψογο και φαινόταν ότι το έκανε άτομο που εκτιμάει το καλό φαγητό.

Και εδώ ήρθε η ώρα να διευκρινίσω τα δύο κρατούμενα που σας είπα νωρίτερα. Είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε τον ίδιο τον Γιώργη, με τον οποίο είχαμε μια πολύ ευχάριστη συζήτηση που αφορούσε το φαγητό και όχι μόνο. Από τον Γιώργη μάθαμε ότι ο λόγος που η τυροκαυτερή ήταν τόσο light, αν και φτιαγμένη από τους ίδιους, ήταν ότι κάποιος τους είχε κάνει παράπονα ότι είχε καεί πολύ και το μειώσανε για να μην έχουν άλλους τέτοιους... αυτούς που μας χαλάνε την πιάτσα... τον ψάχνουμε να ξέρετε, έχουμε φτιάξει σκίτσο με τον Κοιλιόδουλο... Ωστόσο, μας είπε ότι θα φτιάξει μια πιο.... αντρική τυροκαυτερή και θα την έχει σαν διπλή επιλογή στο μέλλον, το οποίο μας κάλυψε (και μας δίνει δικαιολογία να ξαναπάμε... όχι ότι χρειάζεται δικαιολογία, αλλά λέμε τώρα...). Όσο για το ότι μας λέει ο σερβιτόρος το τι είναι διαθέσιμο... το μαγαζί δεν αγοράζει υλικά από χοντρέμπορους. Τα αγοράζει από συγκεκριμένους προμηθευτές, τους οποίους ο Γιώργης έχει ανακαλύψει μόνος του, ψάχνοντας για την δική του κουζίνα και όχι για το μαγαζί. Π.χ. το λουκάνικο είναι χειροποίητο και επειδή το άτομο που τα κάνει τα φτιάχνει για την πάρτη του κυρίως, δεν υπάρχει πάντα διαθέσιμο. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με άλλα υλικά στο μαγαζί. Οπότε ο σερβιτόρος ενημερώνει κάθε φορά τι είναι διαθέσιμο, καθώς κάτι μπορεί να λείπει.

Πριν πάω στο κομμάτι του λογαριασμού θέλω να πω το εξής. Τα μαγαζιά και οι άνθρωποι σαν τον Γιώργη λείπουν πάρα πολύ από την αγορά, ειδικά τελευταία. Ο άνθρωπος ήρθε μόνος του να ρωτήσει αγνώστους του πως τους φάνηκε το φαγητό και έκανε μαζί τους μια κουβέντα σοβαρή, στην οποία φάνηκε πόσο πονάει το φαγητό και πόσο γουστάρει την ποιότητα και όχι τις πωλήσεις. Ο λόγος που στον Νέο Κόσμο το μαγαζί δεν το πέτυχε ποτέ ο Κοιλιόδουλος ανοιχτό είναι ότι ξεπουλάει τόσο γρήγορα και αρνείται να κάνει μεσοβέζικα πράγματα για να αυξήσει την παραγωγή του. Χίλια μπράβο και στον ίδιο και στο προσωπικό που είδαμε και γνωρίσαμε και μακάρι να ανοίξει άλλα εκατό τέτοια μαγαζιά του ευχόμαστε.

Μην νομίζετε ότι τα λέω αυτά επειδή μας κέρασε το τραπέζι ή μας έκανε καμία μεγάλη έκπτωση στον λογαριασμό. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχει ιδέα ποιοι είμαστε (ίσως αν το διαβάσει αυτό να έχει), ούτε ήξερε κανείς ότι θα γράφαμε κριτική. Μας κέρασε από ένα παγωτάκι, είναι δώρο λένε σε όσους τρώνε όλο τους το φαί (δεν μου απάντησε ποτέ τι κερδίζουμε αν φάμε και το φαί των διπλανών... θα περιμένω...). Ο λογαριασμός για μια μερίδα κοντοσούβλι, μια μερίδα λουκάνικα (τρία λουκάνικα), τα μπουρεκάκια, την τυροκαυτερή, την γραβιέρα και περίπου 600 γρ γουρουνοπούλα, μαζί με 2 μπύρες, 2 αναψυκτικά και το κουβέρ, βγήκε στο σύνολο 63 ευρώ, δηλαδή 21 € το άτομο. Πράγμα αστείο, σε σουβλατζίδικο να πας πλέον, 15 ευρω (μίνιμουμ) θα τα δώσεις. Επιπλέον, αν πάτε για takeaway, έχει πολύ ενδιαφέρουσες προσφορές που για να πω την αλήθεια, θα εκμεταλλευτώ πολύ σύντομα.

Για να ανακεφαλαιώσουμε, ένα μαγαζί σε ωραία περιοχή με κυμαινόμενο επίπεδο διαθέσιμου πάρκινγκ, απλή διακόσμηση αλλά ωραία ατμόσφαιρα, εξαιρετική εξυπηρέτηση και φοβερό φαγητό σε αξιοπρεπέστατες τιμές. Όχι απλά το προτείνουμε, σίγουρα θα ξαναπάμε, τα είπαμε, τέτοια μαγαζιά αξίζουν και με το παραπάνω την στήριξή μας. Και ας μας μάθουν και οι γουρουνοπούλες στον Ταΰγετο, τι να γίνει; Ας προσέχανε να μην είναι τόσο νόστιμες...

