Barin από τη Ρωσία με Αγάπη!

          Παρασκευή βράδυ και μετά από ειδική άδεια από τον διατροφολόγο, τον οποίο μέχρι τότε τον είχα κάπου ανάμεσα σε Χίτλερ και Κούγια, είπα να πάω με μια φίλη μου να φάμε κάπου έξω. Για λόγους άσχετους, αποφασίσαμε να φάμε σε ένα ρώσικο εστιατόριο στο Ελληνικό. Θα με ρωτήσετε που το ήξερα; Βασικά είναι απέναντι από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στο οποίο περνάμε λίγο χρόνο κάθε εβδομάδα... τέλος πάντων...

           Φτάνουμε στο μαγαζί, το οποίο σημειωτέον είναι δίπλα σε δημοτικό πάρκινγκ. Το μόνο κακό είναι ότι αυτό κλείνει κάποια στιγμή κατά τις 11, οπότε αν θέλετε να πάτε εκεί, καλό είναι να πάτε νωρίς, αν και δεν θα έχετε ιδιαίτερο πρόβλημα να παρκάρετε στη περιοχή. Η ώρα ήταν περίπου 9 με 9 και μισή. Πρώτη εντύπωση από το μαγαζί η διακόσμηση, η οποία είναι πολύ όμορφη. Είναι ένα πραγματικά πολύ κυριλέ εστιατόριο, σε έναν υπέροχο χώρο που μας άρεσε πολύ. Επιπλέον από τα τραπέζια, ένα πολύ μεγάλο μέρος της αίθουσας το καλύπτει μια "πίστα" για χορό και ο χώρος της ορχήστρας, η οποία έχει ένα πιάνο, μια κιθάρα και ένα σαξόφωνο με μια τραγουδίστρια. Για τη μουσική να πω ότι η ορχήστρα είναι πολύ καλή και η τραγουδίστρια με τον κιθαρίστα που επίσης τραγουδάει έχουν φωνές που ταιριάζουν και στο χώρο και στα τραγούδια που λένε, ήταν το καλύτερο background για το φαγητό.
           Το σέρβις παίρνει επίσης πολύ καλό βαθμό, αλλά αυτό το κάνω με πλήρη επιφυλακτικότητα. Όχι γιατί είδα κάτι κακό, απλώς επειδή είμασταν το μόνο τραπέζι. Ναι το μαγαζί ήταν τελείως άδειο. Είχαμε 2 σερβιτόρους πάνω από το κεφάλι μας, 2 γουλιές νερό πίναμε και μας γέμιζαν το ποτήρι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αν και νιώθεις λίγο περίεργα σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν ο άλλος είναι μόνιμα από πάνω σου, ποτέ δε μας ενόχλησε η παρουσία τους που ήταν πολύ διακριτική. Επιφυλάσσομαι μόνο στο να σας πω πως θα ήταν το σέρβις αν είχε πολύ κόσμο το εστιατόριο.
           Περνάμε στο φαγητό, στο οποίο βλέποντας το κυριλέ του εστιατορίου ομολογώ ότι ανησυχούσα. Ο κατάλογος είχε μια ευχάριστη ποικιλία από ρώσικα φαγητά για όλα τα γούστα, τα οποία εξηγούσε από κάτω από τι αποτελούνται. Άλλωστε δεν είμαστε όλοι ειδικοί στη ρώσικη κουζίνα. Το μόνο στον κατάλογο που δε μου γέμισε το μάτι ήταν οι σαλάτες, καθώς οι 3 ή 4 επιλογές που υπήρχαν δε μου έκαναν και ιδιαίτερο κλικ. Επιπλέον οι τιμές ήταν όπως θα τις περίμενε κανείς, σχετικά τσιμπημένες με τα ορεκτικά να αρχίζουν από 7 και να καταλήγουν στα 11 ευρώ και τα κυρίως από 9 με 10 ευρώ και να καταλήγουν στα 15 με 16. Επίσης κάτι που μου φάνηκε κάπως να πω την αλήθεια, γαρνιτούρες παραγγέλνεις επιπλέον, αν θες πατάτες π.χ. και χρεώνονται περίπου 3 ευρώ η μία. Κάτι που είδα ιδιαίτερα ευχάριστα είναι ότι το μαγαζί δεν έχει πατάτες τηγανητές. Στη Ρωσία τρως όχι στην Ελλάδα, σωστό!
           Εμείς πήραμε ένα ορεκτικό, ρώσικη κρέπα με κιμά και γιαούρτι, εγώ πήρα κοτόπουλο Ταμπακά με πατάτες φούρνου και η κοπέλα ένα κότσι με πουρέ. Και όταν ήρθαν οι μερίδες....η ανησυχία μου σχετικά με το φαγητό λόγω του κυριλέ εξαφανίστηκε! Δε λέω ότι οι μερίδες ήταν τεράστιες, είχε χώρο στο πιάτο αλλά ήταν ικανοποιητικές. Η κρέπα είχε 4 κρεπάκια σε στυλ σπρινγκ ρολλς, γεμιστά με κιμά και τυρί και μια κούπα γιαούρτι για να βάλεις από πάνω. Η κρέπα ήταν πολύ καλά φτιαγμένη ενώ και ο κιμάς φαινόταν πολύ καλής ποιότητας και επιπλέον η σάλτσα ταίριαζε με το τυρί και το σύνολο έδενε πολύ καλά με το γιαούρτι. Το κοτόπουλο ήταν 4 φτερούγες, όχι πολύ μεγάλες αλλά φυσιολογικές σε μέγεθος, με κόκκινη ελαφρά πικάντικη και ελαφρά γλυκιά σάλτσα με πάπρικα, η οποία κόλλαγε πολύ καλά και στις πατάτες φούρνου. Τέλος το κότσι, το οποίο ήταν μακράν η μεγαλύτερη μερίδα από τις 3, ήταν ένα τεράστιο κομμάτι κρέατος περασμένο σε κόκκαλο, αλοιμένο με μέλι και το οποίο πραγματικά έλιωνε στο στόμα. Ναι παραδέχομαι ότι ζήλεψα λίγο... τι να κάνουμε τώρα ξέρω. Η κοπέλα συμφώνησε με μένα στο ότι τουλάχιστον η συγκεκριμένη μερίδα, από κάθε τρόπο άξιζε τα 13,50 ευρώ της. Επιπλέον σε αυτά πήραμε και ένα γλυκό, ένα Σοκολατένιο Παραμύθι όπως το λέει στο κατάλογο, το οποίο είναι μια σοκολατόπιτα με γέμιση μαρμελάδα βερύκοκο και γαρνιρισμένη πάλι με μαρμελάδα βερύκοκο και ζάχαρη άχνη. Απλά επική σαν γεύση και σαν υφή, δε μας χάλασε καθόλου!
           Στον τομέα της λυπητερής πληρώσαμε το άτομο 20 ευρώ. Η αλήθεια είναι ότι για ένα ορεκτικό και δύο κυρίως πιάτα είναι πολλά (τα γλυκά ήταν κερασμένα από το μαγαζί, είμασταν οι μόνοι πελάτες μάλλον το είδαν... πατριωτικά). Ωστόσο για τη συνολική εμπειρία, αν βάλουμε μέσα τη μουσική, το ένα εστιατόριο για τη πάρτυ μας και τον χώρο και την εξυπηρέτηση, μέχρι και η τραγουδίστρια ήρθε να ρωτήσει αν περνάμε καλά, μπορώ να πω ότι ήταν ένα ευχάριστο βράδυ.
           Συνοψίζοντας, ένα μαγαζί με πολύ καλό φαγητό, πολύ εξυπηρετικό σέρβις, φοβερό χώρο και διακόσμηση και καταπληκτική ατμόσφαιρα με ζωντανή μουσική που ταιριάζει απόλυτα. Οι τιμές είναι τσιμπημένες, όχι σε φοβερό επίπεδο όμως για αυτό που προσφέρει. Δε ξέρω πως θα είναι τα πράγματα όταν το μάθει ο κόσμος, γιατί σας λέω ξανά είμασταν μόνοι μας, αλλά αυτή τη στιγμή είναι ένα μαγαζί που μπορεί κάποιος να πάει μια φορά κάθε 2 εβδομάδες ή κάθε μήνα και να περάσει μια πολύ ευχάριστη βραδιά. Άλλωστε το μαγαζί διαθέτει και μπαρ, αν κάποιος δε θέλει να φάει.


