Στη Βοημία φίλοι μου, στη Βοημία!

Όχι, δεν πήγαμε ταξιδάκι αναψυχής μέχρι την Τσεχία. Όχι ότι θα μας χάλαγε βέβαια να είχαμε πάει ή να πάμε κάποια στιγμή. Βοημία ή Bohemia είναι το όνομα ενός εστιατορίου που ειδικεύεται στην Τσεχική κουζίνα καθότι οι ιδιοκτήτες του γεννήθηκαν στην Τσεχία από Έλληνες γονείς.

Βρίσκεται στους Αμπελόκηπους, πίσω από το Εφετείο οπότε θα το εντοπίσετε εύκολα καθότι μαγαζί γωνία (σε χρωματισμούς του κόκκινου) αλλά δε θα βρείτε το ίδιο εύκολα να παρκάρετε και θα χρειαστεί να ψάξετε στα γύρω στενά, κυρίως το ΠΣΚ και λιγότερο τις υπόλοιπες μέρες. Άμα έχετε κλείσει και τραπέζι από πριν ακόμα καλύτερα.

 

Στο εσωτερικό του εστιατορίου κυριαρχεί το ξύλο και κάποιοι πίνακες σαν διακόσμηση ενώ η μουσική είναι σε πολύ χαμηλή ένταση οπότε χάνεται ή επισκιάζεται από τις φωνές των πελατών. Επίσης το λες και κυριλέ καθώς ακόμα και το νερό σερβίρεται σε κολωνάτα ποτήρια από τον σερβιτόρο. Για αυτό και ένιωθα λίγο λέτσος που είχα βάλει μία φόρμα. Για την ιστορία ήμασταν η γνωστή τριάς aka Κοιλιόδουλος, Ζαμπόνις, ΓεωΠόνος (ο Ακόρεστος Μουσικάντης δε μπόρεσε να έρθει λόγω ανηλειμμένων υποχρεώσεων) συνεπικουρούμενοι από την Πεινασμένη Barbie και την Silky η οποία και πρότεινε το συγκεκριμένο μαγαζί.

Όσον αφορά τον κατάλογο αυτός προσφέρει μία μεγάλη ποικιλία από σαλάτες, ορεκτικά, κυρίως πιάτα, γλυκά και ποτά και έτσι σε βάζει σε ευχάριστες σκέψεις σχετικά με το τι θα παραγγείλεις τελικά. Εμείς επιλέξαμε μία σαλάτα Κραλόβσκι, από ορεκτικά ένα Ψωμί του Διαβόλου, κι από κυρίως ένα Ντουνάι, ένα Ντιβάλντο, ένα Γκούλας μπύρας, ένα Τσιγκάνσκα Μπάστα και μία Ντιάνα.

 

Ξεκινώντας από τη σαλάτα, την οποία λάτρεψε η Πεινασμένη Barbie (σχεδόν την έφαγε μόνη της για να καταλάβετε), αυτή περιείχε ρόκα (και διάφορες φρέσκιες σαλάτες όπως αναφέρει ο κατάλογος) με σως κόκκινου μύρτιλου οπότε είναι αρκετά γλυκιά χωρίς αυτό να ξενίζει. Επίσης έχει τυρί Καμεμπέρ (ή Καμαμπέρ) παναρισμένο. Αν σας ξενίζει το συγκεκριμένο τυρί αλλά θέλετε να πάρετε τη συγκεκριμένη σαλάτα κάντε το, δε θα καταλάβετε ότι τρώτε Καμεμπέρ (ή Καμαμπέρ). Από ορεκτικά, όπως προείπα, πήραμε ένα Ψωμί του Διαβόλου, το οποίο είναι δύο φέτες φρυγανισμένο ψωμί κι από πάνω έχει κιμά και ζαμπόν και μανιτάρια και τυρί λιωμένο. Υποτίθεται ότι είναι και πικάντικο αλλά δεν.

 

Στα κυρίως πιάτα τώρα, Ντιάνα είναι παναρισμένο φιλέτο από στήθος κοτόπουλου γεμιστό με τυρί και ζαμπόν, Ντουνάι είναι ρολό χοιρινό γεμιστό με μπέικον και ζαμπόν και μία σως από κρέμα γάλακτος και γλυκιά πάπρικα, Γκούλας μπύρας είναι κομματάκια από χοιρινό και λουκάνικο καπνιστό ελαφρώς πικάντικο, Ντιβάλντο είναι μία χοιρινή μπριζόλα στη σχάρα μαριναρισμένη με βότανα και βούτυρο που λιώνει από πάνω (η Πεινασμένη Barbie μου είπε να κάνω ιδιαίτερη μνεία στο βούτυρο) ενώ Τσιγκάνσκα Μπάστα είναι μαριναρισμένο ψαρονέφρι με μανιτάρια, σκόρδο και ψητά λαχανικά. Δε θέλω να σταθώ σε κάθε πιάτο ξεχωριστά καθώς όλα ήταν ωραία ψημένα/μαγειρεμένα. Αν είναι να πω κάτι περισσότερο είναι για το Τσιγκάνσκα Μπάστα και το Γκούλας μπύρας τα οποία είναι και τα δύο καυτερά, όχι τόσο ώστε να νιώθεις σαν δράκος που ξερνάει φωτιές αλλά σου αφήνουν ένα ωραίο κάψιμο στο στόμα ενώ το Ντουνάι μου φάνηκε μικρό σαν μερίδα, ναι αυτό σημαίνει ότι δε χόρτασα (ΣτΖ Εσύ δε χορταίνεις ποτέ) . Α, και να μην ξεχάσω να σας δώσω μία συμβουλή, όλα τα κυρίως ή τουλάχιστον όλα όσα πήραμε εμείς, έχουν κάποιο συνοδευτικό δηλαδή ή πατάτες τηγανιτές ή ρύζι ή Κλεντλίκι. Ρύζι δεν επέλεξε κανείς, οι πατάτες είναι στην ουσία baby πατάτες κομμένες στα τέσσερα με τη φλούδα τους (η Πεινασμένη Barbie θα προτιμούσε τις κλασσικές τηγανιτές πατάτες όπως  δήλωσε). Κλεντλίκι είναι ένα παραδοσιακό ζυμαρικό στον ατμό. Φανταστείτε το σαν μία φέτα ψωμιού μόνο ψίχα χωρίς την κόρα, ταιριάζει πολύ με τις σάλτσες των πιάτων, προτείνεται ανεπιφύλακτα. 

 

Πάμε τώρα και στο θέμα του λογαριασμού. Για όσα διαβάσατε παραπάνω μαζί με δύο μπουκάλια νερό, το πατροπαράδοτο κουβέρ, μία Coca-Cola, μία μπύρα (Kozel=δύναμη) κι ένα ποτήρι λευκό κρασί δώσαμε 87€ δηλαδή περίπου 17.50€ το άτομο. Δεν το λες φτηνό για αυτά που πήραμε. Το λες τίμια ακριβό για την κουζίνα που προσφέρει και για τις περισσότερες μερίδες του. Πριν περάσω στην ανακεφαλαίωση θέλω να σημειώσω και δύο λάθη που έκανε το μαγαζί. Το πρώτο είναι ότι ο σερβιτόρος δε σε ρωτάει αν θες εμφιαλωμένο νερό ή βρύσης όπως είναι υποχρεωμένος. Το δεύτερο είναι ότι είχαμε κάνει κράτηση για έξι άτομα, και όπως ανέφερα και στην αρχή, τελικά πήγαμε πέντε άτομα αλλά μας χρέωσε έξι κουβέρ.
 
Ανακεφαλαιώνοντας ένα μαγαζί εύκολα εντοπίσιμο αλλά με δύσκολο, σε γενικές γραμμές πάρκινγκ, συμπαθητικό χώρο, ωραίο φαγητό με καλές μερίδες, και τίμιο ως προς τις τιμές του.
 

Bohemia (Βοημία)

Δήμου Τσέλιου 5 & Ανδρέα Κάλβου,

Αμπελόκηποι

Take A little Taste of Home

Πρόλογος: Έχουμε γενέθλια σήμερα!
Συνεχίζοντας την παράδοση που έχουμε ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια έτσι και φέτος ένας guest star μας γράφει την επετειακή Γευσιχωσία. Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω την Γλυκειά Επιρροή!

Και ναι λοιπόν μετά από 8 χρόνια είμαστε ακόμα εδώ και Γευσιχώνουμε. Φέτος μου έγινε η τιμή να γράψω εγώ το επετειακό άρθρο.

Μαζευτήκαμε λοιπόν ο Κοιλιόδουλος, ο ΓεωΠόνος, ο Ζαμπόνις, o Ακόρεστος Μουσικάντης και εγώ, η Γλυκειά Επιρροή (ακόμα κοκκινίζω όταν το ακούω) και πήγαμε σε ένα υπέροχο μαγαζί που μας πρότεινε ο Κοιλιόδουλος (σιγά μη δεν το ήξερε και να μην είχε ήδη πάει μόνος του) στο Γκάζι. Το μαγαζί ήταν κάπως γκουρμέ αλλά είχε και το κρεατάκι του και ευτυχώς για τα αγόρια μου κανονικές μερίδες, αλλιώς όπως καταλαβαίνετε θα είχαμε πρόβλημα…

Καταρχάς να πω ότι δεν υπάρχει καλύτερο όνομα από το «Α little taste of home» για να αντιπροσωπεύσει το μαγαζί. Η όλη του ατμόσφαιρα σε έκανε να νιώθεις κυριολεκτικά «σαν το σπίτι σου». Εντυπωσιακό ήταν όταν ο Ακόρεστος Μουσικάντης συζήταγε για το τι θα παραγγείλει και τον άκουσε ο σεφ τυχαία καθώς περνούσε από πίσω του και σταμάτησε από μόνος του να κάτσει να εξηγήσει και να βοηθήσει. Όλοι στο μαγαζί ήταν φιλικότατοι με άποψη καθώς σου προτείνανε φαγητά και σε προειδοποιούσαν για τα καυτερά.

Και μιας που είπαμε για καυτερά πάμε και στο σημαντικό θέμα του φαγητού. Ξέροντας ότι θα βγω με τα αγόρια μου όπως τους λέω χαριτολογώντας έφαγα μόνο σαλατίτσα όλην την ημέρα… και όπως αποδείχτηκε καλά έκανα. Παραγγείλαμε ορεκτικά όπως φαλάφελ, ταλαγάνι, σαλάτα με φράουλες, κεφτέδες και γουακαμόλε. Όλα εξαφανίστηκαν στο λεπτό καθώς ήτανε γευστικότατα. Το φαλάφελ μάλιστα είχε και μια έξτρα πινελιά που το έκανε πολύ ενδιαφέρον αλλά την κρατάω για έκπληξη για αυτούς που θα μας διαβάσουν και θα πάνε.

 

Επίσης στα ορεκτικά το εντυπωσιακότερο όλων ήτανε οι κεφτέδες που ήταν με σως από κεράσι. Θα έχετε καταλάβει ότι δεν είμαστε οι άνθρωποι που θα φάμε πολύ συχνά γκουρμέ φαγητά. Αλλά το συγκεκριμένο εξαφανίστηκε στο λεπτό.

 

Αχ τι ωραία που φάγαμε… αλλά δεν χορτάσαμε βέβαια. Πάμε και στο κυρίως πιάτο. Ο καθένας είχε το δικό του αλλά όλοι τσιμπάγαμε ο ένας από τον άλλον (τρώμε ελαφρια βλέπετε…). Φάγαμε λίγο από όλα, κρέας σε σωστό ψήσιμο, παπαρδέλες πικάντικες, κοντοσούβλι, μοσχάρι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας και ένα ωραίο ινδικό πιάτο με κρέας και πολύ πικάντικο.

Όλοι συμφωνήσαμε ότι τα φαγητά ήταν καλά αν και μεταξύ μας πιο πολύ μας έμεινε η ανάμνηση των ορεκτικών… αχ αυτά τα κεφτεδάκια ακόμα τα σκέφτομαι! Στο μόνο που διαφωνήσαμε ήταν στο κομμάτι «πικάντικο». Ο ένας έβρισκε το ένα πιάτο πολύ καυτερό ο άλλος λίγο και ο τρίτος καθόλου. Αυτό βασικά είναι θέμα γούστου τελικά. Πάντως η κοπέλα του μαγαζιού μας ρώτησε όταν παραγγείλαμε πόσο πικάντικο το ήθελε ο καθένας το πιάτο του.

 

Φυσικά το γλυκό ήτανε στο μενού που φάγαμε αλλιώς τι γλυκός πειρασμός θα ήμουνα. Βασικά για να είμαι ειλικρινής ένα μας προτείνανε αλλά εμείς ζητήσαμε και δεύτερο (είμαι γλυκατζού τι να κάνω… δε φταίω). Φάγαμε λοιπόν μια μους σοκολάτα με κόκκινο πιπέρι (είμαστε και σε δίαιτα) και ένα ωραιότατο γαλακτομπούρεκο αλλά όχι το κλασσικό... Άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε και μετά να το τρώτε...

 

Και μετά το γλυκό έρχεται η λυπητερή ή αλλιώς ο λογαριασμός. Βγήκε περίπου 25 ευρώ το άτομο. Σαν τιμή γενικά μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και τσιμπημένη αλλά αν σκεφτούμε το περιβάλλον, τα ορεκτικά, το φαγητό, τα ποτά κτλ. άξιζαν τα λεφτά του.

 

Και για αυτό… δεν ξέρω για εσάς εμείς πάντως θα ξαναπάμε αλλιώς η γλυκειά επιρροή θα γίνει γκρινιάρα επιρροή…. Πέρα πάντως από την πλάκα πάντως οι Γευσιχώστες συμφωνήσαμε ότι ήτανε από τις καλύτερες επιλογές για να γιορτάσουμε την επέτειο μας!

Να τα εκατοστήσουμε και να μας χαίρεστε!

A little taste of home

Δεκελέων 3, Γκάζι 

Ο βρυχηθμός του Πειναλέοντα!

Ήταν ένα ήσυχο βράδυ Τρίτης. Την ησυχία έσκισαν οι βρυχηθμοί των πειναλεόντων που βρήκαν τον επόμενο στόχο τους. Και συγκεκριμένα, Κοιλιόδουλος, Ζαμπόνις, γεωΠΟΝΟΣ, Ακόρεστος Μουσικάντης, Πεινασμένη Μπάρμπι και ένας φίλος που ήρθε απόψε από τα παλιά και καιρό είχαμε να τον δούμε, ο Έσκασε Μύτη, πλησιάσανε με επιθετικές διαθέσεις το μαγαζί.