 

Γουρουνοπούλα του Γιώργη Ταϋγέτου,

Δημητρίου Γούναρη 68Α, (Άνω) Γλυφάδα

Φραντζή 8, Νέος Κόσμος

Στον ναό του κρέατος a.k.a. Basegrill

 Να 'μαστε πάλι εδώ αναγνώστες μας! Ακόμα μία χρονιά πέρασε (κυριολεκτικά μιας και έχουμε να γράψουμε από πέρυσι) οπότε είπαμε με τον Ζαμπόνις να γιορτάσουμε τα φετινά μας γενέθλια με την (γνωστή καλή) παρέα του Ακόρεστου Μουσικάντη, της Έφεσης και της Μέρι Eatmas. Κλείνουμε τα 15 και, αν και είμαστε λαϊκά παιδιά, θέλαμε έτσι κάτι λίγο πιο γκράντε. Τελικά μας βγήκε αρκετά πιο γκράντε που ίσως να ταίριαζε περισσότερο στην ενηλικίωση μας αλλά θα καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ παρακάτω.

Παρασκευή βράδυ λοιπόν και η πεντάδα που προανέφερα συν τον Μπεκρίατρο (καθότι ιατρός ο άνθρωπος) βρίσκεται στο σχετικά καινούργιο Basegrill που άνοιξε στη Γλυφάδα. Για όσους τυχόν δε ξέρουν το Basegrill πρωτοάνοιξε το 2005 στο Περιστέρι και θεωρείται ο ναός του κρέατος και κάθε κρεατόφιλος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να πάει τουλάχιστον μία φορά. Εμείς, δηλαδή εγώ και ο Ζαμπόνις, στα τόσα χρόνια λειτουργίας του δεν το είχαμε επισκεφτεί ποτέ γιατί που να τρέχεις τώρα από τα νότια στα δυτικά. Αλλά πλέον δεν υπήρχε αυτή η "δικαιολογία" οπότε βρεθήκαμε να καθόμαστε στον περιποιημένο χώρο του εστιατορίου στη Γλυφάδα.

Πριν περάσουμε στα του φαγητού θα ξεκινήσω από τα αρνητικά, γενικά και ειδικά. Ένα είναι το σημείο που έχει ανοίξει, απέναντι διαγώνια από το εδώ και δέκα χρόνια καμένο κτίριο το οποίο ευτυχώς πλέον έχει καλυφθεί με πράσινα πανιά. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν ότι οσονούπω θα μετατραπεί σε ξενοδοχειακή μονάδα ενώ άλλες λένε ότι θα το κατεδαφίσει ο δήμος. Ίδωμεν αν ισχύει κάτι από αυτά. Εκτός αυτού σαν σημείο έχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στο παρκάρισμα, στα όρια του πρέπει να έχω κάνει τάμα για να βρω μία θέση στάθμευσης. Αν βρείτε έξω από το μαγαζί, συγχαρητήρια!, είναι η τυχερή σας μέρα και σας προτείνω να παίξετε Τζόκερ. Στα αρνητικά του μαγαζιού τώρα, το πρώτο είναι ότι πρέπει να έχετε κάνει κράτηση αλλιώς δύσκολα θα βρείτε διαθέσιμο τραπέζι. Τώρα θα μου πείτε γιατί το θεωρείς αρνητικό αυτό και θα έχετε και δίκιο. Επειδή ακόμα και κράτηση που κάναμε στην ερώτηση "προτιμάτε μέσα ή έξω;" ενώ η απάντηση ήταν έξω (μιας και ο καιρός ακόμα ήταν καλός όταν πήγαμε) μας έβαλαν να κάτσουμε στον εσωτερικό χώρο του καταστήματος, και μάλιστα επέμεναν ότι εμείς ζητήσαμε μέσα. Και εδώ έρχεται το δεύτερο αρνητικό το οποίο είναι ότι δεν ανοίγουν τον κλιματισμό με αποτέλεσμα να υποφέρεις από τη ζέστη. Αλλά για να είμαι απολύτως ειλικρινής κάποια στιγμή τον άνοιξαν και έτσι έγιναν ανθρώπινες οι συνθήκες (μάλλον κάποιος παραπονέθηκε για τη ζέστη) ενώ πιο μετά ανέβασαν την θερμοκρασία κι έτσι επανήλθε σχετικά η δυσφορία (πιθανώς κάποιος άλλος έκανε παράπονο ότι κρυώνει).