Barin
33ης 13, Ελληνικό

"Αναρρώνοντας" σΤο Θεραπευτήριο

Κυριακή μεσημέρι, καλά μεσημέρι δε το λες απόγευμα ήταν, και με καλή παρέα βρέθηκα στα Πετράλωνα. Περπατήσαμε με τα πόδια από το Θησείο, μιας και ήταν καλός ο καιρός. Σε κανά δεκάλεπτο είχαμε φτάσει. Αφού τσεκάραμε τριγύρω τι μαγαζιά "παίζουν" (και μιας και η φίλη μου η Χρύσα τα ήξερε λόγω του οτι έχει ξαναπάει) επιλέξαμε αυτό που δεν είχε όνομα. Κι όταν λέω δεν είχε όνομα εγώ προσωπικά δε παρατήρησα ταμπέλα απ' έξω που να αναφέρεται το όνομα του μαγαζιού. Αυτό που όμως έκανε μπαμ ήταν τα πολύχρωμα φώτα που στόλιζαν τα δέντρα. Θύμιζε δεκαετία '80, όπως ήταν παλιά οι ταβέρνες ένα πράμα.

Μπαίνοντας όμως στο εσωτερικό το "σκηνικό" αλλάζει. Το μαγαζί είναι λιτό, τόσο που εμένα με κέρδισε με την απλότητα του. Κυριαρχεί το λευκό και ένας τοίχος είναι βαμμένος γκρι (ανθρακί όπου έχει και ράφια που είναι γεμάτα εμφιαλωμένο κρασί (αν και απ'οτι παρατήρησα όλα ήταν ίδια τα μπουκάλια). Μια ξυλόσομπα διαχέει τη ζέστη σε όλο το χώρο. Τα τραπέζια είναι από ανοιχτόχρωμο ξύλο (δε τα πάω καλά σε αυτά για να σας πω από τι ξύλο είναι φτιαγμένα).

Πάμε και στο φαγητό, όπου πήραμε μια χωριάτικη σαλάτα και μία μικρή ποικιλία βραστών (λαχανικών) η οποία περιείχε παντζάρια, χόρτα (και δε θυμάμαι τι άλλο τώρα, λίγα χόρτα δοκίμασα είναι η αλήθεια). Η χωριάτικη ήταν αρκετή για όλους. Από ορεκτικά πήραμε ένα χοιρινό πικάντικο (όπως το έγραφε ο κατάλογος, αλλού το βρίσκεις τηγανιά) που εγώ το ήθελα πιο πικάντικο, οι υπόλοιποι της παρέας το βρήκανε καλό. Ένα σαγανάκι το οποίο ήταν αρκετά γευστικό και το οποίο προτείνετε άμα τύχει και επισκεφτείτε το μαγαζί. Οι τηγανιτές πατάτες δε θα μπορούσαν να λείψουν από το τραπέζι και ήρθαν φρέσκες, πάντα ατού αυτό το λέμε συνεχώς, και ζεστές.

Για κυρίως πήραμε μια ποικιλία η οποία είχε πανσέτα, κεμπάπ, λουκάνικο και παϊδάκι κοτόπουλο. Σόρρυ, λάθος ΔΕΝ είχε παϊδάκι κοτόπουλο. Αυτό σημαίνει ότι δεν το δοκιμάσαμε για να πούμε γνώμη αλλά είναι καλό γιατί καταλαβαίνεις (τουλάχιστον έτσι κατάλαβα εγώ) ότι προμηθεύονται καθημερινά κρέατα. Αν εξαιρέσεις το ότι το λουκάνικο ήρθε λίγο "αρπαγμένο" η ποικιλία άξιζε. Και η πανσέτα ήταν καλή και το κεμπάπ. Και χορταστική για όλους.

