Ο Φάνης με τα Καραμανλίδικα του

Όπως ξέρετε (και αν δεν ξέρατε, τώρα το ξέρετε) είμαστε πάντα ανοιχτοί σε προτάσεις για καλά μέρη για φαγητό. Και είχαμε σχετικά πρόσφατα από έναν αναγνώστη του blog και φαν της σελίδας μας στο facebook μια πρόταση για ένα καλό μαγαζί σε μέρος σχετικά μακριά από τα συνήθη μέρη "κυνηγιού" μας. Ευκαιρία, λοιπόν, να αλλάξουμε παραστάσεις.

Το μαγαζί λέγεται «Τα καραμανλίδικα του Φάνη». Δε ξέρω τι σημαίνει αυτό το πράγμα, αλλά αν έχει καλό φαγητό, ούτε που με νοιάζει. Το μέρος είναι λίγο... ασυνήθιστο. Είναι κάτω από την Βαρβάκειο. Δεν το λες και πολύ must σαν περιοχή, αν και πρακτικά είναι σε μια μέση απόσταση ανάμεσα στην Ομόνοια και το Μοναστηράκι και πάνω από του Ψυρρή. Σαν περιοχή δε λέει πολλά, εκτός και αν έχετε ενδιαφέρον για την αρχιτεκτονική δομή του κέντρου οπότε... πάλι δε λέει πολλά αλλά ποιος είμαι εγώ να σας χαλάσω χατήρι. Ένα πράγμα λίγο περίεργο βέβαια... δεν έχει (ή τουλάχιστον το Σάββατο που πήγαμε δεν είχε) πρόβλημα παρκινγκ. Παρκάραμε 100 μέτρα μακριά και θα μπορούσαμε να βρούμε και έξω από το μαγαζί. Αν πάς εκεί μεσημέρι... πρέπει να κάνεις αίτηση για να παρκάρεις κάπου κοντά στο Σύνταγμα...

Το μαγαζί αν ήταν σε άλλη περισσότερο πολυσύχναστη περιοχή δε θα το έβλεπες. Αλλά εκεί που είναι, εκτός του ότι το βρίσκεις πολύ εύκολα, φαίνεται ένα σκαλί πάνω από ότι άλλο υπάρχει. Και είναι ένα σκαλί πάνω... μεταφορικά και κυριολεκτικά. Στο εσωτερικό του κυριαρχεί μια μεγάλη βιτρίνα με τυριά, αλαντικά κτλ, γιατί εκτός από φαγάδικο είναι και μπακάλικο. Εκτός του ότι τρως εκεί, ότι φας και σου άρεσε μπορούσες να το πάρεις για να το πας σπίτι. Πολύ ωραίο αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα πάντα παρασκευάζονται μπροστά σου, η κουζίνα ήταν ανοιχτή, δίνει πολλούς πόντους στο μαγαζί. Ωστόσο σε πρώτη εντύπωση, παρόλο που το μαγαζί είναι ωραία διακοσμημένο και πολύ ευχάριστος χώρος, φαίνεται ένα αρνητικό. Τα τραπέζια του είναι πολύ κοντά μεταξύ τους και ο κόσμος φαίνεται (και λογικά είναι) πολύ στριμωγμένος. Ναι μεν είναι λογικό, όταν η βιτρίνα και η κουζίνα πιάνουν κοντά τα 2/3 του μαγαζιού, αλλά είναι άβολο πράγμα να τρως με έναν αγκώνα στη πλάτη σου.

Εκεί βέβαια λογάριαζα χωρίς τον Φάνη, γιατί το μαγαζί έχει έναν ωραίο νεωτερισμό. Πίσω από το μαγαζί (δεν φαίνεται απέξω) υπάρχει ένα σοκάκι κλειστό από πάνω (πρακτικά είναι έξω από το μαγαζί, θέλεις ένα μπουφάν αν κάνει κρύο) στο οποίο υπάρχουν επίσης τραπέζια. Μεγάλα τραπέζια δε μπορούν να μπουν εκεί, αλλά τουλάχιστον δεν είναι στριμωγμένα. Επιπλέον το σοκάκι αυτό έχει μια αύρα από την παλιά (καλή) Αθήνα. Περιμένεις να ανοίξει η πόρτα να βγει ο γείτονας και να τον καλέσεις για ένα μεζεδάκι. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το πράγμα, ένα από τα μεγαλύτερα θετικά του μαγαζιού κατά την άποψή μου.

Πάμε τώρα στο φαγητό που προσφέρει το μαγαζί, το οποίο είναι, όπως και το ίδιο, κάπως ιδιαίτερο. Άλλωστε είμαστε σε μπακαλοταβέρνα, οπότε κυρίως για ορεκτικά και πιάτα στη μέση μιλάμε και όχι για μερίδες. Από άποψη ποικιλίας, υπάρχει μια αρκετά μεγάλη ποικιλία με ορεκτικά κρύα και ζεστά, που τα περισσότερα βασίζονται στα αλλαντικά (και κυρίως στον παστουρμά), αρκετές επιλογές από σαλάτες και κάποια ψάρια.

Μια και είμαστε σε μεζεδοπωλείο είπαμε με Κοιλιόδουλο να θυμηθούμε πατρίδα και να πάρουμε ένα τσιπουράκι, το οποίο συνοδέψαμε με ανάμικτη σαλάτα (πράσινη με σως (πασκιτάν) και σαλάμι Δράμας), παστουρμαδοπιτάκια, ένα σαχανάκι (όπως το αναφέρει ο κατάλογος) με αυγό, ντομάτα καραμανλίδικο παστουρμά και σουτζούκι και μια μερίδα λουκάνικα κεφτέ. Να ξεκινήσω από την σαλάτα, η οποία μας άρεσε πολύ. Χωρίς υπερβολές και εμφανίσεις υπερπαραγωγή, μια απλή σαλάτα, δροσερή με φρέσκα υλικά. Μας κράτησε ευχάριστη συντροφιά, μαζί με τα παστουρμαδοπιτάκια, μέχρι να έρθουν τα υπόλοιπα. Τα παστουρμαδοπιτάκια είχαν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Καθόλου σχεδόν λάδι. Αυτό βοήθησε και το φύλλο τους να είναι πιο τραγανό, και επιπλέον το εσωτερικό τους να έχει περισσότερη γεύση. Συνοδεύονταν με γιαούρτι... και όλοι ξέρουνε (ακόμα και αυτοί που δε μας διαβάζουν ξέρουν) την σχέση μας με το γιαούρτι. Συνδυασμός ποίημα. Συνεχίζουμε στην μίξη μας με το αυγό. Ζεστό ορεκτικό, πάλι χωρίς παρουσίαση, αλλά ποιος τα χρειάζεται αυτά; Οι γεύσεις έδεναν πάρα πολύ καλά και μπορώ να πω ότι σε συνδυασμό με το κάψιμο από το τσίπουρο έδεσε πολύ ωραία. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι όταν κρύωσε έχασε λίγο σε υφή και ελάχιστα λιγότερο σε γεύση. Αλλά αυτό σημαίνει ότι απλά δε πρέπει να του δώσεις ευκαιρία να κρυώσει. Κλείνουμε με τα λουκανικάκια, τα οποία ήρθαν σε πιατελίτσα, συνοδευόμενα από πίτες κομμένες, λίγη μουστάρδα, λίγη ντοματούλα και λίγο κρεμμυδάκι και... γιαούρτι! Αρχικά να πω ότι πολύ σωστά οι πίτες ήταν κάτω από τα λουκάνικα, με αποτέλεσμα να απορροφήσουν και ζουμί και να γίνουν φανταστικές. Τα λουκάνικα σαν κρέας δε μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση. Δε λέω ότι δεν ήταν καλά ή σωστά μαγειρεμένα, απλά δε μου έκαναν κάτι το εξαιρετικό.

Γενικά όλα τα φαγητά ήταν μαγειρεμένα καλά και συνόδευαν το τσίπουρο ευχάριστα. Να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στον παστουρμά. Φρεσκότατος, ήταν από τους καλύτερους που έχω δοκιμάσει (πικάντικος και εύγευστος), και από τις ατραξιόν του μαγαζιού. Θα έχω να το λέω, όταν ξαναπάω θα πάρω ότι υπάρχει σε παστουρμά εκεί μέσα (ο Κοιλιόδουλος πήρε και για το σπίτι... την περιμένω την παστουρμαδόπιτα από τη μητέρα σου μη ξεχνιόμαστε). Βέβαια αυτό έχει και τα μειονεκτήματά του. Μια φίλη που από σύμπτωση πετύχαμε στο δρόμο και την πετάξαμε μέχρι το σπίτι της κόντεψε να λιποθυμήσει... αλλά τι να κάνουμε, ας ερχόταν μαζί μας να φάει. Κλείσαμε με ένα μπακλαβαδάκι, μικρό σε μέγεθος κι όχι μόνο μικρό για έναν Γευσιχώστη, ίσα για να σου αλλάξει τη γεύση που αυτό είναι και ο λόγος που υπάρχει. Δεν έχει κάτι άλλο σε γλυκό, άλλωστε κυρίως για φαγητό και ποτό πας κι όχι τόσο για γλυκό.

Πάμε τώρα στις τιμές, για τις οποίες δε ξέραμε όταν πήγαμε τι να περιμένουμε. Το μαγαζί αν και σε περιοχή περίεργη, είναι προσεγμένο και ωραία φτιαγμένο και η ποιότητα των προϊόντων είναι αδιαμφισβήτητη. Οπότε αξίζει το κάτι παραπάνω. Στο τέλος κλείσαμε γύρω στα 17 ευρώ το άτομο. Λίγο δε το λες, αλλά δε μπορώ να πω ότι για το σύνολο της βραδιάς ήταν και πάρα πολύ. Θα το έκρινα από μέσο προς τα πάνω. Φυσικά περιλαμβάνεται και το τσίπουρο και το γλυκό και πήραμε για 2 τσίπουρα περισσότερα πράγματα από ότι το πίσω τραπέζι των 6. Αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε ανύποπτο σημείο, με ωραίο σκεπτικό λειτουργίας και διακόσμηση, λίγο στρίμωγμα αν είσαι μεγάλη παρέα και αν δεν είσαι στο σοκάκι, σέρβις (που δεν το ανέφερα γιατί δεν είχα κάτι να πω) καλό, πολύ καλό φαγητό, ειδικά τα παστουρμοειδή και μέσες τιμές με λίγο τσίμπημα. Πολύ ευχάριστη βραδιά, αν σας αρέσει το είδος μπορεί και να το κάνετε συνήθεια, προσωπικά (αν δεν ήταν λίγο μακριά για μένα) πιστεύω ότι μια φορά το μήνα θα πήγαινα.

Τα Καραμανλίδικα του Φάνη
Σωκράτους 1 & Ευρυπίδου 52, Αθήνα

Keep Woking

Είναι μεσημέρι και είμαι στο γραφείο. Εκεί που κοιτάω το υπερπέραν και σκέφτομαι ότι πεινάω (γενικά, όχι μόνο τη συγκεκριμένη στιγμή) πετάει μια συνάδελφος μια ιδέα. Να παραγγείλουμε. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά τι; Και πέφτει νέα ιδέα... Κινέζικο!

Η παραγγελία έγινε από το μαγαζί Keep Woking στη Γούναρη. Τώρα να πω την αμαρτία μου, το κινέζικο φαΐ το φοβόμουν. Δέχτηκα γιατί είμαι πάντα ανοιχτός στο να δοκιμάζω κάτι νέο (στο φαγητό κυρίως). Βλέπετε για κάτι σκάρτο μπορεί οι νέες γενιές να έχουν την έκφραση "από τα Lidl" αλλά η δική μου είχε την έκφραση "κινέζικο".

Παίρνουμε τον κατάλογο (έχουμε ολόκληρο ευρετήριο στο γραφείο, είμαστε οργανωμένοι βλέπετε) και ρίχνουμε μια ματιά. Ενδιαφέρουσα ποικιλία και όχι υπερβολική για να μη μπορείς να διαλέξεις. 7 ορεκτικά, 2 σαλάτες, 2 σούπες και 2 επιλογές από γλυκά. Και μετά έχει τα κυρίως, τα οποία χωρίζονται σε αρκετές κατηγορίες (έχει μέχρι και wok burger... δε το δοκίμασα να σας πω την αλήθεια). Αυτό που μου άρεσε στις επιλογές είναι ότι στα noodles και τα wok (που άλλωστε είναι η ατραξιόν) σου έχει κάποιες προτάσεις από τον σεφ, αλλά σου έχει και το σύνολο των υλικών που μπορεί να βάλεις μέσα για να φτιάξεις το δικό σου προσωπικό πιάτο. Σαν το σάντουιτς των Everest με σκιστά μάτια. Και κίτρινο... καλά καταλάβατε...
Η παραγγελία ήταν ένα Spring Roll με λαχανικά, ένα Super Thailand Wok για μένα, ένα Super Malaysia για το ένα αφεντικό και ένα προσωπικό για τη κοπέλα που πέταξε την ιδέα.

Ήρθαν αρκετά γρήγορα οπότε πάμε στο ζουμί. Τα Spring rolls (3 στον αριθμό, το γράφει και στο κατάλογο) ήταν τραγανά, όχι κάτι το τρομερό αλλά ευχάριστο ορεκτικό. Συνοδεύονταν από μια ημί-μπάρμπεκιου - ημι-καυτερή σως, πολύ ευχάριστη. Όση έμεινε την πέταξα στα noodles. Έδεσε. Το Super Thai είχε καυτερή Thai sauce, ριζονούντλς που λένε και στο χωριό μου, κρεμμύδι, μανιτάρια, πιπεριά, καλαμπόκι και γαρίδες. Πολύ ωραίο, όχι ιδιαίτερα καυτερό, αλλά πικάντικο. Με τη σως που του έβαλα μέσα έδεσε πολύ ωραία. Το Super Malaysia επίσης καυτερό (για αυτό με έχει προσλάβει το αφεντικό, τα βρίσκουμε στο φαΐ...) είχε αυγονούντλς (που λένε στο δικό του χωριό) malaysia sauce, επίσης καυτερή, καλομπόκι, μπαμπού, μαύρο μανιτάρι, babycorn, αυγό και κοτόπουλο. Συμφώνησε με μένα, δεν ήταν καυτερό αλλά ευχάριστα πικάντικο το φαγητό, αλλά επίσης του άρεσε. Δε ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που πήρε η συνάδελφος, πάντως μου είπε ότι της άρεσε πολύ.

Να κλείσω με κάτι σημαντικό. Όταν ήρθαν τα φαγητά, το μέγεθος δε μου γέμισε το μάτι. Το κουτάκι που μου έφεραν μου φάνηκε μικρό. Αλλά τελικά τα φαινόμενα απατούν. Δε λέω ότι έσκασα, αλλά η ποσότητα ήταν καλή χωρίς να της φαίνεται και έμεινα ευχαριστημένος (καλά η συνάδελφος χόρτασε με το μισό... γυναίκες... και μάλιστα μινιόν...).

Τώρα στις τιμές, το μαγαζί δεν βαράει όπως θα περίμενε κανείς από κινέζικο και γενικά "εξωτικό" φαγητό. Οι μερίδες είναι 6 ή 7€ ανάλογα τι βάζεις μέσα, τα ορεκτικά κυμαίνονται από 2 μέχρι 4€ οι σαλάτες 5€, σούπες γλυκά στα 4€. Πολύ φυσιολογικές τιμές για κινέζικο Γλυφάδας. Είχε και κάτι πιάτα με σουβλάκι (skewer το λέει γιατί έτσι το λένε μάλλον στο δικό του χωριό...) αλλά δεν έδωσα σημασία.

Ανακεφαλαιώνοντας μια πολύ καλή επιλογή, με σχετικά καλές τιμές και πολύ ωραίο φαγητό. Το delivery το προτείνω, για τον χώρο θα πάω (αν προλάβω) να δω για να σας πω. Η αλήθεια είναι ότι με τα λεφτά που θα δώσεις μπορείς να φας 2-3 σουβλάκια και κάτι ψιλά ακόμα, αλλά για κάτι διαφορετικό και με τις μερίδες που δίνει, είναι τίμια επιλογή.

Keep Woking
Δ.Γούναρη 70, Γλυφάδα
2110122801

Συν-Εστία-ση με τους Γευσιχώστες

Κυρίες και κύριοι, με μεγάλη μου χαρά σας παρουσιάζω τον Τρίκαλο!

Όπου Τρίκαλος είναι ένας φίλος που ήρθε "απόψε" απ' τα παλιά που λέει κι ένα παλιό τραγούδι. Τον οποίο Τρίκαλο έτυχε να τον γνωρίσουμε διαμέσου του ίντερνετ, αρκετά χρόνια πίσω πλέον, και επειδή είχαμε να βρεθούμε κάπου έξι χρόνια από κοντά αποφασίσαμε μαζί με τον Ζαμπόνις για να γιορτάσουμε τα πέντε (5) μας χρόνια ως Γευσιχώστες (ναι σήμερα κλείνουμε τα πέντε και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό) να τον προσκαλέσουμε σε ένα "ελαφρύ" γεύμα μαζί μας και να έχουμε την τιμή και τη χαρά να μας γράψει αυτός την κριτική.

Οπότε, και επειδή ξέρω ότι σας κούρασα ήδη, ότι θα διαβάσετε από εδώ και κάτω είναι δια χειρός Τρίκαλου.