Πάμε και στο μενού τώρα όπου υπάρχει μία πολύ μεγάλη ποικιλία από κρέατα ενώ στον κατάλογο σου προτείνουν κιόλας τον τρόπο ψησίματος (ενώ από θαλασσινά όπως λένε και οι ίδιοι έχουνε μόνο αλάτι), από ορεκτικά a.k.a. μπιχλιμπίδια (1) έχει κάποια τυριά, τζατζίκι και τυροκαυτερή ή τυροκαφτερή όπως την αναγράφουν στον κατάλογο. Στα άλλα ορεκτικά a.k.a. μπιχλιμπίδια (2) έχει πατάτες κ.α. τα οποία δε θα σας τα αναφέρω εκτενώς εδώ, ούτως ή άλλως μπορείτε να μπείτε στην ιστοσελίδα τους και να τα δείτε όλα (όπως και όλο το μενού). Από σαλάτες έχεις δώδεκα επιλογές που όλες φαίνονται ενδιαφέρουσες είναι η αλήθεια. Από ορεκτικά κρεάτων a.k.a. μπιχλιμπίδια με κρέας επίσης υπάρχουν ωραίες επιλογές. Λοιπόν, εμείς πήραμε μία σαλάτα πανδαισία λαχανικών, η οποία περιέχει λάχανο, άγρια ρόκα, μαρούλι, διάφορα φύλλα λαχανικών, τριμμένη ντομάτα, ξηρούς καρπούς μαριναρισμένη με γαλοτύρι (σαν τούρτα είναι...). Επειδή όντως είναι σαν τούρτα η εμφάνιση της κι όχι σαν σαλάτα εμένα αυτό με ξένισε λίγο αλλά κατά τ' άλλα είναι μία τίμια γευστική επιλογή. Επίσης μία τυροκαυτερή ή οποία είναι τόσο όσο καυτερή (εκτός κι αν φάτε και την τσίλι πιπεριά που τη συνοδεύει). Ακόμα αυγά σαν τα μάτια μου τα οποία είναι φωλιά πατάτας σε sticks με δύο ή τέσσερα αυγά και είναι ένα πιάτο για το οποίο οι απόψεις διίστανται, σε κάποιους άρεσε σε άλλους αρέσει καλύτερα όταν οι πατάτες είναι κανονικές.
Από ορεκτικά κρέατος πήραμε λουκάνικο μαύρου χοίρου το οποίο είναι κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα λουκάνικα που ξέρουμε σαν γεύση και ταιριάζει ωραία με τη σαλτσούλα που το συνοδεύει και ένα βοδινό καρπάτσιο με γραβιέρα Ίου (το νησί) και άγρια ρόκα. Φανταστείτε ένα ντολμαδάκι όπου τον ρόλο του αμπελόφυλλου τον παίζει το καρπάτσιο.
Πάμε και στα κυρίως, μία Simmental T-bone, μία πικάνια Ισπανίας και μία family a.k.a. ελληνική (μιας και δεν είχαμε χορτάσει με τα πρώτα δύο). Αυτό που πρέπει να ξέρετε, αν δεν το ξέρετε ήδη δηλαδή, είναι ότι η ποσότητα κρέατος που θα παραγγείλετε δεν έχει σχέση με την ποσότητα που θα φτάσει στο τραπέζι σας καθώς το κρέας χάνει μέρος από τη μάζα του κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Στο διά ταύτα, ωραίες κοπές, σωστά ψησίματα, πλούσιες γεύσεις. Δε περιμένεις κάτι λιγότερο από το Basegrill άλλωστε. Εγώ προσωπικά εκτίμησα περισσότερο την ελληνική πικάνια σε ψήσιμο και γεύση ενώ ο Ζαμπόνις την ισπανική ενώ για την T-bone συμφωνήσαμε ότι ήταν γευστικότατη αλλά μας πήρε χρόνο να την καθαρίσουμε τελείως (πάλευε η έρμη Μέρι Eatmas να την "καθαρίσει"). Η εξυπηρέτηση ήταν ικανοποιητική, η κουζίνα ήταν γρήγορη, πολύ ευγενικό το προσωπικό, υπήρχε μία δυσκολία να βρεις κάποιον να ζητήσεις κάτι έξτρα π.χ. ένα τρίτο μπουκάλι νερό που θέλαμε δεν το παραγγείλαμε ποτέ για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Επίσης ο sommelier ήταν πολύ πρόθυμος να σου προτείνει τι θα πιεις, μη διστάσετε να τον συμβουλευτείτε ή τον κατάλογο αν πίνετε πολύ καθώς οι περισσότερες μπύρες είναι 330ml.

Για όλα αυτά, μαζί με κουβέρ, τέσσερις μπύρες και δύο νερά πληρώσαμε 423,25 ευρώ, δηλαδή περίπου εβδομήντα ευρώ το άτομο. Το λες και πανάκριβο αλλά είμαστε και φαγανοί a.k.a. δε χορταίνουμε με τίποτα πανάθεμα μας. Λογικά με πενήντα ευρώ το άτομο θα χορτάσετε. Για να τα διαχωρίσουμε κάπως 58 ευρώ έκαναν μόνο τα ποτά και το κουβέρ.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε ένα σημείο της Γλυφάδας που κάποτε (θα) ήταν talk of the town, με τεράστια δυσκολία στην εύρεση πάρκινγκ, εξυπηρέτηση που σε μέρες και ώρες αιχμής προσπαθεί για το καλύτερο χωρίς να το καταφέρνει πάντα, πολύ υψηλής ποιότητας κρέατα και ψησίματα και τιμές που κυρίως απευθύνονται σε γεμάτα πορτοφόλια αλλά αξίζει να κάνεις οικονομία αν θέλεις να το επισκεφτείς για μία φορά.

Basegrill
Ζησιμοπούλου 5 & Λαζαράκη,
Γλυφάδα

Μια βραδιά στο Λεβερκ... βασικά στον Λίβανο

50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου σήμερα αλλά εκτός αυτού έχουμε και γενέθλια. Κλείνουμε τα 14 και (προσπαθούμε να) είμαστε ακόμα εδώ και να σας προσφέρουμε ποιοτικές Γευσιχωσίες.

