Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά βρ' αμάν αμάν αέρας Μπελιβάνης...

Παραφράζοντας στον τίτλο τον στίχο του αγαπημένου Θανάση εγώ θα σας μιλήσω για την τρίτη και τελευταία μας γευσιχωσία στο όμορφο, αλλά με ελλιπή σήμανση και επιεικώς απαράδεκτο οδικό δίκτυο, νησί της Μήλου.

Ο Μπελιβάνης είναι ένα σουβλατζίδικο στον Τριοβάσαλο (τώρα γιατί στο χαρτί που τυλίγουν το σουβλάκι γράφει Καρόδρομος θα σας γελάσω και δε θα το 'θελα), επάνω στον κεντρικό δρόμο. Παρκάρετε δωρεάν στο δημοτικό πάρκινγκ περπατάτε 100μ και φτάσατε. Μη σας κουράσουμε κιόλας. Ο σκάουτερ μας στο νησί μας το είχε προτείνει ως τοπ επιλογή με τη σημείωση ότι ανοίγει μετά τις εφτά το απόγευμα. Έτσι κι εμείς το καλό το αφήσαμε για το τέλος.

Όταν φτάσαμε η γνωστή παρέα (εγώ, Ζαμπόνις και ΓεωΠόνος), ένα τέταρτο μετά τις εφτά, το μαγαζί ήταν άδειο και λογικό μου φαίνεται. Σαν χώρος κυριαρχεί το ξύλο τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Αφού στρογγυλοκάτσαμε ήρθε η ιδιοκτήτρια (λογικά) με τον κατάλογο ανά χείρας ο οποίος προσφέρει άκρως ικανοποιητική ποικιλία από σαλάτες, τυλιχτά και μερίδες. Ένα πταίσμα βέβαια είναι ότι δεν έχει τυροκαυτερή το οποίο βέβαια αποφασίσαμε να συγχωρήσουμε όταν είδαμε ότι έχει σεφταλιά.

Για να μην τα πολυλογώ επιλέξαμε τελικά μία χωριάτικη σαλάτα, ένα τζατζίκι, μία μερίδα πατάτες, μία μερίδα σεφταλιές (φυσικά) μία μερίδα σουτζούκι κι από δύο τυλιχτά για τον καθένα, με καλαμάκι κοτόπουλο, γύρο χοιρινό, κεμπάπ γεμιστά με φιλαδέλφεια και λουκάνικο. Προς τιμήν του το μαγαζί μας ενημέρωσε ότι για την ημέρα δεν είχε γύρο κοτόπουλο κάτι που σημαίνει ότι ο γύρος του είναι φρέσκος κάθε μέρα. Συν το πατροπαράδοτο κουβέρ το οποίο επιλέξαμε να μας έρθει ψημένο στα κάρβουνα με λάδι και ρίγανη μετά από σχετική ερώτηση και αυτό σας προτείνουμε να επιλέξετε και εσείς καθότι είναι μία ολόκληρη πιατέλα καλοψημένου ψωμιού.

Ας ξεκινήσουμε με τα εύκολα, η χωριάτικη σαλάτα ήταν φρεσκότατη σαν να την είχα κόψει σπίτι μου και χορταστική σε μέγεθος, τόσο που κομμάτια έφευγαν έξω από το πιάτο στο ανακάτεμα. Το τζατζίκι ήταν τζατζίκι, δηλαδή δε φιλάς τη γκόμενα μετά, μη ξεχνάμε ότι η Μήλος φημίζεται ως ζευγαρονήσι. Οι πατάτες ήταν φρέσκοκομμένες στο χέρι, με μοναδικό κακό ότι ήθελαν λίγο περισσότερο τηγάνισμα και λιγότερο λάδι.