Μία, παραδόξως, ζεστή Κυριακή του Νοέμβρη με προσκάλεσαν οι Γευσιχώστες σε ένα μεσημεριανό τσιμπούσι μαζί τους. Μου ζήτησαν να διαλέξω το μέρος στο οποίο θα πηγαίναμε, μιας κι έχουν εμπιστοσύνη στις διατροφικές επιλογές μου. Τα, έστω λίγα, παραπάνω κιλά μου το δείχνουν αυτό άλλωστε.

Το πρώτο μαγαζί που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Εστία, ένα πολύ ωραίο ρακάδικο στο Νέο Ηράκλειο, το οποίο είναι στα 20 μέτρα από το σταθμό του ΗΣΑΠ του Νέου Ηρακλείου. Βρεθήκαμε με τα παιδιά και πήγαμε κατευθείαν στο μαγαζί, μετά από 5’ ψαξίματος για πάρκινγκ. Μιας και η μέρα ήταν πολύ καλή, αποφασίσαμε να καθίσουμε έξω.

Το μαγαζί διαθέτει 2 μέρη. Ένα εσωτερικό, με αρκετά τραπέζια και ένα εξωτερικό, απέναντι στο δρόμο (αδιέξοδο, το οποίο κατά συνέπεια έχει ελάχιστη κίνηση αυτοκινήτων) με θέσεις για περίπου 40 άτομα.

Ο σερβιτόρος ήρθε να μας εξυπηρετήσει μετά από λίγα λεπτά. Μας έφερε τον κατάλογο απ’ όπου κι αποφασίσαμε να πάρουμε μία γενναία ποσότητα φαγητών, αντάξια της φήμης των Γευσιχωστών (sic). Σαλάτα, κρέας, αλοιφές, πατάτες, πήλινα και 2 μπύρες γέμισαν το τραπέζι μας μέσα σε λίγα λεπτά.

Παραγγείλαμε σαλάτα “Εστία” (μαρούλι, ρόκα, κομματάκια χοιρινού, σος μελιού) για αρχή, καθότι θεωρώ πως ένα καλό γεύμα πρέπει πάντα να περιλαμβάνει μία σαλάτα. Τα παιδιά δεν είναι υπέρ αυτής της λογικής, αλλά αυτά είναι γούστα του καθενός. Η σαλάτα ήταν πολύ γευστική και πολύ ευπαρουσίαστη. Το κακό ήταν στο ανακάτεμα, καθώς πολλά κομμάτια φεύγανε αριστερά και δεξιά στο τραπέζι, αλλά ίσως να ευθύνεται και το γεγονός πως είμαι λίγο μπουνταλάς σε αυτά τα πράγματα. :-P


Στη συνέχεια μας φέρανε πατάτες τηγανητές και τυροκαυτερή (πραγματική τυροκαυτερή και όχι τυροσαλάτα όπως φέρνουν σε κάτι άλλα μαγαζιά). Οι πατάτες ήταν πολύ ωραίες, φρεσκοτηγανισμένες, καθόλου μαυρισμένες, με χοντρό αλάτι πασπαλισμένο επάνω τους, κάτι που μου άρεσε πολύ, καθώς μπορούσες εύκολα να το τινάξεις άμα δεν ήθελες πολύ αλάτι. Μαζί με αυτά ήρθαν και μοσχαράκι σε πήλινο με κομματάκια γραβιέρας και φέτα, ντομάτα, πιπεριά και το μπουγιουρντί (σε πήλινο επίσης) τα οποία και συνιστώ ανεπιφύλακτα. Προσοχή, μην ακουμπήσετε το πήλινο με τα χέρια σας διότι καίει διαβολεμένα.

Στο τέλος μας φέρανε και την ποικιλία κρεατικών 4 ατόμων που παραγγείλαμε. Η ποσότητα κρέατος μας φάνηκε λίγη στην αρχή, αλλά τελικά αποδείχτηκε πως πέσαμε έξω στους υπολογισμούς μας. 3 μεγάλα κομμάτια στήθος κοτόπουλου, 3 πανσέτες, 3 μπιφτέκια, 3 λουκάνικα τύπου Φρανκφούρτης, πατάτες, μουστάρδα, κέτσαπ, BBQ σος, ήταν αρκετά για να φάει μία παρέα 4 ατόμων. Στο τέλος, επειδή είχαμε παραγγείλει και τα υπόλοιπα, αφήσαμε κάποια κομμάτια κρέας, αναγκαστικά.

Ο λογαριασμός ήρθε περίπου στα 51 ευρώ για όλα αυτά. Θεωρώ πως για τις ποσότητες που παραγγείλαμε, καθώς και για την ποιότητα του φαγητού ότι οι τιμές τους ήταν αρκετά καλές.

Θα ήθελα να σταθώ σε κάποια σημεία. Το μαγαζί στο εσωτερικό του, ήταν γεμάτο και απ’ ό,τι μας είπε ο σερβιτόρος είχε έρθει μία παρέα 40 ατόμων η οποία είχε κλείσει για 25. Παρ’ όλ’ αυτά, το μαγαζί αντεπεξήλθε στην εξυπηρέτηση των ατόμων τόσο μέσα όσο και έξω. Η εξυπηρέτηση ήταν άμεση και στο ρυθμό που έπρεπε να είναι.

Το ψωμί που μας έφεραν ήταν κομμένες φέτες, ελαφρώς ψημένες, με λίγο λάδι και ρίγανη, τέλειο για βουτιές στο πήλινο αλλά και για επάλειψη με την τυροσαλάτα.

Το κοτόπουλο ήταν τέλεια ψημένο. Αν ο ψήστης το είχε βγάλει 1’ νωρίτερα θα ήταν ελαφρώς ωμό, ενώ 2’ αργότερα θα ήταν στεγνό. Αντίθετα, ήταν καλοψημένο και ζουμερό, κάτι που δεν είναι εύκολο να το πετύχει κανείς. Και επίσης ταίριαζε πολύ ωραία με τη BBQ σος.

Τα υπόλοιπα της ποικιλίας χωρίς να εντυπωσιάζουν, όπως το κοτόπουλο που θα μπορούσα να πω ότι έκλεψε την παράσταση, στάθηκαν επάξια στο ύψος των περιστάσεων.

Δυστυχώς, υπάρχουν και 2-3 αρνητικά σημεία. Το πρώτο είναι πως δεν είχαν χαρτοπετσέτες και αλατοπίπερο στο τραπέζι κι αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε. Δεν είναι και κάτι το τρομερό, αλλά θα προτιμούσα να μας το είχε φέρει ο σερβιτόρος όταν μας έφερνε το ψωμί με τα μαχαιροπίρουνα.

Το δεύτερο ήταν στο αλάτι. Το φαγητό ήταν πολύ αλατισμένο για τα γούστα μου, με αποτέλεσμα να πίνω νερό και μπύρα σε ταχείς ρυθμούς. Βέβαια, η ποσότητα του αλατιού στο φαγητό είναι υποκειμενική για τον καθένα, ειδικά άμα σκεφτεί κανείς ότι στα φαγητά που μαγειρεύω βάζω ελάχιστο έως καθόλου αλάτι.

Το τρίτο ήταν στο λογαριασμό. Έκαναν περίπου 10’ να μας τον φέρουν. Κατανοώ πως μπορεί να άργησαν λόγω του πολύ κόσμου που είχε το μαγαζί, αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

Οφείλω βέβαια να ομολογήσω πως επειδή έχω ξαναπάει στο μαγαζί, ακόμα κι όταν είχε πολύ κόσμο, αυτά τα αρνητικά δεν ίσχυαν τότε, οπότε και τα θεωρώ μεμονωμένα και μη επαναλαμβανόμενα γεγονότα.

Εστία
Κηφισίας 1, Νέο Ηράκλειο

Καλαμάκι; Καλό. Πεϊνιρλί; Καλό. Και τα 2; Γουάου!

Ο τίτλος ήταν η αντίδρασή μου όταν μια μέρα στο facebook κάποιος γνωστός κοινοποίησε την ύπαρξη αυτού του μαγαζιού. Όπως καταλαβαίνετε οι Γευσιχώστες δε μπορούσαν να μην το δοκιμάσουν. Ντροπή. Μια νύχτα με φεγγάρι (θα σας γελάσω αλλά λέμε τώρα) και μετά από μια βόλτα στο θέατρο (γιατί το φαΐ και η κουλτούρα είναι τρόπος ζωής) μαζί με μια φίλη μας κινήσαμε για τη νέα "μάχη".

Το Καλαμάκι-Πεϊνιρλί του Σπύρου είναι ένα μικρό μαγαζί σε κεντρικό δρόμο της Καισαριανής. Κακό πράγμα για το πάρκινγκ γιατί πολύ απλά αυτή η έννοια δε πρέπει να υπάρχει στην περιοχή. Για να είμαι δίκαιος και εμείς πηγαίναμε ψάχνοντας και παρκάραμε όπου βρήκαμε, αλλά ένα θεματάκι η περιοχή το έχει. Το δεύτερο... αυτό δε το λες κακό, είναι ότι το μαγαζί είναι πολύ low-profile. Αν δεν το πρόσεχε η κοπέλα που είχε δει την πρόσοψη (και την χαρακτηριστική ριγέ τέντα) σε φωτογραφία στο Facebook, παίζει ακόμα να το ψάχναμε.

Αλλά ξεπερνώντας αυτά, το μαγαζί είναι πολύ ωραίο, αρκετά μικρό (4-5 τραπέζια για 4 άτομα, σύνολο να χωράει 20-25 άτομα συνολικά) ζεστό περιβάλλον, ούτε επιτήδευση ούτε τίποτα υπερβολικό. Ήρθες για το φαΐ και αυτό θα σε κερδίσει.

Ένα μεγάλο ατού του μαγαζιού είναι ότι η κουζίνα είναι ανοιχτή. Δηλαδή ΟΤΙ πάρεις θα το δεις να ετοιμάζεται μπροστά στα μάτια σου. Μεγάλο πράγμα αυτό, μπράβο. Τα παιδιά που δουλεύουν μέσα (γιατί προφανώς εκτός από την σερβιτόρα πλέον μιλάς και με τους "μάγειρες") είναι φιλικά, με τη κουβέντα και το χωρατό τους, νιώθεις ότι ήρθες να φας σε φίλους σου. Βοήθησε βέβαια ότι σε ηλικία είμασταν όλοι πάνω κάτω στα ίδια, αλλά την κουβέντα την πιάσαμε εύκολα.

Πάμε τώρα στο φαγητό. Όπως λέει και το όνομα του μαγαζιού, η βάση του μαγαζιού είναι το πεϊνιρλί.

Πάνω σε αυτό προσθέτουν ότι ζητήσεις. Σου έχουν μια επιλογή από 6-7 "έτοιμες" συνθέσεις, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορείς να αφήσεις και το δικό σου σημάδι φτιάχνοντας ότι θέλεις εσύ. Ενδεικτικά να πω τα βασικά συστατικά: Καλαμάκι χοιρινό και κοτόπουλο, κεμπαπ, σουτζούκι. Από εκεί και πέρα... φαντασία να υπάρχει.

Εμείς ξεκινήσαμε με μια φέτα ψητή και μια μερίδα πατάτες (είχαμε πει με σως και ήρθαν σκέτες, αλλά δε πειράζει δε το παρατηρήσαμε καν). Δε γράφω τυροκαυτερή γιατί δεν είχε... είχαν την ειλικρίνεια να γράψουν τυροσαλάτα.

Για τα ορεκτικά να πω τα εξής καλά. Πατάτες κομμένες στο χέρι... να πω την αλήθεια από το ζεστό και φιλικό κλίμα του μαγαζιού το περίμενα. Καλοψημένες χωρίς λαδίλα. Φέτα καταπληκτική, από τις καλύτερες που έχω φάει σε μαγαζί με τη σωστή ποσότητα σάλτσας και τα έξτρα της. Μπράβο στα παιδιά.

Και πάμε τώρα στα πεϊνιρλί... ξεκινάμε: 1. με καλαμάκι χοιρινό 2. με καλαμάκι κοτόπουλο 3. καγιανάς (αυγό, φέτα, τοματίνια, σουτζούκι, κρεμμύδι και μαϊντανός) 4. με κρέμα γάλακτος και καπνιστή πανσέτα 5. με σουτζούκι.

Το παρακάναμε λίγο αλλά δε βαριέσαι (αν και ο Κοιλιόδουλος ήθελε να το παρακάνει κι άλλο και να πάρει ένα ακόμα). Τα καλαμάκια ήταν πολύ καλά ψημένα και δέσανε με τη βάση (τυρί) του πεϊνιρλί. Μας άρεσαν πολύ. Δε μας ενθουσίασαν, αλλά ήταν μια ευχάριστη αλλαγή όπως και να το κάνουμε. Ο καγιανάς ήταν επίσης πολύ καλός (αν κρίνω από την ταχύτητα με την οποία το κατέβασε ο Κοιλιόδουλος). Η κρέμα γάλακτος με την καπνιστή πανσέτα ήταν επίσης πολύ καλή, αλλά θα προτιμούσα να υπήρχε λίγο περισσότερο κρέας μέσα (είχε κομματάκια αλλά αρκετά αραιά). Κλείνοντας το σουτζούκι ήταν πολύ καλό, σε κανονικά επίπεδα πικάντικο. Είχα προσθέσει και μανιτάρια και τυροσαλάτα... και ταιριάζανε πολύ. Να αναφέρω εδώ ότι τα μανιτάρια δε τα βάζουν από πάνω, αλλά τα περνάνε στη βάση του πεϊνιρλί μαζί με το τυρί. Πολύ καλή εκτέλεση σε αυτά, δε μπορώ να πω.

Πάμε τώρα στο κόστος, το οποίο ήταν σε επίπεδα φυσιολογικά χαμηλά. Αν σκεφτεί κανείς οτι ένα πεϊνιρλί έξω έχει 2,50€ πάνω κάτω, τα 3 που ζητούσανε τα παιδιά για να στο φτιάξουν μπροστά σου και να σου βάλουν και καλαμάκι πάνω δεν είναι πολλά. Τα 3,00€ είναι ένας μέσος όρος φυσικά, η διακύμανση είναι από 1,90€ (το πιο απλό) μέχρι 4,40€ (εκτός κι αν φτιάξεις το δικό σου). Αλλά δε μπορώ να πω ότι δεν άξιζαν τα λεφτά τους.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα πολύ ζεστό και φιλικό περιβάλλον, στο οποίο βοηθάει το προσωπικό, με καλό φαγητό και σε φυσιολογικότατες τιμές. Μόνο πρόβλημα είναι το πάρκινγκ, αλλά και πάλι αν μένετε κοντά... έχει και delivery... τυχεροί... Πάντως αν είστε κοντά στη περιοχή και θέλετε κάτι χαλαρό και σχετικά φτηνό, το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Καλαμάκι Πεϊνιρλί του Σπύρου
Εθνικής Αντιστάσεως 36, Καισαριανή
 Υ.Γ. Έχει κλείσει (δυστυχώς).

Κύλησε νερό στο Νερόμυλο

Ένα βράδυ που 'βρεχε, που 'βρεχε μονότονα που λέει και ο αοιδός (καλά μια μπορίτσα έριξε, λέμε τώρα...) σε ένα μαγαζί στην Αργυρούπολη γίνονταν εγκαίνια. Και επειδή το μαγαζί τυγχάνει κεμπαπτζίδικο και έχουμε και μια ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτά τα μαγαζιά... το δίδυμο ξαναχτυπά!
Το μαγαζί είναι πολύ εύκολο να βρεθεί. Πολύ απλά μόλις μπείτε στην Κύπρου είναι το πρώτο (άντε δεύτερο αν κοιτάτε από την άλλη) πράγμα που θα δείτε. Το κακό με αυτή τη περιοχή είναι ότι το παρκιν δεν είναι και πολύ στα πάνω του. Και ναι μεν εγώ και ο Κοιλιόδουλος βρήκαμε απέξω, αλλά μη κοροϊδευόμαστε. Απλά κάποιος είχε κάνει μια προσευχή για εμάς και εισακούστηκε.

Το μαγαζί το ίδιο φαίνεται πολύ ωραίο απέξω (όπου έχει δυο νερόμυλους) και το συνεχίζει και μέσα. Χωρίς να είναι κάτι το υπερβολικά κυριλέ, είναι ωραίο και προσεγμένο και παντρεύει το παραδοσιακό με την διακριτική χλιδή, με το οποίο φτιάχνει ένα χώρο που ενδείκνυται για φαγητό. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που μας έκανε εντύπωση... είναι τεράστιο! Μιλάμε για χώρο που με ένα πρόχειρο υπολογισμό μπορεί να χωρέσει πάνω από 200 άτομα, για να μη πω περισσότερα με λίγο στρίμωγμα. Αυτή τη στιγμή το κάθε τραπέζι εχει το χώρο του. Επίσης η μουσική ήταν ευχάριστη, χωρίς να κουράζει το αυτί. Πρέπει να είχαν πολύ καλό, πως να τον πω, sound engineer...