 

Ήταν λοιπόν μια κρύα Τετάρτη του καλοκ.... βασικά ποιον κοροϊδεύουμε, έχουμε φτάσει 17 Νοέμβρη και ακόμα ζέστη κάνει... Τέλος πάντων ήταν Τετάρτη και μια παρέα ανθρώπων ενδιαφερόταν για ταξίδια. Αλλά επειδή το να πάμε στον Λίβανο έπεφτε μακριά, είπαμε να πάμε στο Λιβανέζικο.

Το Λιβανέζικο, ένα μαγαζί που αν δεν έχετε καταλάβει τι φαγητό προσφέρει, σίγουρα δεν φταίει, βρίσκεται στην (κάτω) Γλυφάδα, σε ένα σημείο που παλαιότερα ήταν από τα πλέον πολυσύχναστα της περιοχής, αλλά τώρα έχει αρκετά μειωμένη προσέλευση. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μπορείτε αρκετά πιο εύκολα να βρείτε θέση για παρκάρισμα, ειδικά αφού το μεγάλο πάρκινγκ του Δημαρχείου είναι αρκετά κοντά. Φυσικά αυτό είναι πιθανό να αλλάζει τα Σαββατοκύριακα, αλλά την καθημερινή που πήγαμε βρήκαμε εύκολα και αρκετά κοντά (2 στενά και αυτά λειψά). Επιπλέον, εφόσον μιλάμε για Γλυφάδα, η περιοχή έχει ακόμα διάφορα πράγματα για να δείτε ή να κάνετε, οπότε μπορείτε εύκολα να συνδυάσετε την επίσκεψη με κάτι ακόμα και δεν θα χρειαστεί να πάτε εκεί μόνο για το φαγητό.

Το ίδιο το μαγαζί δεν θα πάρει κάποιο βραβείο διακόσμησης, αν και πιστεύω ότι η διακόσμηση του είναι αξιοπρεπής. Σίγουρα θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο τον ανατολίτικο χαρακτήρα του, ωστόσο επιλέγει μια περισσότερο ουδέτερη στάση, η οποία θυμίζει Ανατολή, χωρίς να στην επιβάλλει ή να την κραυγάζει. Προσωπικά αυτό μου άρεσε, αλλά καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άνθρωποι με διαφορετικά γούστα. Αν θέλετε να φάτε κάπου που να μοιάζει με το σαράϊ του Πασά, πήγατε σε λάθος μαγαζί.

Η παρέα κατέληξε να αποτελείται από τέσσερα άτομα (περιμέναμε περισσότερα, αλλά εντάξει, συμβαίνουν αυτά) και συγκεκριμένα εμένα (προφανώς), τον Κοιλιόδουλο (σιγά μην έλειπε), τον Ακόρεστο Μουσικάντη (καιρό είχαμε) και μια νέα προσθήκη, την Ψυχολογαλακτομπούρεκο (γιατί είναι και ψυχολόγα και τόσο γλυκιά). Επιπλέον η Ψυχολογαλακτομπούρεκο, χωρίς να φτάνει τους άλλους τρεις, είναι σε αξιοπρεπές επίπεδο στο φαγητό, οπότε δεν ήταν άκυρη προσθήκη.

Και μετά τις συστάσεις, να πάμε στο κυρίως, δηλαδή το φαγητό. Αρχικά να μιλήσουμε για τον κατάλογο, ο οποίος έχει αρκετές επιλογές και όλες σχεδόν είναι θεματικές, όπως θα έπρεπε. Αν πάτε πρώτη φορά, θα δυσκολευτείτε να αποφασίσετε (κοιτάω εσένα Γλυκιά Επιρροή, ξέρεις εσύ) γιατί η ποικιλία είναι μεγάλη και όλα φαίνονται ενδιαφέροντα. Εμείς, ευτυχώς, δεν πήγαμε πρώτη φορά (εγώ δηλαδή, η Ψυχολογαλακτομπούρεκο ακόμα με κράζει που δεν πήγαμε και άλλη φορά), οπότε λίγο πολύ είχαμε μια εικόνα για το πως θα κυλήσει η βραδιά.

Ξεκινήσαμε με ένα χούμους με κουκουνάρι (και μετά πήραμε δεύτερο γιατί δεν πρόλαβε να ανασάνει, άλλο αυτό), και πήραμε άλλο ένα ορεκτικό, Κεφτέδες με πλιγούρι γεμιστοί με κιμά, κρεμμύδι, κουκουνάρι και συνοδεία γιαουρτιού το οποίο ξέρω πως ακούγεται όταν το λέω εγώ ο κρεατοφάγος, αλλά παίδες πάταξον μεν, τσιμπήστε το δε, θα με θυμηθείτε. Μια σαλατούλα Beirut για να πούμε ότι τρώμε και υγιεινά (που η αλήθεια είναι πως ακόμα και στην υπερβολή του, το Λιβανέζικο φαγητό είναι αρκετά ελαφρύ) και μετά μια ποικιλία με κρεατικά και μία έξτρα μερίδα πατάτες και ένα χαλούμι σε λιβανέζικη πίτα και λουκάνικα πικάντικα και ένα επιπλέον πιάτο με μοσχάρι το οποίο ήθελε να δοκιμάσει ο Ακόρεστος Μουσικάντης. Για να μην τα πολυλογώ, ότι πήραμε ήταν άψογα μαγειρεμένο και μαριναρισμένο, πλούσιο σε γεύση και όλα του τα συνοδευτικά ταιριάζανε άψογα. Μπορώ να πω ότι αν και σίγουρα ο καθένας είχε την προσωπική του αδυναμία σε κάτι, όλοι συμφωνήσαμε ότι δεν υπήρχε κάποιο μελανό σημείο σε ότι ήρθε. Αφού ήρθε υπήρξε, ήταν το άδειο πιάτο... άλλο αυτό. Εδώ να αναφέρω ότι το μαγαζί, αντί για ψωμί/κουβέρ, φέρνει αραβικές πίτες ζεστές, τυλιγμένες σε πλαστικό για να κρατήσουν την θερμότητα και την υφή τους και είναι όχι απλά ταιριαστές με ότι έρχεται, τις πεθάναμε πριν προλάβουν να αναπνεύσουν έξω από το πλαστικό και μας φέρανε και άλλες οι άνθρωποι. Κλείνοντας, να αναφέρουμε και το γλυκάκι που πήραμε, ένα κιουνεφέ (το οποίο κέρασε το μαγαζί μετά) και ένα ακόμα γλυκό που δεν θυμάμαι πως το λένε, αλλά θα ζήσει στην μνήμη μου ως ανώνυμο (και θα το θυμηθώ όταν ξαναπάω, δεν τη γλυτώνει).