Ο Πειναλέων (της τέχνης & της πόλης) συγκεκριμένα λέγεται το μαγαζί και θα το βρείτε σε μια περιοχή λίγο περίεργη. Εξάρχεια, αν και όχι στα γνωστά μέρη που ακούτε συνήθως στις ειδήσεις. Πως το βρήκαμε; Είναι πολύ κοντά στο θέατρο Φούρνος που είχαμε πάει κάποια στιγμή πριν λίγες εβδομάδες. Μόλις είδαμε το όνομα του μαγαζιού (και μυρίσαμε... άλλο αυτό) το ραντεβού είχε ήδη κλείσει.

Η γενική περιοχή είναι ότι περιμένετε από το κέντρο της Αθήνας. Στενοί δρόμοι, αρκετά δύσκολο παρκάρισμα. Η αλήθεια είναι ότι εμείς βρήκαμε αρκετά κοντά δυο φορές που πήγαμε. Δε ξέρω αν τα φαινόμενα απατούν, εμένα πάντως η αίσθησή μου είναι ότι μάλλον τυχεροί ήμασταν.

Το ίδιο το μαγαζί είναι ουσιαστικά μια ταβέρνα, λίγο πολύ παραδοσιακή. Πολύ ωραίος χώρος και διακόσμηση, πολύ ταιριαστός με το στυλ, με την μουσική να παίζει χαλί από πίσω και να μην αποσπά (εκτός όταν τραγούδαγε ο Κοιλιόδουλος, ήταν του στυλ του τα τραγούδια... λες και το ξέρανε) και να δημιουργεί ένα πολύ ωραίο κλίμα για φαγητό. Σημειωτέον Παρασκευές (και λογικά και Σαββατοκύριακο) πρέπει να έχει ζωντανή μουσική.

Το μαγαζί έχει μια σημαντική ποικιλία επιλογών, πολύ έξυπνα χωροθετημένες στον κατάλογο, αρκετά πρωτότυπο σε αυτό τον τομέα, που σου βάζουν ενδιαφέροντα διλήμματα για το τι θα παραγγείλεις. Κάποιος είπε ότι ισχύει και για την δημοκρατία, αλλά για τους Γευσιχώστες, στο φαγητό δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Η παραγγελία ξεκινάει με 2 σαλάτες (μια χωριάτικη και μια κηπουρού (με λιαστή ντομάτα), 3 μερίδες μαστέλο (2 και 1 στη συμπληρωματική... ε δε πεινάγαμε, να τσιμπήσουμε πήγαμε), ένα μανιτάρι πλευρώτους ψητό, μια μερίδα πατάτες τηγανητές (είπαμε για 2 αλλά μας ενημέρωσε ο σερβιτόρος ότι τα περισσότερα πιάτα που πήραμε είχανε μέσα επιπλέον, οπότε μας πρότεινε να μην πάρουμε), μια τυροκαυτερή (όχι που δεν...), ένα μοσχάρι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας, ένα μπέικον ανθυγιεινό, μια χοιρινή μπριζόλα, ένα λουκάνικο, ένα χοιρινό με μαστίχα και ένα κότσι και μία πανσέτα. Για του λόγου το αληθές, το μπέικον βάλτε το άλλη μια. Και το κοκκινιστό. Ναι ο σερβιτόρος ακόμα αναρωτιέται αν ταΐζαμε σκύλο κάτω από το τραπέζι. Προς τιμήν του δεν έψαξε. Τουλάχιστον μέχρι να φύγουμε.

Ξεκινάμε από την αρχή. Τα σαλατικά ήταν φρέσκα και πολύ καλά, αν και να πω ότι το μέγεθος της σαλάτας μου φάνηκε λίγο μικρό για 4 άτομα. Εμείς ήμασταν 6, προφανώς δε θα μας έφτανε μια, απλά λέω ότι ίσως να έπρεπε να ήταν λίγο μεγαλυτερες οι σαλάτες. Αλλά δε θα κολλήσουμε εκεί. Συνεχίζουμε με την τυροκαυτερή, που το μαγαζί λέει ότι τσουρουφλάει... αλλά όχι... Εντάξει, ήταν καλή, δε μπορώ να πω, αλλά μη σας γελάει ο κατάλογος. Είναι μια χαρά γενικής κατανάλωσης, άντε, ίσως κάπως καλύτερη από γενικής. Οι πατάτες ήταν το highlight της βραδιάς για τα ορεκτικά. Κομμένες στο χέρι, πασιφανέστατα φρέσκιες, προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τα μανιτάρια ήταν επίσης καλά, όχι κάτι το συγκλονιστικό, αλλά ευχάριστα και σωστά μαγειρεμένα.

Πάμε τώρα στα κυρίως (που φυσικά ήταν όλα στη μέση). Η χοιρινή ήταν καλή, όχι κάτι το τρομερό και σίγουρα όχι κάτι το τεράστιο, αλλά ικανοποιητική και σαν γεύση και σαν μέγεθος (για ένα άτομο... νορμάλ). Το χοιρινό με μαστίχα ψημένο άψογα, έλιωνε στο στόμα πραγματικά, με πολύ ωραία σάλτσα, η οποία ταίριαζε με το συνοδευτικό ρύζι ακόμα περισσότερο (γενικά τα πιάτα συνοδευονταν από πατάτες και ρύζι, με το ρύζι να κρατιέται πολύ καλά σαν συνοδευτικό των πιάτων). Το κότσι με τη σαλτσούλα του ήταν επίσης πολύ καλά ψημένο και χορταστικό, εντάξει, για 6 άτομα δεν ήταν τίποτα αλλά ένα άτομο θα το εκτιμήσει δεόντως. Το λουκάνικο, εύκολα από τα καλύτερα που έχουμε φάει, πολύ γεμάτη γεύση και πολύ καλή μερίδα. Αλλά οι σταρ της βραδιάς ήταν το κοκκινιστό και το μπέικον. Το κοκκινιστό ήταν απλά άψογο, σε εκτέλεση και παρουσίαση, μαγειρεμένο τέλεια και ο πουρές μελιτζάνας από κάτω ήταν απλά τρομερός. Σε συνδυασμό με το κρέας και τη σάλτσα από το κοκκινιστό... πείνασα... Το πιάτο αυτό ήταν και το αγαπημένο της Πεινασμένης Μπάρμπι, έχω διαταγές να το αναφέρω. Το μπέικον ήταν ουσιαστικά καπνιστό χοιρομέρι και ήταν απλά ανεπανάληπτο. Εύκολα το αγαπημένο πιάτο της παρέας, ένα για τον καθένα να φέρνανε, μαζί με όσα είχαμε πάρει, εύκολα τα τρώγαμε. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Εδώ θα πω τη μόνη παρατήρηση (μαζί με το μέγεθος της σαλάτας και μόνο της σαλάτας, τα άλλα ήταν σωστά) που έχω. Και αυτή δεν έχει να κάνει με το σέρβις ακριβώς, γιατί το παληκάρι ήταν και σωστό και φιλικό και όπως έπρεπε (και αν συνεχίζαμε να παραγγέλνουμε παίζει να ήταν και καραφλό... ίσα που δε του πέσανε τα μαλλιά). Απλά τα φαγητά έρχονταν σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα. Εντάξει φταίμε κι εμείς που πέφταμε με τα μούτρα και δεν αφήναμε τίποτα, αλλά είναι ένα λάθος όπως και να το κάνεις, να έρχεται η μια σαλάτα και η τυροκαυτερή, ενώ μετά να έρχονται οι πατάτες και μετά η άλλη σαλάτα. Πταίσμα μεν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το παρατήρησα. Μην σκάτε, θα φάτε και θα το συγχωρέσετε. 
Κι εδώ να παραθέσω ένα αστείο γεγονός, έρχεται ο σερβιτόρος στην αρχή να παραγγείλουμε, χωρίς να κρατάει ένα χαρτί για να σημειώσει. -"Είσαι σίγουρος;" τον ρωτάμε. -"Ναι, ναι, τα θυμάμαι". Έρχεται στο τέλος (του πρώτου "γύρου") σίγουρος ότι δεν έχει ξεχάσει κάτι και μας το λέει. Είναι και μία πανσέτα του λέμε. Ωχ, λέει το ξέχασα. Εμείς στο είπαμε του λέμε. Εντάξει, δε φταίει το παιδί βέβαια. Δεν την πήραμε τελικά, για αυτό και τη βλέπετε διαγραμμένη στην αρχή, αλλά θα αργούσε πολύ καθότι ψήνεται στο φούρνο. Δε πειράζει, ευκαιρία να ξαναπάμε.

Και κλείνουμε, όπως πάντα, με το μέγεθος της λυπητερής. Η αλήθεια είναι ότι δε ξέραμε τι να περιμένουμε, και η περιοχή ήταν λίγο περίεργη, αλλά και το μαγαζί φαινόταν σοβαρό και προσεγμένο... Τελικά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν μείναμε ευχαριστημένοι. Για όλα αυτά που είδατε και 7 αναψυκτικά (το κρασί το κέρασε το μαγαζί, μαζί με ένα σφηνάκι μαστίχα και το γλυκό στο τέλος που ήταν 2 πιάτα με ξυνόμηλο και χαλβά σιμιγδαλένιο) πληρώσαμε περίπου 20€ το άτομο (έμεινε και κάτι). Καθόλου κακό δε το λες, κάθε άλλο.

Πριν πάμε στην ανακεφαλαίωση, θέλω να κάνω μια παρατήρηση. Μου άρεσε πολύ η κίνηση του μαγαζιού να κεράσει όχι μόνο ένα γλυκό στο τέλος και το σφηνάκι (που το σφηνάκι υποθέτω το κερνάει πάντα) αλλά και το κρασί. Δείχνει ότι σε εκτιμάει σαν πελάτη και εκτιμάει και την κατανάλωση που κάνεις (εντάξει λογαριασμό 120€ Τρίτη βράδυ από 6 άτομα ποιος περίμενε...) και στο δείχνει. Και δεν χρειάζεται κάποιο μεγάλο κέρασμα, σημασία έχει η κίνηση. Και αυτό το λέω γιατί στην επιστροφή είχαμε κουβέντα με τον Κοιλιόδουλο για μαγαζί που είχαμε πάει και με παρόμοιο λογαριασμό μας κεράσανε... την αγάπη τους...

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο λίγο περίεργο με μερικές επιλογές αρκετά κοντά, με πολύ καλή εξυπηρέτηση, καλή διακόσμηση, πάρα πολύ καλό φαγητό (με μερικά πιάτα να είναι πραγματικά εξαιρετικά) και τιμές πολύ φυσιολογικές. Σίγουρα το προτείνουμε στους συναδέλφους πειναλέοντες!

Ταβέρνα ο Πειναλέων
Μαυρομιχάλη 152, Αθήνα

Πως την τρίβουν την Πιπεριά...

Είναι βράδυ... σε ένα μαγαζί στο βουνό της Πετρούπολης, ακούστηκαν οι λέξεις που κανένας μάγειρας δε θέλει να ακούσει.... "Καλησπέρα, ένα τραπέζι για τρεις παρακαλώ".

Ναι, οι serial Eaters ξαναχτυπούν, με μια μικρή και ευέλικτη ομάδα (εγώ, Κοιλιόδουλος και γεωΠΟΝΟΣ) πάμε στην Πιπεριά (γιατί έτσι το λένε το μαγαζί) για να δούμε τι εστί βερύκοκο... πιπέρι... πιπεριά... εντάξει είμαι άθλιος σήμερα σε αυτό, συγνώμη, θα βελτιωθώ.

Η Πιπεριά είναι ένα μεζεδοπωλείο (ΣτΚ Μεζεδομπαράκι όπως λέει στη σελίδα του στο Facebook ενώ εμείς άμα θέλετε δεχόμαστε τα Likes σας εδώ) στην Πετρούπολη, σε σημείο περίεργα καλό. Χωρίς να είναι σε κάποια πλατεία (ΣτΚ Λίγο πιο πάνω είναι η κεντρική πλατεία της Πετρούπολης) ή σε κάποιο πολυσύχναστο σημείο, είναι σε ένα δρόμο όπου υπάρχουν διάφορες επιλογές για έξοδο (κυρίως για φαγητό είναι η αλήθεια). Επιπλέον (αν και πήγαμε σε πολύ χαλαρή μέρα και ώρα) υπάρχει εύκολα χώρος να παρκάρεις. Δε ξέρω αν γεμίσουν όλα τα υπόλοιπα καταστήματα αν θα αλλάξει κάτι σε αυτό, αλλά μου φάνηκε ότι η περιοχή δεν ταλαιπωρείται ιδιαίτερα από αυτό το θέμα.

Στα του μαγαζιού, χωρίς υπερβολές και φανφάρες, ένα ωραίο, προσεγμένο μεζεδοπωλείο, με το μουσικό χαλί από πίσω ταιριαστό και την ξύλινη διακόσμηση μέσα να ταιριάζει με το σύνολο και να φτιάχνει ένα χώρο πολύ ευχάριστο για φαγητό. Ο σερβιτόρος επίσης σωστός, φιλικός και εξυπηρετικός. Εντάξει δεν είχε δύσκολο έργο στην εξυπηρέτηση (μόνοι μας ήμασταν, στην κυριολεξία) αλλά τα καλά να λέγονται, μας έκανε καλή εντύπωση.