Στα του σέρβις, αν και δε μπορούμε να πούμε πολλά για την πρώτη μέρα ενός μαγαζιού, 2 πράγματα μας έκαναν εντύπωση. Πρώτον, ο αριθμός των σερβιτόρων. Δε ξέρω αν ήταν για τον αγιασμό ή για τα εγκαίνια, αλλά μιλάμε για έναν αριθμό πάνω από 12-14 άτομα. Και βάλτε και 3 κορίτσια στην υποδοχή (ναι έχει και υποδοχή... λίγο υπερβολή αν με ρωτάτε). Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι η ομοιόμορφη "στολή" των σερβιτόρων. Οκ είθιστε οι σερβιτόροι να ντύνονται ομοιόμορφα για να ξεχωρίζουν, αλλά μου φάνηκαν λίγο υπερβολικά τα ντυσίματα. Κίτρινο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι με γραβάτα (και all star, οκ άκυρο αλλά τα παιδιά θα τρέχουν όλη μέρα, δε μπορούν να φοράνε σκαρπίνια!) οι σερβιτόροι και μαύρο κλειστό φόρεμα τα κορίτσια στην υποδοχή με μαύρο τακούνι-μποτάκι (κάνω πολύ παρέα με γυναίκες το ξέρω). Δεν μας επηρρέασε, απλά είναι κάτι που παρατήρησα... και μου χτύπησε...

Πάμε τώρα στο φαγητό. Δυστυχώς δε μπορούμε να σας πούμε για κατάλογο, επειδή λόγω εγκαινίων είχαν ένα έτοιμο μενού. Το μενού ήταν: Σαλάτα χωριάτικη και σαλάτα λάχανο καρότο, μια μερίδα παστουρμαδοπιτάκια, ένα τζατζίκι και ένα ανά άτομο κυρίως, με επιλογή ανάμεσα σε κεμπάπ πολίτικο, κοτόπουλο, κασερλί και γιαουρτλού. Η δική μας επιλογή ήταν Κασερλί και γιαουρτλού... και πολίτικο. Ναι 2 είμασταν, αλλά πότε μας εμπόδισε αυτό;

Πάμε πρώτα από τις σαλάτες, οι οποίες ήταν καλές για ορεκτικό μας απέσπασαν ευχάριστα από την αναμονή. Τα παστουρμαδοπιτάκια πολύ καλά με τη σωστή γεύση, αν και λίγο περισσότερο λαδερά από ότι θα τα θεωρούσα τέλεια, ενώ το τζατζίκι... πολύ ωραίο, δεν ενδείκνυται για πρώτο ραντεβού. Δεν είναι και μπόμπα, αλλά έχει το εσάνς του σωστού τζατζικιού.

Πάμε τώρα στα κυρίως. Με σειρά προτίμησης έχουμε γιαουρτλού, πολίτικο και κασερλί. Το γιαουρτλού ήταν μακράν το καλύτερο, με πολύ ωραία σως από πάνω και σερβιρισμένο στο "τηγάνι του". Το ωραίο και αυτό που το απογείωσε (όπως πρέπει να είναι), ήταν το γεγονός ότι το ζουμί από το κεμπάπ, την σως και τα λαχανικά (ψητή ντομάτα, ψητή πιπεριά και λίγο κρεμμυδάκι) έπεφταν πάνω στις πίτες που το συνόδευαν, με αποτέλεσμα μια φοβερή γεύση. Το πολίτικο πάει δεύτερο μόνο και μόνο γιατί δεν είχε την σως. Κατά τα άλλα πολύ ωραία γεύση, ζουμερότατο και καθαρότατο, όπως και όλα όσα φάγαμε. Η μόνη διαφορά στη συνοδεία του από το γιαουρτλού ήταν όχι είχε και λίγες πατάτες τηγανητές στην άκρη. Τρίτο αφήσαμε το κασερλί. Δεν είχε κάποιο πρόβλημα, ήταν εξίσου καλό με τα άλλα 2 από άποψη κρέατος και ψησίματος. Απλά το κασέρι του δε μπορείς να το γευτείς, κάτι αρκετά δύσκολο όταν μιλάμε για γεύσεις τόσο έντονες όσο σε ένα κεμπάπ. Ευχάριστο, με παρουσίαση ακριβώς ίδια με το πολίτικο, αλλά έρχεται τρίτο απλά και μόνο για την ανυπαρξία της γεύσης του κασεριού.

Εδώ συνήθως κλείνουμε με τον λογαριασμό, αλλά όπως σας είπαμε το μενού ήταν δεδομένο και το ίδιο και η τιμή. 10€ ανά άτομο. Η σημείωση η δική μου. Το ένα κυρίως ήταν κερασμένο, το ίδιο και το γλυκό (μια πανακότα για 2 άτομα, πολύ καλή, από τις καλύτερες που έχω φάει πρόσφατα). Αυτό δείχνει ότι τουλάχιστον επικοινωνιακά το μαγαζί ξέρει τι κάνει. Να δούμε αν θα το συνεχίσει έτσι.

Συνοψίζοντας, ένας πολύ καλός χώρος προσεγμένος και ευχάριστος, σε σημείο εύκολο να το βρεις αλλά λίγο δύσκολο για να παρκάρεις, με πολύ καλό φαγητό και από ότι δείχνει πολύ καλό σέρβις. Το μόνο που δεν μπορούμε να σας πούμε είναι οι τιμές, αλλά αν είναι έστω λογικά τσιμπημένες το μαγαζί είναι μια πολύ καλή επιλογή. Αν είναι λογικές απλά είναι τουλάχιστον υλικό για στέκι. Θα δείξει ο χρόνος.

Κεμπαπτζίδικον - Η ταβέρνα της πόλης μας
Ο Νερόμυλος
Κύπρου 11, Αργυρούπολη
Τηλ.: 2109932455 - 2109934245

Spring rolls all year round

Είναι από εκείνες τις ημέρες που ο καιρός και η διάθεση είναι κάπως περίεργη, και ψάχνεις να δεις, τι δεν έχεις φάει όλη την βδομάδα και σου έρχεται η θεία φώτιση ως μάννα εξ ουρανού από το πουθενά. Και κάπως έτσι ξεκινάει η περιήγηση του ουρανίσκου μας και ξεκινάμε αμέσως το γευστικό ταξίδι των αισθήσεων.

Μετά από ολιγόλεπτη καθυστέρηση φτάσαμε στον προορισμό μας, άτιμο πράγμα ο πλοηγός (Ελληνιστί Gps τεχνολογικό επίτευγμα των Ελλήνων και αυτό καθώς ο πρώτος πλοηγός ήταν ο μηχανισμός των Αντικυθήρων που θα έλεγε και ο Λιακόπουλος), σε βγάζει απευθείας έξω από το μαγαζί). Το μαγαζί εκ πρώτης όψεως δεν σε τραβάει, γιατί είναι μικρό και λιτό στη διακόσμηση του, θα μπορούσε να ήταν πιο φαντεζί και πιο "πλούσιο". Βέβαια υπάρχουν οι πίνακες που δίνουν μια δυναμική στο χώρο, όπου αν τους προσέξεις καλύτερα, έχουν την δική τους άποψη και ταιριάζουν, τελικά, με τη λιτή διακόσμηση που έχει το μαγαζί.

Πρόσβαση εύκολη για να πας στο μαγαζί (σχετικά κοντά είναι και το μετρό της Πανόρμου) και με σχετική ευκολία(;) στο parking. Εκείνο που μου τράβηξε πιο πολύ την προσοχή (και με κέρδισε) ήταν πως η κουζίνα του ήταν πεντακάθαρη και οι μάγειρες ήταν Κινέζοι, που ήξεραν άπταιστα Ελληνικά. Τα παιδιά της υποδοχής σε κερδίζουν με την ευγένεια, και το ότι μιλάνε άπταιστα Ελληνικά ενώ είναι Κινέζοι.

Μετά από την περιήγηση του χώρου ας περάσουμε στην Αμβροσία του ουρανίσκου μας. Με μια ματιά στο menu προσέχουμε ότι υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ποικιλία εδεσμάτων (αν και μικρό σχετικά) από spring rolls μέχρι θαλασσινά που είναι και το πιο ακριβό έδεσμα του (στα 11€). Καθίσαμε με την παρέα, και μετά από ώριμη και περιεκτική ανάλυση του τι θέλει ο ουρανίσκος μας να γευτεί πήραμε ένα κλασικό spring rolls vegetables (3€), ένα γλυκόξινο κοτόπουλο (7.4€), ένα χοιρινό με κινέζικα μανιτάρια και μπαμπού (7.4€), ένα κλασικό ρύζι με αυγό (4.5€), ένα καταπληκτικό πολυνησιακό ρύζι με κάρυ (5€), ένα chow mein noodles vegetables(4.5€). Όλα ήταν ένα και ένα και με πολύ μεράκι και αγάπη φτιαγμένα.

Ας τα πιάσουμε από την αρχή, τα Spring Rolls ήρθαν πρώτα στο τραπέζι (για να ξεκινήσει ο χορός των αισθήσεων που λέγαμε) 2 τεμάχια γαρ (αν και θα θεωρούσα ικανοποιητική ποσότητα ένα για κάθε άτομο) με συνοδευτική γλυκόξινη σάλτσα που ταίριαζε απόλυτα. Μετά ήρθε το πρώτο κρεατικό του τραπεζιού που δεν ήταν άλλο από το γλυκόξινο κοτόπουλο. Ένα πιάτο αρκετά ικανοποιητικό θα έλεγα και χορταστικό. Μετά μπαίνουν στον χορό οι χορεύτριες του ρυζιού, με την κλασική αυγουπεροχή να έρχεται πρώτη στο τραπέζι και να ακολουθεί η Πολυνησιακή πανδαισία του κάρυ. Πριν καλά καλά καταλάβουμε τι τρέχει, έρχονται τα noodles μαζί με το δεύτερο κρεατικό της βραδιάς ,που με τα μπαμπού του, μας έδωσε ακόμα ένα χτύπημα γευστικής απόλαυσης.

Μετά από ένα όμορφο ταξίδι αισθησιακών γεύσεων στην χώρας της ανατολής με την πλούσια παράδοση γεύσεων και ιστορίας, έφτασε η ώρα της ψυχρολουσίας (ναι ναι αυτή που όλη θέλουν να αποφύγουν γκούχου γκούχου). Διαπίστωσα πως για ένα καλό γευστικό και χορταστικό menu τριών ατόμων, ήταν πολύ καλές οι τιμές του, μόνο 33€ πληρώσαμε για ένα menu 6 πιάτων.
Πάρα πολύ καλό εάν αναλογιστούμε άλλα μαγαζιά του ίδιου περιεχομένου έχουν τις τιμές στο Everest.

Μια επίσκεψη θεωρώ ότι θα πείσει και τον πιο άπιστο και αναποφάσιστο επισκέπτη να αλλάξει γνώμη για το συγκεκριμένο είδος κουζίνας, εάν δεν έχει δοκιμάσει ποτέ.

Spring Rolls, Τριφυλλίας 91, Αμπελόκηποι

Έχωσε ο Αμβρόσιος

Φωτιά και Μπαλτάς στους πεινασμένους!

Οι κατάσκοποί μας (αν υπάρχουν) δούλεψαν για άλλη μια φορά και μας υπέδειξαν τον επόμενο στόχο. Μπαλτάς, μια ταβέρνα-σουβλατζίδικο στην Αργυρούπολη.

Το μαγαζί είναι σε σημείο λίγο περίεργο. Εννοώ ότι αν και βρίσκεται σε πλατεία, προσωπικά δε το είχα πάρει χαμπάρι, αν και είχα περάσει αρκετές φορές από εκεί. Αλλά για αυτό φταίει κυρίως το γεγονός ότι δεν περίμενα να υπάρχουν μαγαζιά στην πίσω μεριά της πλατείας. Κατά τα άλλα το σημείο είναι ωραίο, με μια παιδική χαρά να παίζουν και τα παιδιά (αν έχετε, σας σκεφτόμαστε όλους). Επιπλέον, η περιοχή, αν και δομημένη αρκετά, δεν μου φάνηκε να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με το πάρκινγκ. Τουλάχιστον Τετάρτη βράδυ δεν είχε. Για αυτούς που τρώνε και νιώθουν τύψεις, δίπλα έχει και γυμναστήριο πολεμικών τεχνών. Άλλοι χτυπάνε σάκους, άλλοι χτυπάνε σουβλάκια... ήθη και έθιμα...

Εξωτερικά το μαγαζί δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Ένας απλός, προσεγμένος χώρος, χωρίς κάτι το χτυπητό που να τραβάει το μάτι. Τραπέζια μέσα στο μαγαζί και έξω στη πλατεία (λίγα και προφανώς για όσο το επιτρέπει ο καιρός). Επειδή ήταν βραδιά Champions League ο ήχος ερχόταν από την τηλεόραση για το ποδόσφαιρο, οπότε δε μπορώ να σας πω για μουσική υπόκρουση. Σε εμάς έξω πάντως ο ήχος ερχόταν διακριτικά, οπότε πιστεύω ότι και η μουσική (αν υπάρχει) τα ίδια πρότυπα θα ακολουθεί, τουλάχιστον στην ένταση. Στο σέρβις, όπως θα περίμενε κανείς υπάρχει ένα άτομο, μάλλον ο ιδιοκτήτης ή κάποιος συγγενής, ευγενικός, προσιτός και ευχάριστος. Αν σας αρέσουν τα κυριλέ και οι πετσέτες στο χέρι κτλ, μην πάτε. Αν από την άλλη είστε απλοί άνθρωποι σαν εμάς πιάστε και κουβέντα, δικός μας άνθρωπος. Εξυπηρετικός και ευγενικός έκανε την παρουσία του διακριτική και δεν έχω να πω κακό λόγο για αυτόν.

Πάμε στον κατάλογο, ο οποίος είναι το γνωστό Α4 διπλωμένο και πλαστικοποιημένο, με background γενικό με αναφορές στο μαγαζί. Είπαμε, συνοικιακή ταβέρνα είναι, δε τρώμε στο Hilton. Η ποικιλία που προσφέρει το μαγαζί είναι πολύ καλή, όχι μόνο για σουβλατζίδικο αλλά γενικώς. Εκτός από τα κλασσικά, έχει και κοντοσούβλι και κλέφτικο (χοιρινό και κοτόπουλο και στα 2), 2-3 καλές ιδέες στα ορεκτικά και σου προκαλεί το ευχάριστο πρόβλημα του τι να δοκιμάσεις, ειδικά αν θέλεις, όπως εμείς, να γράψεις και μια σοβαρή κριτική.

Έχοντας πάει με μια φίλη και τον Κοιλιόδουλο, η τελική παραγγελία ήταν μια μερίδα πατάτες με σως, μια τυροκαυτερή (που κάποια στιγμή θα σταματήσω να τη γράφω, θα εννοείται) μια φέτα ψητή, ένα καλαμάκι χοιρινό (η κοπέλα... θα την ξαναπάρουμε συμφέρει) με μια πίτα κομμένη (αν και το καλαμάκι συνοδεύεται από πιτάκι, ήθελε και έξτρα πίτα) και μια ποικιλία μισή κοντοσούβλι και μισή κλέφτικο, χοιρινό και τα 2. Να παρατηρήσω εδώ ότι θα σχολιάσω και το σαγανάκι γεμιστό, που είχα φάει μια μέρα από το delivery, καλή ώρα σε μέρες ποδοσφαιρικές.

Αρχίζοντας από τα ορεκτικά, μας άρεσε πολύ η σως μουστάρδας στις πατάτες. Ευχάριστη αλλαγή από τη συνηθισμένη σως μαγιονέζας, είχε και υφή και γεύση πολύ καλή, ταίριαξε πολύ ωραία με τις πατάτες σαν σύνολο. Επίσης πολύ καλή και η τυροκαυτερή, που είναι όντως σε επαρκή βαθμό καυτερή. Η ψητή φέτα (αν και άργησε λίγο αλλά αυτό οφείλεται στο ότι ψήθηκε εκείνη τη στιγμή) ήρθε πάνω από ντοματούλα και κρεμυδάκι, βουτηγμένη στο λάδι. Η υφή της ήταν κρεμώδης, το οποίο σημαίνει ότι ψήθηκε ακριβώς όσο χρειάστηκε και σαν αποτέλεσμα αυτού και της φρεσκάδας ήταν καταπληκτική. Κλείνω με αυτό που δεν πήραμε εκείνη τη μέρα αλλά μου είχε μείνει στο μυαλό, το γεμιστό σαγανάκι, το οποίο είναι φέτα σαγανάκι, τυλιγμένη σε φύλο αραβικής πίτας, γεμιστό με ντομάτα, κρεμμύδι και πιππεριά, ξαπλωμένο σε πράσινη σαλάτα. Πάρα πολύ ωραίο πιάτο, το προτείνω ανεπιφύλακτα για ορεκτικό, προσωπικά θα μπορούσα να φάω μόνο τέτοια.