Για τα παραπάνω, μαζί με κανά δύο μπύρες και λοιπά συνοδευτικά, ο λογαριασμός ήταν περίπου 120€ (συμπεριλαμβάνεται και ένα αξιοπρεπές tip για τον εξυπηρετικότατο σερβιτόρο, του οποίου τα ελληνικά δεν είναι πρώτη γλώσσα και φαίνεται, αλλά κάνει ότι μπορεί και συνήθως τα καταφέρνει για να το προσπερνάει), δηλαδή περίπου 30€ το άτομο. Εντάξει, φτηνό δεν το λες, αλλά είναι εξειδικευμένης κουζίνας εστιατόριο στην Γλυφάδα, κανείς δεν περίμενε λιγότερο. Από την άλλη, πληρώσαμε μεν, φάγαμε δε, δεν μπορεί κανείς να πει ότι έφυγε πεινασμένος και υπάρχουν πολλά μαγαζιά στην περιοχή που πληρώνεις τα ίδια ή και περισσότερα και μετά πας για φαγητό. Οπότε τσιμπημένο μεν, τίμιο δε.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε μέρος με εύκολο σχετικά πάρκινγκ τουλάχιστον τις καθημερινές, με αξιοπρεπή αλλά όχι ιδιαίτερα θε(α)ματική διακόσμηση και καλό σέρβις που έχει πολύ καλό φαγητό και τιμές τσιμπημένες, αλλά ανεκτές και τίμιες. Είναι μια πολύ παλιά επιλογή δική μου και χαίρομαι που έμεινε στο ίδιο ψηλό επίπεδο που ήταν από τότε και σίγουρα θα ξαναπάω (καλά για την Ψυχολογαλακτομπούρεκο δεν το συζητάω, ήδη κάνει σχέδια).

Θα κλείσω με το αγαπημένο μου ρητό για αυτό το μαγαζί. Λέγεται "Το Λιβανέζικο". Εντάξει, φαντασία δεν έχει, αλλά έχει πολύ ωραίο φαγητό.

 

Το Λιβανέζικο

Κωνσταντινουπόλεως 20, Γλυφάδα

We didn't beast on Beastalis

 Όταν ένας Γευσιχώστης περνάει έξω από καινούργιο εστιατόριο που ετοιμάζεται να ανοίξει και βλέπει ταμπέλα που γράφει Food for proud meat eaters (πριν την αλλάξει με μία που γράφει Butcher's Deli) αυτομάτως ξέρει ότι αυτό το μαγαζί πρέπει να το επισκεφθεί το συντομότερο δυνατόν (αφότου ανοίξει φυσικά). Έτσι λοιπόν αφού καταφέραμε και συντονίσαμε όλοι τα προγράμματα μας μία ωραία βραδιά με καύσωνα εγώ, ο Ζαμπόνις, ο Ακόρεστος Μουσικάντης, η Μέρι Eatmas και η Έφεση βρεθήκαμε να καθόμαστε σε ένα από τα τραπέζια της αυλής του Beastalis.

Το Beastalis βρίσκεται εκεί που για πάρα πολλά χρόνια υπήρχε το Παραμύθι. Αυτό για τους ντόπιους ή τους γνώστες της περιοχής. Για αυτούς που δε ξέρουν το Παραμύθι ήταν μία από τις ιστορικότερες κρεπερί της Γλυφάδας, μαζί με το Feticcio. Αυτά για την προϊστορία πάμε τώρα ξανά στην ιστορία (μας). Πολύ κοντά έχεις άλλες δύο επιλογές, ένα ιταλικό εστιατόριο και μία μπιραρία. Πάρκινγκ θα βρείτε εύκολα, ακόμα και Σαββατοκύριακο.