Πάμε στο φαγητό, στο οποίο βρήκαμε μια ενδιαφέρουσα ποικιλία από ζεστούς και κρύους μεζέδες, σαλάτες και διάφορες άλλες επιλογές. Πήραμε διάφορα πράγματα, δοκιμάσαμε λίγο από κάθε κατηγορία. Προσωπικά μου άρεσε πολύ η σαλάτα με τα μανιτάρια, και τα μανιτάρια πολύ φρέσκα και η dressing πολύ καλή, οι πατάτες οι τηγανητές που ήταν εντελώς διαφορετικές σε σχήμα από ότι έχετε συνηθίσει, υποθέτω ότι δεν ήταν προτηγανισμένες, δεν νομίζω να βγαίνουν σε αυτό το σχήμα και μας φάνηκαν φρέσκες. Κάτι ακόμα που είδαμε στο κατάλογο και μας χτύπησε στο μάτι, ήταν μια τριλογία τζατζικιών. Είπαμε κι εμείς να το χτυπήσουμε αλύπητα. Ουσιαστικά είναι ένα πιάτο με 3 (λίγο μικρότερες της κανονικής) μερίδες τζατζίκι, ένα με αγγούρι (το κλασσικό), ένα με καρότο (μας ήταν λίγο αδιάφορο) και ένα με παντζάρι, το οποίο και έκλεψε τη παράσταση. Δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό, αλλά ήταν μια πολύ ευχάριστη παραλλαγή και μας άρεσε περισσότερο από ότι περιμέναμε. Επιπλέον πήραμε μεζέδες με σάλτσα λεμόνι και πορτοκάλι, για τους οποίους οι γνώμες διίσταντο. Προσωπικά τους δίνω πολύ καλό βαθμό στην εκτέλεση. Η αλήθεια είναι ότι το αν σας αρέσουν ή όχι όμως, είναι προσωπική επιλογή. Αυτό που άρεσε σε όλους, ήταν το κοτοπουλάκι με την σως αλά κρεμ ενώ ο Κοιλιόδουλος ξετρελάθηκε με τα χοιρινά μπριζολάκια τα οποία, μου είπε να σας πω, ότι τα βρήκε εξαιρετικά καλοψημένα, λεπτοκομμένα και με την ιδανική δόση από αλάτι. Να προσθέσω ότι υπήρχε και ένας μεζές με χαλούμι πάνω σε μανιτάρια με μια σως ενδιάμεσα. Ωραίο το χαλούμι, καλά ψημένο το μανιτάρι, η σως ήταν και πάλι υποκειμενικό θέμα. Εμένα μου άρεσε σαν πιάτο, τον γεωΠΟΝΟ τον χάλασε η σως που ήταν ενδιάμεσα.

Σε γενικές γραμμές η ποιότητα ήταν σίγουρα πολύ καλή, φαινόταν, το μαγείρεμα επίσης σωστό και δεν υπήρχε παράπονο. Ουσιαστικά το θέμα ήταν οι γεύσεις, που είναι καθαρά υποκειμενικό κομμάτι. Οπότε ναι μεν προτείνω όλον τον κατάλογο από άποψη ποιότητας και εκτέλεσης, ωστόσο επειδή μερικές γεύσεις είναι λίγο διαφορετικές από αυτές που έχετε συνηθίσει, καλό θα ήταν να κοιτάξετε λίγο καλύτερα ή να ρωτήσετε τον σερβιτόρο, ο οποίος και ενημερωμένος είναι και καλές ιδέες-προτάσεις έχει.

Κλείσαμε με ένα γλυκό (θα πείτε ένα για τρια άτομα; Καταραμένη διατροφή θα πω εγώ, οι άλλοι 2 δε ξέρω τι δικαιολογία έχουν), συγκεκριμένα σουφλέ σοκολάτα με παγωτάκι. Θα πω ένα πράγμα μόνο. Το σουφλέ άργησε λίγο. Γιατί το έφτιαξαν εκείνη τη στιγμή. Δεν έχω φάει πιο φρέσκο, ενώ ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλό, δε σχολιάζω καν πόσο ταίριαζε με το παγωτό. Κλείσαμε με μια πολύ καλή νότα, σας το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη (επίσης καλά λόγια ακούσαμε για το γαλακτομπούρεκο, αλλά δεν το πήραμε για να δούμε, δεχόμαστε ενημέρωση όποτε θέλετε).

Κλείνουμε με τα του λογαριασμού, ο οποίος δεν ήταν κάτι το τρομακτικό τελικά. Με μεζεδάκια στη μέση, με 2-3 αναψυκτικά, 1-2 μπύρες και γλυκό, το ποσό των 16€ το άτομο (με φιλοδώρημα μέσα) δεν το λες και πολύ για να φάνε ικανοποιητικά 3 άτομα. Γενικά οι τιμές του μαγαζιού είναι ιδιαίτερα καλές, από ότι πρόσεξα σε όλο το κατάλογο, σίγουρα αν ήταν πιο κοντά θα το επισκεπτόμασταν πιο συχνά.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο όχι ιδιαίτερα πολυσύχναστο, αλλά με πολλές προοπτικές και χωρίς δυσκολία στο παρκάρισμα, ωραίος και λειτουργικός σαν χώρος με καλή εξυπηρέτηση, πολύ καλό φαγητό σαν ποιότητα, αλλά που θέλει προσοχή για τις ιδιαίτερες γεύσεις του σε περίπτωση που είστε λίγο ιδιαίτερος στις προτιμήσεις σας και τιμές μέτριες προς καλές για αυτό που προσφέρει. Σίγουρα θα ξαναπηγαίναμε, ενώ είναι μια πολύ καλή επιλογή για την περιοχή του.

Πιπεριά (Μεζεδομπαράκι)
Κώστα Βάρναλη 86, Πετρούπολη

Μόνο Ακαμάτρα δεν είναι...

Ήταν βράδυ Σαββάτου όταν συνάντησα την Ακαμάτρα. Βασικά όταν συνάντησα έναν φίλο που είχα χρόνια να δω και ο οποίος μένει τώρα πια μόνιμα στη Λάρισα και μου πρότεινε να πάμε στην Ακαμάτρα για φαΐ.

Βασικά η ατάκα του ήταν "Πάμε, αλλά δε θα βρούμε να κάτσουμε γιατί είναι Σάββατο βράδυ". Και πήγαμε και έκανα εγώ τα "μαγικά" μου και βρήκαμε. Η Ακαμάτρα λοιπόν είναι ένα πανέμορφο μαγαζί (εμένα προσωπικά μου άρεσε πολύ) σε εξωτικό στυλ με πέτρα, ξύλο και όχι μόνο. Μπορείτε να βρείτε και τη σελίδα της στο Facebook όπως επίσης σε εμάς μπορείτε να κάνετε κανά Like για να μένετε ενημερωμένοι για ότι καινούργιο ανεβαίνει. Έχει διάφορα τραπέζια για λίγα ή πολλά άτομα στον εσωτερικό χώρο ή στην αυλή.

Ένας σερβιτόρος πάντα κυκλοφορούσε στο χώρο οπότε ότι χρειαστήκαμε το είχαμε σχεδόν αμέσως.

Ο κατάλογος περιέχει διάφορες επιλογές (θα μπορούσαμε να τις πούμε και γκουρμεδιές) από ορεκτικά, σάλατες και κυρίως πιάτα αλλά και μπύρες, κρασιά και ουζοτσίπουρα (τώρα να πας στη Λάρσα και να πιεις ούζο... ε, είναι μαλακία).

Εμείς πήραμε μία σαλάτα Ακαμάτρα με μαρούλι, μανιτάρια, κρουτόν, παρμεζάνα αν θυμάμαι καλά και σως η οποία ήταν πολύ γευστική και σίγουρα σας την προτείνω. Επίσης μία μερίδα πατάτες country, οι οποίες ήταν baby με τη φλούδα τους και ήρθαν καυτές στο τραπέζι. Επίσης προτείνονται.

Για κυρίως ο φίλος μου παρήγγειλε συκώτι, με σαλάτα ή ρύζι για συνοδευτικό, το οποίο παρήγγειλε καλοψημένο και εγώ θεωρώ (και ίσως και ο ίδιος) ότι θα μπορούσε να έρθει και πιο καλοψημένο ακόμα ενώ η αφεντιά μου επέλεξα ψαρονέφρι με σως μπύρας, μανιτάρια και πουρέ πατάτας. Σωστός πουρές, ωραίο ψαρονέφρι, αξιοπρεπής η σως, καλό πιάτο στο σύνολο.

Πάμε και στο λογαριασμό, για όλα αυτά μαζί με μία μπύρα, δύο τζίτζιμπύρες και το πατροπαράδοτο κουβέρ πληρώσαμε 38.50€ το οποίο μεταφράζεται σε λιγότερο από είκοσι ευρώ το άτομο και στην Αθήνα άνετα πιστεύω θα μπορούσε να είναι το διπλάσιο σε αντίστοιχο μαγαζί.

Ανακεφαλαιώνοντας ένα μαγαζί με πολύ ωραίο χώρο, μεγάλη ποικιλία, καλή εξυπηρέτηση, νορμάλ τιμές για γκουρμέ εστιατόριο και καλές μερίδες.

Ακαμάτρα
Βύρωνος 5, Λάρισα

Γευσιχώστης ...στη Θράκα

Όχι μην ανησυχείτε. Δε με έψησε κανείς για να με τυλίξει και να με φάει ούτε με "έψησε" καμία για να με "τυλίξει" και να την παντρευτώ. Βέβαια άμα ανάμεσα στους αναγνώστες μας υπάρχει κάποια εμφανίσιμη κοπέλα που να μπορεί να με αντέξει ας στείλει ένα mail, ένα μήνυμα στη σελίδα μας στο Facebook (κάντε και κανά Like οι υπόλοιποι), ας αφήσει ένα σχόλιο, εδώ είμαι να το συζητήσουμε.

Πάμε παρακάτω τώρα, Θράκα ονομάζεται ένα σουβλατζίδικο στη Ζάκυνθο, μέσα στην πόλη ή στη χώρα όπως λένε οι ντόπιοι (όπως και σε πολλά νησιά το λένε αυτό) σε πολύ κεντρικό σημείο, ένας δρόμος τη χωρίζει από την πλατεία του Αγίου Μάρκου και είναι η αρχή του πεζόδρομου με τα πολλά μαγαζιά, καλό κουράγιο αν σε σέρνει γυναίκα για βόλτα.

Σαν χώρος δε λέει πολλά, αφενός γιατί το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού καλύπτεται από την κουζίνα αφετέρου τα περισσότερα τραπέζια είναι έξω και σαν θέα, αν είναι καλοκαίρι, βλέπεις όλους τους τουρίστες του νησιού και τα αυτοκίνητα που περνάνε το δρόμο που σου έλεγα πριν.

Ο κατάλογος παρουσιάζει την κλασσική ποικιλία ενός σουβλατζίδικου, με ορεκτικά, τυλιχτά, μερίδες και τα σχετικά. Εμείς πήραμε δύο σουβλάκια γίγας, τα οποία όντως ήταν γίγας κι όχι απλώς λίγο μεγαλύτερη πίτα από το κανονικό που συναντάς σε άλλα μαγαζιά, μία μερίδα πατάτες σκέτες μία Coca Cola zero (ΓεωΠόνε με έχεις καταστρέψει) και ένα μικρό μπουκαλάκι νερό μιας και το νερό στη Ζάκυνθο δεν είναι πόσιμο.

Ας ξεκινήσουμε από τις πατάτες, που είναι το μοναδικό φάουλ του μαγαζιού δηλαδή προτηγανισμένες πατάτες, αν και μεγαλύτερου μεγέθους από το κανονικό. Δυστυχώς στα νησιά "φοριούνται" πολύ. Στα τυλιχτά τώρα όπως προείπα η πίτα είναι γίγας, εγώ και ένας φίλος πήραμε γύρο χοιρινό και οι δύο (εγώ γύρο κοτόπουλο ήθελα αλλά είχε τελειώσει). Ήταν χορταστικό, αντί για δύο τυλιχτά παίρνεις ένα γίγας και σου βγαίνει και πιο φτηνά, γευστικό αρκετά, το τζατζίκι του μου άρεσε πολύ.

Για αυτά τα λίγα πληρώσαμε 13.50€ και αν τα θες και αναλυτικά, 4.50€ το κάθε γίγας με το απλό τυλιχτό να έχει 2.50€, κι από 2€ οι πατάτες κι η Coca Cola συν 0.50€ το νεράκι.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα τυπικό σουβλατζίδικο σε πολύ καλό σημείο με πολλές επιλογές κοντά για καφέ και ποτό και όχι μόνο, αξιοπρεπές σε αυτό που προσφέρει γευστικά, τυπική εξυπηρέτηση και με καλές τιμές αν σκεφτείς ότι είναι σε νησί.

Θράκα
21ης Μαΐου 2, Ζάκυνθος

Φταις δε φταις, πάει ο κεφτές

Και ο λόγος για ένα μαγαζί με όνομα μελωδικό και ενδιαφέρον, Κεφτές και δε φταις, στη Νέα Σμύρνη. Σε αυτό το μαγαζί πήγαμε για να πάρουμε έμπνευση από την μούσα μας (τελικά φάγαμε τα μούσια μας, άσχετο αυτό) μια παρέα γνωστή, Κοιλιόδουλος, γεωΠΟΝΟΣ και εγώ, με μια φιλική συμμετοχή, ένα άτομο που πλέον από εδώ και πέρα θα αποκαλούμε Γλυκιά Επιρροή, γιατί και γλυκιά είναι και μας επηρέασε να πάμε για γλυκό... καλά δε μας τράβηξε και από το αυτί, αλλά τέλος πάντων. Για όποιον γνωρίζει, είναι η υπεύθυνη για τις Γευσιχωσίες της Ψάθας (ναι ακόμα δεν έχει σταματήσει να μας κάνει παρέα...).

Για όποιον δεν το έχει ακούσει είναι ένα μαγαζί με το μοντέλο που εγώ λέω all inclusive, δηλαδή πληρώνεις ένα συγκεκριμένο ποσό και παραγγέλνεις ότι θέλεις και όσο θέλεις από ένα συγκεκριμένο μενού. Συνήθως κάποια ποτά είναι στη τιμή, ενώ κάποια άλλα είναι επιπλέον. Σε γενικές γραμμές αυτό το μοντέλο είναι ιδιαίτερα συμφέρον, ειδικά για άτομα με τις δικές μας διατροφικές συνήθειες (ΣτΚ όχι για το μαγαζί όμως) και όταν το μαγαζί κρατάει ένα επίπεδο στην ποιότητα των φαγητών που προσφέρει, όλα πάνε καλά.

Το μαγαζί είναι κοντά στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, το οποίο σημαίνει ότι μπορείτε να το συνδυάσετε με πολλά πράγματα ακόμα. Φυσικά σημαίνει επίσης ότι χρειάζεστε ένα μικρό ευχέλαιο για να παρκάρετε κοντά, αλλά τι να κάνουμε, αυτά τα μέρη τα έχουν αυτά τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα.