Για όλα αυτά μαζί με μία μπύρα κι ένα ούζο (και το πατροπαράδοτο κουβέρ) πληρώσαμε €67 και θεωρώ ότι φάγαμε καλά.

Το Θεραπευτήριο
Κυδαντιδών 41, Άνω Πετράλωνα

Μυαλό εεεεεε, Ελιάς Κουκούτσι!

Αρχικά θέλω να σας εξηγήσω γιατί οι σημαίες των Γευσιχωστών κυματίζουν μεσίστιες. Πολύ απλά έρχεται μια στιγμή στη ζωή ενός Γευσιχώστη που σκέφτεται "Μλκ πως έγινα έτσι!" και αποφασίζει να προσέξει τι να κάνει. Για αυτό το λόγο λοιπόν... ξεκίνησα διατροφή... ναι, τα πολλά έχουν τελειώσει για μένα. Έστω προσωρινά.
Αλλά επειδή κάθε κακό πρέπει να έχει και ένα καλό, είπαμε να το γιορτάσουμε. Καλά για την ακρίβεια γιορτάζαμε τα γενέθλια του Κοιλιόδουλου (να μας ζήσει να τρώει), αλλά αφήστε με εμένα να πιστεύω ότι θέλω.
Το Ελιάς Κουκούτσι είναι ένα μαγαζί στη Βούλα. Κοντά στο τέλος ενός πολυσύχναστου δρόμου, του κεντρικότερου δρόμου της Βούλας, σε μέρες με εμπορική κίνηση (κρίση και μλκίες) δύσκολα βρίσκεις να παρκάρεις. Ωστόσο μετά τις περίεργες αυτές ώρες υπάρχει αρκετό πάρκινγκ τριγύρω, μπορεί να μην παρκάρετε έξω από το μαγαζί, αλλά θα βρείτε αρκετά κοντά (εγώ βρήκα 40-50 μέτρα απόσταση, καλά το λες).
Η διακόσμηση του μαγαζιού είναι πολύ ωραία, πρέπει να το παραδεχτώ αυτό. Έχει και εσωτερικό και εξωτερικό χώρο, με τον εσωτερικό να είναι προτιμότερος για εμένα, αν και ο εξωτερικός χώρος πιστεύω ότι βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία περιβάλλοντα που έχουμε δει. Με αψίδες (όχι αρχαίες) και μερικά δέντρα τριγύρω νιώθεις ότι ήρθες να φας στο χωριό. Σε λίγο κυριλέ χωριό, αλλά σε χωριό.
Εδώ οφείλω να κάνω μια παρατήρηση. Όπως είπα, ο χώρος μου άρεσε πολύ, από τους τοπ, αλλά αν με ρωτούσατε τι μαγαζί είναι, μόνο από το εξωτερικό, θα έλεγα ένα κυριλέ εστιατόριο. Το μαγαζί στην πραγματικότητα είναι μεζεδοπωλείο, όμορφο και προσεγμένο μεν, αλλά μεζεδοπωλείο. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ένα μεζεδοπωλείο δεν είναι κυριλέ, αλλά περισσότερο φιλικό και "ζεστό" περιβάλλον. Το μαγαζί είναι πολύ καλοπροσεγμένο για μεζεδοπωλείο. Και η μουσική δε ταιριάζει με τις προτιμήσεις μου (για μεζεδοπωλείο). Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ευχάριστο περιβάλλον ή σε χαλάει, απλά είναι η προσωπική μου άποψη.
Αφού λοιπόν μιλάμε για μεζεδοπωλείο, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τους μεζέδες. Ένα καλό που είδα στο κατάλογο είναι ότι είναι χωρισμένος σε είδη μεζέδων, με 4 βασικές κατηγορίες Σαλάτες, Διάφορα, Κρεατικά και Θαλασσινά. Συμπαθητική ποικιλία και στις 4 κατηγορίες με αρκετές και διαφορετικές επιλογές. Και ξεκινάει η λίστα με το τι πήραμε (πριν τρομάξετε, ήμασταν 10 άτομα). Εδώ ας προσθέσω και 2 καλά λόγια για τα παιδιά του σέρβις που ήταν εξυπηρετικότατα και πραγματικά δεν μπορούσαμε να έχουμε κανένα παράπονο.
Μια Ριγανάδα (για μένα σνιφ, κλαψ, μπουχουχου), ένα πλιγούρι, μια πικάντικη τυροκαυτερή, μανιτάρια πλευρώτους στη σχάρα, γεμιστά κρεμμύδια και 2 μερίδες πατάτες τηγανητές αποτέλεσαν το πρώτο κύμα. Θαλασσινά δε πήραμε (τι να σου κάνει το θαλασσινό, ειδικά σε μεζέ) και προχωρήσαμε στα κρεατικά με λουκάνικο σχάρας, μοσχαρίσιες φέτες γάλακτος στη σχάρα, μια τηγανιά χοιρινή, ένα χειροποίητο κεμπάπ και ένα σουβλάκι κοτόπουλο.
Μιλώντας για τα φαγητά, δεν έχω να ξεχωρίσω κάτι. Ήταν καλομαγειρεμένα, ίσως το λουκάνικο ήθελε λίγο παραπάνω, αλλά αυτά είναι γούστα. Τα γεμιστά κρεμμύδια άρεσαν ιδιαίτερα στο λαό, οι πατάτες φρέσκες, ενώ η τυροκαυτερή ήταν αρκετά καλή (αλλά φευ όπως συνήθως όχι και τόσο καυτερή... θα φέρω από το χωριό να τους δείξω πως γίνεται... ναι είμαι αρκετά περίεργος και απαιτητικός εκεί).
Ενώ λοιπόν από ποιότητα και προετοιμασία δεν έχω να γράψω κάτι κακό (ούτε τρομερά καλό) για τα φαγητά, έχω να γράψω κάτι κακό για το μέγεθός τους. Οι μερίδες ήταν ΠΟΛΥ μικρές. Και δε μιλάω σαν Γευσιχώστης και μάλιστα πεινασμένος, είναι αντικειμενικά μικρές. Η "μερίδα" σουβλάκι κοτόπουλο είναι ένα σουβλάκι και αυτό μικρό. Και ναι μεν δε μιλάμε για εστιατόριο ή για σουβλατζίδικο, αλλά για όνομα, μεζεδοπωλείο είναι, οι μεζέδες να είναι τουλάχιστον ενός Α μεγέθους. Αυτά τα μεγέθη τα βρίσκει κανείς μόνο σε σουβλατζίδικο και εκεί δε τα αποκαλούν μερίδα...
Και πάμε στο δεύτερο κακό. Το μέγεθος των μερίδων όχι μόνο δε συμβαδίζει με τις τιμές, αλλά κάθε άλλο παρά κοντά είναι. Το προαναφερθέν ένα μοναχικό σουβλάκι κοτόπουλο κοστολογείται 5 ευρώ! Δε λέω, ήταν μαγειρεμένο καλά και παρουσιασμένο επίσης καλά, αλλά μπορώ να πάω σε σουβλατζίδικο στη Γλυφάδα και με την ίδια τιμή να πάρω 5 και μεγαλύτερα. Να πληρώσω λίγο παραπάνω τη διακόσμηση δε λέω, αλλά όχι 500% πάνω! Ενδεικτικά να αναφέρω μερικές τιμές ακόμα για να καταλάβετε τι εννοώ, τηγανητές πατάτες 3,5 ευρώ. Μια τυροκαυτερή, φυσιολογική σε μέγεθος είναι η αλήθεια, 4.20 ευρώ. Το κεμπάπ 6.80 ευρώ! Ένα κεμπάπ!
Κλείνοντας και ανακεφαλαιώνοντας ας πούμε ότι πρόκειται για ένα πολύ όμορφα διακοσμημένο μεζεδοπωλείο, σε αρκετά καλό σημείο, με ωραίο φαγητό, αλλά με μερίδες πολύ μικρές και πολύ ακριβές για το μέγεθός τους. Παρά το τελευταίο, δε μπορώ να πω ότι δε το προτείνω, είναι ωραίο μέρος για να πάτε, έχει καλό φαγητό, απλά δεν είναι το μέρος που θα κάνετε στέκι. Τουλάχιστον μέχρι να μεγαλώσει τις μερίδες ή να ρίξει τις τιμές.