Οι μερίδες​ τώρα, η μία είχε τέσσερα σουτζούκια κι η άλλη τρεις σεφταλιές τα οποία συνοδεύονται με πίτες (σαν βάση στο πιάτο) και τηγανητές πατάτες. Και τα δύο πολύ γευστικά αν και οι σεφταλιές σαφώς και δε συγκρίνονται με τις αυθεντικές. Τα τυλιχτά του τώρα, το καλαμάκι κοτόπουλο ήταν πολύ καλά ψημένο όσο πρέπει για να είναι ζουμερό και να μη στεγνώσει. Ο Ζαμπόνις είπε καλά λόγια για το κεμπάπ με φιλαδέλφεια ενώ ο ΓεωΠόνος για το λουκάνικο, στο οποίο σημειωτέον έχεις και την επιλογή ανάμεσα σε χωριάτικο ή Φρανκφούρτης. Το αρνητικό ήταν στο γύρο χοιρινό ο οποίος ήταν πολύ λαδωμένος ενώ στα θετικά των τυλιχτών καταγράφεται η αλάδωτη πίτα.

Η εξυπηρέτηση ήταν υπέρ του δέοντος ικανοποιητική, όλα ήρθαν ζεστά έως καυτά στο τραπέζι μας ενώ μας ρώτησαν και κατά τη διάρκεια αν όλα ήταν εντάξει.

Πάμε και στο θέμα του λογαριασμού. Για όλα αυτά μαζί με τρεις Zero και 2 μπουκάλια νερό πληρώσαμε 54€ σύνολο δηλαδή 18€ το άτομο. Σας φαίνεται ακριβό; Εμάς καθόλου γιατί πραγματικά σκάσαμε στο φαΐ.

Ανακεφαλαιώνοντας ένα σουβλατζίδικο με συμπαθητικό χώρο, ικανοποιητική ποικιλία, καλές μερίδες, άψογη εξυπηρέτηση και νορμάλ τιμές.

Ο Μπελιβάνης
Τριοβάσαλος (Καρόδρομος),
Μήλος

Αρχοντούλα... Η αρχόντισσα της Μήλου...

Η γευσιχωσία δεν θα μπορούσε να λείπει, από το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος στο όμορφο νησί της Μήλου, όπου βρεθήκαμε εγώ (ο γεωΠΌΝΟΣ), ο Κοιλιόδουλος και ο Ζαμπόνις.

 

Η συγκεκριμένη κριτική έγινε το μεσημέρι του Σαββάτου, που κουρασμένοι και πολύ πεινασμένοι αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή της αλάνθαστης ταξιδιωτικής μας οδηγού και να πάμε να φάμε στην ταβέρνα “Αρχοντούλα” που βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού την Πλάκα.

Η Πλάκα είναι η πρωτεύουσα της Μήλου και βρίσκεται στο Βορειοδυτικό κομμάτι του νησιού. Έχει την γραφική αρχιτεκτονική με καλντερίμια που έχουν όλα τα νησιά των Κυκλάδων και το αμάξι απαγορεύεται μέσα στην πόλη (μην αγχώνεστε το δημοτικό πάρκινγκ είναι πολύ κοντά οπότε θα κάνετε μια μικρή βόλτα μέχρι το κέντρο που πιθανότατα θα σας ανοίξει την όρεξη είτε για φαγητό, είτε για γλυκό είτε για καφέ στα μαγαζιά που υπάρχουν κατά μήκος του δρόμου).

Ας επιστρέψουμε στην κριτική μας, καθώς φτάσαμε στην ταβέρνα είδαμε ωραία μικρά τραπεζάκια στο πλακόστρωτο δρομάκι και αμέσως η σερβιτόρα ήρθε να μας καλωσορίσει και να μας δώσει τον κατάλογο (στον οποίο σημειώνεις τι θα πάρεις, κάτι πολύ βολικό και έτσι σιγουρεύεσαι ότι δεν θα ξεχαστεί κάτι). 