Το καλαμάκι άρεσε στη φίλη μας, τι άλλο να πούμε για ένα καλαμάκι, οπότε πάμε στο κυρίως κρέας. Και το κοντοσούβλι, και το κλέφτικο ήταν καταπληκτικά. Το κοντοσούβλι δεν είχε ίχνος λίπους, ενώ το κλέφτικο είχε απλά ένα ελάχιστο στρώμα πέτσας-λίπους, το οποίο όχι μόνο δε χάλαγε, αλλά προσέθετε και στη γεύση. Πολύ καλό και καθαρό κρέας, καλά ψημένο, από τα καλύτερα που έχω φάει έξω. Και η ποικιλία για 2 άτομα ήταν φυσιολογικότατη σε μέγεθος, για φυσιολογικά άτομα, με τον Κοιλιόδουλο τρώγαμε και μια ο καθένας. Μαζί με τα ορεκτικά. Αλλά αν πάτε σίγουρα δε θα πεινάσετε. Επίσης μια ποικιλία που πήγε στο δίπλα τραπέζι με κεμπάπ (το δίπλα τραπέζι ήταν οι κουμπάροι μου με τους γονείς τους... το κάναμε οικογενειακή υπόθεση βλέπετε) ήταν καλά ψημένη, με καλή παρουσίαση, αλλά κυρίως ευμεγέθης για να φάνε 6 άτομα (όχι να χορτάσουν, αλλά να μπορούν να πουν ότι φάγανε). Πηγαίνοντας στο τμήμα του λογαριασμού. Για 3 ορεκτικά, ένα καλαμάκι, μια πίτα και μια ποικιλία κρέας με δύο μπύρες μπουκάλια, το σύνολο ήρθε στα 29,00€. Πρακτικά αν πούμε 7 € οι μπύρες και περίπου 10 € τα ορεκτικά, μας βγαίνει μια ποικιλία γύρω στα 12-15 €. Για αυτό που πήραμε είναι πολύ τίμια, για να μην πω πολύ καλή, τιμή. Συνοικιακό μαγαζί είναι, δεν χρειάζεται να χρεώνει παπάδες για να βγάλει τα έξοδά του.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε ανύποπτο αλλά ωραίο σημείο, με αναμενόμενη διακόσμηση και καλό σέρβις, μεγάλη ποικιλία, πολύ καλό φαγητό και δίκαιες τιμές. Είναι ένα μαγαζί που αξίζει και με το παραπάνω να το επισκεφτείτε, ίσως και να το βάλετε στις τακτικές σας επιλογές αν είστε της περιοχής. Εκτός αν αποφασίσετε να κόψετε το φαΐ μαχαίρι... όχι... μπαλτά!

(Ψητοπωλείο) Ο Μπαλτάς
Κολοκοτρώνη 36, Αργυρούπολη

Γύρο Γύρω όλοι... στη μέση οι Γευσιχώστες.

Όχι δε μας έπιασε ο παλιπαιδισμός μας... βασικά δε μας έχει αφήσει ποτέ, αλλά σε αυτή τη περίπτωση μιλάμε για ένα σουβλατζίδικο στη Γλυφάδα.

Το μαγαζί αυτό δε μπορείς να το πεις καινούργιο. Βρίσκεται στη θέση μιας παλιάς αγάπης μας (Το παραδοσιακό της Λάρισας) απέναντι ακριβώς από το μεγάλο πάρκινγκ του Δημαρχείου της Γλυφάδας και ένα στενό μακριά από τον Αρίστο (δείτε παλαιότερες γευσιχωσίες). Το χαρακτηριστικό αυτού του μαγαζιού ήταν... ότι δε φαινόταν για μαγαζί. Ήταν σε ένα πέτρινο κτίριο, πολύ ωραίο μεν αλλά με τον φράχτη του και την πολύ διακριτική ξύλινη ταμπέλα του, είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος πέρναγε από εκεί κάθε μέρα και δεν ήξερε ότι υπάρχει.

Το νέο μαγαζί το αλλάζει αυτό άρδην. Αν και έχει κρατήσει το (πολύ ωραίο) πέτρινο εξωτερικό, έχει κάνει κάποιες μοντέρνες προσθήκες (σε χρώμα γκρι, χαρακτηριστικό του franchise του... ναι έχει άλλα 3 τέτοια μαγαζιά) αλλά το βασικότερο, έχει αφαιρέσει το φράχτη και έχει βάλει τραπέζια στο κήπο, ενώ πρόσθεσε και πιο χτυπητή πινακίδα. Ο χώρος δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι διακριτικός και κατάλληλος για φαγητό. Από όσο είδαμε μέσα στο σπίτι το ισόγειο πλέον δεν έχει τραπέζια (το γέμισε η νέα κουζίνα) αλλά ο πρώτος όροφος, λογικά, μένει εκεί για τις κρύες νύχτες του χειμώνα...
 
Από φαγητό και ποικιλία το μαγαζί δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αν και παραδέχομαι ότι προσφέρει μια ποικιλία ένα σκαλί παραπάνω από το τυπικό σουβλατζίδικο. Εκτός από τα γνωστά, έχει και ντονέρ και κοντοσούβλι και κοκορέτσι σε πίτα. Κατά τα άλλα μια τυπική ποικιλία ορεκτικών και σαλάτας επαρκέστατη για να παραγγείλεις.

Εμείς πήραμε ένα γύρο κοτόπουλο, ένα ντονέρ, ένα κεμπάπ και ένα κοντοσούβλι, όλα τυλιχτά και για ορεκτικό, πατάτες στη χόβολη. Είχαμε τσακίσει κάτι γεμιστά πριν... κατά λάθος έτυχε να πάμε... μη τα ρωτάτε...

Το ορεκτικό ουσιαστικά είναι πατάτα στη μέση, ψημένη στη χόβολη με τη φλούδα και βούτυρο, ενώ συνοδεύεται από μια σως που μοιάζει με τυρί Φιλαδέλφεια, πολύ ωραία όμως που του ταίριαζε πολύ , και φρέσκια πρασινάδα, μαϊντανός λογικά. Πολύ καλό, παραδέχομαι ότι ήταν μια ευχάριστη αλλαγή από τις τηγανητές πατάτες που όσο καλές και να είναι, κάποια στιγμή σε κουράζουν. Τα τυλιχτά ήταν κανονικά σε μέγεθος και γέμισμα, το τζατζίκι υπήρχε στη γεύση αλλά χωρίς να κλέβει την παράσταση και τα κρέατα ήταν καθαρά ώστε κανένα παράπονο να μην έχουμε για αυτά. Προσωπικά το κοντοσούβλι μου φάνηκε να έχει λίγο λίπος παραπάνω, αλλά είναι κοντοσούβλι, μέσα στο παιχνίδι είναι αυτά, δε το κρατάω σαν αρνητικό.

Πάμε τώρα στη μεγάλη μας έκπληξη. Δεν υπάρχει λυπητερή... όχι ότι δε πληρώνεις, αλλά με αυτά που σου ζητάνε νομίζεις ότι τους έκλεψες. 1,50 € το σουβλάκι (και το ντονέρ) 2,20 € το τυλιχτό με κοντοσούβλι. Το νερό αν και εμφιαλωμένο δε χρεώνεται. Πράγματα απίστευτα όσο και ευχάριστα. Με τον Κοιλιόδουλο σε σουβλατζίδικο πιστεύω ότι είναι η πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια γνωριμίας που πληρώσαμε κάτω από 10€! Μπράβο στο μαγαζί, η τιμολογιακή του πολιτική είναι άψογη. Και δείχνει πολλά για πολλές άλλες σουβλακερί... αλλά ας μην ανοίξω το στόμα μου τώρα...

Το μαγαζί δυστυχώς μας άφησε κακή εντύπωση σε ένα σημείο. Και αυτό είναι το σέρβις. Να το πάρω από την αρχή. Το μαγαζί δεν είχε πολύ κόσμο. Μαζί με εμάς (έξω τουλάχιστον) είχε περίπου 7-8 τραπέζια. Κάτσαμε (επειδή, τι ειρωνεία, βιαζόμασταν) ακριβώς δίπλα στον σταθμό των σερβιτόρων (με τα νερά τους δίσκους κτλ). Τα πρώτα βασικά (νερά, ποτήρια, κατάλογοι) ήρθαν γρήγορα. Για να παραγγείλουμε περιμέναμε λίγο. Κάτι που με 3 σερβιτόρους δε πολυδικαιολογείται, αλλά ας πούμε, ΟΚ, συνέβη. Ελάχιστα λεπτά μετά ένας δεύτερος σερβιτόρος ήρθε να μας ρωτήσει... αν παραγγείλαμε.... συνεννόηση μηδέν. Λίγο μετά τον δεύτερο σερβιτόρο ήρθε ο τρίτος για να μας ρωτήσει... αν παραγγείλαμε... συνεννόηση υπό το μηδέν, σαν τον έρωτα της γκόμενας του Μακρόπουλου (που τον θυμήθηκα τώρα). Μας φέρνουν τα πράγματα... λάθος... ενώ είχαμε κάνει και τσεκάρισμα (με πρωτοβουλία του σερβιτόρου) πριν φύγει η παραγγελία. Άλλο κουλό, το οποίο παραβλέπεται... το ορεκτικό ήρθε μετά τα τυλιχτά... αλλά οκ, ήταν πταίσμα αυτό. Διορθώνουμε το λάθος, μας έρχονται τα σωστά (δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά και παραδέχομαι ότι όλα ήρθαν πολύ γρήγορα, αλλά...) και ζητάμε λογαριασμό. Που έρχεται πάλι λάθος, έχοντας προσθέσει το σουβλάκι που δεν πήραμε. Και ναι μεν ο σερβιτόρος δεν κόλλησε εκεί και αφαίρεσε αμέσως το ποσό και πληρώσαμε το σωστό, αλλά ρε παιδιά αυτά είναι προχειροδουλειές και είναι κρίμα να γίνονται. Το σέρβις, χωρίς να λέω ότι είναι κακό, ευγενικά ήταν τα παιδιά, μας άφησε εντύπωση προχειροδουλειάς και το μαγαζί χάνει από αυτό. Και δηλαδή όταν είναι γεμάτο (που από ότι ξέρω γίνεται συχνά) τί γίνεται;

Κλείνοντας, ένα μαγαζί σε πολύ καλό σημείο, με διακόσμηση μοντέρνα και παραδοσιακή, ευχάριστο με καλό φαγητό, πολύ καλές τιμές, ειδικά για αυτό που προσφέρει, αλλά το οποίο έχει θέματα με το σέρβις του. Αν τα διορθώσει και αυτά το προτείνουμε όχι απλά για επίσκεψη αλλά ίσως και για στέκι. Εμείς θα το τιμήσουμε σίγουρα ξανά, άλλωστε θέλουμε να δούμε αν το περιστατικό με το σέρβις ήταν μεμονωμένο ή... πάει γύρο γύρω...

Γύρο γύρω όλοι
Ν. Ζέρβα κ' Κύπρου, Γλυφάδα

Γκάφα στο φαΐ; (Πρέβεζα)

Μια φορά και έναν καιρό ήταν τρείς μαντράχαλοι. Ήταν επιρρεπείς στο φαϊ και στις γκάφες.... ε όταν ήμασταν Πρέβεζα και είδαμε μαγαζί με το όνομα Γκάφας δε μπορούσαμε να μην πάμε!!

Ακριβώς πάνω από την παραλία της Πρέβεζας βρίσκεται ένα στενό με 4-5 μαγαζιά. Κυρίως ψαροταβέρνες. Ένα από αυτά λέγεται Γκάφας, στο οποίο κάτσαμε με 2 φίλους... για ένα χαλαρό ουζάκι και λίγο ψαρικό.

Δε μπορώ να μιλήσω για διακόσμηση, γιατί τα τραπέζια ήταν έξω στο δρόμο. Το λίγο που είδα μέσα είναι μια κλασσική ψαροταβέρνα σε νησί-παραθαλάσσιο μέρος, λίγο ξύλο εδώ, 2-3 παραδοσιακά εκεί, τα γνωστά. Δε θα σας τραβήξει ο χώρος για να κάτσετε (εμάς το όνομα μας τράβηξε).

Από σέρβις, πάλι έχουμε τα αναμενόμενα, μάλλον ο ιδιοκτήτης μαζί με κανένα γιο-ανιψιό. Κατά τα άλλα εξυπηρετικοί, καλοί στη δουλειά τους και το βασικό, ενημερωμένοι. Επειδή όταν είπαμε ότι θέλαμε χταποδάκι, το παληκάρι ήξερε ότι είχε τελειώσει και μας πρότεινε κάτι διαφορετικό που θα μας άρεσε.

Ο κατάλογος πάλι, αν και παρουσιάζεται ωραία με ξύλινη πρώτη σελίδα και οπισθόφυλλο, δεν έχει κάτι που να μην το περιμένεις. Ψαρικά γενικά, με 2-3 πιάτα ημέρας που είναι τα φρέσκα ψάρια που υπάρχουν διαθέσιμα και τα οποία στα λέει ο σερβιτόρος (λογικό κάθε μέρα δε μπορεί να είναι τα ίδια).

Εμείς παραγγείλαμε 1 τυροκαυτερή (ξαφνιαστήκατε, το ξέρω), 1 πατάτες, 1 καλαμαράκια τηγανητά και 1 βραστά και 1 σουπιές. Πήραμε και έναν κέφαλο για τη μέση να υπάρχει. Προφανώς και κάτι καραφάκια ούζο.

Τα φαγητά ήρθαν στην ώρα τους, ήρθαν ζεστά και ήταν πολύ καλά μαγειρεμένα. Εξαιρετικά δεν ήταν, αλλά δε το περιμέναμε, η αλήθεια είναι ότι αυτά που παραγγείλαμε δεν είναι εύκολο να γίνουν αξέχαστα. Η γενική εμπειρία από το φαγητό ήταν καλή, περάσαμε ευχάριστα, τσιμπήσαμε χαλαρά και ήπιαμε το ουζάκι μας.

Στο τομέα των τιμών... εκεί έρχονται τα ευχάριστα. Μας κόστισε περίπου 10 € στο άτομο, το οποίο περιλαμβάνει και τα ούζα. Για περιοχή τουριστική το λες καλό. Πολύ καλό. Η αλήθεια είναι ότι παίζει να μας είδαν Έλληνες και να μας κέρασαν κάποια από τα ούζα. Αλλά πάλι το κόστος είναι πολύ χαμηλό.

Ανακεφαλαιώνοντας ένα μαγαζί που δεν το ξεχωρίζει κάτι από τα άλλα, αλλά με καλό σέρβις, φαγητό και κυρίως τιμές. Αν είστε στη Πρέβεζα και θέλετε να κάτσετε κάπου χαλαρά για ένα ψαράκι ή ουζάκι, είναι μια τίμια αν όχι πολύ καλή επιλογή. Εγώ όταν ξαναπάω, θα περάσω πάλι μια βόλτα.

Γκάφας
Πρέβεζα

Στο Αλάτι και Πιπέρι τρως στου Ωρωπού τα μέρη!

Την προηγούμενη Κυριακή βρέθηκα με τον φίλο Ζαμπόνις, κι ένα φιλικό μας ζευγάρι, στη Σκάλα Ωρωπού (Νέα παλάτια γράφει η απόδειξη) για πρωινό μπανάκι και μεσημεριανό φαγάκι. Όταν πρότεινε το εν λόγω μαγαζί δεν είχα κανένα λόγο να διαφωνήσω μιας και συνήθως όταν προτείνει κάποιος μας να πάμε κάπου είναι εγγύηση (και εγγύηση να μην είναι είναι ένας ακόμα λόγος για να γράψουμε στο blog).

Μιας και δεν έχω να αναφέρω τίποτα για τη διακόσμηση, επειδή καθήσαμε στον εξωτερικό χώρο του μαγαζιού που όμως είχε θέα θάλασσα-λιμανάκι, ας περάσω στην παραγγελία που δώσαμε στην εξυπηρετική σερβιτόρα που το μόνο λάθος που έκανε ήταν ότι μας έφερε δύο μερίδες πατάτες με τσένταρ και μπέικον αντί για μία που ζητήσαμε. Πταίσμα όπως αποδείχτηκε γιατί οι φρέσκιες πατάτες έγιναν ανάρπαστες από τους τέσσερις μας. Πέρα λοιπόν από τις πατάτες πήραμε 3 σκεπαστές, με γύρο χοιρινό, κοτόπουλο και ντονέρ, μία μερίδα γύρο χοιρινό και μία χωριάτικη σαλάτα.

Το λάθος μας ήταν ότι παραγγείλαμε σαλάτα. Και όχι γιατί δεν ήταν φρέσκια ή ήταν ακριβή (€5,80) αλλά γιατί έμεινε σχεδόν ανέπαφη λόγω των κυρίως πιάτων που πήραμε δηλαδή θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε χρήματα. Και πάμε τώρα και στις σκεπαστές και στη μερίδα που ήρθαν ζεστά, σχεδόν καυτά, στο τραπέζι μας. Αλλά το καλύτερο δεν είναι αυτό αλλά ότι ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ! Και δεν υπερβάλλω καθόλου αφού να φανταστείτε ήταν η πρώτη φορά που δεν κατάφερα να φάω όλο μου το φαΐ. Το ίδιο έπαθε και ο Ζαμπόνις, το καλό βέβαια είναι ότι μπορείς να ζητήσεις να το πάρεις για το σπίτι. Για να σας δώσω να καταλάβετε η σκεπαστή ήταν δύο τεράστιες πίτες πάνω κάτω γεμάτη ανάμεσα με γύρο ή ντονέρ, και σως. Την επόμενη φορά που θα πάω θα δοκιμάσω το σουβλάκι του που απ' ότι είδα σε διπλανό τραπέζι ήταν κι αυτό τεράστιο.

Για την ιστορία για όλα αυτά πληρώσαμε €46,70, δηλαδή λιγότερο από €12 το άτομο και σκάσαμε από το πολύ φαΐ! Σίγουρα το συνιστούμε αν τυχόν βρεθείτε στον Ωρωπό.