Ελιάς Κουκούτσι
Βασιλέως Παύλου 99,
Βούλα

 Υ.Γ. Έχει κλείσει

Ελαία (Χαλκίδα)

Άρτι αφιχθείς από Χαλκίδα όπου είχα πάει να βρω έναν φίλο που ήρθε από Κομοτηνή (τώρα μη ρωτάτε πως και γιατί βρεθήκαμε Χαλκίδα) κι αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Μιας και κανείς από τους δύο δε ξέρει από Χαλκίδα έβαλα τα μεγάλα μέσα, δηλαδή έπεσε τηλέφωνο σε φίλο Χαλκιδαίο για να προτείνει καλό μέρος για φαγητό. Οπότε αυτός πρότεινε κι εμείς ακούσαμε. Το μαγαζί λοιπόν είναι το ομώνυμο του τίτλου και βρίσκεται στην παραλία Κουρέντι, κέντρο απόκεντρο Χαλκίδα δηλαδή. Τραπεζάκια έχει έξω (αλλά και μέσα λίγα) κάθεσαι και βλέπεις την παραλία από κάτω, είναι σε ήσυχο σημείο χωρίς πολλή κίνηση από αυτοκίνητα και έχει και πάρκινγκ πολύ κοντά.
Το σέρβις ήταν γρήγορο και ευγενικό, οπότε όλα καλά σε αυτόν τον τομέα.

Πάμε και στο φαγητό τώρα, όπου παραγγείλαμε διπλοτηγανισμένες (τώρα αν ήταν διπλοτηγανισμένες δεν είμαι σίγουρος) πατάτες που είχαν και τη φλούδα και μία ωραία σως από πάνω, μια χοιρινή τηγανιά με δενδρολίβανο αν θυμάμαι καλά πού ηταν πολύ ωραία και σε εμφάνιση με τη σάλτσα που είχε αλλά και γευστική. Αυτά από ορεκτικά και από κυρίως πήραμε ένα μπιφτέκι μοσχαρίσιο ο φίλος μου το οποίο αν και ευμεγέθες ήρθε κάπως άψητο στο τραπέζι. Εγώ πήρα ψαρονέφρι με σως μουστάρδας που ήταν και ευπαρουσίαστο αλλά και χορταστικό, γευστικό και συνοδευόταν από φρέσκιες πατάτες τηγανιτές. Α, μην ξεχάσω να αναφέρω το κουβέρ που ήταν το κλασσικό φωμί συνοδευόμενο με πάστα ελιάς και μια σως (γιαούρτι στην ουσία) με μυρωδικά.

Μαζί με δύο μπύρες και ένα νερό πληρώσαμε €40.80. Θεωρώ ελαφρώς τσιμπημένες τις τιμές για δύο άτομα αλλά τουλάχιστον οι μερίδες ήταν μεγάλες και "αποζημιώθηκα" έτσι.

Ελαία (Παραλία Κουρέντι)
Ρεγκούκου 37, Χαλκίδα.