Το μαγαζί, τουλάχιστον εξωτερικά, δείχνει πολύ προσεγμένο με τον συνδυασμό ξύλου και μετάλλου να δένει αρμονικά. Δε μπήκα πότε μέσα οπότε εσωτερικά δε μπορώ να το κρίνω αλλά από εκεί που καθόμασταν έβλεπα κάτι σαν βιτρίνα - ψυγείο που είχε μέσα, τι άλλο, κρέατα. Η εξυπηρέτηση άγγιξε το τέλειο με τους σερβιτόρους να είναι όλοι πολύ ευγενικοί και εξυπηρετικοί (ξέρετε τώρα, να σου γεμίζουν αυτοί τα ποτήρια, ακόμα και του νερού κτλ). Το μόνο μελανό σημείο ήταν όταν μας πήραν τα πρώτα πιάτα (ορεκτικό - σαλάτα) χωρίς να μας ρωτήσουν ενώ είχαν ακόμα λίγο περιεχόμενο μέσα.

Ας περάσουμε όμως και στο ψητό ή καλύτερα στα ψητά. Πριν από τα ψητά βέβαια πρέπει να σας αναφέρω ότι πήραμε και μία γλυκοπατάτα στη φωτιά με sour cream και φλύδες τρούφας σαν ορεκτικό που χωρίς να μας ενθουσιάσει τρωγόταν ευχάριστα αλλά και τη signature salad (πως τα μιλάω έτσι τα gourmet) του μαγαζιού, την επονομαζόμενη Beast salad η οποία έχει μέσα ντοματίνια, μακαντέμια καπνιστά, σπιτικό Chorizo (ισπανικό λουκάνικο), μοτσαρέλα, φινόκιο, κρεμμύδι, αγγούρι και πουρέ μέντας. Πολύ γευστική, αν και πότε δε βρήκα το chorizo (εντάξει, μπορεί εμένα να μην έφτασε ποτέ στο πιάτο) κανένα παράπονο δεν είχαμε από τη σαλάτα.

Στα ψητά τώρα. Για τους proud meat eaters λοιπόν το μαγαζί προσφέρει μία ικανοποιητική ποικιλία επιλογών με τιμές που κυμαίνονται από €22 έως €98. Για παράδειγμα το πιο ακριβό πιάτο των ενενήντα οχτώ ευρώ είναι 300 γραμμάρια Striploin Wagyu από την Αυστραλία με rock salt και παπαρδέλες (δεν τα λέω εγώ ο κατάλογος τα λέει). Όλα τα πιάτα είναι μεριδοποιημένα οπότε ξέρεις από πριν πόσα γραμμάρια θα φας και πόσο κοστίζει η κάθε μερίδα. Εμείς επιλέξαμε ένα χοιρινό Iberiko (400γρ) με σπιτική BBQ και καπνιστό αλάτι, μία σούβλα picanha Black Angus (400γρ) και δύο Beast burgers με μοσχαρίσιο μπιφτέκι (180γρ) cheddar, μπέικον και καραμελωμένο κρεμμύδι και ένα ταρτάρ μοσχαριού. Μακράν το καλύτερο πιάτο ήταν το Iberiko μιας και ήταν πάρα πολύ γευστικό, ψημένο όπως ακριβώς έπρεπε. Νομίζω μπορούμε να το βαθμολογήσουμε με άριστα 10. Η picanha ενώ το κρέας ήταν πολύ ποιοτικό δε μας ενθουσίασε, προσωπικά πιστεύω ότι με λίγο ψήσιμο παραπάνω κι όχι μέτρια ψημένο θα ήταν καλύτερο το γευστικό αποτέλεσμα. Τα burgers μόνο Beast δεν ήταν, ήταν απλά, κλασσικά, αν και γευστικά, αλλά το ίδιο μπέργκερ μπορείς να το φας αλλού σε πιο νορμάλ τιμή κι όχι στα €22. Το ταρτάρ δεν το δοκίμασα οπότε δεν έχω άποψη, η Έφεση που το έφαγε πάντως δεν είπε τίποτα αρνητικό. Ξέχασα να σας αναφέρω ότι υπάρχουν τέσσερα συνοδευτικά για τα πιάτα από τα οποία το μόνο που θυμάμαι είναι οι crispy baby πατάτες τις οποίες επέλεξα και ήταν αρκετά καλές όπως και οι κλασσικές τηγανητές πατάτες οι οποίες συνόδευαν τα burgers.

Επίσης το μαγαζί προσφέρει μία λίστα από κρασιά και μπίρες με τα οποία μπορείς να συνοδέψεις το δείπνο σου. Εμείς προτείνουμε την Fischer tradition σαν πιο value for money επιλογή μιας και είναι 650ml στα €10. Όσον αφορά τα επιδόρπια έχεις τρεις επιλογές, cookies στη φωτιά, τριπλή μους σοκολάτας και ανανά. Εμείς καταλήξαμε να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε σχετικά με ποιο από τα τρία να επιλέξουμε και έτσι δεν πήραμε επιδόρπιο.

Στο θέμα του λογαριασμού τώρα. Σαφώς και ξέρεις από πριν ότι όταν επισκέπτεσαι ένα τέτοιο εστιατόριο θα τα σκάσεις και μάλιστα χοντρά οπότε έχεις προετοιμαστεί για αυτό. Εμείς για αυτά που διαβάσατε, τρεις μπίρες και τρία μπουκάλια νερό (είχε καύσωνα όπως προείπα) δώσαμε €195 + €5 φιλοδώρημα για να μας βγει ένα στρογγυλό €40 στον καθένα. Ένα φάουλ του μαγαζιού για μένα είναι το πόσο χρεώνει το μπουκάλι το νερό. Δηλαδή τρία ευρώ για ένα λίτρο νερό είναι πολλά.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα fine dining (όπως πολύ σωστά το χαρακτήρισε ο Ακόρεστος Μουσικάντης) εστιατόριο, σε ένα σημείο κάπως απόμερο για Γλυφάδα, με εύκολο πάρκινγκ όμως, ωραίο χώρο, σχεδόν τέλεια εξυπηρέτηση, ποιοτικό φαγητό που σε γενικές γραμμές θα σε αφήσει ικανοποιημένο και τιμές κάπως τσιμπημένες που όμως είναι αναμενόμενο.