Αλάτι & Πιπέρι
Προποντίδος 44, Νέα Παλάτια Ωρωπού

Καιγόμαστε στο Tandoor

Σάββατο ήρθε, χρόνος υπάρχει, όρεξη δε μας λείπει και λέμε με Κοιλιόδουλο, επειδή πολύ σουβλάκι έχει πέσει τελευταία και μιας και είναι καλοκαίρι και τους τραβάει τους εξωτικούς προορισμούς, αφού να πάμε εξωτικά να μείνουμε δε παίζει... ας πάμε να φάμε εξωτικά.

Το Tandoor είναι μαγαζί με Ινδικό φαγητό στη Ζησιμοπούλου στη Γλυφάδα. Άνοιξε, σχετικά, πρόσφατα στη θέση ενός παλιού φαγάδικου (Butcher's Grill για όποιον αναρωτιέται, ψάξτε λίγο πίσω στις αναρτήσεις). Έτσι κι αλλιώς λοιπόν για τη θέση του μαγαζιού δεν έχουμε να πούμε πολλά. Λίγο πολύ όλοι την ξέρουν τη Ζησιμοπούλου, ακόμα και τώρα που είναι στα κάτω της.

Το μαγαζί εκ πρώτης όψεως δεν σου κάνει για μαγαζί με εξωτικό φαγητό. Αν εξαιρέσουμε βέβαια τη φωτεινή επιγραφή πάνω από την κουζίνα που γράφει INDIA και σε βάζει αμέσως στο κλίμα (άντε και τα 2-3 φαναράκια, τα οποία δε ξέρω αν και κατά πόσο έχουν σχέση με Ινδία, κατά τα άλλα μοιάζει πολύ με το κοκτειλάδικο δίπλα). Με αυτό βέβαια να μην σημαίνει ότι δεν είναι ωραίος ο χώρος. Απλά δεν έχει αυτό το έθνικ στυλ που θα περίμενε κανείς σε Ινδικό. Κατά τα άλλα παντού ξύλο, σε γήινα χρώματα που ηρεμούν το μάτι και τα τραπέζια αναπαυτικά με καρέκλες ή μικρά καναπεδάκια που βοηθούν στο να ηρεμήσεις για να επικεντρωθείς στο φαγητό σου.

Οι σερβιτόροι... ή μάλλον οι σερβιτόρες... δε ξέρω αν ήταν τυχαίο αλλά τα 3 άτομα με τα οποία αλληλεπιδράσαμε εμείς ήταν γυναίκες (αν η κοκκινομάλα κοπελίτσα μας διαβάζει παρακαλείτε να στείλει στο mail του blog ή με μήνυμα στη fanpage στο facebook το κινητό της. Ο Κοιλιόδουλος ακόμα για αυτήν μιλάει...). Κατά τα άλλα τα κορίτσια ήταν ευγενικότατα, φιλικότατα και εξυπηρετικότατα. Μέχρι και νερό μας έβαζαν όταν ψιλοάδειαζαν τα ποτήρια (και το νερό ήταν πάνω στο τραπέζι δεν είναι ότι είχαν κανάτα). Γενικά για το κομμάτι της εξυπηρέτησης δε μπορώ να πω τίποτα άλλο, ήταν άριστη.

Μια ευχάριστη έκπληξη είναι η ποικιλία επιλογών που διαθέτει το μαγαζί. Ο κατάλογος είναι αρκετά ογκώδης (αν και είναι τυπωμένος μόνο στο μπροστά μέρος της κάθε σελίδας, οπότε φαίνεται απατηλά μεγαλύτερος από ότι είναι). Υπάρχουν 5 επιλογές για ορεκτικά και άλλες 4-5 επιλογές για σαλάτα, 7 επιλογές για ψωμί, 7 επιλογές για ρύζι (το οποίο εκεί θεωρείται συνοδευτικό στα κυρίως πιάτα, τα οποία δε συνοδεύονται από κάτι), 2 επιλογές για σούπες, άλλες 5 επιλογές για φαγητά Tandoori (θα σας εξηγήσω παρακάτω), καμιά δεκαριά επιλογές για λαχανικά και για κυρίως πιάτα, 8-9 επιλογές για κοτόπουλο, 2 για αρνί κτλ... γενικά χρόνο να 'χετε να διαβάζετε κατάλογο. Πολύ καλό αυτό, αλλά σε κάποιον που δεν έχει σχέση με Ινδική Κουζίνα, όπως εμείς καλή ώρα, σε κάνει να χάνεσαι λίγο. Και σε καθυστερεί μέχρι να τα διαβάσεις όλα αυτά.

Βέβαια εμείς πήγαμε οργανωμένοι με το σκονάκι μας (είχαμε μαζί φυλλάδιο από το delivery του μαγαζιού... ναι έχει και delivery) και γρήγορα διαλέξαμε τους στόχους μας: Ένα ορεκτικό (pαpadums πίτες), μια σαλάτα (Chicken Tikka salad), μια πίτα/ψωμί (έξτρα καυτερή), ένα Tandoori Chicken Malai Tikka για εμένα και ένα Chicken Vindaloo για τον Κοιλιόδουλο. Στο τέλος χτυπήσαμε και ένα γλυκό. Δε θυμάμαι πως το λέγανε {σ.Κ. Gulab Jamun} (και εκεί περισσότερο με νοήματα το είπαμε στην κοπέλα) αλλά είναι το πρώτο από τα γλυκά στο κατάλογο.

Πάμε στο ορεκτικό, το οποίο είναι πιτούλες (μέγεθος αραβικής) από ρύζι (πάχος πολύ μικρό), που συνοδεύεται από μια ψιλοκαυτερή σως γιαουρτιού (παραδέχομαι ότι σκέφτηκα, πόσο καυτερή μπορεί να είναι μια σως γιαουρτιού;... έκανα λάθος... δε μας έκαψε, αλλά ήταν ωραία και πικάντικη) και μια ακόμα, εμένα μου φάνηκε κι αυτή καυτερή του Κοιλιόδουλου του φάνηκε γλυκιά. Πέρασε ευχάριστα η ώρα όσο περιμέναμε τα υπόλοιπα. Αμέσως μετά ήρθε η καυτερή πίτα... και εκεί για πρώτη φορά τα είδαμε όλα (αν και θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι τέτοιο από ένα ινδικό εστιατόριο). Είδαμε στον κατάλογο ότι πήραμε μια πίτα (σαν τις ελληνικές για σουβλάκι, αλλά λίγο μεγαλύτερη) με κρεμμύδι και πράσινο τσίλι, την οποία είχε σημειώσει σαν καυτερή. Δεν περιμέναμε ότι το καυτερή το παραεννοούσε!! Μιλάμε για δάκρυ κορόμηλο! Το οποίο φυσικά μας άρεσε ιδιαίτερα. Επίσης το πιάτο περιλαμβάνει 4 κομμάτια, άρα φάγαμε από δύο, οπότε αφού το πρώτο είχε κάψει τα πάντα, το δεύτερο δε μας έκανε αίσθηση. Δεν είχε μείνει και κανένα ζωντανό όργανο αίσθησης καψίματος στο στόμα, καταλαβαίνετε... Κλείνοντας τα αρχικά να πω και για την σαλάτα, την οποία την προτείνω ανεπιφύλακτα, ήταν καταπληκτική με βραστό κοτόπουλο και διάφορα άλλα υλικά μέσα. Πάρτε την οπωσδήποτε δε το συζητώ!

Συνεχίζουμε με το Tandoori Chicken. Το Tandoori είναι ένας πήλινος φούρνος με κάρβουνα, ο οποίος μένει μόνιμα ζεστός με τα κάρβουνα να καίνε συνέχεια. Και αυτή είναι η διαφορά των πιάτων που γράφουν Tandoori με τα υπόλοιπα (φαγώθηκε ο Κοιλιόδουλος να ρωτήσει, λες και δε το έγραφε ο κατάλογος... 3 φορές του το πα... αν και νομίζω ότι από τη στιγμή που φτάσαμε πρέπει να είχε το μυαλό του στην κοκκινομάλλα κοπελίτσα). Το κοτόπουλο που πήρα ήταν μαγειρεμένο εκεί, μαζί με πιπεριά, ντομάτα και κρεμμυδάκι. Πολύ ωραία μαγειρεμένο, ζουμερό και όχι στεγνό, είχε κρατήσει όλη τη γεύση του και είχε πάρει και από τα γύρω του λίγη εσάνς. Πολύ ωραίο πιάτο. Τώρα πάμε στου Κοιλιόδουλου... γιατί επέλεξε να πάρει το πιο καυτερό πιάτο στο κατάλογο... Και μπορεί να μην πήρα όλο τον κατάλογο, αλλά το πιστεύω. Η αναφώνηση που μου έφυγε όταν το δοκίμασα, αλλά και τα δάκρυα του Κοιλιόδουλου (τα οποία δεν ήταν χαράς ή λύπης...) το αποδεικνύουν. Πολύ ωραίο πιάτο, πολύ καλά μαγειρεμένο και εκεί το κοτόπουλο, αλλά παιδιά... η σάλτσα είναι βγαλμένη από τα δάκρυα των κολασμένων... δεν υπάρχει αυτό το κάψιμο...(αλλά και πάλι γουστάραμε). Για να κλείσουμε πάμε και στο γλυκό, το οποίο ήταν μπαλάκια από γάλα και άλλα υλικά (μη ρωτάτε τι ακριβώς) με σιρόπι και σαντιγύ. Ωραία ήταν, δε με ενθουσίασαν ιδιαίτερα, σαν παραδοσιακό Ινδικό γλυκό (για αυτό τα πήραμε) ήταν κάτι διαφορετικό. Έβγαζαν υπερβολικά τη γεύση του γάλατος και ήταν πολύ γλυκά. Γούστα υποθέτω, δεν μπορώ να πω ότι παρά τις παρατηρήσεις μου δε μου άρεσαν.

Να αναφέρω επίσης ότι το μαγαζί έχει πολύ μεγάλη και ενδιαφέρουσα ποικιλία από μπύρες. Ο Κοιλιόδουλος μάλιστα συγκινήθηκε, επειδή βρήκε μια που έψαχνε καιρό. Την τιμήσαμε άμεσα... πάντα χαιρόμαστε να βλέπουμε παλιούς φίλους!

Τώρα έρχεται το κομμάτι που όλοι τρέμουμε. Ο λογαριασμός... Να πω σαν εισαγωγή ότι το μαγαζί είναι ακριβό. Χρεώνεται και το νερό, ενώ το ορεκτικό που πήραμε είναι αυτό που μας φέρανε στην αρχή. Βέβαια το καλό είναι ότι σε ρωτάνε πριν σου φέρουν οτιδήποτε, δεν είναι όπως αλλού που στο φέρνουν σαν κουβέρ. Αν το θέλεις το παίρνεις, αν όχι οκ. Αυτό μας έδειξε ότι το μαγαζί θα είναι κάπως... τσιμπημένο. Τελικά για ένα ορεκτικό, μια σαλάτα, μια πίτα, 2 κυρίως, ένα γλυκό και 3 μπύρες, πληρώσαμε σύνολο 60 €. Πολλά είναι τα 30 € το άτομο για αυτά που πήραμε. Χορτάσαμε είναι η αλήθεια και βρήκαμε και μπύρες που δε βρίσκαμε σε μπυραρίες. Αλλά το μαγαζί είναι ακριβό όπως και να το κάνεις.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε ένα γνωστό σημείο της Γλυφάδας που δε χρειάζεται συστάσεις, με πολύ καλό σέρβις, αν και του λείπει το έθνικ χρώμα που περιμένει κανείς για Ινδικό, πολλές επιλογές, πολύ καλό (και καυτερό, βασικό αυτό!!) φαγητό αλλά αρκετά ακριβό. Είναι κάτι διαφορετικό που αν ψάχνεστε γενικά στο φαΐ καλό είναι να του ρίξετε μια ματιά. Αν σας αρέσει το Ινδικό μπορεί και να το κάνετε και στέκι, αν και οι τιμές του είναι κάπως ψηλά (βέβαια για το εξειδικευμένο του αντικείμενο και για Γλυφάδα, δεν είναι παράλογο... είναι απλά ακριβό - κι ειδικότερα για τη περίοδο που διανύουμε).

Tandoor
Ζησιμοπούλου 7, Γλυφάδα
Υ.Γ. Έχει κλείσει

Επίσκεψη σε έναν Καλοφαγά στη Πρέβεζα

Και όχι δεν εννοώ σε σπίτι, το μαγαζί είναι σουβλατζίδικο στη Πρέβεζα. Ναι, πήγα Πρέβεζα... πολύ ωραία πόλη, άσχετο. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι έχει να προσφέρει από άποψη φαγητού.

Είχαμε την τύχη να έχουμε έναν "ξεναγό" από την περιοχή που είναι στα... κυβικά μας... και φυσικά όταν πρότεινε ένα μαγαζί που το λένε "Καλοφαγάς" δε μπορούσα να πω όχι...

Ο Καλοφαγάς, ναι μεν, είναι σουβλατζίδικο αλλά είναι στημένος σαν ταβέρνα. Δίπλα στο μαγαζί υπάρχει ένας πολύ ωραίος κήπος, στον οποίο έχουν στήσει μερικά ηχεία (μικρά και διακριτικά) από τα οποία παίζει μια διακριτική ελληνική μουσική για όλα τα γούστα. Πολύ ωραίος χώρος και ένα από τα βασικά του κομμάτια είναι ότι μετά το μεσημέρι (4-5 το πολύ) δε πιάνει ήλιος εκεί και με το χορταράκι από κάτω έχει μια ενδιαφέρουσα δροσιά. Το εκτιμήσαμε...

Το μενού επίσης διαφέρει λίγο από το κλασσικό μενού σουβλατζίδικου. Για να μη σας τα πολυλογώ (και σας ανοίγω και την όρεξη) φανταστείτε ότι έχει ένα νορμάλ σουβλατζίδικο, αλλά με επιπλέον επιλογή για πίτα καλοφαγά (25-30% πιο μεγάλη) και επιπλέον στις γνωστές σως-τζατζίκι βάλτε μέσα τσίλι, τσένταρ, μπάρμπεκιου, κοκκινιστή. Μιλάμε για δεκάδες πιθανούς συνδυασμούς. Κατά τα άλλα τα ορεκτικά ήταν τα αναμενόμενα, πατάτες, φέτες, τυροκαυτερές κτλ. Επίσης το μαγαζί βάζει σούβλες με διάφορα... κοκορέτσι, κοντοσούβλι, κοτόπουλο κτλ... Δυστυχώς οι 2 φορές που πήγα ήταν είτε πολύ αργά είτε πολύ νωρίς, οπότε δε μπορώ να εκφέρω άποψη... επιφυλλάσσομαι όμως!!!

Στη μέση βάλαμε (κυριολεκτικά 4 μαντράχαλοι... δε νομίζω να πρόλαβαν να αναστενάξουν) μια μερίδα πατάτες με τσίλι και μια τυροκαυτερή (ξαφνιαστήκατε;) ενώ εγώ πήρα 2 πίτες καλοφαγά με κεμπάπ (με σως μπάμπεκιου και τσένταρ... ναι ναι ξέρω...).

Οφείλω να πω ότι από το φαγητό έμεινα πλήρως ευχαριστημένος. Μπορεί να μην ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για εμένα (αν ήταν θα με χάνατε, θα έμενα στην Πρέβεζα) αλλά ήταν πάρα πολύ καλό, σε πολύ υψηλά επίπεδα (κάτι αναμενόμενο στην επαρχία) με στεγνή πίτα αλλά όχι ξερή. Επίσης το τσίλι του και η μπάρμπεκιου του μου άρεσαν πολύ ενώ η τυροκαυτερή ήταν άξια του ονόματός της (έπρεπε να πάω 400 χιλιόμετρα για να ξαναβρώ...).

Πάμε τώρα στο τμήμα του λογαριασμού, ο οποίος... ε οκ ήταν αναμενόμενα χαμηλός. 2,50 € η πίτα καλοφαγάς, 1,90 € η απλή. Δε το λες ακριβό για αυτό που προσφέρει. Ας πούμε απλά ότι 4 φαγανοί, φάγαμε καλά και χορτάσαμε με περίπου 6-7 € το άτομο. Όπως και να το κάνεις... επιτυχία. Εδώ θέλω να πω το μόνο αρνητικό του μαγαζιού... αν και δε σου κάνει και πολύ αίσθηση... αλλά πρέπει να το πω. Το σέρβις. Δεν είναι αργό, δεν είναι αγενές, τίποτα από όλα αυτά. Απλώς τη πρώτη φορά που πήγαμε ήταν ένα νέο παλικάρι που δεν ήξερε το κατάλογο, συγχωρίσιμο, αλλά... ενώ τη δεύτερη φορά ήταν ένα παλικάρι που έκανε delivery ούτε αυτός ήξερε το κατάλογο... βέβαια η αλήθεια είναι ότι τη δεύτερη πήγαμε νωρίς και δεν είχε έρθει ο κανονικός σερβιτόρος οπότε μπορεί να τους αδικώ. Όχι ότι μας έκανε και μεγάλη διαφορά...