Πετάει πετάει ο τρελός γάιδαρος;

Για να μας έχει ξεφύγει τόσο καιρό... μάλλον... Αλλά επειδή ακόμα και στην αλήθεια να πέταγε (φαντάζεστε ένα ιπτάμενο μαγαζί; Δεν είναι κακή ιδέα...) δε μπορείς να ξεφύγεις από τους Γευσιχώστες για πολύ καιρό, οι 2 γνωστοί άγνωστοι και μη εξαιρετέοι, μαζί με ένα νέο guest star μέλος της φαγοπαρέας φτάνουμε αισίως στον Τρελό Γάιδαρο στη Γλυφάδα.
Πρώτα θέλω να πω για την τοποθεσία του μαγαζιού. Είναι πάνω ακριβώς στην πλατεία Εσπερίδων, σχεδόν δίπλα στο Πιάτσα Τυλιχτό για όσους το ξέρουν (για όσους δε το ξέρουν ψάξτε λίγες αναρτήσεις παρακάτω... ντροπή σας...). Βρίσκεται ανάμεσα σε 2 καφετέριες, των οποίων οι υπερπαραγωγές στην εξωτερική διακόσμηση (καθώς τα τραπέζια και του μαγαζιού αλλά και των άλλων είναι έξω στη πλατεία) το κρύβουν λίγο. Δηλαδή από τα πλάγια (και από την πολύ σημαντική σκοπιά του ανταγωνισμού του, δηλαδή του Πιάτσα), δεν φαίνεται ότι εκεί έχει σουβλατζίδικο, μέχρι να πας ακριβώς μπροστά του, ανφάς που λέγανε οι ζωγράφοι (θαφάς που λέμε εμείς).
Βλέποντας τα γύρω μαγαζιά, έστω και διαφορετικού είδους, στην αρχή η διακόσμηση του χώρου φαίνεται αρκετά φτωχή. Ωστόσο τελικά αυτό δεν ισχύει. Μη φανταστείτε ότι μπαίνοντας στο χώρο ξαφνικά βλέπετε κάτι το τρομερό ή το υπερπολυτελές, κάθε άλλο, η διακόσμηση είναι πολύ απλή. Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι το μαγαζί είναι σουβλατζίδικο και όχι καφετέρια, οπότε δε χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ο χώρος που του αναλογεί πάνω στη πλατεία είναι καλυμένος με σκέπαστρο, γκρι βιομηχανικού στυλ, με λάμπες σαν αυτές που βλέπουμε ότι έχουν τα εργοστάσια στις ταινίες και με εξαερισμό πάνω από κάθε τραπέζι. Και μάλιστα αυτά είναι αρκετά ψηλά ώστε να μην σου αφαιρούν την εντύπωση ότι τρως έξω, καθώς είναι ιδιαίτερα διακριτικά. Επιπλέον οι καρέκλες έχουν πάνω τους γραμμένα ονόματα, κάτι διαφορετικό από άλλα μαγαζιά που το κάνει κάπως μοναδικό. Το μόνο που βρήκα να πω για αυτό το setup είναι ότι (όπως και ο γείτονάς του) θα έχει πρόβλημα όταν πιάσει ο χειμώνας για τα καλά και θα είναι δύσκολο να τρώει έξω ο κόσμος. Το σκέπαστρο είναι καλό, αλλά είναι πολύ ψηλά για να προσφέρει προστασία από, ας πούμε, μια βροχή. Αλλά πιστεύω ότι κάτι θα έχουν σκεφτεί και για αυτό.
Περνάω γρήγορα το σέρβις, το οποίο ήταν εξυπηρετικό και δεν έχω κάτι να αναφέρω, το οποίο είναι καλό, και περνάω στο φαγητό. Εδώ αρχικά να πούμε ότι, ακολουθώντας ίσως μια νέα μόδα, δε ξέρω, το μαγαζί δεν έχει πίτες τυλιχτές αλλά μόνο καλαμάκια. Όπου έχει βέβαια μια ενδιαφέρουσα ποικιλία από καλαμάκια, συγκεκριμένα χοιρινά, κοτόπουλο, κεμπάπ πολίτικα, λουκάνικα κτλ. Σαν γνήσιοι λάτρεις της γνώσης (για εσάς τα κάνουμε όλα μη το ξεχνάμε) πήραμε ένα από την κάθε κατηγορία (για το καθένα μας, μη νομίζετε ότι γίναμε λιτοδίαιτοι). Επιπλέον, έτσι για να τα συνοδέψουμε, πήραμε μια σως Γάιδαρος (για να γλυστράει) και μια τυροκαυτερή, μερικά πιτάκια, μια φέτα ψητή και μια μερίδα πατάτες (έτσι να υπάρχει...).