Το ίδιο το μαγαζί είναι διακοσμημένο με τρόπο που να ξεχωρίζει, αλλά χωρίς να είναι υπερβολικά χτυπητό. Με στυλ μοντέρνο χωρίς υπερβολές είναι ένας χώρος ευχάριστος για να μπορείς να φας με την ησυχία σου. Τα τραπέζια μου φάνηκαν λίγο κοντά, αλλά δεν είχε τόσο πολύ κόσμο όταν πήγαμε οπότε δε μπορώ να σας πω αν αυτό θα επηρέαζε την εμπειρία αν το μαγαζί ήταν γεμάτο. Το σέρβις δεν το σχολιάζω γιατί ήταν καλό και σωστό, ειδικά αν σκεφτούμε ότι για το σύνολο του εξωτερικού (ΣτΚ και του εσωτερικού) χώρου υπήρχε ένα μόνο άτομο. Προς τιμή του (της για την ακρίβεια) τα κατάφερε πολύ καλά.

Πάμε στον κατάλογο, ο οποίος, όπως και στα περισσότερα αυτού του μοντέλου μαγαζιά, είναι σχετικά απλός και χωρίς να έχει τεράστιο αριθμό επιλογών, σε βάζει λίγο σε σκέψεις για το τι να παραγγείλεις. Βασικά, εσάς, εμείς τον παραγγείλαμε σχεδόν όλο. Κυριολεκτικά.

Επειδή δε θα ήθελα να πάω για ένα ένα τα πιάτα (γιατί μετά δε θα ήταν κριτική, διατριβή θα ήταν), θα δώσω μερικά γενικά σχόλια. Το επίπεδο και η ποιότητα σίγουρα άνω του μετρίου, αλλά όχι στο εξαιρετικό επίπεδο, πράγμα αναμενόμενο και θεμιτό άλλωστε με το μοντέλο αυτό. Δεν υπήρχε κάτι που να μην μας αρέσει, ενώ ο καθένας είχε και το αγαπημένο του. Το γεγονός ότι μπορείς να παραγγείλεις ότι θέλεις και όσο θέλεις, σου επιτρέπει να επιλέξεις τα αγαπημένα σου και να πας περισσότερο στοχευμένα στον δεύτερο γύρο (ή και τρίτο, ή και τέταρτο... λέμε τώρα...). Να θυμάσται ότι τα πιάτα με τα κεφτεδάκια έχουν μέσα 4 ενώ οι κεφτέδες είναι ουσιαστικά ένα πιάτο με ένα κανονικό μπιφτέκι. Όχι ότι έχει σημασία όταν μπορείς να παραγγείλεις 4 μαζί, αλλά το λέω για να υπολογίσετε μερίδες αν είστε αρκετά άτομα.

Προφανώς για το κόστος δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. 10 € το άτομο, συν 3-4 αναψυκτικά που πήραμε έξτρα (οι μπύρες είναι μέσα στη τιμή.... ναι ο Κοιλιόδουλος το εκτίμησε) για να φάμε περισσότερο από ικανοποιητικά τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Σίγουρα δε το λες κακό.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο πολύ καλό αλλά με το γνωστό θέμα στο παρκινγκ, καλή διακόσμηση και εξυπηρέτηση, με φαγητό μέτριο προς καλό αλλά σίγουρα αξιόλογο για το επιχειρηματικό μοντέλο που έχει. Είναι μαγαζί που το προτείνουμε σίγουρα για μια επίσκεψη και ενδεχομένως να ξαναπάμε και εμείς αρκετά σύντομα.

Κεφτές και δε φταις
Ελευθερίου Βενιζέλου 91, Νέα Σμύρνη

Ταξίδι στο Αιγαίο....

Δυστυχώς από τη μία, όχι δεν εννοούμε ότι αρχίσαμε τα ταξίδια και τις διακοπές. Ευτυχώς από την άλλη, Αιγαίο Πέλαγος είναι το όνομα ενός καταστήματος στον Άλιμο, στο οποίο πήγαμε οι γνωστοί άγνωστοι για να φάμε.

Το μαγαζί έχει ένα τρόπο λειτουργίας που βλέπω όλο και περισσότερο τελευταία. Συγκεκριμένα σου δίνει το δικαίωμα να παραγγείλεις ότι θέλεις (από μια συγκεκριμένη λίστα που υπάρχει) όσες φορές θέλεις, εφόσον πληρώσεις ένα συγκεκριμένο ποσό ανά άτομο (14€ στην προκειμένη περίπτωση). Το συγκεκριμένο μαγαζί περιλαμβάνει και αρκετά ποτά στη λίστα του, ενώ έχει και ένα τμήμα του καταλόγου, το οποίο χρεώνεται ξεχωριστά (και σημειώνεται ευκρινώς στον κατάλογο για να ξεχωρίζει).

Πάμε για θέση που έχει ένα καλό και ένα κακό... βασικά 2 κακά... θα εξηγηθώ. Το καλό είναι ότι είναι πολύ εύκολο να το βρεις. Πιάσε παραλιακή και μόλις φτάσεις Αμφιθέας είναι στη γωνία. Ή κατέβα Αμφιθέας και πριν βγεις παραλιακή το έχεις βρει. Απλούστατο. Το κακό είναι ότι είναι πάνω στη παραλιακή, οπότε αν δεν είσαι γαϊδούρι που παρκάρει όπου βρει, ίσως ταλαιπωρηθείς λίγο να παρκάρεις, αν και δεν είναι σε σημείο που μαζεύει τον πολύ κόσμο για να πεις ότι έχει πρόβλημα η περιοχή. Εμείς βρήκαμε αρκετά εύκολα σε καθημερινή. Το τρίτο κακό είναι ότι πολύ απλά τρως με όλη την κίνηση της παραλιακής στα μούτρα σου. Δε θυμάμαι πόσες φορές σταματήσαμε να μιλάμε γιατί μια μηχανή πέρασε με την εξάτμισή της να ουρλιάζει. Εντάξει, αν είναι κλειστό υποθέτω ότι δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα αυτό, αλλά εμείς που πήγαμε καλοκαίρι, το βρήκαμε θέμα. Κατά τα άλλα το μαγαζί είναι δικαοσμημένο στα πρότυπα νησιού (του Αιγαίου, προφανώς...) και η μουσική ακολουθεί τα πρότυπα αυτά για να κάνει το χώρο όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο για φαγητό.

Τέλος πάντων, αφήνουμε τη θέση για να δούμε τα βασικά πράγματα, δηλαδή το φαγητό. Το μαγαζί θεωρείται ψαροταβέρνα, ωστόσο διαθέτει και μια (σχετικά περιορισμένη και λογικότατο αυτό, θεωρώ προσόν που την έχει και μόνο) επιλογή σε κρεατικά. Εμείς ωστόσο πήγαμε να δούμε τον πραγματικό του χαρακτήρα οπότε οι επιλογές μας ήταν καθαρά θαλασσινές.

Δε θα αναφέρω όλα όσα φάγαμε, κι αυτό γιατί πήραμε αρκετά πράγματα. Θα αναφέρω αρχικά τα αχνιστά μύδια, γιατί ήταν το καλύτερο πιάτο του μαγαζιού και άξιζε όντως πολύ, ενώ θα συνεχίσω με τα καλαμαράκια που προσωπικά μου άρεσαν και το σαγανάκι ήταν λίγο διαφορετικό από ότι βρίσκεις αλλού. Τα υπόλοιπα πιάτα, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, ήταν ανεκτά και στέκονταν αξιοπρεπώς, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την χαμηλή τιμή τους. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στην καβουροσαλάτα, στην οποία έχω αδυναμία και η οποία χαίρομαι να πω ότι δε με απογοήτευσε. Δυστυχώς έχουμε και δύο χρυσά βατόμουρα όμως. Το πρώτο ήταν η τυροκαυτερή που ήταν μια τυροσαλάτα με πιπέρι από πάνω. Πανάθλιο απλά, όχι απλά δεν ήταν ευρείας κατανάλωσης, κοροϊδία ήταν. Και το δεύτερο ήταν τα γαριδάκια, που ουσιαστικά ήταν αυτά που βάζουνε για δόλωμα οι ψαράδες. Τα πιάτα αυτά έφυγαν σχεδόν άγγιχτα όπως ήρθαν.

Να πω και μια κουβέντα για την εξυπηρέτηση. Οι σερβιτόροι είναι εξυπηρετικοί και κάνουν ότι μπορούν, αλλά υπάρχουν στιγμές που σε «ξεχνάνε» όπως π.χ. την δεύτερη Pepsi που παρήγγειλε ο Κοιλιόδουλος και ακόμα έρχεται (αν τον βρούνε και του την πάνε σήμερα ή αύριο, αυτό το κομμάτι θα το αλλάξω... όλα κι όλα). Με εξαίρεση αυτό το μελανό σημείο, το σέρβις ήταν καλό, απλά παρατηρώ ότι η σάλα είναι αρκετά μεγάλη και εκείνη τη μέρα ήταν λιγότερο από τη μισή γεμάτη, οπότε σε περίπτωση που γεμίσει, δε μπορώ να ξέρω τι έχει να γίνει. Επιπλέον, η κουζίνα ήταν αρκετά γρήγορη όταν είμασταν μόνοι μας, αλλά όταν άρχισε να έρχεται κόσμος (όπου πάμε προκαλούμε πανικό, τι να κάνουμε) (Σ.τ.Κ. πανικό, πανικό!) ήταν φανερά τα σημάδια της καθυστέρησης. Λογικό από τη μια, αλλά είναι κάτι που πρέπει να προσέξουνε.

Σαν Value for Money το μαγαζί είναι κάπου στο ενδιάμεσο. Πληρώσαμε 14€ το άτομο και φάγαμε και ήπιαμε σε βαθμό ικανοποιητικό. Μπορείς άλλωστε να παραγγέλνεις μέχρι να χορτάσεις, οπότε σίγουρα δε θα φύγεις πεινασμένος από εκεί, ούτε θα χρειαστεί να πληρώσεις περισσότερα, εκτός αν θέλεις κάτι από τον ξεχωριστό κατάλογο (παραδέχομαι ότι αν και είχε ενδιαφέρουσες επιλογές, ο κατάλογος που περιλαμβάνεται στην προσφορά είναι υπέραρκετός για να φας καλά).

Ανακεφαλαιώνοντας ένα μαγαζί σε θέση περίεργη, αλλά με ένα μοντέλο που συνήθως έχει επιτυχία, καλό σέρβις που απλά χρειάζεται λίγο προπόνηση και φαγητό μέτριο σε γενικές γραμμές αλλά σίγουρα Value for Money, ειδικά αν δεν κυνηγάτε τη ποιότητα. Η αλήθεια είναι ότι αν και τίμιο μαγαζί, δύσκολα θα ξαναπάμε, όχι γιατί δεν μας άρεσε κάτι (εκτός από την Τυροκαυτερή, έχουμε αγάπη, καταλαβαίνετε) αλλά γιατί απλά δεν βρήκαμε κάτι που να μας τραβήξει τόσο ώστε να ξαναπάμε εκεί. Αυτό βέβαια είναι πάντα υποκειμενικό, οπότε μια επίσκεψη θα σας δείξει.

Αιγαίο Πέλαγος,
Ποσειδώνος & Ελευθερίας (Αμφιθέας) 
Άλιμος
Υ.Γ. Έχει κλείσει

Δε μας ξένισε; η Ξενία

Και ο λόγος περί του εστιατορίου Ξενία στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή.

Μια παρέα 5 συνολικά ατόμων αποφάσισε να επεκτείνει τους πολιτιστικούς της ορίζοντες και να πάει να δει αρχαία κωμωδία του Αριστοφάνη (Ειρήνη) στην Επίδαυρο. ΟΚ πήγαμε, την είδαμε, δεν είχα ξαναπάει Επίδαυρο οπότε ήταν μια εμπειρία (το έργο βέβαια ήταν άλλου είδους εμπειρία, αλλά τέλος πάντων δεν γράφω κριτικές για θέατρο).

Η ώρα περασμένη, η παρέα ψιλο-φαγανή και είπαμε από το να περιμένουμε να φύγουμε μαζί με τις χιλιάδες (και δεν υπερβάλλω) κόσμου και να πάμε για φαγητό κάπου έξω (στις 11 και κάτι ψιλά το βράδυ, τρέχα γύρευε τι θα ήταν ανοιχτό), να μείνουμε στο Ξενία, το εστιατόριο που είναι μέσα στις εγκαταστάσεις του θεάτρου.

Σαν χώρος το εστιατόριο είναι πάρα πολύ ωραίο, κι επιπλέον έχει μια ποικιλία χώρων για όλα τα γούστα. Έχει και χώρο στο γρασίδι (που εκεί κάτσαμε) και σε υπόστεγο και σε χώμα, έχεις επιλογές να καθήσεις, το μαγαζί είναι αρκετά μεγάλο. Οι ομοιόμορφα ντυμένοι σερβιτόροι είναι εξυπηρετικοί, βέβαια αρκετά τυπικοί και με ελάχιστα χαμόγελα, το οποίο το ρίχνω κυρίως στο χώρο και τον χαρακτήρα που θέλει να δώσει το εστιατόριο. Επιπλέον τα τραπέζια είναι τοποθετημένα με αρκετό κενό ανάμεσά τους, ώστε να είσαι αρκετά άνετος στο φαγητό.

Για πάρκινγκ δε μιλάω, όσοι ξέρετε από Επίδαυρο ξέρετε, όσοι δε ξέρετε υπαρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός από αλάνες που χωράνε τεράστιο αριθμό αυτοκινήτων, αλλά αν πάτε σε μέρα παράστασης (που σιγά μη δε πάτε...) ο κόσμος θα είναι τόσο πολύς που θα πρέπει να έχετε φτάσει τουλάχιστον 1μιση ώρα πριν για να παρκάρετε κοντά (εμείς φτάσαμε μισή ώρα πριν και παρκάραμε... τέρμα Θεού αρχές διαβόλου... παρόλαυτά, βρήκαμε άνετα).

Πάμε στο φαγητό και συγκεκριμένα στην ποικιλία και τον κατάλογο, που είναι αρκετά μεγάλη. Ο κατάλογος σου προσφέρει επιλογή από πολλές γεύσεις και μάλιστα όλες είναι αρκετά δελεαστικές. Επίσης σημαντική ποικιλία υπάρχει και στην επιλογή ποτών.