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί με ωραίο χώρο για να φας, λίγο ερασιτεχνικό σέρβις, χωρίς να σε χαλάει αυτό όμως, πολύ καλό φαΐ και πολύ καλές τιμές. Αναμφισβήτητα προτείνεται αν πάτε στη Πρέβεζα, θα φάτε και θα με θυμηθείτε (πιείτε και μια γουλιά στην υγειά μας... τι θυσίες κάνουμε για εσάς...). Μη σας πω αν ξαναπάω προς τα εκεί (που παίζει, κουμπάρο έκανα από τα μέρη εκείνα) θα με δείτε και εμένα...

Παν μέτρον... Αρίστος

Μάθαμε από τους κατασκόπους μας (ωραία θα ήταν να έχουμε αλλά...) ότι άνοιξε νέο μαγαζί στη Γλυφάδα με ειδικότητα στα κεμπάπ. Και το όνομα αυτού (Εξοχικόν Κεμπαπτζίδικον) Κυρ Αρίστος. Πήγαμε λοιπόν και εμείς να δούμε αν θα του δώσουμε αριστείο ή όχι. Πρώτη καλή εντύπωση είναι το μέρος. Κοντά στο Δημαρχείο της Γλυφάδας, δίπλα στο τεράστιο πάρκινγκ που βρίσκεται εκεί. Σπάνιο να μη βρείτε να παρκάρετε κοντά στο μαγαζί. Επιπλέον το μαγαζί δεν βρίσκεται πάνω σε κάποιον κεντρικό δρόμο, το οποίο σημαίνει ότι από άποψη κίνησης είναι αρκετά ήσυχο.

Δεύτερη καλή εντύπωση είναι το μαγαζί σαν διακόσμηση και χώρος. Είναι μια παλιά μονοκατοικία με μεγάλο κήπο, που έχει προσαρμοστεί σε εστιατόριο (γιατί σουβλατζίδικο δε το λες, σουβλακερί δε το λες, κάτι σε ταβερνούλα κάνει). Ο μεγάλος κήπος έχει αρκετά τραπέζια, αλλά όχι τόσα ώστε να είναι στριμωγμένα ενώ το μαγαζί έχει και εσωτερικό χώρο, προφανώς για τον χειμώνα. Σαν σύνολο είναι πολύ ωραίο μαγαζί, προσεγμένο αλλά χωρίς υπερβολές και επιτήδευση όπως έχουμε δει σε αρκετά. Δεν θέλει να εντυπωσιάσει, θέλει να αρέσει και τα καταφέρνει.

Τρίτη καλή εντύπωση είναι το σέρβις. Το μαγαζί είναι αρκετά μεγάλο, αλλά ο αριθμός των σερβιτόρων, μέτρησα τουλάχιστον 6-7, βοηθάει στο να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Η αλήθεια είναι ότι λόγω αριθμού σερβιτόρων και πελατών γίνονται μερικά μικρολαθάκια που και που (δεν έγινε σε εμάς, το ακούσαμε) αλλά είναι πταίσματα, άλλωστε το μαγαζί είναι καινούργιο, τα παιδιά θέλουν λίγο χρόνο να το ρολάρουν. Κατά τ' άλλα περιποίηση σαν εστιατόριο ακριβό, άδειαζε η κανάτα με το νερό και σε χρόνο dt ερχόταν άλλη. Χωρίς να νιώθεις ότι σε παρακολουθούν.

Πάμε τώρα στο αγαπημένο μας κομμάτι. Στο φαΐ. Η ποικιλία δεν είναι τεράστια, αν και στα ορεκτικά είχαμε σοβαρό θέμα με τον Κοιλιόδουλο. Είναι πολλά και τόσο ενδιαφέροντα που δεν μπορείς να αποφασίσεις τι να πάρεις. Κατά τα άλλα το μαγαζί διαθέτει 3 είδη κεμπάπ και 3 είδη σούβλας είτε κατά μόνας είτε σε συνδυασμούς, είτε σε μερίδες. Εδώ να πω εμένα τι μου άρεσε πολύ στο μενού του μαγαζιού. Δεν είχε πουθενά κεμπάπ τυλιχτό. Κρατάει χαρακτήρα, δεν είναι σουβλατζίδικο, είναι κεμπαπτζίδικο. Εγώ στη φέρνω την πίτα, αλλά δε στο τυλίγω, αν το θες κάντο μόνος σου. Η παραγγελία μας ήταν αρκετά λογική για εμάς. Μια τυροκαυτερή (σας ξαφνιάσαμε το ξέρω), μια μερίδα πατάτες, μια μερίδα πίτες και μια μερίδα-ποικιλία Αρίστος. Αν σας φαίνονται λίγα εκ πρώτης όψεως είναι γιατί την ποικιλία την διαλέξαμε επειδή είχε 6 επιλογές κρέατος και δύο ορεκτικά (παστουρμά και σουτζούκι). Πρακτικά μυαλά κύριοι... απλά δουλεύουν μόνο στο φαΐ.

Ξεκινάμε από την τυροκαυτερή, η οποία ήταν καλή, όχι τόσο καυτερή βέβαια όπως συνήθως γίνεται, ωστόσο την τιμήσαμε δεόντως. Οι πατάτες κομμένες στο χέρι και χωρίς σχεδόν καθόλου λάδι, όπως πρέπει να είναι, το ίδιο και οι πίτες, αλάδωτες και με αλατάκι, ρίγανη και κόκκινο πιππέρι τόσο ώστε να μην καίνε, αλλά να έχει μια ευχάριστη αλλαγή γεύσης. Γενικά τα ορεκτικά έκαναν καλή εντύπωση. Εδώ επίσης θα προσθέσω και τον παστουρμά και το σουτζούκι, τα οποία ναι μεν ήρθαν σαν κυρίως και με το κυρίως, αλλά πρακτικά είναι στα ορεκτικά. Και τα δύο πολύ καλά, κανένα ιδιαίτερα καυτερό, αλλά καθαρά, σωστά κομμένα και καλά ψημένα. Ειδκά ο παστουρμάς παίζει πολύ στα ορεκτικά, έχει 3 ή 4 παραλλαγές, οπότε τον προτείνουμε άνετα.

Το κρέας που μας ήρθε, αρνί, μοσχάρι και κοτόπουλο, ήταν ψημένο καλά και είχε κρατήσει και το ζουμί που έπρεπε. Συνοδευόταν από ντομάτα και πιπεριά ψητές και κρεμμυδάκι με άνιθο και λίγο κόκκινο πιππέρι. Επιπλέον η ποικιλία από κάτω της έχει 3 πίτες, οι οποίες επειδή απορροφούν ότι ζουμί φύγει από το κρέας και από τα λαχανικά γίνονται λουκούμι. Κατά τα άλλα τα κρέατα μας άρεσαν πάρα πολύ και τα εξοντώσαμε εύκολα.

Όπως πάντα τελευταίο, επειδή θέλουμε να τον ξεχάσουμε αλλά μας θυμάται αυτός, έχουμε τον λογαριασμό. Ο οποίος δεν ήταν και τόσο τρομακτικός. Μαζί με το tip για τα παιδιά που κάνανε τόσο καλή δουλειά 15 € το άτομο. Οι τιμές μπορεί να είναι ένα σκαλί (ίσως λιγότερο) πιο πάνω από ένα σουλβατζίδικο αλλά το μαγαζί είναι εξειδικευμένο και δε το λες παράλογο. Ειδικά για Γλυφάδα είναι αρκετά καλές τιμές. Και να πω και κάτι που δε περίμενα ποτέ ότι θα γράψω. Με τα 15 αυτά ευρώ χορτάσαμε. Δε σκάσαμε, αλλά χορτάσαμε. Να πούμε ότι στο τέλος το μαγαζί κερνάει και ένα σφηνάκι μαστίχα για τη χώνεψη. Και δε ξέρω αν το κάνουν σε όλα τα τραπέζια, σε εμάς έφεραν και ένα σφηνάκι λεμοντσέλο. Τώρα το κάνουν σε όλους, το κάνανε σε εμάς που μας είδαν μάχιμους; Δε ξέρω, θα ξαναπάω να σας πω. 

Ανακεφαλαιώνοντας, Άριστα στο σημείο, Άριστα στο χώρο και τη διακόσμηση, Άριστα στην εξυπηρέτηση. Το φαγητό πολύ καλό και οι τιμές αρκετά χαμηλότερες από αυτό που θα μπορούσαν να είναι. Ο Κυρ Αρίστος αρίστευσε.



Εξοχικόν Κεμπαπτζίδικον Κυρ Αρίστος
Σάββα Λαζαρίδη 3, Γλυφάδα

Υ.Γ. Ο Κυρ Αρίστος έγινε Πρόεδρος. Κοινώς μετονομάστηκε από Κυρ Αρίστος σε Ο Πρόεδρος, στις 17-09-2014. Εγώ προσωπικά (Κοιλιόδουλος) προτιμούσα την παλαιά ονομασία αλλά αυτά απ'ότι καταλαβαίνω είναι θέματα του franchise. Αλλά ευελπιστώ να κρατήσει τα καλά χαρακτηριστικά που διακρίναμε.

Το βαποράκι στο βουνό (Σύρος)

Και εγώ, όπως και πολύς κόσμος ακόμα, αποφάσισα να φύγω μακριά από την Αθήνα το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Προορισμός μου το νησί της Σύρου που όπως θα έχετε καταλάβει το τιμάμε και το εκτιμάμε αρκετά εγώ και ο Ζαμπόνις ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Κι έτσι Παρασκευή βράδυ έφτασα στο νησί. Ας κάνω όμως εδώ μια παρένθεση και να πω ότι τα μαγαζιά που επισκεπτόμαστε και γράφουμε μετά μπορεί να έχουν βελτιωθεί μέχρι να τύχει να ξαναπάμε (αν ξαναπάμε γιατί με τόσα μαγαζιά που υπάρχουν δεν είσαι ποτέ σίγουρος ότι θα καταφέρεις να ξαναπάς), να έχουν γίνει χειρότερα σε κάποιους τομείς ή ακόμα και να έχουν κλείσει. Αυτό το λέω για να το έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού ότι εμείς γράφουμε όταν γράφουμε και αυτό με την πάροδο του χρόνου μπορεί να έχει αλλάξει. Πάμε και στο θέμα μας τώρα και ας μεταπηδήσουμε από την Παρασκευή στην Κυριακή και να βρεθούμε σΤο βαποράκι.

Το βαποράκι είναι ένα μαγαζί στη "μέση του πουθενά", σε ένα βουνό, εξού και ο τίτλος. Και για να γίνω πιο ακριβής είναι στο δρόμο που φεύγει από την Άνω Σύρο και πάει προς Σα Μιχάλη για να δεις το καλύτερο ηλιοβασίλεμα του νησιού. Κάπως έτσι το ανακαλύψαμε και εμείς. Και λέω εμείς γιατί ήμασταν παρέα τεσσάρων ατόμων. Και αρκετά πεινασμένοι οι δύο από τους τέσσερις.

Πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι ότι το μαγαζί έχει ένα θεματάκι με το πάρκινγκ μιας και έχει μόνο δύο θέσεις και η μία ήταν πιασμένη από τα άτομα του εστιατορίου, οπότε θα πρέπει να παρκάρεις πάνω στο δρόμο που λόγω στενότητας είναι λίγο επικίνδυνο αλλά ευτυχώς που ο δρόμος δεν είναι πολυσύχναστος.
Το μαγαζί είναι λευκό με λίγο μπλε και λιτή διακόσμηση αλλά έχει πολύ ωραία θέα στην Ερμούπολη. Όταν πήγαμε ήμασταν μόνοι μας στο μαγαζί, εντάξει, υπήρχαν και οι άνθρωποι του μαγαζιού οι οποίοι ήταν ευγενικοί.

Πάμε στο φαγητό όπου πήραμε τυροσαλάτα σε χάχλα, (αντιγράφω από τη σελίδα του εστιατορίου στο facebook: Ο τραχανάς από τη Λέσβο υπάρχει και στη μορφή της χάχλας, μεταφέρεται σε μικρές ποσότητες σε ταράτσες όπου γίνεται το πλάσιμο της "χάχλας" από τις γυναίκες, μικρές πιτούλες σε σχήμα πολύ μικρού και σχετικά κλειστού πιάτου.) η οποία ήταν αρκετά γευστική, λουκάνικο Μυκόνου το οποίο ήταν αρκετά πικάντικο (για τον Ζαμπόνις είμαι σίγουρος ότι δε θα ήταν) πατάτες τηγανιτές οι οποίες ήταν χοντροκομμένες και με τη φλούδα και ήρθαν καυτές, μια πολύχρωμη πικάντικη σαλάτα που θα την ήθελα λίγο ακόμα πιο πικάντικη αλλά είχε μέσα ντομάτα, κρεμμύδι, αγγούρι, πιπεριά κάπαρη και άλλα που ίσως δεν τα θυμάμαι τώρα, ταλαγάνι Καλαμάτας που είναι σαν το χαλούμι με σπιτική μαρμελάδα φράουλα που "έδεναν" πολύ ωραία για αυτό και είχαμε και δεύτερο γύρο. Να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στο πολύ καλοψημένο ψωμί με λάδι και ρίγανη σαν κουβέρ (που δεν χρεώθηκε) και όταν ζητήσαμε μια επανάληψη χρεώθηκε με μόλις €0.25 το άτομο.

Από κυρίως πήραμε δύο μερίδες μπιφτεκάκια (με 3 μπιφτέκια σε κάθε μερίδα) και μία σπαλομπριζόλα μοσχαρίσια γιατί ο σερβιτόρος είπε ότι είναι για δύο άτομα (εγώ την έτρωγα και μόνος μου). Τα μπιφτεκάκια μου φάνηκαν γευστικά αλλά κάπως άψητα ενώ η μπριζόλα μιας και μας ρώτησε πως τη θέλουμε ήρθε όπως του είπαμε μέτρια (αν την έπαιρνα μόνος μου θα έλεγα καλοψημένη). Επίσης να αναφέρω ότι πήραμε μία γκαζόζα και ενάμισι λίτρο κρασί, χύμα εννοείται, αλλά ήταν από τα πιο καλά χύμα που έχω πιει κι απ'οτι μας είπε ο σερβιτόρος ήταν Cabernet-Merlot που για να είμαι 100% σίγουρος θα έπρεπε να έχω μαζί τα παιδιά από τις Οινολογίες.

Πάμε και στη λυπητερή τώρα που ήταν και δεν ήταν λυπητερή γιατί δώσαμε €79 για όλα αυτά. Πήραμε πολλά είναι η αλήθεια αλλά θεωρώ ότι η σαλάτα και τα μπιφτέκια που και τα δύο κοστολογούνται €8.50 θα μπορούσαν να είναι πιο φτηνά και τα δύο.

Το βαποράκι
Φοινικιά Άνω Σύρου

Για MEZZE στη GLYFADA

Επειδή τελευταία έχουμε φάει πολύ (γέλασε κανείς;) είπαμε να μην το παρακάνουμε... (ναι καλά...) και να πάμε για μεζεδάκι χαλαρό αυτή τη φορά. Ένα βράδυ που 'βρεχε (που 'βρεχε μονότονα που λέει και ο αοιδός) πεταχτήκαμε μέχρι τη Γλυφάδα για να δοκιμάσουμε έναν μεζέ στο MEZZE.

Το μαγαζί είναι καινούργιο, του κουτιού το λες. Χαρήκαμε πολύ που άνοιξε, πριν πάμε, επειδή το συγκεκριμένο μαγαζί είναι σε πολύ ωραίο σημείο, γωνία πάνω στη Μεταξά αλλά για χρόνια ολόκληρα ήταν γιαπί και ήταν κρίμα. Τα πράγματα τώρα είναι προφανώς διαφορετικά, η διακόσμηση πολύ καλή, αρκετά διαφορετική... δε μπορώ να την περιγράψω ακριβώς, είναι κάγκελα διαφορετικών τύπων και σχεδίων πάνω στον τοίχο και στο ταβάνι σαν "ταπετσαρία". Είναι πρωτότυπο όπως και να το κάνεις αλλά είναι και ωραίο πρέπει να παραδεχτώ. Κατά τα άλλα το μαγαζί είναι αρκετά ευρύχωρο και έχει αρκετά τραπέζια κοντά αλλά σίγουρα όχι στριμωχτά με το καθένα να έχει την άνεσή του και χώρο να αναπνεύσει. Τώρα για να λέμε και την αλήθεια, αν ήθελα να πω τι είναι ακριβώς το μαγαζί θα το έλεγα κυριλέ μεζεδοπωλείο, καθώς δε το λες ούτε ταβέρνα ούτε κουτούκι. Κάτι σαν την Ελιά στη Βούλα. Προφανώς και το σέρβις είναι στα ίδια επίπεδα, με εξυπηρετικούς σερβιτόρους, οι οποίοι όμως είναι φιλικοί και απλοί και δεν δείχνουν ψεύτικοι. Γενικά από εξυπηρέτηση δεν είχαμε κανένα παράπονο.