Ξεκινάω με την μεγάλη αδυναμία εμένα και του Κοιλιόδουλου, η οποία είναι η φέτα. Επιτέλους μετά από ψάξιμο βρήκαμε μια φέτα ψητή που να μας αρέσει. Ίσως είχε λίγα παραπάνω μυρωδικά από ότι έπρεπε, ωστόσο για κανένα λόγο αυτό δε χάλαγε τη γεύση της και πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήταν πολύ καλά ψημένη (όχι σαν κάτι άλλες, αλλά ας μην αρχίσω τώρα). Αμέσως μετά τη φέτα... η απογοήτευση... η σως Γάιδαρος, που σκεφτόμασταν ότι κάτι θα έχει ιδιαίτερο για να έχει το όνομα του μαγαζιού, ήταν απλώς σως μουστάρδα-μαγιονέζα. Δε λέω ότι δεν ήταν φτιαγμένη καλά, αλλά αν θέλεις να δώσεις σε μια σάλτσα το όνομα του μαγαζιού, άλλαξε τη λίγο, βάλ'της λίγο άνιθο που λέει ο λόγος, μη δίνεις για σήμα κατατεθέν μια σως που τρώμε στο στρατό ίδια και απαράλλαχτη! Επιπλέον, μια και ο λόγος για τις σως, να αναφέρω ότι η τυροκαυτερή ήταν λίγο περισσότερο ΤΥΡΟ και λιγότερο ΚΑΥΤΕΡΗ, πάλι δε μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε βέβαια. Απλά, ένεκα και οι 2 Θεσσαλοί και ο ένας Βόρειος, όταν λέμε καυτερή, εννοούμε καυτερή.
Ευτυχώς τα πράγματα όταν φτάνουμε στις πατάτες είναι πολύ καλύτερα. Φρεσκότατες και κομμένες στο χέρι, ήταν μέσα στις καλύτερες που έχουμε τσακ....εεεε.... φάει. Επιπλέον τα πιτάκια ήταν και καλά ζεσταμένα, ούτε καμμένα ούτε ωμά και σε φυσιολογικό μέγεθος. Και πάμε τώρα στο κρέας, το οποίο επίσης ακολουθεί τα επίπέδα της πατάτας. Καθαρό, χωρίς ίχνος λίπους το χοιρινό, γευστικό και καλοψημένο το κοτόπουλο, ενώ το πολίτικο κεμπάπ ήταν πραγματικά λίγο πικάντικο, αλλά το σημαντικότερο, δεν ήταν γεμάτο μυρωδικά που να αλλοιώνουν τη μυρωδιά ή/και τη γεύση. Μυρωδικά είχε, αλλά όσα χρειαζόταν για να έχει τη κατάλληλη ισορροπία. Η μικρή απογοήτευση που μας έφερε το λουκάνικο δεν οφειλόταν σε κάποιο λάθος του μαγαζιού ή κάτι παρόμοιο, αλλά για άλλη μια φορά στη καταγωγή των τριών. Το λουκάνικο διαφήμιζε ότι ήταν με πράσο. Δε θα πω ότι δεν ήταν καλό (αν και δεν ήταν ολόκληρο λουκάνικο αλλά κομμάτια περασμένα στο σουβλάκι) αλλά..... με πράσο, τουλάχιστον όπως τα λέμε εμείς στα μέρη μας, δεν ήταν... Και αν κάποιος έχει αντίθετη άποψη δεσμευόμαστε με Κοιλιόδουλο να τον πάμε μια βόλτα από Παλαμά Καρδίτσας όποτε μπορεί... να μας πει... Κατά τα άλλα ήταν και αυτό ωραίο και καλά ψημένο και φάνηκε ότι ήταν φτιαγμένο καλά και όχι με ότι μας περίσσεψε, όπως φαίνονται τα περισσότερα λουκάνικα.
Αφού φας...πληρώνεις. Οπότε ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και για τις τιμές. Εκεί το μαγαζί χωρίς να είναι παράλογο, μας τα χαλάει λίγο. Θα πω ενδεικτικά ότι το φτηνότερο καλαμάκι είναι 1,5 €, ενώ το λουκάνικο είναι 1,9 €. Και χωρίς να είναι με πράσο! Τιμές Γλυφάδας μεν, αλλά και πάλι η προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι αρκετά τσιμπημένο (όταν δίπλα υπάρχει άλλο μαγαζί με 1,9 € την πίτα...). Επίσης δε μπορώ να πω ότι η διαφορά στη τιμή αξίζει το κόπο. Δε λέω ότι δεν είναι ωραίο το φαγητό, κάθε άλλο, αλλά όταν τρία άτομα πληρώσαμε περίπου 12 € το άτομο για να φάμε σε σουβλατζίδικο, έστω και αν πήραμε αρκετά πράγματα, χωρίς να πάρουμε τυλιχτά σουβλάκια, τότε καταλαβαίνετε ότι δεν είναι μαγαζί που να κάνεις στέκι. Αν θέλετε να το συνδυάσετε με μια έξοδο (αφού είναι σε σημείο που είναι πολύ κοντά στη νέα καρδιά της Γλυφάδας), ειδικά αν θέλετε κάτι ελαφρύ (χωρίς πίτες, τζατζίκια κτλ) ενδείκνυται άφοβα. Απλά όχι για κάθε μέρα.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί που δε το πιάνει το μάτι σου, αλλά με ωραίο χώρο, καλό σέρβις, πολύ καλό φαγητό (με τα ελάχιστα πταίσματα που είπαμε, αλλά αν δεν έχετε συνηθίσει στη κουζίνα που έχουμε συνηθίσει εμείς... δε θα καταλάβετε τίποτα), αλλά λίγο περισσότερο τσιμπημένο (ξαναλέω, προσωπική άποψη) από ότι θα έπρεπε. Συνδυάζεται άνετα με μια βόλτα ή έξοδο και προτείνεται για κάτι ελαφρύ αλλά γευστικό.