Υ.Γ. beast on: to consume an excessive amount (of food) quickly and savagely.

 

Beastalis

Κύπρου 9, Γλυφάδα

Έμπα με φόρα στο Ψητό!

Και ναι επιστρέψαμε. Και ναι μπήκαμε με φόρα στα ψητά γιατί τέτοιοι είμαστε.

Μετά από πολύ καιρό και με ευκαιρία κάτι σχέδια που ακυρώθηκαν, λέμε με Κοιλιόδουλο να πάμε σε ένα μαγαζί με πολλά υποσχόμενο όνομα και φήμη. Το "Έμπα στο Ψητό" βρίσκεται στην Αργυρούπολη (υπάρχει άλλο ένα στον Υμηττό, δεν είμαι σίγουρος τι είδους σχέση υπάρχει, αλλά σίγουρα υπάρχει) και συγκεκριμένα στην πλατεία Ανεξαρτησίας όπως είναι το επίσημο όνομα της ή του "208" όπως την λένε οι κάτοικοι. Το σημείο είναι γενικά ωραίο και μάλιστα έχει ακριβώς απέναντι ένα μεγάλο πάρκο, πολύ ωραίο για βόλτα με οικογένεια ή φίλους. Δεν υπάρχει κάτι άλλο για νυχτερινή διασκέδαση άμεσα κοντά, αλλά το κέντρο της Αργυρούπολης και της Ηλιούπολης είναι αρκετά κοντά, οπότε μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος στο πήγαινε-έλα, αλλά μπορείτε εύκολα να το συνδυάσετε με κάποια ακόμα έξοδο. Στο θέμα του πάρκινγκ, χωρίς τα πράγματα να είναι τρομερά δύσκολα, ίσως έχετε ένα μικρό θέμα, ανάλογα την ημέρα. Εμείς βρήκαμε απέξω... αλλά άλλο εμείς...

Το μαγαζί είναι ένα διακριτικά, αλλά με γούστο, διακοσμημένο γωνιακό κατάστημα. Η αλήθεια είναι ότι η διακόσμηση και το περιβάλλον θα σας περάσει λίγο αδιάφορο, προσωπικά το βρήκα ευχάριστο σαν χώρο για φαγητό, αλλά αν δίνετε μεγάλη σημασία στην διακόσμηση, δεν είναι για εσάς.

Από την άλλη, αν δίνετε σημασία στο φαγητό, μάλλον είναι. Και άλλωστε, αν δεν δίνατε σημασία στο φαγητό, εμάς θα διαβάζατε; Πάμε, λοιπόν, στον κατάλογο, ο οποίος είναι ιδιαίτερα πρακτικός, γιατί είναι τυπωμένος στο χαρτί που σας φέρνουν μπροστά σας για να φάτε. Και έχει και αρκετή ποικιλία, μπορώ να πω, χωρίς να είναι υπερβολικός. Αξιοπρεπής αριθμός ορεκτικών, ενώ υπάρχουν αρκετές επιλογές με κυρίως για να ικανοποιήσουν αρκετό κόσμο (εντάξει υπάρχουν και περίεργοι, δε θα πω όλους...). Ένα πράγμα που είδαμε και δεν το λέμε για αρνητικό, απλά μας έκανε εντύπωση, είναι ότι ενώ όλες οι τιμές είναι στα αριστερά των προϊόντων, σε ένα συγκεκριμένο σημείο του (στις ποικιλίες συγκεκριμένα) είναι από την δεξιά μεριά. Όχι ότι είναι κάτι που μας ενοχλεί, αλλά η ψυχαναγκαστική πλευρά του Κοιλιόδουλου (έχει και τέτοια) το παρατήρησε.

Πάμε να δούμε τώρα τις επιλογές μας από τον κατάλογο. Ήμασταν οι 2 μας μόνο, οπότε πήραμε μια τυροκαυτερή (όπως συνήθως, δεν σας ξαφνιάζουμε σε αυτό... αν δεν παίρνουμε, δεν έχει), μια μερίδα κολοκυθάκια τηγανητά, μια μερίδα μανιτάρια πλευρώτους στη σχάρα με μπαλσάμικο και ένα ταλαγάνι στη σχάρα για ορεκτικά (μόνο) και μια ποικιλία "μεσαία", η οποία θεωρούσαμε ότι είναι για δύο άτομα. Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να πω πόσο καλή εντύπωση μου έκανε ότι στον κατάλογο υπάρχει επιλογή για ατομική ποικιλία, κάτι που δεν έχω δει αλλού και το θεωρώ πάρα πολύ καλή ιδέα.