Στο δια ταύτα, επιλογές υπάρχουν στον κατάλογο. Δεν μιλάμε για 5 σελίδες βέβαια, αλλά για 2-3 γεμάτες, ενώ και ο κατάλογος σαν παρουσίαση μας άρεσε πολύ γιατί είναι σαν τάβλα για ψήσιμο ψωμιού. Εμείς πήραμε κάτι ψιλά πράγματα, μια τυροκαυτερή (ναι το ξέρω δε το περιμένατε), μια μερίδα παστουρμαδοπιτάκια, μια μερίδα λουκάνικο Καρδίτσας και μια μερίδα σούβλα MEZZE κοτόπουλο για την μέση. Ναι ξέρω τι λέτε, πήραμε λίγα αλλά είχαμε φάει και πιο πριν. Πριν πάμε σε αυτά που παραγγείλαμε, πάμε στο κουβέρ. Το κουβέρ είναι ένα πανεράκι με ψωμάκια (λευκό και μαύρο μέσα, καλή σκέψη) και ένα κιουπάκι με τυρί κρεμώδες, το οποίο μας άρεσε πάρα πολύ και πήγαινε πολύ με το ψωμί. Μας απασχόλησε ευχάριστα μέχρι να έρθει η τυροκαυτερή, η οποία μας επιφύλλασε μια ευχάριστη έκπληξη γιατί ήταν όντως τυροκαυτερή και όχι τυροσαλάτα και μάλιστα πολύ καλή. Όχι απλά την προτείνουμε, λέγαμε να πάρουμε και για το σπίτι. Συνεχίζουμε με τα παστουρμαδοπιτάκια, για τα οποία το πρώτο που πρέπει να πω είναι ότι ήταν φρεσκότατα, φάνηκε ότι φτιάχτηκαν εκείνη την στιγμή. Επίσης πολύ καλά στη γεύση τους, κατάλληλα καυτερά και συνοδεύονταν από μια δική τους απαλή στη γεύση σως, η οποία ήταν καλή, αλλά να πω την αλήθεια μου την αδικήσαμε γιατί τιμήσαμε περισσότερο την τυροκαυτερή λόγω αδυναμίας. Κλείνουμε με το λουκάνικο, για το οποίο έχουμε να πούμε καλά και «κακά» πράγματα. Το καλό είναι ότι όντως η ποικιλία του είναι καρδιτσιώτικη και ήταν καλά ψημένο και καλά φτιαγμένο. Το «κακό» είναι ότι για τον μυημένο σε καρδιτσιώτικα λουκάνικα (Παλαμάς και τα μυαλά στα κάγκελα) φάνηκε ότι είναι καρδιτσιώτικο εμπορίου. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι δεν ήταν καλό, κάθε άλλο, απλώς οι άνθρωποι πέσανε στην περίπτωση Γευσιχωστών από την Καρδίτσα. Καταλαβαίνεται ότι μπορούμε να σας πούμε και ποιός το έφτιαξε (αλλά δεν είναι σωστό να κάνουμε διαφήμιση). Αν είστε γνώστης της καρδιτσιώτικης «Σχολής» γεύσης δεν θα σας απογοητεύσει, προς Θεού, αλλά δεν θα είναι ακριβώς αυτό που ίσως περιμένατε.

Περνάμε στο κυρίως, το οποίο λέγεται στον κατάλογο σούβλα MEZZE κοτόπουλο για 2 άτομα. Για να το περιγράψουμε με ακρίβεια είναι μια σούβλα (λογική σε μέγεθος για 2 άτομα) με κρέας κοτόπουλο, περιχυμένο μια μια ωραία ημιπικάντικη σως που του έδινε μια πολύ ωραία γεύση. Επίσης ένα κομμάτι πρωτοτυπίας παίρνει το γεγονός ότι οι πατάτες (κομμένες στο χέρι και όχι προτηγανισμές, χαίρομαι πραγματικά που αυτό έχει γίνει πλέον ο κανόνας) βρίσκονταν στο πιάτο κάτω από την σούβλα και πρακτικά οι χυμοί από το κοτόπουλο και η παραπανίσια σως έπεφταν πάνω τους και τους έδιναν επιπλέον γεύση. Πολύ καλή σύλληψη και οπτικά αλλά και γευστικά. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω εδώ είναι ότι το κρέας ήταν λίγο άψητο, όχι ωμό αλλά σε βαθμό που να ψιλοφαίνεται και αν είσαι περίεργος να σε χαλάει λίγο. Εμείς δεν είμαστε περίεργοι αλλά πρέπει να το πούμε, μπορεί να ήταν και τυχαίο θα το ξαναδούμε αυτό.

Όταν φτάνουμε να μιλάμε για το λογαριασμό ξέρω ότι στο μυαλό όλων, και στο δικό μας, έρχονται συγκεκριμένες λέξεις κλειδιά: Γλυφάδα, Κυριλέ μεζεδοπωλείο, Καρδιτσιώτικο λουκάνικο, ωραία διακόσμηση κτλ. Όλοι ξέρουμε που το πάνε αυτές οι λέξεις, αλλά παραδέχομαι ότι τελικά τα πράγματα ήταν καλύτερα από ότι περίμενα. Με όλα τα παραπάνω και ένα καραφάκι τσίπουρο (είδαμε για καρδιτσιώτικο λουκάνικο και θυμηθήκαμε πατρίδα τι περιμένατε;) το σύνολο πήγε ελάχιστα παραπάνω από 20 € το άτομο. Με βάση τις παραπάνω λέξεις κλειδιά δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημα.

Πριν την ανακεφαλαίωση να σας πω την προσωπική μου άποψη για το μέλλον του μαγαζιού. Σαν νέο στο χώρο, είναι λογικό να υπάρχουν κάποια πταίσματα που χρειάζονται σιδέρωμα. Από τις ενέργειες που θα γίνουν πάνω σε αυτό θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του. Αν τις διορθώσει θα μαζέψει ακόμα περισσότερο κόσμο και θα γίνει ένα από τα στέκια της Γλυφάδας. Αν ακολουθήσει τον (μαύρο) δρόμο που πήραν άλλα καταστήματα και με μια αρχική επιτυχία αντί να διορθωθούν και να γίνουν τέλεια απλά άφησαν τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, ή ακόμα και χειροτέρευσαν τα κακά τους, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Ωστόσο η αρχή είναι πολύ καλή και περιμένω με πολύ ενδιαφέρον την συνέχεια.

Ανακεφαλαιώντας ένα μαγαζί σε καλό σημείο, με ενδιαφέρουσα και όχι υπερβολική διακόσμηση, φιλικό και εξυπηρετικό σέρβις, καλό φαγητό με ελάχιστα πταίσματα, τα οποία μπορεί και να διορθωθούν είναι καινούργιο το μαγαζί, και τιμές τσιμπημένες μεν, αλλά αναμενόμενες για την περιοχή που βρίσκεται και αυτό που προσφέρει και σε καμία περίπτωση υπερβολικές. Μπορώ να το προτείνω με άνεση, ίσως όχι για κάθε έξοδο, λόγω τιμών εκτός αν σας παίρνει, αλλά σίγουρα για 1-2 χαλαρά βράδια το μήνα.

MEZZE GLYFADA
Φοίβης & Δημάρχου Αγγέλου Μεταξά

Γεύμα στο Μάγευμα

Σε μια περιοχή που δεν έχουμε τιμήσει και πολύ, το οποίο είναι ευφημισμός για το ότι δεν έχουμε πατήσει το πόδι μας, στη Δραπετσώνα, βρέθηκα με μια φίλη μου και τους γονείς της πριν από μερικές μέρες. Πήγαμε εκεί γιατί οι άνθρωποι θέλησαν να μου κάνουν το τραπέζι (ναι δεν τους είχε πει κανείς ότι μπορεί να τους ερχόταν φτηνότερο το να μου αγόραζαν αυτοκίνητο) γιατί είχα βοηθήσει σε ένα θέμα την κοπέλα και πίστευαν, λανθασμένα αν με ρωτάτε, αυτοί πάντως δεν ρώτησαν, ότι μου είχαν υποχρέωση.

Τέλος πάντων, στόχος της εξόρμησης (για αυτούς γιατί για μένα ταξίδι θα ήταν αν πήγαινα από το σπίτι μου) ήταν το Μάγευμα, μια ταβέρνα στην οδό Σπάρτης, την οποία γνωρίζαμε γιατί είναι κοντά στην εργασία της κοπέλας και το τιμούν πολύ οι συνάδελφοί της. Ακούσαμε πολύ καλά πράγματα και όπως είπε και ο Leonidas στους 300 (το πρώτο), Today we shall put it’s name to the test! Το μαγαζί είναι γωνιακό, σε σημείο λίγο ανύποπτο, δεν έχει κάτι άλλο γύρω του για να μαζεύει κόσμο, σε μια περιοχή λίγο πολύ αστική. Βρήκα ένα καλό στο ότι παρά την βαριά δόμηση της περιοχής, βρήκαμε αρκετά εύκολα θέση για το αυτοκίνητο και αρκετά κοντά στο μαγαζί. Γενικά η περιοχή δε μου φάνηκε ότι είχε πρόβλημα στο πάρκινγκ, πράγμα αξιοσημείωτο γιατί δε το περίμενα.

Το εσωτερικό του μαγαζιού είναι πολύ συμπαθητικό, με διακριτική αλλά πολύ όμορφη διακόσμηση που μου άρεσε πολύ. Το γενικό στυλ του, αν μπορώ να βρω ένα, είναι οικογενειακής ταβέρνας, ανάμεσα στο λαϊκό και το χαλαρό – νεανικό. Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι είχε live μουσική, ένα ζευγάρι νέα παιδιά που τραγούδαγαν ένα ευχάριστο μιξ από παλιά και νέα έντεχνα και έντεχνα λαϊκά. Για την εξυπηρέτηση δεν έχω να παρατηρήσω κάτι, το οποίο είναι πάντα καλό, τα παιδιά μας εξυπηρέτησαν σε βαθμό που αν δεν είναι, πλησιάζει το τέλειο.

Τώρα πάμε για το ζουμί. Και το ψαχνό. Και τη σαλάτα. Καλά καταλάβατε για το φαΐ θα μιλήσω. Άλλη μια πινελιά που μου άρεσε ήταν ο κατάλογος. Ο κατάλογος δεν είναι το κλασικό ιλουστρασιόν που παίρνεις συνήθως, «σερβίρεται» πάνω στο «φτυάρι» που βάζει το ψωμί στο φούρνο και δείχνει ότι κρατιέται πάνω του με ένα «χαλασμένο» πιρούνι. Πολύ γουστόζικο και μου άρεσε πολύ η σκέψη. Περνώντας στο εσωτερικό του, υπήρχε μια ενδιαφέρουσα ποικιλία, όχι τεράστια ώστε να μην ξέρεις τι θα πάρεις, αλλά αρκετά μεγάλη για να σε βάλει στο ευχάριστο πρόβλημα της επιλογής.

Εμείς επιλέξαμε μια σαλάτα χωριάτικη, μια φέτα ψητή με μέλι, μια μερίδα μανιτάρια πλευρώτους για ορεκτικά και μια μερίδα μπιφτέκια (για μένα), ένα κεμπάπ πικάντικο, μια μακαρονάδα με γαρίδες και μια μερίδα γαρίδες στη σχάρα (επειδή προτίμησαν να αποφύγουν το κρέας οι γονείς της κοπέλας, ήταν σαρακοστή).

Ξεκινάω από εκεί που δεν το περιμένατε... τη σαλάτα. Ναι είναι αλήθεια έχουμε φάει όλοι ένα τεράστιο αριθμό από χωριάτικες σαλάτες, αλλά αυτήν δεν την βρήκα πουθενά αλλού. Γιατί θα με ρωτήσετε και θα έχετε δίκιο. Γιατί αυτή η σαλάτα δεν ήρθε σε πιάτο ή γαβάθα. Ήρθε μέσα σε μια φραντζόλα ψωμί. Το οποίο όπως καταλαβαίνετε είχε ποτίσει και από την ντομάτα, το τυρί και το λάδι και είχε γίνει λουκούμι. Μακράν η καλύτερη σαλάτα σαν σύλληψη και σαν γεύση που έχω φάει. Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού έμαθα αργότερα. Τα υπόλοιπα ορεκτικά ήταν επίσης πολύ ωραία, δε μου έκαναν την εντύπωση που μου έκανε η σαλάτα (γιατί αν την έκαναν θα παραγγέλναμε μόνο ορεκτικά άνετα) αλλά γευστικότατα, ψημένα πολύ σωστά και η σάλτσα στα μανιτάρια τους ταίριαζε πάρα πολύ και επειδή ήταν ημίγλυκη ταίριαζε και με το μέλι της φέτας.

Πάμε στα κυρίως. Πρώτη παρατήρηση για τα μπιφτέκια, η παρουσίαση. Θα μου πείτε τι παρουσίαση μπορεί να γίνει σε μπιτέκια; Δεν ήταν η κλασσική μερίδα με ένα μεγάλο ή 2-3 μεσαία μπιφτέκια, ήταν μια μερίδα με 8-9 μικρότερα (αλλά όχι πολύ μικρά) τα οποία ήρθαν σε πυραμίδα, δίπλα στις πατάτες κτλ. Μαζί υπήρχε και μια σως μπάρμπεκιου, ή κάτι ανάμεσα δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ωστόσο ο κιμάς ήταν πολύ καλός, με πικάντικα μυρωδικά αλλά όχι σε σημείο που να λέει κανείς ότι καλύπτουν κάτι ύποπτο. Μπορώ να πω ότι από παρουσίαση και από γεύση, με εξαίρεση τη σως που είπα ότι δε μου έκανε ιδιαίτερο κλικ, το πιάτο παίρνει πολύ καλό βαθμό, όχι άριστα, αλλά αρκετά ψηλά. Περνάμε στο πικάντικο κεμπάπ, για τον κιμά του οποίου ισχύουν τα ίδια ακριβώς με τα μπιφτέκια. Τώρα μιλώντας για πικάντικο... η κοπέλα που το έφαγε κάηκε... εγώ που το δοκίμασα... οκ δε λέω είχε ένα κλικ, αλλά όχι κάτι το τρομερό. Βέβαια αυτό το λέω εγώ που τρώω ινδικό κάρυ και βάζω και πιπέρι... Επίσης μια παρατήρηση, το καυτερό οφειλόταν κυρίως στη σως που ερχόταν μαζί, την οποία η φίλη μου, μάλλον αψυχολόγητα, έριξε όλη πάνω από το κεμπάπ ΠΡΙΝ την δοκιμάσει. Κατά συνέπεια αν κάποιος δεν θέλει το καυτερό μπορεί να το αποφύγει, ή απλά να το δοκιμάσει και να αποφασίσει. Η γαριδομακαρονάδα ήταν πολύ καλή, με μικρά γαριδάκια μέσα για να μην χρειάζεται να τα καθαρίζεις, ενώ οι γαρίδες στη σχάρα ήταν πραγματικά καλοψημένες και ιδιαίτερα ζουμερές.

Το τελευταίο πράγμα που θέλω να παρατηρήσω στα πιάτα αυτά, κυρίως τα θαλασσινά, είναι το μέγεθός τους. Είναι ιδιαίτερα μεγάλο (μιλάμε για 7-8 μεγάλες γαρίδες στην μερίδα, όχι άσχημο δε το λες αλλά ούτε και πολύ καλό, ενώ η γαριδομακαρονάδα ήταν άνετα 2 φορές μεγαλύτερη από ένα «καλό» εστιατόριο). Γενικά μπορώ να πω ότι έφυγα σχετικά (γιατί με έναν Γευσιχώστη όλα είναι σχετικά) χορτασμένος.

Για τον τομέα των τιμών δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί δεν με άφησαν όχι να πληρώσω αλλά ούτε να δω τον λογαριασμό. Μπορώ να πω από την πρόχειρη ματιά που έριξα στον κατάλογο ότι το μαγαζί δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό. Δεν το λες φτηνό, αλλά για αυτά που προσφέρει μπορώ να πω ότι έχει βάλει τίμιες τιμές. Μπορώ να του δώσω το βραβείο «Γευσιχώστες Value for Money».

Ανακεφαλαιώνοντας ένα πολύ ωραίο μαγαζί σε μια περιοχή ανύποπτη, χωρίς ιδιαίτερα εύκολη πρόσβαση από ΜΜΜ, αλλά με εύκολο πάρκινγκ, με καλή διακόσμηση, ατμόσφαιρα και σέρβις, πολύ καλό φαγητό με μεγάλες μερίδες και λογικές τιμές. Καταλαβαίνω γιατί το προτείναν οι συνάδελφοι της φίλης μου και μπορώ να πω ότι αν είστε από την περιοχή ή κοντά στην περιοχή το προτείνω και εγώ ανεπιφύλακτα.

Μάγευμα
Σπάρτης 130Α, Δραπετσώνα

Κάνε μου λιγάκι MOOUU...

Λοιπόν Παρασκευή βράδυ εγώ κι ο Χοιρομέρις (ναι ο Χοιρομέρις ζει και βασιλεύει) αποφασίζουμε να πάμε για φαγητό στη Γλυφάδα (δυστυχώς ο Ζαμπόνις δε μπορούσε να μας συντροφεύσει). Προορισμός το (κυριλέ) εστιατόριο MOOUU που βρίσκεται στην οδό Φοίβης αριθμός 17, δηλαδή σε ένα από τα πιο hot spots της Γλυφάδας τον τελευταίο καιρό (πιο πάνω από το Πιάτσα Καλαμάκι, μπορείτε να ψάξετε την αντίστοιχη γευσιχωσία που είχαμε κάνει).