Η παραγγελία μας ήταν 3 μοσχαράκια με σάλτσα μελιού, 1 φιλέτο κοτόπουλο, 1 ντολμαδάκια με γιαούρτι (ορεκτικό κανονικά, αλλά η μια φίλη μας δεν πείναγε πολύ) και 1 σαλάτα (παρμάτι; Παρμαφούτι; Κάπως έτσι) Στις γεύσεις να πω ότι και το φιλέτο και τα μοσχαράκια ήταν απίστευτα, όχι μόνο σωστά ψημένα αλλά και οι γεύσεις της dressing τους κολλάγανε φανταστικά, ακόμα και τα λαχανικά του φιλέτου κοτόπουλου ήταν ψημένα σωστά. Τα ντολμαδάκια δε τα δοκίμασα, αλλά η φίλη που τα πήρε τα βρήκε καλά, ενώ το γιαούρτι αν και καλό και δροσερό, είχε λίγο πιο βαριά γεύση από ότι πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχει.

Αφήνω μια ξεχωριστή παράγραφο για την σαλάτα. Γιατί η σαλάτα που στον κατάλογο έγραφε ότι έχει διάφορα πράγματα μέσα (κοτόπουλο ένα εκ των οποίων), είτε τελείωσε πριν προλάβω να την δοκιμάσω, είτε είχε... ένα κομμάτι συνολικά από ότι έλεγε (ειδικά κοτόπουλο, ούτε που το είδα). Τέλος πάντων, αυτή η σαλάτα για αυτή τη τιμή ήταν ουσιαστικά ένας υπερεκτιμημένος όγκος από μαρούλι, με ωραία dressing και γενικές γεύσεις μεν, αλλά μέχρι εκεί. Δε θα την έπαιρνα με τίποτα δεύτερη φορά, σε αντίθεση με όλη την υπόλοιπη παραγγελία.

Τώρα περνάμε στη λυπητερή. Καλά για αυτό μπορώ να γράφω για μέρες... Θα σας πω το εξής για να καταλάβετε. Με μόνο 2 μπουκάλια νερό και 2 μικρά (250 ml) μπουκάλια Coca Cola, ο λογαριασμός έφτασε στα 12€. 3,50€ το μπουκαλάκι και 2,50€ το μπουκάλι το νερό (των 700 ml παρακαλώ, σιγά μη φέρνανε και εναμισάλιτρο...). Τα υπόλοιπα και με εξαίρεση τη σαλάτα (11€ για αυτό που ήρθε ήταν απλά υπερβολή) ήταν σε φυσιολογικές γραμμές, 11 ή 12€ το πιάτο (υπάρχουν και ακριβότερα, υπάρχουν και φτηνότερα) και σε επίπεδο τσιμπημένου ορεκτικού τα ντολμαδάκια. Ενδεικτικά να σας πω ότι πληρώσαμε 15€ το άτομο περίπου. Για 4 κυρίως, ένα ορεκτικό (σαν κυρίως) και μια σαλάτα με 2 μπουκάλια νερό και 2 μικρά αναψυκτικά.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο εξειδικευμένο (δε θα πάτε ποτέ αν δε πάτε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου για κάποιο λόγο), πολύ ωραίο εξωτερικό και καλή εξυπηρέτηση (ήταν και πολλοί σερβιτόροι), μεγάλη ποικιλία και προσεγμένο φαγητό, αλλά αρκετά ακριβό (καλά τη σαλάτα δε τη σχολιάζω άλλο). Ναι μεν φάγαμε ικανοποιητικά με τα χρήματα που δώσαμε, αλλά ικανοποιηθήκαμε κυρίως από άποψη γευστική και όχι την ποσότητα του φαγητού. Δεν μπορώ να πω αν θα ξαναπάω στο μαγαζί αυτό ή αν θα προτιμήσω να φάω κάτι στο δρόμο για Αθήνα, κυρίως λόγω τιμών και όχι λόγω ποιότητας φαγητού.



Ξενία Επιδαύρου,
Αρχαιολογικός χώρος Επιδαύρου

Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά βρ' αμάν αμάν αέρας Μπελιβάνης...

Παραφράζοντας στον τίτλο τον στίχο του αγαπημένου Θανάση εγώ θα σας μιλήσω για την τρίτη και τελευταία μας γευσιχωσία στο όμορφο, αλλά με ελλιπή σήμανση και επιεικώς απαράδεκτο οδικό δίκτυο, νησί της Μήλου.

Ο Μπελιβάνης είναι ένα σουβλατζίδικο στον Τριοβάσαλο (τώρα γιατί στο χαρτί που τυλίγουν το σουβλάκι γράφει Καρόδρομος θα σας γελάσω και δε θα το 'θελα), επάνω στον κεντρικό δρόμο. Παρκάρετε δωρεάν στο δημοτικό πάρκινγκ περπατάτε 100μ και φτάσατε. Μη σας κουράσουμε κιόλας. Ο σκάουτερ μας στο νησί μας το είχε προτείνει ως τοπ επιλογή με τη σημείωση ότι ανοίγει μετά τις εφτά το απόγευμα. Έτσι κι εμείς το καλό το αφήσαμε για το τέλος.

Όταν φτάσαμε η γνωστή παρέα (εγώ, Ζαμπόνις και ΓεωΠόνος), ένα τέταρτο μετά τις εφτά, το μαγαζί ήταν άδειο και λογικό μου φαίνεται. Σαν χώρος κυριαρχεί το ξύλο τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Αφού στρογγυλοκάτσαμε ήρθε η ιδιοκτήτρια (λογικά) με τον κατάλογο ανά χείρας ο οποίος προσφέρει άκρως ικανοποιητική ποικιλία από σαλάτες, τυλιχτά και μερίδες. Ένα πταίσμα βέβαια είναι ότι δεν έχει τυροκαυτερή το οποίο βέβαια αποφασίσαμε να συγχωρήσουμε όταν είδαμε ότι έχει σεφταλιά.

Για να μην τα πολυλογώ επιλέξαμε τελικά μία χωριάτικη σαλάτα, ένα τζατζίκι, μία μερίδα πατάτες, μία μερίδα σεφταλιές (φυσικά) μία μερίδα σουτζούκι κι από δύο τυλιχτά για τον καθένα, με καλαμάκι κοτόπουλο, γύρο χοιρινό, κεμπάπ γεμιστά με φιλαδέλφεια και λουκάνικο. Προς τιμήν του το μαγαζί μας ενημέρωσε ότι για την ημέρα δεν είχε γύρο κοτόπουλο κάτι που σημαίνει ότι ο γύρος του είναι φρέσκος κάθε μέρα. Συν το πατροπαράδοτο κουβέρ το οποίο επιλέξαμε να μας έρθει ψημένο στα κάρβουνα με λάδι και ρίγανη μετά από σχετική ερώτηση και αυτό σας προτείνουμε να επιλέξετε και εσείς καθότι είναι μία ολόκληρη πιατέλα καλοψημένου ψωμιού.

Ας ξεκινήσουμε με τα εύκολα, η χωριάτικη σαλάτα ήταν φρεσκότατη σαν να την είχα κόψει σπίτι μου και χορταστική σε μέγεθος, τόσο που κομμάτια έφευγαν έξω από το πιάτο στο ανακάτεμα. Το τζατζίκι ήταν τζατζίκι, δηλαδή δε φιλάς τη γκόμενα μετά, μη ξεχνάμε ότι η Μήλος φημίζεται ως ζευγαρονήσι. Οι πατάτες ήταν φρέσκοκομμένες στο χέρι, με μοναδικό κακό ότι ήθελαν λίγο περισσότερο τηγάνισμα και λιγότερο λάδι.

Οι μερίδες​ τώρα, η μία είχε τέσσερα σουτζούκια κι η άλλη τρεις σεφταλιές τα οποία συνοδεύονται με πίτες (σαν βάση στο πιάτο) και τηγανητές πατάτες. Και τα δύο πολύ γευστικά αν και οι σεφταλιές σαφώς και δε συγκρίνονται με τις αυθεντικές. Τα τυλιχτά του τώρα, το καλαμάκι κοτόπουλο ήταν πολύ καλά ψημένο όσο πρέπει για να είναι ζουμερό και να μη στεγνώσει. Ο Ζαμπόνις είπε καλά λόγια για το κεμπάπ με φιλαδέλφεια ενώ ο ΓεωΠόνος για το λουκάνικο, στο οποίο σημειωτέον έχεις και την επιλογή ανάμεσα σε χωριάτικο ή Φρανκφούρτης. Το αρνητικό ήταν στο γύρο χοιρινό ο οποίος ήταν πολύ λαδωμένος ενώ στα θετικά των τυλιχτών καταγράφεται η αλάδωτη πίτα.

Η εξυπηρέτηση ήταν υπέρ του δέοντος ικανοποιητική, όλα ήρθαν ζεστά έως καυτά στο τραπέζι μας ενώ μας ρώτησαν και κατά τη διάρκεια αν όλα ήταν εντάξει.

Πάμε και στο θέμα του λογαριασμού. Για όλα αυτά μαζί με τρεις Zero και 2 μπουκάλια νερό πληρώσαμε 54€ σύνολο δηλαδή 18€ το άτομο. Σας φαίνεται ακριβό; Εμάς καθόλου γιατί πραγματικά σκάσαμε στο φαΐ.

Ανακεφαλαιώνοντας ένα σουβλατζίδικο με συμπαθητικό χώρο, ικανοποιητική ποικιλία, καλές μερίδες, άψογη εξυπηρέτηση και νορμάλ τιμές.

Ο Μπελιβάνης
Τριοβάσαλος (Καρόδρομος),
Μήλος

Αρχοντούλα... Η αρχόντισσα της Μήλου...

Η γευσιχωσία δεν θα μπορούσε να λείπει, από το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος στο όμορφο νησί της Μήλου, όπου βρεθήκαμε εγώ (ο γεωΠΌΝΟΣ), ο Κοιλιόδουλος και ο Ζαμπόνις.

 

Η συγκεκριμένη κριτική έγινε το μεσημέρι του Σαββάτου, που κουρασμένοι και πολύ πεινασμένοι αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή της αλάνθαστης ταξιδιωτικής μας οδηγού και να πάμε να φάμε στην ταβέρνα “Αρχοντούλα” που βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού την Πλάκα.

Η Πλάκα είναι η πρωτεύουσα της Μήλου και βρίσκεται στο Βορειοδυτικό κομμάτι του νησιού. Έχει την γραφική αρχιτεκτονική με καλντερίμια που έχουν όλα τα νησιά των Κυκλάδων και το αμάξι απαγορεύεται μέσα στην πόλη (μην αγχώνεστε το δημοτικό πάρκινγκ είναι πολύ κοντά οπότε θα κάνετε μια μικρή βόλτα μέχρι το κέντρο που πιθανότατα θα σας ανοίξει την όρεξη είτε για φαγητό, είτε για γλυκό είτε για καφέ στα μαγαζιά που υπάρχουν κατά μήκος του δρόμου).

Ας επιστρέψουμε στην κριτική μας, καθώς φτάσαμε στην ταβέρνα είδαμε ωραία μικρά τραπεζάκια στο πλακόστρωτο δρομάκι και αμέσως η σερβιτόρα ήρθε να μας καλωσορίσει και να μας δώσει τον κατάλογο (στον οποίο σημειώνεις τι θα πάρεις, κάτι πολύ βολικό και έτσι σιγουρεύεσαι ότι δεν θα ξεχαστεί κάτι). 

Καθώς γενικά δεν είμαστε δύσκολοι στο φαγητό είπαμε να φάμε λιτά και παραγγείλαμε έναν ντάκο, δύο μερίδες πατάτες, τζατζίκι και τυροκαυτερή για ορεκτικά και ο καθένας μας ένα κυρίως πιάτο. Επέλεξα το αγαπημένο μου φαγητό στο οποίο είμαι και πολύ απαιτητικός, δηλαδή κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές, ο Ζαμπόνις κοτόπουλο με μανιτάρια αλλά κρεμ και ο Κοιλιόδουλος ψαρονέφρι με σάλτσα μελιού και μανιτάρια.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε μια ατέλεια, ο ντάκος σε μια μεγάλη ποσότητα ήταν με φρέσκια λεπτοκομμένη ντοματούλα, πολύ ωραία τριμμένη φέτα και μια ελαφρά σως βινεγκρέτ καθώς και λεπτό τραγανιστό παξιμάδι που σου άφηνε μια καταπληκτική γεύση, οι πατάτες φρεσκοκομμένες και τραγανιστές χωρίς ίχνος λάδι (κάτι πολύ σπάνιο αλλά και ωραίο), το τζατζίκι ισορροπημένο και γευστικό και η τυροκαυτερή απλή και ωραία.

Καλά με τα ορεκτικά αλλά θα ρωτήσει κανείς τα κυρίως δεν είχαν κάτι; Ναι είχαν… ήταν ακόμη καλύτερα, τα κεφτεδάκια ήταν αρωματικά με πολλά μυρωδικά και με ελάχιστο ψωμί που τα έκανε μαλακά και εύγευστα. Το κοτόπουλο ζουμερό και σωστά ψημένο με μια καταπληκτική σάλτσα κρέμας που ήταν απίστευτα ωραία δεμένη και μη νερουλή και ωραία ψημένα μανιτάρια. Το πιο δύσκολο πιάτο το ψαρονέφρι με εξέπληξε με την ζουμερότητα του καθώς το ψαρονέφρι εύκολα μπορεί να γίνει σκληρό, καθώς και ο συνδυασμός του με μανιτάρια και σάλτσα μελιού που του έδινε μια εκπληκτική γλυκιά γεύση. Προφανώς είπαμε να συνοδεύσουμε τα παραπάνω με 4 αναψυκτικά καθώς το στομάχι είχε βαρύνει. Και πλέον χορτάτοι και ικανοποιημένοι ζητήσαμε τον λογαριασμό. 