Τρελός Γάιδαρος
Αρτέμιδος 1, Πλ. Εσπερίδων
Γλυφάδα

Il gusto και άλλες ιστορίες (Ζάκυνθος)

Να 'μαι κι εγώ! Σας έλειψα το ξέρω. Αλλά κάνει τόσο καλή δουλειά ο φίλος Ζαμπόνις με τις αναρτήσεις του που ντρέπομαι που τα κείμενα μου δεν είναι στο επίπεδο του. Αλλά είπα να γράψω κι εγώ κάτι. Σε αντίθεση με αυτόν που επέλεξε Αιγαίο και όργωσε τη Σύρο εγώ επέλεξα Ιόνιο και όργωσα (και φέτος) τη Ζάκυνθο. Για όποιον θέλει να θυμηθεί κάτι παλαιότερο (που είδα ότι γινόταν χαμός και φέτος) ας ψάξει την ανάρτηση για τη Θύμαλο. Αλλά νομίζω αρκετά με τον πρόλογο κι ας περάσουμε στο "κυρίως πιάτο".

Λοιπόν θα πω κυρίως για ένα εστιατόριο στο Τσιλιβί, το il gusto. Είναι όπως και στα περισσότερα νησιά λίγο απ'όλα, αλλά κυρίως φτιάχνει πίτσα. Καλή πίτσα γιατί είχα ξαναφάει αλλά ποτέ δεν είχα ξανακάτσει στο χώρο του, πάντα την έπαιρνα take away. Είναι τοποθετημένο πάνω στον κεντρικό δρόμο σε γωνία με έναν άλλον δρόμο οπότε η θέα είναι κυρίως αμάξια και πεζοί. Ο ένας τοίχος έχει κάτι σαν τεράστια αφίσα που εγώ προσωπικά δεν έδωσα σημασία τι απεικόνιζε. Βλέπεις και κουζίνα αναλόγως που κάθεσαι στο χώρο. Κόσμο πολύ δεν είχε οπότε το σέρβις ήταν γρήγορο (και ευγενικό). Πάμε και στο φαγητό τώρα. Πήραμε σαν ορεκτικό γαρίδες σαγανάκι που μου άρεσε πολύ η σως που είχαν. Για κυρίως η φίλη μου πήρε πέννες με χοιρινές λωρίδες φιλέτο, έτσι έγραφε ο κατάλογος, οπότε μόνο λωρίδες δεν ήταν, κυρίως έμοιαζε με μεγάλα κομμάτια κιμά, αλλά αν εξαιρέσεις αυτό ήταν πολύ καλό πιάτο και ευπαρουσίαστο. Εγώ πήρα μία πίτσα με τυρί ζαμπόν μπέικον μανιτάρια πράσινη πιπεριά και τριμμένη παρμεζάνα. Ήταν όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι πίτσες με λεπτή ζύμη δηλαδή (όπως τη φτιάχνουν οι Ιταλοί). Γευστική και χορταστική τη βρήκα.

Πάμε και στη λυπητερή τώρα. Μαζί με μία μπύρα και νερό πληρώσαμε €27.90. Κι ως εδώ μπορούμε να το πούμε ότι είναι νορμάλ. Από πλευράς φαγητού να ξαναπώ ότι έμεινα πολύ ικανοποιημένος. Αυτό που με χάλασε απίστευτα ήταν η τιμή για το νερό. €2.70 για ένα λίτρο νερό!!! Και δεν έπαιρνα μια δεύτερη μπύρα που κάνει €4;

Οπότε άμα τύχει να φάτε εκεί μην παραγγείλετε νερό, καλύτερα πηγαίνετε δίπλα στο σούπερμαρκετ και πάρτε τρία μπουκάλια. Μισή ντροπή δική σας, ολόκληρη ντροπή δική τους.

Πάμε τώρα και στις άλλες ιστορίες. Η μία είναι πολύ σύντομη. Για όποιον πάει για μπάνιο στο Λημνιώνα να κάτσει να φάει και στην ταβέρνα. Καλό και χορταστικό φαγητό, και αρκετά γρήγορο σέρβις αναλόγως την περίοδο πάντα.

Και η άλλη είναι για το Squero, μία ταβέρνα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου κάτω στην πόλη, Χώρα όπως τη λένε οι ντόπιοι. Σάββατο μεσημέρι έχω πάρει μια φίλη που ήρθε με το ΚΤΕΛ. Επειδή πεινάει προτείνω να σταματήσουμε στην πόλη να πάρουμε κανά σουβλάκι. Καθώς πάμε προς ένα σουβλατζίδικο που ξέρω μας σταμάταει ένα παλικάρι από μια ταβέρνα, τη Veneciana, και αρχίζει το μπούρου μπούρου. Τον αποφεύγουμε εντέχνως (είπαμε κιόλας ότι ψάχνουμε για σουβλάκι). Συνεχίζοντας δίπλα είναι το Squero που ένας από τους σερβιτόρους έχει ακούσει/δει το σκηνικό. Μας σταματάει και ξεκινάει κι αυτός το μπούρου μπούρου (κι ελάτε εδώ και μόνο εμείς έχουμε σουβλάκι κι οι άλλοι όλοι είναι κλειστά κλπ κλπ). Επειδή είχαν στερέψει οι αντοχές μου κι ήθελα να γυρίσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο, κάτσαμε. 

Λοιπόν, ήμασταν μόνο εμείς και ένα ακόμα τραπέζι, μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων. Πήραμε από ένα σουβλάκι ο καθένας, μία κοκα κόλα εγώ και ένα μικρό μπουκαλάκι νερό η φίλη μου. Το σουβλάκι εκτός από το ότι άργησε να έρθει υπερβολικά πολύ για τον κόσμο που είχε ήρθε και άψητο το κρέας (καλαμάκι χοιρινό). Επίσης η κοκα κόλα (250ml) κόστιζε πιο πολύ απ'ότι το ένα σουβλάκι, €2.50 και €2 αντίστοιχα. Και επίσης το νερό το χρέωσαν €1. Εννοείται να το αποφύγετε το μαγαζί αν βρεθείτε εκεί.

 Υ.Γ. Το Squero έχει κλείσει

Πίτα πιτάκι, κανένα δε λυπάσαι... (Σύρος)

Για άλλη μια φορά σας έρχομαι (δυστυχώς όχι) ζωντανά από Σύρο. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να πάμε σε κάτι περισσότερο γρήγορο και όχι τη γνωστή ταβέρνα (βιαζόμασταν βλέπετε) και έτσι πήγαμε για ένα σουβλάκι.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην Ερμούπολη δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για σουβλάκι. Έτσι δεν είναι περίεργο ότι η πείνα μας οδήγησε μαζί με πολλούς άλλους στο Πιτάκι, ένα μαγαζί πάνω στη γωνία της πλατείας του Δημαρχείου της Ερμούπολης.

Όπως θα καταλάβατε, η έλλειψη επιλογών είχε φέρει μαζί με εμάς πολύ ακόμα κόσμο στο μέρος αυτό, κατά συνέπεια αν και η ώρα ήταν λίγο περασμένη όταν φτάσαμε (10 και κάτι ψιλά) ήταν δύσκολο αρκετά να βρούμε τραπέζι (αν και αργότερα τα πράγματα χαλάρωσαν, έστω ελάχιστα). Τελικά καταφέραμε να βρούμε ένα τραπέζι 4 ατόμων για τα 6 άτομα που είμασταν.

Και εδώ αρχίζουν τα άσχημα. Γιατί όταν λέω βρήκαμε εννοώ μόνοι μας είδαμε μια παρέα να φεύγει και πήγαμε και πιάσαμε το τραπέζι. Κανένας από τους 3 σερβιτόρους δεν ασχολήθηκε μαζί μας. Τους δικαιολόγησα τότε γιατί το μαγαζί ήταν γεμάτο και αν τρέχεις να ταϊσεις το κόσμο, τότε άσε τους να κάτσουν μόνοι τους, κακό δε κάνει.