Καθώς γενικά δεν είμαστε δύσκολοι στο φαγητό είπαμε να φάμε λιτά και παραγγείλαμε έναν ντάκο, δύο μερίδες πατάτες, τζατζίκι και τυροκαυτερή για ορεκτικά και ο καθένας μας ένα κυρίως πιάτο. Επέλεξα το αγαπημένο μου φαγητό στο οποίο είμαι και πολύ απαιτητικός, δηλαδή κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές, ο Ζαμπόνις κοτόπουλο με μανιτάρια αλλά κρεμ και ο Κοιλιόδουλος ψαρονέφρι με σάλτσα μελιού και μανιτάρια.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε μια ατέλεια, ο ντάκος σε μια μεγάλη ποσότητα ήταν με φρέσκια λεπτοκομμένη ντοματούλα, πολύ ωραία τριμμένη φέτα και μια ελαφρά σως βινεγκρέτ καθώς και λεπτό τραγανιστό παξιμάδι που σου άφηνε μια καταπληκτική γεύση, οι πατάτες φρεσκοκομμένες και τραγανιστές χωρίς ίχνος λάδι (κάτι πολύ σπάνιο αλλά και ωραίο), το τζατζίκι ισορροπημένο και γευστικό και η τυροκαυτερή απλή και ωραία.

Καλά με τα ορεκτικά αλλά θα ρωτήσει κανείς τα κυρίως δεν είχαν κάτι; Ναι είχαν… ήταν ακόμη καλύτερα, τα κεφτεδάκια ήταν αρωματικά με πολλά μυρωδικά και με ελάχιστο ψωμί που τα έκανε μαλακά και εύγευστα. Το κοτόπουλο ζουμερό και σωστά ψημένο με μια καταπληκτική σάλτσα κρέμας που ήταν απίστευτα ωραία δεμένη και μη νερουλή και ωραία ψημένα μανιτάρια. Το πιο δύσκολο πιάτο το ψαρονέφρι με εξέπληξε με την ζουμερότητα του καθώς το ψαρονέφρι εύκολα μπορεί να γίνει σκληρό, καθώς και ο συνδυασμός του με μανιτάρια και σάλτσα μελιού που του έδινε μια εκπληκτική γλυκιά γεύση. Προφανώς είπαμε να συνοδεύσουμε τα παραπάνω με 4 αναψυκτικά καθώς το στομάχι είχε βαρύνει. Και πλέον χορτάτοι και ικανοποιημένοι ζητήσαμε τον λογαριασμό. 

Θυμίζουμε ότι φάγαμε μία σαλάτα, 2 πατάτες, ένα τζατζίκι, μια τυροκαυτερή, 3 κυρίως πιάτα, 4 αναψυκτικά, 2 μπουκαλάκια νερό και 2 κουβέρ ψωμί και επίσης είμαστε στο νησί οπότε περιμέναμε ένα ποσό ανάλογο. Για άλλη μια φορά εκπλαγήκαμε ευχάριστα, για δύο λόγους, πρώτον για το κέρασμα που ήταν γιαουρτάκι σε μπολάκι για τον κάθε ένα από εμάς με γλυκό κουταλιού και τον ίδιο το λογαριασμό που ήταν 60 Eυρώ κοινώς 20 Ευρώ το άτομο που είχαμε σκάσει από το πολύ φαγητό. Πάρα πολύ καλά αλλά εδώ θα προσθέσω και την ευγένεια και τον επαγγελματισμό των ανθρώπων του μαγαζιού καθώς παρατηρήσαμε πως είχαν ξεχάσει να βάλουν στον λογαριασμό τα 2 τελευταία αναψυκτικά και 1 μπουκαλάκι νερό, κοινώς 5 ευρώ ακόμη. Το αναφέραμε και η απάντηση του σερβιτόρου ήταν "δεν τα χρεώνουμε το λάθος είναι δικό μας". Προφανώς και αφήσαμε όλο το ποσό με αυτά που δεν μας χρέωσαν γιατί ο επαγγελματισμός και η ευγένεια πρέπει να επιβραβεύεται.