Θυμίζουμε ότι φάγαμε μία σαλάτα, 2 πατάτες, ένα τζατζίκι, μια τυροκαυτερή, 3 κυρίως πιάτα, 4 αναψυκτικά, 2 μπουκαλάκια νερό και 2 κουβέρ ψωμί και επίσης είμαστε στο νησί οπότε περιμέναμε ένα ποσό ανάλογο. Για άλλη μια φορά εκπλαγήκαμε ευχάριστα, για δύο λόγους, πρώτον για το κέρασμα που ήταν γιαουρτάκι σε μπολάκι για τον κάθε ένα από εμάς με γλυκό κουταλιού και τον ίδιο το λογαριασμό που ήταν 60 Eυρώ κοινώς 20 Ευρώ το άτομο που είχαμε σκάσει από το πολύ φαγητό. Πάρα πολύ καλά αλλά εδώ θα προσθέσω και την ευγένεια και τον επαγγελματισμό των ανθρώπων του μαγαζιού καθώς παρατηρήσαμε πως είχαν ξεχάσει να βάλουν στον λογαριασμό τα 2 τελευταία αναψυκτικά και 1 μπουκαλάκι νερό, κοινώς 5 ευρώ ακόμη. Το αναφέραμε και η απάντηση του σερβιτόρου ήταν "δεν τα χρεώνουμε το λάθος είναι δικό μας". Προφανώς και αφήσαμε όλο το ποσό με αυτά που δεν μας χρέωσαν γιατί ο επαγγελματισμός και η ευγένεια πρέπει να επιβραβεύεται.

Θα βαθμολογήσω λοιπόν συνολικά την γευστική μας εμπειρία στην Αρχοντούλα με 10/10 και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να την επισκεφθείτε αν βρεθείτε στο νησί της Μήλου προκειμένου να τρελαθείτε από τις γεύσεις της. Εγώ θα την επισκεφθώ σίγουρα αν ξαναπάω.

Μπαίνω σφήνα στο άρθρο του γεωΠΟΝΟΥ γιατί το Ελληνο-Ιαπωνικό θέμα μου ανήκει. Όσοι έχουν διαβάσει σχετικά με εμένα, ξέρουν ότι εκτιμώ ιδιαίτερα την Ιαπωνική παράδοση, τόσο στο φαγητό όσο και γενικά, καθώς έχω κάνει και μαθήματα της γλώσσας και του πολιτισμού. Την ώρα που επιστρέφαμε από την Αρχοντούλα, χαρούμενοι και χορτάτοι όπως θα έχετε διαβάσει, περάσαμε ένα ελιοχώραφο που είχε 2 πράγματα που τραβούσαν το μάτι. Ένα ATM στο άκυρο και έναν διάδρομο από πλάκες (μισοσπασμένες αλλά εντάξει Ελλάδα...) που οδηγούσε σε μια επιγραφή μπροστά στο χωράφι. Δίπλα ακριβώς από το μεγάλο πάρκινγκ του νησιού. Περιέργεια λοιπόν να δούμε τι είναι. Μαντέψτε... περιμένω...

Ήταν πλακέτα αφιέρωσης για το Πάρκο Ελληνο-Ιαπωνικής φιλίας που συνέδεε την Πλάκα με μια πόλη στην Ιαπωνία. Σε έναν ΕΛΑΙΩΝΑ! Το πάρκο ήταν ΧΩΡΑΦΙ! ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ;!;!

Δύο τινά συμβαίνουν εκεί. Ή απλά βάλαμε μια πλακέτα όπου είχαμε χώρο και το ονομάσαμε πάρκο, παίζει, ή ο Δήμαρχος είναι τόσο γάτος και οι Μηλιώτες τόσο ολιγαρκείς που μια πλακέτα σε έναν ελαιώνα με 20 δέντρα και ένα ΑΤΜ το θεωρούν πάρκο. Τέλος πάντων, εμείς γελάσαμε. Και επειδή φύγαμε γελώντας ακόμα (και γελάσαμε πολύ ακόμα με το πάρκο αυτό... βασικά ακόμα γελάμε) και δεν έχουμε πάθει απολύτως τίποτα, ξέρουμε ότι κανένας νίντζα δεν κρυβόταν σε εκείνο το πάρκο. Ούτε κρύφτηκε στο καράβι ούτε πουθενά. Τώρα με συγχωρείτε, πάω να ελέγξω μια σκιά στην άκρη του δωματίου. Φύλαγε τα ρούχα σου...

Σ.τ.Κ. "Έχωσε" ο ΓεωΠόνος. Φιλική συμμετοχή Ζαμπόνις

Αρχοντούλα,

Πλάκα Μήλου

Τηλέφωνο: 22870 21384

Ο Γύρος της Μήλου!

Άλλοι τον κάνουνε με αμάξι, άλλοι με ποδήλατο, άλλοι με καραβάκι... ε οι Γευσιχώστες τι περιμένατε να χρησιμοποιήσουν; Πολύ σωστά, πιρούνι!

Για την ακρίβεια Γύρος της Μήλου ονομάζεται ένα σουβλατζίδικο στην πλατεία του Αδάμαντα, δηλαδή του λιμανιού (για όσους δεν ξέρουν από Μήλο). Σαν περιοχή πολύ βολική και ουσιαστικά στο κέντρο του οικισμού που είναι το λιμάνι, ωραίο σημείο και ανοιχτό, με διάφορα ακόμα καταστήματα γύρω του. Βέβαια, για νυχτερινή ζωή μη περιμένετε πολλά στη Μήλο, αλλά τέλος πάντων τα 2-3 σημεία που μπορείς να πιεις ένα ποτό στην περιοχή είναι πολύ κοντά του, σε φάση λίγα λεπτά (Σ.τ.Κ. ελάχιστα βήματα) με τα πόδια. Το μόνο που δε ξέρω να σας πω είναι τι θα παίζει με το παρκιγνκ (Σ.τ.Κ. μην παρκάρετε στον παραλιακό δρόμο, κόβουν κλήσεις), ειδικά στη High Season, γιατί το ξενοδοχείο μας ήταν τόσο κοντά που πηγαίναμε με τα πόδια στο λιμάνι. Στις αρχές Ιουνίου που πήγαμε πάντως, δεν είδαμε να υπάρχει πρόβλημα.

Το μαγαζί, όπως μας ενημερώνει εμμέσως πλην σαφώς το όνομά του, είναι σουβλατζίδικο. Επειδή ο χώρος για φαγητό είναι έξω (μέσα δεν προσέξαμε αν και πόσα τραπέζια έχει), έχει τη δυνατότητα να απλώσει αρκετά τα τραπέζια ώστε να έχεις το χώρο σου για να φας, ενώ έχει και σημαντικά μεγάλο αριθμό από τραπέζια. Επιπλέον, δεδομένου ότι ο χώρος είναι σκεπαστός, είναι άνετα να κάτσεις εκεί και μεσημέρι και βράδυ και με κάθε είδους καιρικές συνθήκες. Καλά όχι σε τυφώνα, αλλά αν πάτε Μήλο και σκάσει τυφώνας... μη ξαναπάτε Μήλο. Βασικά μη ξαναπάτε πουθενά καλύτερα.

Ο ένας σερβιτόρος, φιλότιμος και φιλικός και εξυπηρετικός, ακριβώς επειδή ήταν μόνος του για ολόκληρο μαγαζί ήταν λίγο στο τρέξιμο. Αυτό δεν τον έκανε λιγότερο εξυπηρετικό, ή βιαστικό όταν σου μιλούσε, απλά όταν σταματούσε να σου μιλάει... έτρεχε. Λογικό, είναι μεγάλο μαγαζί και είχε αρκετό κόσμο τις 2 φορές που πήγαμε. Θέλω να πιστεύω ότι στο High Season που λογικά θα είναι εντελώς γεμάτο θα έχουν τουλάχιστον έναν δεύτερο, διαφορετικά το σερβις θα έχει πρόβλημα.

Ο κατάλογος είχε ότι κρεατικό μπορείς να βρεις σε σουβλατζίδικο και επιλογή ανάμεσα σε πίτες αραβικές, ελληνικές και κυπριακές. Πήγαμε δύο φορές και ουσιαστικά δοκιμάσαμε τα πάντα σχεδόν, οπότε θα πω γενικές εντυπώσεις. Πριν αρχίσω, να αναφέρω ότι το μαγαζί έχει πολύ λίγα πράγματα σε πιάτο, π.χ. η ψητή φέτα που ζητήσαμε (και ήταν αρκετά καλή). Τα περισσότερα σερβίρονται σε λαδόκολλες, που εκτός του ότι δίνουν μια περισσότερο παραδοσιακή και ταβερνέ γεύση, είναι και πολύ βολικές, αφού άλλο να έχεις πέντε πιάτα πάνω στο τραπέζι και άλλο πέντε λαδόκολλες. Και μαζεύονται και εύκολα. Τέλος πάντων, αρκετά τα εισαγωγικά, πάμε στο προκείμενο.

Πρώτη εντύπωση και πολύ ευχάριστη, είναι οι ελληνικές του πίτες. Όπου και αν χρησιμοποιηθούν είναι πολύ καλής ποιότητας, αλάδωτες αλλά ψημένες τόσο καλά που δεν σε ενδιαφέρει. Και το λέω αυτό γιατί τις δοκιμάσαμε και σε τυλιχτό, και σε πίτα κλαμπ και σε σκεπαστή και καμία διαφορά δεν είδαμε. Δεύτερη ευχάριστη εντύπωση είναι η ποιότητα του γύρου και των κρεάτων του γενικά. Ελάχιστο λίπος, όσο χρειάζεται για τη γεύση ουσιαστικά, πολύ καλό ψήσιμο. Δεν είναι κάτι για να ενθουσιαστείς μεν, αλλά θα φας καλά, θα σου αρέσει και θα το εκτιμήσεις. Άλλωστε στην Ελλάδα είμαστε, ποιος Έλληνας ενθουσιάζεται με γύρο και κεμπάπ κτλ; Απλά εκτιμάμε το καλό. Και είναι καλό. Τρίτη ευχάριστη εντύπωση, οι πατάτες του, κομμένες στο χέρι και τηγανισμένες εκείνη τη στιγμή, είτε σερβίρονται με τυρί, είτε σερβίρονται με σως (τελικά προτιμάμε την σως είναι η αλήθεια, όσο κι αν εμένα μου αρέσει το τυρί ταίριαζε καλύτερα), είναι πάρα πολύ καλές και το βασικότερο... καθόλου λαδωμένες. Πολύ σημαντικό για πατάτα και μπράβο στο μαγαζί. Επιπλέον κάτι που βρήκα πολύ σωστό. Το σκέτο το καλαμάκι σερβίρεται με ψωμί και πατάτες επιπλέον, χωρίς χρέωση. Πολύ ωραία πρακτική που θα έπρεπε πολλά μαγαζιά στην Αθήνα να την σκεφτούν για να τη μιμηθούν. Το μόνο που, χωρίς να αμαυρώνει την εικόνα του μαγαζιού, βρήκα λάθος, είναι όπως συνήθως το μέγεθος της κυπριακής, που πρακτικά είναι στο μέγεθος της ελληνικής. Παιδιά αυτό δεν είναι κυπριακή πίτα, θα έρθει κανένας κύπριος (καλή ώρα...) και θα γίνετε ρεζίλι.

Περνάμε τώρα στο σημαντικό κομμάτι της λυπητερής, που όπως είναι αναμενόμενο σε καλό μαγαζί και μάλιστα πάνω σε πλατεία και στο λιμάνι του νησιού... ε περιμένουμε να έχει λίγα κύματα η θάλασσα. Και η αλήθεια είναι ότι είναι τσιμπημένο λίγο, αλλά όχι όσο θα το περιμέναμε. Τι εννοώ; Μερικά από τα φαγητά του ήταν τιμολογημένα ελάχιστα πιο πάνω από κλασσικές τιμές Αθήνας. Π.χ. μια σκεπαστή που στην Αθήνα κυμαίνεται από 7,00 έως 7,80 €, εκεί κόστιζε 8,50€. Το καλαμάκι το σκέτο κόστιζε περίπου 1,90, ενώ στην Αθήνα έχουμε βρει και με 1,80. Επιπλέον το καλαμάκι εκεί το σερβίρουνε με πατάτες τηγανητές επιπλέον χωρίς χρέωση. Γενικά μιλώντας, ναι είναι λίγο τσιμπημένες οι τιμές του, αλλά αν το καλοσκεφτείτε είναι σε απόλυτα λογικά επίπεδα και μερικές φορές, πιο λογικά από μερικά Αθηναϊκά πρότυπα.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε θέση στρατηγική, με ωραίο χώρο για φαγητό, καλό και εξυπηρετικό σέρβις που όμως θα θέλει βοήθεια όσο μαζεύεται κόσμος στο νησί για να τα βγάλει πέρα, εξαιρετικό και ποιοτικό φαγητό και τιμές τσιμπημένες μεν αλλά σε λογικά πλαίσια, ειδικά για νησί. Πολύ καλή και τίμια επιλογή, σίγουρα το προτείνουμε.

Ο γύρος της Μήλου
Πλατεία Αδάμαντα,
Αδάμαντας, Μήλος 

Δεν βρίσκω ρίμα με τη Λότζα... εκεί πήγαμε...

Εντάξει παραδέχομαι ότι δεν βρήκα ρίμα ή λογοπαίγνιο με το όνομα του μαγαζιού... ντροπή μου, ας πάμε παρακάτω τώρα...

Η Λότζα είναι ένα σουβλατζίδικο στην Ηλιούπολη, το οποίο είναι φημισμένο στην περιοχή για την ποιότητα και τις μαρινάδες των κρεάτων του. Το είχαμε στο στόχαστρο αρκετό καιρό τώρα, τελικά καταφέραμε να το μοντάρουμε να πάμε (όλο πηγαίναμε σε μαγαζιά πιο μακρινά από τα μέρη μας και καταλήξαμε το μαγαζί που είναι δίπλα μας να πάμε ένα χρόνο και κάτι μετά...)

Σαν περιοχή, είναι δίπλα/απέναντι στην Εκκλησία της Αγ. Παρασκευής στην Ηλιούπολη, σε ένα σημείο περίεργο λίγο αν θέλεις να παρκάρεις, αλλά με αρκετά μαγαζιά σε σχετικά κοντινές αποστάσεις (εξαρτάται από το τι άποψη έχεις για το περπάτημα... και τις ανηφόρες... στην Ηλιούπολη είσαι άλλωστε), ώστε να μπορείς να το συνδυάσεις με κάτι ακόμα σαν έξοδο.

Εμείς παρκάραμε σχετικά κοντά πάνω στο κεντρικό δρόμο που είναι το μαγαζί (βέβαια πήγαμε και Τρίτη βράδυ), το βρήκαμε αρκετά εύκολα και πήγαμε να λάβουμε την θέση μας. Σαν μαγαζί δεν μας χτύπησε τίποτα το ιδιαίτερο στο μάτι, ένα απλό σουβλατζίδικο, με κανονική διακόσμηση, απλά λίγο μεγαλύτερο από ένα τυπικό συνοικιακό μαγαζί. Μιας και ήταν μέρα Champions League είδαμε με χαρά την προσθήκη ενός πανιού για να δούμε τον αγώνα με άνεση.