Ξεκινάμε από την τυροκαυτερή που ήταν αρκετά καλή, ούτε τρομερά καυτερή για να είναι για λίγους, ούτε τυροσαλάτα για γενική κατανάλωση. Μάλιστα ιδιαίτερα εντύπωση μας έκανε το ότι ήταν φτιαγμένη στο χέρι και όχι έτοιμη-εμπορίου. Τα τηγανητά κολοκυθάκια (τα πήραμε αντί για πατάτες, αφού θα είχε η ποικιλία) συνοδεύονται με σως γιαουρτιού (όπως και το ψωμί του κουβέρ, που έχει επίσης και λίγες ελιές και λίγα ντοματίνια) και είναι κομμένα στο χέρι και όχι έτοιμα από πριν, κάτι που επίσης εκτιμήθηκε. Το ταλαγάνι πολύ ωραία ψημένο, συνοδεύεται από μια γλυκιά σως/μαρμελάδα που του ταιριάζει πάρα πολύ, ενώ τα μανιτάρια ήταν το πιάτο που έκλεψε την παράσταση (από τα ορεκτικά, επιλογή του Κοιλιόδουλου, το δίνω) καθώς ήταν απλά εξαιρετικά από άποψη ψησίματος και γεύσης που έδενε άψογα με το μπαλσάμικο.

Στην ποικιλία θα ξεκινήσω από τα θετικά. Όλα τα κρέατα ήταν ψημένα εξαιρετικά, η παρουσίαση ήταν σωστότατη, η ποσότητα πατατών ήταν αξιοπρεπής (για ποικιλία 2 ατόμων), ενώ συνοδεύεται και από μουστάρδα και σως BBQ. Γενικά ότι δοκιμάσαμε ήταν ωραία ψημένο και μας άρεσε, δεν βρήκαμε πουθενά να πούμε κάτι αρνητικό. Τα αρνητικά σχόλια ήταν στο μπέρδεμα που (μου/μας) προκάλεσε το ότι η μεσαία ποικιλία για 2 (θεωρητικά) άτομα είχε: 2 παϊδάκια αρνίσια (ωραία προσθήκη), ένα λουκάνικο, ένα μπιφτέκι κοτόπουλο και ένα μοσχαρίσιο, ένα καλαμάκι χοιρινό και ένα κοτόπουλο και μια πανσέτα. Και δεν λέω, σαν ποσότητα κρέατος δεν ήταν κακή ή λίγη (καλά με τον Κοιλιόδουλο τρώγαμε άλλη μια άνετα, αλλά δεν μιλάμε για εμάς), αλλά μιλάμε για την "μεσαία" ποικιλία που εγώ από την εργοστασιακή μου ρύθμιση την έχω για 2 άτομα. Το οποίο για εμένα σημαίνει 2 από το κάθε τι που έχει μέσα. Γιατί δεν θα κάτσω να κόβω το μπιφτέκι στη μέση για να το μοιραστώ. Και καλά το μπιφτέκι και το λουκάνικο πες, τα καλαμάκια;  Προσωπικά θα προτιμούσα να υπάρχει λιγότερη "Ποικιλία" και πιο σωστός αριθμός κρεατικών μέσα. Ίσως είμαι περίεργος, ίσως είμαι πολύ καλομαθημένος, αλλά εμένα αυτό μου χτύπησε αρνητικά. Όχι τόσο ώστε να αμαυρώσει την καλή εικόνα του μαγαζιού και του φαγητού, αλλά τόσο ώστε να πω ότι όταν ξαναπάω, δεν θα προτιμήσω την ποικιλία (κρατάω μια πισινή για την ατομική).

Πάμε τώρα να δούμε και το κομμάτι το χρηματικό, όλα ανεβαίνουν, ακρίβεια έρχεται, η βενζίνη είναι στα ύψη, τι κάνουμε στο φαγητό; Εδώ, λοιπόν, το μαγαζί εξακολουθεί να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Για όλα τα παραπάνω, μαζί με ένα νερό και δύο μπύρες μεγάλες, έκανε ζέστη κάπως έπρεπε να κατέβουν τα κρέατα, πληρώσαμε συνολικά 50€ (στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το απαραίτητο φιλοδώρημα στα δύο κορίτσια που μας εξυπηρέτησαν και ήταν άψογες σε όλα). 25€ το άτομο με 4 ορεκτικά για 2 άτομα δεν είναι καθόλου κακό ποσό, κάθε άλλο, το λες και αξιοπρεπέστατο. Είναι ένα ακόμα από τα θετικά του μαγαζιού. Εδώ να πούμε ότι με τον λογαριασμό έρχεται και κερασματάκι, δύο παγωτά (κλεισμένα σε συσκευασία, πολύ σωστή αντιμετώπιση) ξυλάκι, ειδικά για το καλοκαίρι και με την ζέστη που κάνει, ότι καλύτερο.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε καλό σημείο με πάρκινγκ περίεργο ανάλογα την ημέρα, με διακριτική διακόσμηση, πολύ καλή εξυπηρέτηση, πολύ καλό φαγητό και αξιοπρεπείς τιμές. Είναι ένα μαγαζί που θα μπορούσε να προτιμήσει κανείς αρκετά συχνά (ανάλογα πόσο τρώει πάντα...) και να μείνει ικανοποιημένος. Εμείς μείναμε και πιστεύω θα ξαναπάμε σύντομα. Απλώς δεν θα πάρουμε την ποικιλία των δύο ατόμων, ίσως πάρουμε των τεσσάρων γιατί αυτοί είμαστε.

 

Έμπα στο Ψητό

Γεωργίου Παπανδρέου 21, Αργυρούπολη