Θα βαθμολογήσω λοιπόν συνολικά την γευστική μας εμπειρία στην Αρχοντούλα με 10/10 και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να την επισκεφθείτε αν βρεθείτε στο νησί της Μήλου προκειμένου να τρελαθείτε από τις γεύσεις της. Εγώ θα την επισκεφθώ σίγουρα αν ξαναπάω.

Μπαίνω σφήνα στο άρθρο του γεωΠΟΝΟΥ γιατί το Ελληνο-Ιαπωνικό θέμα μου ανήκει. Όσοι έχουν διαβάσει σχετικά με εμένα, ξέρουν ότι εκτιμώ ιδιαίτερα την Ιαπωνική παράδοση, τόσο στο φαγητό όσο και γενικά, καθώς έχω κάνει και μαθήματα της γλώσσας και του πολιτισμού. Την ώρα που επιστρέφαμε από την Αρχοντούλα, χαρούμενοι και χορτάτοι όπως θα έχετε διαβάσει, περάσαμε ένα ελιοχώραφο που είχε 2 πράγματα που τραβούσαν το μάτι. Ένα ATM στο άκυρο και έναν διάδρομο από πλάκες (μισοσπασμένες αλλά εντάξει Ελλάδα...) που οδηγούσε σε μια επιγραφή μπροστά στο χωράφι. Δίπλα ακριβώς από το μεγάλο πάρκινγκ του νησιού. Περιέργεια λοιπόν να δούμε τι είναι. Μαντέψτε... περιμένω...

Ήταν πλακέτα αφιέρωσης για το Πάρκο Ελληνο-Ιαπωνικής φιλίας που συνέδεε την Πλάκα με μια πόλη στην Ιαπωνία. Σε έναν ΕΛΑΙΩΝΑ! Το πάρκο ήταν ΧΩΡΑΦΙ! ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ;!;!

Δύο τινά συμβαίνουν εκεί. Ή απλά βάλαμε μια πλακέτα όπου είχαμε χώρο και το ονομάσαμε πάρκο, παίζει, ή ο Δήμαρχος είναι τόσο γάτος και οι Μηλιώτες τόσο ολιγαρκείς που μια πλακέτα σε έναν ελαιώνα με 20 δέντρα και ένα ΑΤΜ το θεωρούν πάρκο. Τέλος πάντων, εμείς γελάσαμε. Και επειδή φύγαμε γελώντας ακόμα (και γελάσαμε πολύ ακόμα με το πάρκο αυτό... βασικά ακόμα γελάμε) και δεν έχουμε πάθει απολύτως τίποτα, ξέρουμε ότι κανένας νίντζα δεν κρυβόταν σε εκείνο το πάρκο. Ούτε κρύφτηκε στο καράβι ούτε πουθενά. Τώρα με συγχωρείτε, πάω να ελέγξω μια σκιά στην άκρη του δωματίου. Φύλαγε τα ρούχα σου...

Σ.τ.Κ. "Έχωσε" ο ΓεωΠόνος. Φιλική συμμετοχή Ζαμπόνις

Αρχοντούλα,

Πλάκα Μήλου

Τηλέφωνο: 22870 21384

Ο Γύρος της Μήλου!

Άλλοι τον κάνουνε με αμάξι, άλλοι με ποδήλατο, άλλοι με καραβάκι... ε οι Γευσιχώστες τι περιμένατε να χρησιμοποιήσουν; Πολύ σωστά, πιρούνι!