Εξυπηρέτηση, όπως θα το περιμέναμε, από τον υπεύθυνο του μαγαζιού και μια κοπέλα (στην αρχή πιστεύαμε η κόρη του, αργότερα μάθαμε ότι ήταν η τρίτη της μέρα στο μαγαζί και δεν είχανε καμία σχέση). Πολύ φιλικοί και οι δύο, η κοπέλα λίγο κουμπωμένη και με ελάχιστα λαθάκια ή καθυστερήσεις, αλλά εντάξει τρίτη μέρα είναι, είμαστε σίγουροι ότι θα το συνηθίσει και έχει όλα τα στοιχεία για να είναι άψογη. Άλλωστε δεν έγινε τίποτα που να μας ενόχλησε, κάθε άλλο, θα δείτε παρακάτω. Για την ομάδα δε θα πω πολλά, εκτός από εμένα, τον Κοιλιόδουλο, τον Ακόρεστο Μουσικάντη και τον γεωΠΟΝΟ, που μας έχετε συνηθίσει, θα εισάγουμε ένα νέο πρόσωπο σήμερα μαζί μας, τον Θάνατο από Ψηλά. Δεν είναι αλεξιπτωτιστής, πιλότος είναι, ή έστω θα γίνει σε λίγο καιρό, αλλά προσφέρει τον θάνατο απλόχερα σε κοψίδια, προβατίνες, γουρουνοπούλες και λοιπά όμοια εδέσματα.

Η παραγγελία μας ήταν διακριτική. Μια ποικιλία, μια πατάτες με τυρί, μια συκωτάκια (μερίδα και όχι ορεκτικό), μια σαλατούλα με το όνομα του μαγαζιού και μια τυροκαυτερή, για λίγους όπως έλεγε.

Ένα λάθος του σέρβις. Αντί για τυροκαυτερή μας έφερε τζατζίκι. Κολλάμε εμείς σε κάτι τέτοια; Κράτα το και φέρε μας και μια τυροκαυτερή. Οπότε βάλτε και το τζατζίκι σαν άτυπη προσθήκη παραγγελίας.

Ξεκινάμε από τις αλοιφές που λένε και στο χωριό ενός φίλου (στα ψηλά, στα βόρεια), όπου το τζατζίκι μας άρεσε πάρα πολύ, διακριτικό αλλά όχι αδύναμο, πολύ καλή ισορροπία. Η Τυροκαυτερή, αν και την περιμέναμε.... για λίγους, τελικά δεν ήταν ιδιαίτερα καυτερή. Ο υπεύθυνος μας εξήγησε ότι με το για λίγους εννοούσε ότι φτιαχνόταν χειροποίητη στο μαγαζί και όχι ότι ήταν πολύ καυτερή. Αν εξαιρέσουμε αυτό το κομμάτι, ήταν μια αξιοπρεπής τυροκαυτερή και σίγουρα όχι η απογοήτευση της τυροσαλάτας που έχουμε δει αλλού.

Η σαλάτα (με μαρούλι, λόλα, iceberg, πορτοκάλι, κρουτόν, ψητό χαλούμι και σως μουστάρδας) ήταν αξιοπρεπέστατη (όλοι κυνηγούσαμε το χαλούμι βέβαια), να φανταστείτε εμείς που δεν παίρνουμε σαλάτα συνήθως δεν αφήσαμε καθόλου στο πιάτο, φαγώθηκε όλη.

Τα συκωτάκια ήταν από τα καλύτερα που έχω φάει έξω, πολύ σωστά ψημένα και με όλα τα χαρακτηριστικά ενός σπιτικού πιάτου. Δεν είμαι πολύ φαν, όσο και αν εκτιμώ τη γεύση τους, αλλά παραδέχομαι ότι μου άρεσαν αρκετά. Και για να πάμε στα κρέατα, όλα έκαναν καλή εντύπωση, όλα πολύ καλά ψημένα και μαριναρισμένα και όντως τα καλαμάκια, για τα οποία το μαγαζί φημίζεται, ήταν πάρα πολύ καλά, σε πολύ υψηλό επίπεδο. Δε θα πω ότι έφαγα κάτι που να με ενθουσιάσει, αλλά σίγουρα δεν υστερούσαν από κανένα άλλο μαγαζί. Να παρατηρήσω ότι τα 2 είδη κρέατος που έλειπαν από την ποικιλία τα πήραμε επιπλέον (σε τυλιχτό), μαζί με την ειδική σως του μαγαζιού (δεύτερη παραγγελία) εγώ με τον Κοιλιόδουλο (η εμπειρία βλέπετε) και βρήκαμε ότι ήταν όντως στα ίδια υψηλά στάνταρ των υπολοίπων.

Η μόνη μου ένσταση σε όλο το πακέτο ήταν η εξής: Η ποικιλία (για 4 άτομα, άσχετο που ήμασταν 5 εμείς) έχει 4 σουβλες κεμπάπ, 2 στήθος κοτόπουλο, 2 μπούτι κοτόπουλο, 2 χοιρινά κ 2 λουκάνικα συν 4 πίτες... Για 4 άτομα; Δηλαδή ή μισό και από τα δύο ή μόνο το ένα; Φάουλ για εμένα. Και πιστεύω ότι με την τιμή που είχε θα μπορούσε να έχει προσθέσει αυτά τα επιπλέον που λείπουνε, ας την έβαζε και λίγο πιο ακριβή, δεν χάλασε ο κόσμος.

Και μιας και τα κουβεντιάσαμε, ήρθε η ώρα να τα πούμε και αυτά τα δυσάρεστα. Με όσα είδατε παραπάνω και κάτι λίγες Coca Colες και μπύρες, το σύνολο μας πήγε περίπου 15 € το άτομο (λίγο λιγότερο και με πουρμπουάρ συγκεκριμένα). Δεν θα το έλεγα φτηνό, αλλά είναι αλήθεια ότι φάγαμε περισσότερο από το τυπικό σε ένα σουβλατζίδικο (σ.Κ. βλέπε και προηγούμενη γευσιχωσία για έτερο μαγαζί) και πήραμε και μερικά έξτρα (σαλάτα, επιπλέον πίτες κτλ). Δεν το λές φτηνό, αλλά σίγουρα δεν το κατατάσουμε στα ακριβά. Θα έλεγα ότι για αυτά (τα πολλά) που φάγαμε και για την ποιότητα τους, η τιμή ήταν λίγο – πολύ λογική.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί με καλή φήμη, σε περιοχή καλή αλλά λίγο περίεργη, αναμενόμενη και λειτουργική διακόσμηση, σέρβις με ελάχιστα θεματάκια, αλλά το οποίο είμαστε βέβαιοι ότι θα βελτιωθεί σε λίγο χρόνο (αν δεν έχει ήδη), πολύ καλό και ποιοτικό φαγητό (έστω και αν υπάρχει η παρατήρησή μου στην ποικιλία) και τιμές φυσιολογικές και λίγο – πολύ αναμενόμενες. Το σύνθημα του μαγαζιού είναι «Το καλαμάκι σπίτι του» και πολύ σύντομα σπίτι του θα ξαναγίνουν οι κοιλιές μας. Φτού, τώρα μου ήρθε η εξυπνάδα... δε πειράζει ας μείνει για το τέλος.

Λότζα "Το καλαμάκι σπίτι του"
Κυπρίων Ηρώων 57, Ηλιούπολη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα Piggy-πόπουλο...

Το Piggy-πόπουλο αυτό ζούσε σε μία περιοχή της Αθήνας που την έλεγαν Παγκράτι. Το «σπίτι» του ήταν στην οδό Αρχελάου. Μία μέρα, βασικά νύχτα ήταν, περνούσαν απ' έξω τρεις παράξενοι και σκοτεινοί τύποι και αποφάσισαν να το επισκεφτούν. Ήταν οι Γευσιχώστες και πιο συγκεκριμένα οι Κοιλιόδουλος, Ζαμπόνις και ΓεωΠόνος (ο Ακόρεστος Μουσικάντης λόγω ανηλειμμένων υποχρεώσεων δε μπορούσε να παρευρεθεί). Έκατσαν στο πιο κεντρικό τραπέζι (από τα 4-5 που υπήρχαν, περίπου τόσα υπάρχουν και έξω), με τα χαρακτηριστικά καρό τραπεζομάντηλα ενώ οι τοίχοι γύρω τους ήταν γεμάτοι με φωτογραφίες γνωστών και αγαπημένων Ελλήνων και ξένων ηθοποιών αλλά και σκίτσα αξιαγάπητων γουρουνιών.

Ο σερβιτόρος, που ενδέχεται να ήταν και ο ιδιοκτήτης, ήρθε αμέσως να στρώσει το τραπέζι και να πάρει παραγγελία αλλά ζητήσαμε λίγο χρόνο ακόμα για να προλάβουμε να συμβουλευτούμε τον κατάλογο. Μετά από ώριμη σκέψη αποφασίσαμε μία μερίδα γύρο χοιρινό χειροποίητο​ (που συνοδευόταν από ντομάτα, κρεμμύδι, τζατζίκι και πατάτες) μία σαλάτα με κριθαροκουλούρα, φέτα, ντομάτα και κρεμμύδι που στην ουσία ήταν ο γνωστός σε όλους μας ντάκος, τρία καλαμάκια χοιρινά και τρία κοτόπουλο, ένα για τον καθένα δηλαδή, μία τυροκαυτερή, μία μπύρα και μία κόκα κόλα zero. Και φυσικά το πατροπαράδοτο κουβέρ το οποίο ήταν δύο πίτες κομμένες.

Ας ξεκινήσουμε με τις πίτες οι οποίες ήταν αλάδωτες και σωστά ψημένες, η τυροκαυτερή ήταν καλή χωρίς να είναι πολύ καυτερή αλλά και χωρίς να θεωρείται τυροσολάτα. Η σαλάτα ήταν δροσιστική, η κριθαροκουλούρα έσπαγε εύκολα, γενικά ήταν αρκετά γευστική και εμείς που δεν το συνηθίζουμε να παίρνουμε σαλάτα δεν αφήσαμε καθόλου στο πιάτο.

Τα καλαμάκια, χοιρινά και κοτόπουλο, τυπικά σε μέγεθος, ήταν νόστιμα, καλής ποιότητας και σωστά ψημένα.

Η μερίδα γύρος χοιρινό, παρότι ήταν νόστιμη και καλής ποιότητας επίσης, μας φάνηκε μικρή. Και μικρή όχι γιατί εμείς τρώμε σα γουρούνια, προς Θεού, αλλά μικρή ακόμα και για νορμάλ στομάχια. Να φανταστείτε ότι από την πείνα παραγγείλαμε ακόμα, μία μερίδα πατάτες, ένα τυλιχτό με μπιφτέκι, ένα με μπριζολάκι χοιρινό και ένα με πανσέτα. Εξίσου καλής ποιότητας το κρέας με τα υπόλοιπα, γευστικό αλλά μικρό.

Όσον αφορά την εξυπηρέτηση δύο τινά μας «συνέβησαν». Είναι προφανές ότι το μαγαζί είναι οικογενειακή υπόθεση. Η κοπέλα που ήρθε 1-2 φορές στο τραπέζι και ο πρώτος σερβιτόρος (και μάλλον ιδιοκτήτης;) ήταν σωστοί και ευγενικοί, αλλά ο άλλος σερβιτόρος που ήρθε στο τραπέζι για τον δεύτερο γύρο παραγγελίας δεν είχε ούτε τη βασική ψυχρή ευγένεια του σερβιτόρου, ήρθε κάνοντάς μας χάρη, πήρε παραγγελία και έφυγε χωρίς ούτε ευχαριστώ να πει. Εντάξει είπαμε να μην τηρούμε τα αυστηρά στάνταρ, αλλά αυτό ήταν απαράδεκτο... Ένα ακόμα πράγμα που με ενόχλησε στην εξυπηρέτηση στο μαγαζί ήταν ότι τα καλαμάκια ήρθαν και τα έξι μαζί στο ίδιο δοχείο. Εντάξει, είμαι λίγο περίεργος εδώ το ξέρω, αλλά ρε παιδιά τι πρόβλημα υπήρχε με το να βάλετε 2 δοχεία, ένα για τα χοιρινά, ένα για κοτόπουλα;

Πάμε και στον λογαριασμό που εδώ πέφτει βαρύς ο πέλεκυς. Για όλα αυτά πληρώσαμε 46€, δηλαδή σχεδόν 15,50€ το άτομο που για σουβλατζίδικο το λες ακριβό. Ενημερωτικά το σουβλάκι (το λες και​ "σουβλακοσφηνάκι" ή "τυλιχτομπουκίτσα") έχει 2,50€ ενώ τα καλαμάκια κοστολογούνται 1,70€ (χοιρινό) και 1,90€ (κοτόπουλο) ενώ η μερίδα με το γύρο είναι στα 8,70€. Στη Γλυφάδα για παράδειγμα το τυλιχτό έχει 2,10€ (συνήθως) και είναι και Ν.Π. όχι κέντρο Παγκράτι. Θεωρούμε ότι η σχέση ποσότητας τιμής είναι άνιση όπως επίσης και η σχέση ποιότητας τιμής. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε 2017 και έχουμε κρίση (και θα έχουμε για πολλά χρόνια ακόμα αλλά αυτό δε μας ενδιαφέρει εδώ).

Και φάγαμε εμείς καλά (αν και ακριβά) και​ εσείς καλύτερα…

Το Piggy-πόπουλο

Αρχελάου 16, Παγκράτι

Ανέβηκα σε μια Μυρτιά...

Τι; Μηλιά λέει το ποίημα; Ε εμείς σε Μυρτιά πήγαμε, τι να κάνουμε τώρα. Και συγκεκριμένα στην Μυρτιά στη Νέα Σμύρνη, ένα μαγαζί αρκετά γνωστό.