Το μαγαζί είναι μακρόστενο με μια μεγάλη τζαμαρία στη μία του μεριά που το καλοκαίρι θα ανοίγει μιας και παρατήρησα και τραπέζια έξω από τη τζαμαρία (hint: μην καθήσετε στο τραπέζι που είναι δεξιά της εισόδου όπως μπαίνεις/αριστερά όπως βγαίνεις γιατί η πόρτα ανοίγει συχνά και κρυώνεις, ίσως θα έπρεπε να το καταργήσουν κιόλας αυτό το τραπέζι βέβαια).
Ο συνδυασμός ξύλου και μέταλλου είναι καλός και δένουν ωραία μεταξύ τους, η κουζίνα είναι εμφανής και μπορείς αν κάθεσαι κοντά να βλέπεις τη διαδικασία παραγωγής. Εγώ θα ήθελα να κάτσω στο πατάρι βέβαια που με εντυπωσίασε.

Το σέρβις είναι πολύ ευγενικό και εξυπηρετικό από τη στιγμή που θα φτάσεις στο μαγαζί. Μιας και πήγαμε νωρίς βρήκαμε εύκολα να κάτσουμε (στο τραπεζάκι που είπα νωρίτερα) γιατί λίγο μετά τις δέκα που φεύγαμε κόσμος περίμενε έξω για να αδειάσει τραπέζι. Κάτσαμε και αμέσως μας έφεραν σαν κέρασμα σουπίτσα βελουτέ πατάτας με λάδι τρούφας σε εργονομικά σχεδιασμένο σκεύος για να το ρουφήξεις κατευθείαν. Αυτό που δε θυμάμαι ήταν αν το αλάτι ήταν ήδη στο τραπέζι όταν κάτσαμε ή αν μας το έφεραν μετά, αλάτι χοντρό κανονικό, με ρίγανη ή με lime.
Στα μείον ότι το ίδιο ποτήρι που σου έχουν για το νερό σου φέρνουν και για τη μπύρα.

Έχει μια σχετικά (κατ' εμέ) καλή ποικιλία πιάτων με τα κρέατα όπως λέει να είναι ελευθέρας βοσκής (black angus κλπ) ψητά και μαγειρευτά με το σερβιτόρο να σου αναφέρει αν τυχόν δεν υπάρχει κάτι που σημαίνει ότι τα κρέατα είναι φρέσκα. Επίσης πολύ χρήσιμο είναι οτι ο σερβιτόρος σου προτείνει κρέατα αναλόγως με το πως προτιμάς να είναι ψημένο το κρέας, ωμό, μέτρια ψημένο, καλοψημένο κλπ.

Εμείς πήραμε μία μερίδα πατάτες που έρχεται σε "βάζο" μαζί με σάλτσα ντομάτας που ο Χοιρομέρις την τίμησε δεόντως, ένα χλωροτύρι σαγανάκι (κι επειδή είναι χλωροτύρι δεν είναι το κλασσικό "σκληρό" σαγανάκι που φαντάζεστε) και από πάνω είχε ελιά κι ένα αλλαντικό που εμένα μου έκανε για τσορίθο.

Στα κυρίως πήραμε ένα flap meat κι ένα thin skirt (δε θυμάμαι τις ελληνικές ονομασίες για να τις πω). Το flap meat το ζητήσαμε μέτριο προς καλοψημένο, όπως και ήταν, και το thin skirt το ζητήσαμε καλοψημένο που επίσης ήταν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι μέσα κοκκίνιζε το κρέας σαν να μην είχε στεγνώσει τελείως από το αίμα του. Κι επίσης μία συμβουλή, μην πιάσετε τα μαντεμένια πιάτα που έρχονται τα φαγητά γιατί ζεματάνε.

Για όλα αυτά μαζί με δύο μπύρες, κουβέρ και νερό πληρώσαμε €51. Πιστεύω πληρώνεις λίγο και την τοποθεσία, Γλυφάδα γαρ, αλλά η ποιότητα του φαγητού είναι πολύ καλή.

MOOUU
Φοίβης 17, Γλυφάδα

Mandaloun

Νέο Λιβανέζικο έχει ανοίξει στα Βόρεια Προάστια. Νέες γεύσεις και αρώματα Μέσης Ανατολής ξεπροβάλλουν στο Χαλάνδρι (σύνορα με Νέο Ψυχικό). Είναι ένας μοντέρνος χώρος με άγγιγμα Μέσης Ανατολής και κυρίως του Λιβάνου. Βέβαια δεν είναι σαν τα κλασσικά Μεσανατολίτικα που γνωρίζουμε, έχει πινελιές και από την δύση στην διακόσμηση του, με τις άνετες μαξιλάρες στα μπροστινά καθίσματα και τα καλάθια από τα ζαρζαβατικά να είναι στον αέρα δίνοντας μας αίσθηση μιας άλλης εποχής. Βέβαια εκείνο που τραβάει τα βλέμματα με την πρώτη ματιά είναι οι βαλίτσες που είναι τοποθετημένες ομοιόμορφα δίνοντας μια δυτική πινελιά στον χώρο.

Αυτό που σε κερδίζει αρχικά είναι η καλαίσθητη διακόσμηση και η ευγένεια των ανθρώπων που την έχουν. Το μαγαζί είναι απέναντι από το Κολέγιο Αθηνών, και είναι εύκολη η πρόσβαση και το parking (αρκεί βέβαια να είναι καθημερινή, για να μην ταλαιπωρηθείς πολύ να σταθμεύσεις). Είναι ένα μαγαζί που μπορείς να πας και να περάσεις πολύ ευχάριστα τον χρόνο σου, δεν είναι κακό και για deal εταιριών (κλείσιμο συμφωνιών) μαγαζί.

Μετά από την περιγραφή του χώρου ας περάσουμε στα ενδιαφέροντα (τις ποικιλίες ελέησον ο Κύριος Ημών). Με μια ματιά θα δούμε πως το κυρίως μενού απαρτίζεται από διάφορα είδη κρεάτων. Το κοτόπουλο π.χ είναι στην σχάρα μαζί με λαχανικά (στην τιμή των 8.5 ευρώ). Το Mandaloun (από όπου έχει πάρει και το όνομα του το μαγαζί) είναι ο βασιλιάς του μενού (στην τιμή των 12 ευρώ). Είναι Σουβλάκι mixed (μοσχάρι+κοτόπουλο+kebab) μαζί με λαχανικά και μας δίνει έναν πλήρη αισθησιασμό στον ουρανίσκο μας. Βέβαια υπάρχει και το spicy veal and lamb kebab (στην τιμή των 8.5 ευρώ), για τους πιο τολμηρούς, που δίνει μια πικάντικη γεύση στο μενού μας. Εκείνο που μ'άρεσε πιο πολύ από όλα, ήταν το peinirli με λαχανικά και τυρί (στην τιμή των 4 ευρώ), αλλά και το peirnirli με special κιμά (ήταν λίγο πικάντικος ο κιμάς και το απογείωσε) και τυρί που ήταν όλα τα λεφτά (επίσης στα 4 ευρώ).Το ξακουστό tabbouleh/ταμπουλέ (στην τιμή των 5.5 ευρώ) έδωσε μια νότα ανατολής πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή (ήταν σαν να χορεύει χορό της κοιλιάς χορεύτρια που ήταν ειδήμων του είδους. Ναι ναι τόσο καλό μπορώ να πω). Το Falafel (στην τιμή των 3.5 ευρώ) ήρθε και έδεσε μαζί με το υπόλοιπο μενού, και το απογείωσε (ίσως το πιο ελαφρύ από όλα τα γεύματα του μενού).

Μετά από ένα γεμάτο γεύμα, ήρθε η σειρά του τσαγιού (έχει πολύ ωραία αρωματικά τσάγια το μαγαζί, πέραν του κλασσικού καφέ) για χαλάρωση έπειτα από μια δύσκολη μέρα δουλειάς.

Δεν γινόταν να μην δοκιμάσουμε τα γλυκά και ειδικά το ξακουστό κιουνεφέ (στην τιμή των 4.5 ευρώ) (κανταΐφι γεμιστό με mozzarella και φρέσκο βούτυρο) που μας πέταξε σε γευστικούς αισθησιακούς οργασμούς.

Και όταν ήρθε η στιγμή της ψυχρολουσίας (ναι ναι του λογαριασμού )προς μεγάλη μου έκπληξη (ευχάριστη βεβαίως βεβαίως) είδα πως άξιζε τα λεφτά του, αφού όλη η παρέα των 6 ατόμων πέρασε ένα ευχάριστο απόγευμα και χόρτασε όλη μόνο με 104 ευρώ. Μην πω πως έπρεπε να ήταν και λίγο παραπάνω, τιμή πολύ καλή.

Το μόνο σίγουρο είναι το Mandaloun θα γίνει σε σύντομο διάστημα, το πιο in στέκι για deals και όχι μόνο, στα Βόρεια Προάστια. Αξίζει να το επισκεφτείς μια φορά, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Mandaloun Λ.Κηφισίας 226,Χαλάνδρι

Όλοι το ίδιο είμαστε, Λαός και Καλαμάκι!

Νέο σουβλατζίδικο στη Γλυφάδα. Μια τόσο μικρή φράση που όμως σημαίνει τόσα πολλά. Τουλάχιστον αν είσαι Γευσιχώστης. Επειδή όμως το άσμα στο οποίο παραπέμπουμε είναι αρκετά παλαιομοδίτικο, μεγαλώνουμε αλλά όχι και τόσο, είπαμε να βάλουμε ένα Εμπρός Λαοί! (Παπαροκάδες, που το θυμήθηκα) και Εμπρός Φαΐ!

Το μαγαζί είναι κοντά στην Εκκλησία του Αγ. Κωνσταντίνου και στην πλατεία, το οποίο το βάζει μακριά από το "κέντρο" της Γλυφάδας, όταν μιλάμε για έξοδο. Αλλά επειδή το περπάτημα στη Μεταξά το βραδάκι είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται ειδικά αν έχεις και παρέα να συζητήσεις, πιστεύω ότι αυτή η απόσταση δεν το αποκλείει από μια ευχάριστη έξοδο με λίγο περπάτημα για χώνεψη. Άλλωστε το θετικό της περιοχής είναι το άφθονο πάρκινγκ, ειδικά το βράδυ.

Για να πάμε στο θέμα της διακόσμησης το μαγαζί φαίνεται και είναι τόσο ωραίο που ντρέπεσαι να πατήσεις. Πραγματικά αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που είπα στον Κοιλιόδουλο μόλις μπήκαμε μέσα.Πολύ ωραία φωτισμένο, με πολλά τραπέζια αλλά όχι με τρόπο που να νιώθεις ότι κάθεσαι ο ένας πάνω στον άλλον, με μια "χαριτωμενιά" με νέον στο εσωτερικό της πόρτας, ένας πολύ ωραίος χώρος. Μπορεί να μην έχει συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, αλλά για τον σκοπό που πηγαίνεις, δεν του λείπει τίποτα απολύτως.

Στα του προσωπικού, δύο άτομα έξω, μια κοπέλα και ένας άντρας, εξυπηρετικότατοι και ευγενικότατοι, πλήρως επαγγελματικοί. Βέβαια ένα μικρό πρόβλημα που είδαμε είναι ότι έχουν ένα θέμα στο να κοιτάνε γύρω τους, ενώ σε εξυπηρετούν άμεσα μόλις μπεις, αν μετά θέλεις κάτι επιπλέον αργούν να σε δουν. Βέβαια όταν σε δουν ενεργούν άμεσα. Απόδειξη οι χαρτοπετσέτες που έφεραν και οι δύο σερβιτόροι και μάλιστα εν αφθονία. Κλείνοντας για το προσωπικό να πω κάτι ακόμα που μας έκανε εντύπωση. Το μαγαζί είχε, ή έδειχνε ότι είχε, 5 ψήστες! Δεν ξέρω αν τους είπε κάποιος ότι πάμε και χρειάστηκαν ενισχύσεις (και είμασταν και φαγωμένοι) αλλά μου φάνηκε λίγο υπερβολή. Δε ξέρω αν κάνω λάθος ή αν υπάρχει κάποιος λόγος ύπαρξης τόσων ατόμων πίσω από το πάγκο, απλώς μου έκανε εντύπωση.

Προχωράμε στο παρασύνθημα και αυτό για το οποίο ο Λαός ενδιαφέρεται. Προφανώς το μαγαζί δεν έχει μόνο καλαμάκι. Για την ακρίβεια έχει μια μεγάλη ποικιλία από ορεκτικά ζεστά και κρύα, σαλάτες, μερίδες και τυλιχτά, καθώς και πιάτα της ώρας. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι από τα τελευταία πέντε μαγαζιά στα οποία έχουμε πάει, αυτό έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία φαγητού. Πήραμε μια τυροκαυτερή (την οποία είχαν γράψει σωστά στο κατάλογο έτσι για αλλαγή μάλλον), μια μερίδα πατάτες με σως και τυρί (με 3 επιλογές στο τυρί που θέλεις να βάλεις), ένα μαστέλο Χίου και τέσσερα τυλιχτά, με γύρο χοιρινό, γύρο κοτόπουλο, ντονέρ και κεμπάπ. Προσθέσαμε και δύο πιτάκια ολικής... ναι ξέρω... ολικής...

Αρχίζουμε με τα ορεκτικά και το μεγάλο μας παράπονο. Η τυροκαυτερή όχι μόνο δεν ήταν καυτερή, αλλά ήταν μια απλή τυροσαλάτα και μάλιστα καθόλου καλή. Δεν μας άρεσε καθόλου και αφού παραιτηθήκαμε στο ότι μπορεί να βελτιωθεί δεν την ξανααγγίξαμε. Μας αποζημίωσαν οι πατάτες. Μπορεί να μην είναι κομμένες στο χέρι, ωστόσο η μερίδα είναι μεγάλη. ΠΟΛΥ μεγάλη. Επιπλέον είναι καλά τηγανισμένες και δεν επιπλέουν στο λάδι, ούτε καταλαβαίνεις λαδίλα, μεγάλο πράγμα. Επίσης η σως που τις συνόδευε ταίριαζε πολύ και με την παρμεζάνα που ζητήσαμε. Από τα ορεκτικά επίσης μας άρεσε το μαστέλο, το οποίο συνοδευόταν από μια μαρμελάδα ντομάτας, όχι κάτι το συνταρακτικό αλλά ένα αρκετά καλό ορεκτικό.

Περνάμε στις πίτες, οι οποίες ήταν στεγνές και καλοψημένες και μπράβο τους. Το κεμπάπ και το ντονέρ ήταν πολύ καλά, χωρίς τα πολλά μπαχαρικά που πολλοί λένε ότι μπαίνουν για να καλύψουν την ποιότητα του κρέατος. Μάλιστα κατά τη γνώμη του Κοιλιόδουλου το ντονέρ θα έπρεπε να έχει λίγα μπαχαρικά παραπάνω, το οποίο λέει πολλά. Και τα δύο ήταν πολύ καθαρά σαν κρέατα και μας άρεσαν πολύ, ενώ τα συνοδευτικά τους μέσα στην πίτα τους ταίριαζαν και έφτιαχναν ένα γευστικό σύνολο. Στον γύρο, χωρίς να πω ότι μας χάλασε, το μαγαζί δεν πέτυχε κάτι το εξαιρετικό. Στην αρχή δυσκολευτήκαμε να βρούμε διαφορά ανάμεσα στο χοιρινό και το κοτόπουλο (από γεύση, τα συνοδευτικά διέφεραν προφανώς). Ο  γύρος χοιρινός δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ένας συμπαθητικός, καθαρός σαν κρέας όμως, γύρος που θα έβρισκες παντού. Ο γύρος κοτόπουλο έχανε στο ότι τον κάλυπτε η σως, η οποία ενώ στις πατάτες πήγαινε πάρα πολύ, στο κοτόπουλο επισκίαζε όλες τις υπόλοιπες γεύσεις. Δε μπορώ να πω ότι δε μας άρεσε ο γύρος, αλλά αν είχαμε ξανά την επιλογή θα παίρναμε κάτι άλλο.

Μετά Λαέ βασανισμένε... ο λογαριασμός. Και μπορώ να πω ότι έμεινα σχετικά ευχαριστημένος από ότι είδα. Το κόστος για ότι σας είπα ήταν λίγο κάτω από 10 ευρώ το άτομο. Τιμές Γλυφάδας σε λογικά επίπεδα, τίποτα το ακριβό αλλά σίγουρα και τίποτα το φτηνό. Άλλωστε ξέρεις που πας, δε περιμένεις τιμές κουτουκιού.

Ανακεφαλαιώνοντας ένα πολύ καλά διακοσμημένο μαγαζί με ελάχιστα θέματα στο σέρβις (Τα οποία βέβαια μπορεί και απλά να χρειάζονται λίγο χρόνο γιατί είναι νέο το μαγαζί) και φαγητό που κυμαίνεται σε επίπεδα από καλό έως μέτριο (με εξαίρεση την τυροκαυτερή... μείνετε μακριά της οπωσδήποτε!) και μέτριες τιμές. Δεν είναι κάτι το εξαιρετικό αλλά μπορείτε άνετα να το επισκεφτείτε τουλάχιστον για την ποιότητα των κρεάτων του και για να το συνδυάσετε με μια βόλτα στη Γλυφάδα. Δε μπορώ να πω ότι θα το κάνετε στέκι, αλλά σίγουρα είναι μια τίμια επιλογή για φαγητό στην περιοχή.

Λαός & Καλαμάκι
Κονδύλη και Χωρικών, Γλυφάδα.