Για την ακρίβεια Γύρος της Μήλου ονομάζεται ένα σουβλατζίδικο στην πλατεία του Αδάμαντα, δηλαδή του λιμανιού (για όσους δεν ξέρουν από Μήλο). Σαν περιοχή πολύ βολική και ουσιαστικά στο κέντρο του οικισμού που είναι το λιμάνι, ωραίο σημείο και ανοιχτό, με διάφορα ακόμα καταστήματα γύρω του. Βέβαια, για νυχτερινή ζωή μη περιμένετε πολλά στη Μήλο, αλλά τέλος πάντων τα 2-3 σημεία που μπορείς να πιεις ένα ποτό στην περιοχή είναι πολύ κοντά του, σε φάση λίγα λεπτά (Σ.τ.Κ. ελάχιστα βήματα) με τα πόδια. Το μόνο που δε ξέρω να σας πω είναι τι θα παίζει με το παρκιγνκ (Σ.τ.Κ. μην παρκάρετε στον παραλιακό δρόμο, κόβουν κλήσεις), ειδικά στη High Season, γιατί το ξενοδοχείο μας ήταν τόσο κοντά που πηγαίναμε με τα πόδια στο λιμάνι. Στις αρχές Ιουνίου που πήγαμε πάντως, δεν είδαμε να υπάρχει πρόβλημα.

Το μαγαζί, όπως μας ενημερώνει εμμέσως πλην σαφώς το όνομά του, είναι σουβλατζίδικο. Επειδή ο χώρος για φαγητό είναι έξω (μέσα δεν προσέξαμε αν και πόσα τραπέζια έχει), έχει τη δυνατότητα να απλώσει αρκετά τα τραπέζια ώστε να έχεις το χώρο σου για να φας, ενώ έχει και σημαντικά μεγάλο αριθμό από τραπέζια. Επιπλέον, δεδομένου ότι ο χώρος είναι σκεπαστός, είναι άνετα να κάτσεις εκεί και μεσημέρι και βράδυ και με κάθε είδους καιρικές συνθήκες. Καλά όχι σε τυφώνα, αλλά αν πάτε Μήλο και σκάσει τυφώνας... μη ξαναπάτε Μήλο. Βασικά μη ξαναπάτε πουθενά καλύτερα.

Ο ένας σερβιτόρος, φιλότιμος και φιλικός και εξυπηρετικός, ακριβώς επειδή ήταν μόνος του για ολόκληρο μαγαζί ήταν λίγο στο τρέξιμο. Αυτό δεν τον έκανε λιγότερο εξυπηρετικό, ή βιαστικό όταν σου μιλούσε, απλά όταν σταματούσε να σου μιλάει... έτρεχε. Λογικό, είναι μεγάλο μαγαζί και είχε αρκετό κόσμο τις 2 φορές που πήγαμε. Θέλω να πιστεύω ότι στο High Season που λογικά θα είναι εντελώς γεμάτο θα έχουν τουλάχιστον έναν δεύτερο, διαφορετικά το σερβις θα έχει πρόβλημα.

Ο κατάλογος είχε ότι κρεατικό μπορείς να βρεις σε σουβλατζίδικο και επιλογή ανάμεσα σε πίτες αραβικές, ελληνικές και κυπριακές. Πήγαμε δύο φορές και ουσιαστικά δοκιμάσαμε τα πάντα σχεδόν, οπότε θα πω γενικές εντυπώσεις. Πριν αρχίσω, να αναφέρω ότι το μαγαζί έχει πολύ λίγα πράγματα σε πιάτο, π.χ. η ψητή φέτα που ζητήσαμε (και ήταν αρκετά καλή). Τα περισσότερα σερβίρονται σε λαδόκολλες, που εκτός του ότι δίνουν μια περισσότερο παραδοσιακή και ταβερνέ γεύση, είναι και πολύ βολικές, αφού άλλο να έχεις πέντε πιάτα πάνω στο τραπέζι και άλλο πέντε λαδόκολλες. Και μαζεύονται και εύκολα. Τέλος πάντων, αρκετά τα εισαγωγικά, πάμε στο προκείμενο.