Η Μυρτιά βρίσκεται σε έναν κάθετο, περίπου δηλαδή είναι υπό γωνία... αν είστε μαθηματικός το λέω, δρόμο στον κεντρικό της Νέας Σμύρνης, την Ελ. Βενιζέλου, λίγο πριν από την εκκλησία. Σαν μέρος έχει τα καλά και τα κακά του, είναι αρκετά μακριά από την πλατεία για να μην έχει τόσο έντονο το πρόβλημα του πάρκινγκ... όχι ότι δεν το έχει... Νέα Σμύρνη είναι, τι περιμένατε; Από την άλλη αν θέλετε να το συνδυάσετε με κάτι στην πλατεία, η απόσταση ίσως είναι κάπως πρόβλημα για να πάτε με τα πόδια. Εκτός αν έχετε την τύχη να παρκάρετε κάπου στη μέση, οπότε... Πηγαίνετε να παίξετε και κανένα Τζόκερ... κακό δε κάνει...

Το ίδιο το μαγαζί είναι μια ταβέρνα, περισσότερο προσεγμένη από το κανονικό, «παλιό» στυλ, αλλά όχι σε σημείο που το μαγαζί να χάνει την ατμόσφαιρά του. Διακριτική ελληνική μουσική και γκαρσόνια με λευκά πουκάμισα, γενικά μια ατμόσφαιρα που αρέσει και σε εμένα και στον πατέρα μου. Οι σερβιτόροι είναι ευγενικότατοι και εξυπηρετικοί, αλλά μου φάνηκαν υπερβολικά τυπικοί. Βέβαια είναι πολλοί και δεν μιλάς μόνιμα με τον ίδιο, οπότε δεν μπορείς να έχεις εύκολα οικειότητα. Περί ορέξεως αυτά βέβαια.

Μιλώντας για όρεξη, εδώ δηλώνω αδυναμία. Επειδή είχα μια δουλειά που τελικά αντί για δεκαπέντε λεπτά πήρε μία ώρα και κάτι, εγώ με τον γεωΠΟΝΟ πήγαμε αρκετά πιο μετά από τον Κοιλιόδουλο και (κυρίως) τον Ακόρεστο Μουσικάντη. Κατά συνέπεια δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε κατάλογο και ορεκτικά, παρά μόνο το τζατζίκι, την τυροκαυτερή, τις πατάτες και χόρτα σαλάτα.

Να μιλήσω πρώτα για τις πατάτες που σαν μέγεθος μερίδας και πατάτας ήταν πάρα πολύ καλή και φαινόταν από μακριά ότι δεν ήταν προτηγανισμένες. Ταιριάζανε πολύ με το τζατζικάκι που ήταν πολύ καλό σαν γεύση, με περισσότερο διακριτική τη γεύση του σκόρδου. Επιπλέον η τυροκαυτερή (αν δεν είχε δε θα πηγαίναμε είπε ο Ακόρεστος Μουσικάντης... δίκιο είχε) ήταν πολύ γευστική, απλά δεν ήταν ιδιαίτερα καυτερή. Δεν την λες τυροσαλάτα βέβαια, μας άρεσε είναι η αλήθεια, απλά είναι... ευρείας κατανάλωσης. Τέλος τα χόρτα δεν τα δοκίμασα, αν και όσοι τα δοκιμάσανε τα βρήκανε πολύ καλά, αλλά είδα κάτι που δε μου άρεσε. Συγκεκριμένα, ήταν βουτηγμένα στο λάδι. Και κυριολεκτώ, το επίπεδο του λαδιού ήταν σχεδόν στο ίδιο ύψος με τα χόρτα. Υπερβολή, προσωπικά δε μου άρεσε, για να τα φάμε τα στραγγίζαμε πρώτα. Να αναφέρω εδώ ότι το μαγαζί σου φέρνει (μεγάλες φέτες) ψωμί ψημένο με λάδι και ρίγανη για αρχή, το οποίο εκτός από ωραίο σαν μεζές, είναι και πρακτικό για τα λάδια κτλ κτλ...

Αλλά τώρα... ήρθε η ώρα να κλάψουμε όλοι μαζί από συγκίνηση. Η Μυρτιά είναι γνωστή για ένα πολύ σημαντικό πράγμα. Το μέγεθος της μπριζόλας της. Και φυσικά εμείς δεν μπορούσαμε να μην τη δοκιμάσουμε... Πήραμε 3 και ένα μπιφτέκι γεμιστό (μισή μπριζόλα και μισό μπιφτέκι ο καθένας με τον γεωΠΟΝΟ για να δοκιμάσουμε). Αρχίζω με το μπιφτέκι. Ικανοποιητικό μέγεθος, γεμιστό με τυρί... πολύ τυρί, φοβερός ο κιμάς που χρησιμοποιήθηκε και πολύ ωραία γεύση. Το ψήσιμο ήταν όσο έπρεπε, γενικά ένα από τα καλύτερα γεμιστά μπιφτέκια που έχω φάει έξω. Και τώρα..... στη μπριζόλα..... Κάποιος είχε πει ότι είναι τόσο μεγάλη που δεν την τρώει άνθρωπος... Υπερβολή είναι η αλήθεια αλλά οφείλω να πω... είναι πολύ μεγάλη. Μια φίλη που την είδε σε φωτογραφία την είπε παντόφλα... φοράω νούμερο 43 και η παντόφλα μου είναι πιο μικρή από εκείνη τη μπριζόλα. Επιπλέον φαίνεται η ποιότητα του κρέατος αλλά και το ψήσιμο είναι φανταστικό, γενικά αυτή τη μπριζόλα την έβαλα πλέον πολύ ψηλά. Σαν γεύση σίγουρα από τις καλύτερες, σαν μέγεθος άνετα η μεγαλύτερη που έχω φάει. Εγώ...

Πάμε τώρα στα λυπητερά. Δυστυχώς επειδή δε ξέρω ακριβώς τι είχαμε πάρει (σ.Κ. ότι αναφέρθηκε παραπάνω, συν δύο μπύρες και δύο κοκα κόλες) μπορώ να σας πω μόνο το σύνολο, το οποίο ήταν κάτι λιγότερο από 18€ το άτομο. Η αλήθεια είναι ότι για ταβέρνα είναι αρκετά ψηλό, ωστόσο μετά την μπριζόλα και το μπιφτέκι που φάγαμε... ε όχι, δεν τα κλάψαμε. Άλλωστε το μαγαζί στο τέλος κερνάει και λουκουμάδες με μέλι ή μερέντα (την αυθεντική... μη ρωτήσετε πως το κατάλαβα... το κατάλαβα), οπότε σε γλυκαίνει και λίγο.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο λίγο "γκρίζο" αν είναι καλό ή όχι, με πολύ καλή ατμόσφαιρα και διακόσμηση, σωστότατο σέρβις, πολύ καλά φαγητά (και μεγάλα...) και τιμές λίγο τσιμπημένες μεν, αλλά δίκαιες θα έλεγα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα, ίσως όχι για στέκι λόγω τιμών (σ.Κ. και για στέκι, και για στέκι...), αλλά αξίζει σίγουρα αρκετές επισκέψεις. Και να φάτε την μπριζόλα... ή το μπιφτέκι... ή και τα δύο! Σοβαρά όταν ξαναπάω θα είναι δύσκολο να αποφασίσω τι θα παραγγείλω...

Μυρτιά
Αϊδινίου 55, Νέα Σμύρνη

Πήγαμε στην Αυλή και την κάναμε ταράτσα

Και συγκεκριμένα στην Αυλή του Καρύλλου στην Ν. Σμύρνη, ένα μαγαζί περισσότερο μεζεδοπωλείο και λιγότερο φαγάδικο. Αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε φυσικά...

Με τη λειψή, δυστυχώς, παρέα της προηγούμενης φοράς, δηλαδή με Ακόρεστο Μουσικάντη και γεωΠΟΝΟ (ο Κοιλιόδουλος είχε δουλειά... δηλαδή δουλειά πιο σημαντική από φαΐ... άρα πολύ σοβαρή) πήγαμε στο μαγαζί το οποίο βρίσκεται ουσιαστικά πάνω στην πλατεία της Ν. Σμύρνης. Συγκεκριμένα όπως κατεβαίνετε από τα Starbucks στην γωνία, δεξιά στο πρώτο δρομάκι που θα βρείτε και το βρήκατε.

Μιλάμε για ένα σημείο πάρα πολύ καλό με πολλά και διάφορα πράγματα για να κάνετε εκεί γύρω, από βόλτα στη πλατεία, καφέ, ποτό, clubbing και φυσικά φαΐ. Το κακό του είναι το ίδιο με όλα τα άλλα παρόμοια σημεία. Αν πάτε σε ώρα αιχμής (Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ ή Κυριακή μεσημέρι π.χ.) θα χρειαστείτε πολλές προσευχές για να βρείτε παρκινγκ. Και μερικές κατάρες.

Το ίδιο το μαγαζί φαίνεται αρκετά προσεγμένο και είναι λογικό άλλωστε για την περιοχή που βρίσκεται. Ευχάριστη και πολύ επαγγελματικά στημένη μουσική (όχι δεν το κάνω για να γλείψω τον Ακόρεστο Μουσικάντη, προς Θεού! Εντάξει ήταν πολύ ταιριαστή η μουσική... είναι καλός ο κιορατάς τι να τον κάνουμε...), ωραίο ντεκόρ, τραπέζια που δεν είναι στριμωχτά. Γενικά ένας ευχάριστος χώρος για να πιεις και να φας και το μεζεδάκι σου.

Στο σέρβις έχω να πω μόνο καλά πράγματα, αλλά όπως καταλάβατε είχε κάποιες σχέσεις ο Μουσικάντης και μας προσέξανε. Παρατηρώντας γύρω μου όμως, είδα ότι με έναν σερβιτόρο μόνο (εντάξει καθημερινή ήταν, λογικό το λες) και με φυσιολογικό κόσμο στο μαγαζί, παράπονο δεν είχε κανείς.

Πάμε στο προκείμενο. Ο κατάλογος χωρίς να σου στερεί επιλογές, δε σε κουράζει, ούτε σε αναγκάζει να καθυστερείς την παραγγελία σου. Εμείς ξεκινήσαμε παραδοσιακά με χωριάτικη (ε, σε τέτοιο μαγαζί τραβάει), τυροκαυτερή (προς τιμήν του απόντος... ας πρόσεχε), πατάτες με τυρί, κολοκυθάκια τηγανητά, σπετσοφάι, πανσετούλα, κοτόπουλο τηγανιά, μερίδα λουκάνικο και μερίδα μπριζολάκια.

Να πούμε ότι κανένα πιάτο δεν ήταν ατομικό, είναι όλα για τη μέση, έτσι δουλεύει το μαγαζί. Η χωριάτικη καλή, με τη σωστή ποσότητα λαδιού και τα υλικά φρέσκα, ενώ η τυροκαυτερή ήταν τιμιότατη και χωρίς να είναι πολύ καυτερή (για μένα τουλάχιστον), ήταν αξιοπρεπέστατη και στάθηκε σωστά. Πατάτες και κολοκυθάκια τηγανισμένα σωστά και χωρίς το λάδι τους, πράγμα πολύ σημαντικό, ενώ οι πατάτες ήταν στο χέρι και όχι έτοιμες.

Πάμε στα κρεατικά, στα οποία γενικά συνεχίζουμε το ίδιο καλά όσο και στα ορεκτικά. Το σπετσοφάι πάρα πολύ καλό και με τη σάλτσα του πικάντικη και σε σωστή ποσότητα στο πιάτο με τα λαχανικά ανάμεσα στο λουκάνικο. Η πανσετούλα ήταν πολύ σωστά ψημένη και με το λεμονάκι της έφυγε ταχύτατα, ενώ το ίδιο μπορώ να πω και για το λουκάνικο και να πω ότι είναι από τα καλύτερα που έχω φάει σε μαγαζιά του τύπου αυτού. Η τηγανιά κοτόπουλο με τη λευκή της σαλτσούλα ήταν πάρα πολύ καλή και γευστικότατη ενώ τα μπριζολάκια που ήρθαν τελευταία (γιατί ήταν επιπλέον στην παραγγελία τα πήραμε πιο μετά... είχαμε ανορεξίες, καταλαβαίνετε), ήταν ότι έπρεπε για να κλείσει η βραδιά.

Γενικά όλα τα φαγητά ήταν πολύ ωραία και πολύ καλής ποιότητας, οι μερίδες για την τιμή τους ήταν τίμιες και τα πάντα ήταν καλά μαγειρεμένα. Για να καταλάβετε, ενώ τρώγαμε... χμμμμ συζητάγαμε ακούγεται καλύτερα, έπεσε μια ασφάλεια (συμβαίνουν αυτά στις live μεταδόσεις) και μέχρι να την αλλάξουν οι άνθρωποι, είχαν ήδη φύγει τα μισά που είχαν έρθει. Ούτε το σκοτάδι δεν μας εμπόδισε. Απορώ πως δεν φύγαμε με πιρουνιασμένα χέρια...

Πάμε τώρα στην λυπητερή. Όλα όσα είπαμε, με μια Coca Cola Zero και ένα μισόλιτρο ρακή, πήγανε στα 50 ευρά. Είμαι σίγουρος ότι μας κόψανε και μάλιστα αρκετό μέρος του λογαριασμού, αλλά είπαμε είχαμε και τον γνωστό. Για τρία άτομα, σε μεζεδοκατάσταση και για να φάνε καλά, 17,50 € το άτομο δε το λες άσχημα. Γενικά πιστεύω ότι αν μας τα αφήνανε κανονικά θα είμασταν κάπου στο 22 με 25 €. Το λες φυσιολογικό (σ.Κ. ίσως λίγο τσιμπημένο), άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι είναι και στη μέση της πλατείας... και ότι πήραμε και πέντε κρεατικά πιάτα... Εδώ να πω ότι το μαγαζί κερνάει και το χαλβαδάκι το συμιγδαλένιο για αλλάξεις την γεύση σου. Βασικά από τη ρακή, οι άλλες γεύσεις μια χαρά ήταν γιατί να τις αλλάξεις;

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε πολύ καλό σημείο, με το θέμα του παρκαρίσματος να είναι πάντα θέμα, με πολύ καλό χώρο και εξυπηρέτηση, πάρα πολύ καλό φαγητό και τιμές μέτριες προς καλές. Σίγουρα το συνιστώ αν σας αρέσει αυτό το είδος διασκέδασης, καθώς θα περάσετε αρκετά ευχάριστα την ώρα σας όπως κι εμείς.

Η αυλή του Καρύλλου
Πλατεία Καρύλλου 9, Νέα Σμύρνη