Πρώτη εντύπωση και πολύ ευχάριστη, είναι οι ελληνικές του πίτες. Όπου και αν χρησιμοποιηθούν είναι πολύ καλής ποιότητας, αλάδωτες αλλά ψημένες τόσο καλά που δεν σε ενδιαφέρει. Και το λέω αυτό γιατί τις δοκιμάσαμε και σε τυλιχτό, και σε πίτα κλαμπ και σε σκεπαστή και καμία διαφορά δεν είδαμε. Δεύτερη ευχάριστη εντύπωση είναι η ποιότητα του γύρου και των κρεάτων του γενικά. Ελάχιστο λίπος, όσο χρειάζεται για τη γεύση ουσιαστικά, πολύ καλό ψήσιμο. Δεν είναι κάτι για να ενθουσιαστείς μεν, αλλά θα φας καλά, θα σου αρέσει και θα το εκτιμήσεις. Άλλωστε στην Ελλάδα είμαστε, ποιος Έλληνας ενθουσιάζεται με γύρο και κεμπάπ κτλ; Απλά εκτιμάμε το καλό. Και είναι καλό. Τρίτη ευχάριστη εντύπωση, οι πατάτες του, κομμένες στο χέρι και τηγανισμένες εκείνη τη στιγμή, είτε σερβίρονται με τυρί, είτε σερβίρονται με σως (τελικά προτιμάμε την σως είναι η αλήθεια, όσο κι αν εμένα μου αρέσει το τυρί ταίριαζε καλύτερα), είναι πάρα πολύ καλές και το βασικότερο... καθόλου λαδωμένες. Πολύ σημαντικό για πατάτα και μπράβο στο μαγαζί. Επιπλέον κάτι που βρήκα πολύ σωστό. Το σκέτο το καλαμάκι σερβίρεται με ψωμί και πατάτες επιπλέον, χωρίς χρέωση. Πολύ ωραία πρακτική που θα έπρεπε πολλά μαγαζιά στην Αθήνα να την σκεφτούν για να τη μιμηθούν. Το μόνο που, χωρίς να αμαυρώνει την εικόνα του μαγαζιού, βρήκα λάθος, είναι όπως συνήθως το μέγεθος της κυπριακής, που πρακτικά είναι στο μέγεθος της ελληνικής. Παιδιά αυτό δεν είναι κυπριακή πίτα, θα έρθει κανένας κύπριος (καλή ώρα...) και θα γίνετε ρεζίλι.

Περνάμε τώρα στο σημαντικό κομμάτι της λυπητερής, που όπως είναι αναμενόμενο σε καλό μαγαζί και μάλιστα πάνω σε πλατεία και στο λιμάνι του νησιού... ε περιμένουμε να έχει λίγα κύματα η θάλασσα. Και η αλήθεια είναι ότι είναι τσιμπημένο λίγο, αλλά όχι όσο θα το περιμέναμε. Τι εννοώ; Μερικά από τα φαγητά του ήταν τιμολογημένα ελάχιστα πιο πάνω από κλασσικές τιμές Αθήνας. Π.χ. μια σκεπαστή που στην Αθήνα κυμαίνεται από 7,00 έως 7,80 €, εκεί κόστιζε 8,50€. Το καλαμάκι το σκέτο κόστιζε περίπου 1,90, ενώ στην Αθήνα έχουμε βρει και με 1,80. Επιπλέον το καλαμάκι εκεί το σερβίρουνε με πατάτες τηγανητές επιπλέον χωρίς χρέωση. Γενικά μιλώντας, ναι είναι λίγο τσιμπημένες οι τιμές του, αλλά αν το καλοσκεφτείτε είναι σε απόλυτα λογικά επίπεδα και μερικές φορές, πιο λογικά από μερικά Αθηναϊκά πρότυπα.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε θέση στρατηγική, με ωραίο χώρο για φαγητό, καλό και εξυπηρετικό σέρβις που όμως θα θέλει βοήθεια όσο μαζεύεται κόσμος στο νησί για να τα βγάλει πέρα, εξαιρετικό και ποιοτικό φαγητό και τιμές τσιμπημένες μεν αλλά σε λογικά πλαίσια, ειδικά για νησί. Πολύ καλή και τίμια επιλογή, σίγουρα το προτείνουμε.

Ο γύρος της Μήλου
Πλατεία Αδάμαντα,
Αδάμαντας, Μήλος