Ωστόσο το κακό συνεχίζεται. Γιατί όπως καταλάβατε το τραπέζι ήταν γεμάτο από τους προηγούμενους. Κανείς δεν ήρθε να το αδειάσει. Άργησαν επιδεικτικά και όταν τελικά ήρθαν να το αδειάσουν, μας ζήτησαν και ακόμα λίγο χρόνο για να έρθουν να παραγγείλουμε. Το οποίο θεώρησα ιδιαίτερα αστείο, αφού τη παραγγελία τη κάνεις μόνος σου σε μια λίστα - κατάλογο που σημειώνεις ότι θέλεις. Δηλαδή δε μπορούσε να αφήσει το κατάλογο όταν ήρθε να αδειάσει το τραπέζι;

Από το σημείο αυτό και μετά άρχισα να παρακολουθώ τους σερβιτόρους... για να ανακαλύψω τη πλήρη αδιαφορία τους.... ακόμα και όταν τους κάναμε νόημα, κουνούσανε το κεφάλι τους και μετά πηγαίνανε πίσω να κουβεντιάσουν με τους άλλους. Δεν έχω δει μεγαλύτερη έλλειψη επαγγελματισμού σε σέρβις για πολύ καιρό.

Τελικά, αφού μετά από 30 περίπου λεπτά αναμονή (όσα και το δίπλα τραπέζι μάθαμε μετά) ήρθε το φαγητό κάτσαμε να το δοκιμάσουμε. Και ευτυχώς (ή δυστυχώς όπως το πάρετε) το μαγαζί κάνει πολύ καλό σουβλάκι. Στεγνή πίτα, καθαρό το κρέας, το τζατζίκι να φαίνεται αλλά να μην κλέβει τη παράσταση, ομολογώ ότι ήταν από τα καλύτερα που έχω φάει εδώ και καιρό. Όχι και από τα μεγαλύτερα, αν και δε μπορώ να τα πω μικρά. Ας τα πούμε κανονικά. Επίσης πολύ θετικό ήταν το γεγονός ότι οι πατάτες του ήταν κομμένες στο χέρι και ήταν επίσης στεγνές. Δυστυχώς δεν πήραμε μεγάλη ποικιλία πραγμάτων για να μπορώ να πω παραπάνω, το μόνο που παρατήρησα από διπλανά τραπέζια είναι ότι το μέγεθος των μερίδων του ακολουθεί και το μέγεθος του σουβλακιού. Φυσιολογικό.

Αν και συνήθως για τη διακόσμηση λέω πρώτα, για άλλη μια φορά το αφήνω, γιατί πάλι το μαγαζί δεν έχει εσωτερικό, αλλά τρως στην πλατεία, έστω σε σκεπασμένο χώρο της. Δεν πιάνει το 10 των άλλων, αλλά είναι ευχάριστος χώρος για να φας, έστω ήταν όταν φάγαμε εμείς.

Τώρα στο κομμάτι της τιμής, δεν μπορώ να πω ότι ήταν παράλογο. 2.20 το σουβλάκι και το ίδιο και οι πατάτες, απόλυτα λογικό, ειδικά αν σκεφτείς τη τοποθεσία του, αλλά και αν αναλογιστείς ότι όλα τα σουβλατζίδικα στο νησί κρατάνε την ίδια τιμή.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί με πολύ ωραίο σουβλάκι, καλή τοποθεσία, αλλά με πολύ κακό σέρβις και μεγάλο χρόνο αναμονής. Αν τα φτιάξει αυτά, τότε θα μπορώ να πω ότι είναι από τα καλύτερα που έχω φάει και θα το πρότεινα σίγουρα. Τώρα όμως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας το προτείνω αν έχετε χρόνο και υπομονή...

Κούνια Αμπέλα! (Σύρος)

Και όχι δε με έπιασε ο παλιμπαιδισμός μου, απλά πήγα σε μια ταβέρνα που λεγόταν Αμπέλα. Πάλι στη Σύρο, για να μην ξεχνιόσαστε, πήγαμε για μπάνιο και μετά, σαν παιδιά και εμείς, πήγαμε σε μια ταβέρνα που μας πρότεινε η πολύ καλή και υπέροχη (ναι μας διαβάζει) ξεναγός μας. Η ταβέρνα λέγεται Αμπέλα και είναι στη παραλία Αμπέλα της Σύρου.

Σαν χώρος είναι πραγματικά μαγευτικός, με μεγάλο κήπο (στον οποίο μπαίνουν και τραπέζια προοδευτικά όπως πέφτει ο ήλιος), με μια ολόκληρη παραλία στα πόδια της για να μπορείς να κάνεις και το μπάνιο σου (αν και μας είπαν ότι προσφέρεται κυρίως για βουτιές με μάσκα κτλ, δεν το εξακρίβωσα). Οπότε για άλλη μια φορά στο χώρο δίνω 10, άδικο μεν, αλλά τι να κάνουμε η ζωή είναι άδικη. Το σέρβις είναι άψογο, είχαμε ένα ατυχηματάκι στο πίσω τραπέζι αλλά αυτά συμβαίνουν τι να κάνουμε. Κατά τα άλλα τα παιδιά και γρήγορα και εξυπηρετικά ήταν, ενώ το μαγαζί ήταν σχεδόν γεμάτο όταν πήγαμε (παρά λίγο να μη βρούμε τραπέζι 6 το απόγευμα. Αλλά ο χώρος το αξίζει).

Και περνάμε γρήγορα στο φαγητό, όπως περάσαμε και εμείς γιατί δεν είχαμε φάει σχεδόν τίποτα και μπορώ να πω ότι λυσσάγαμε! Με μια γρήγορη απόφαση να βάλουμε στη μέση πράγματα πήραμε 1 σαλάτα ριγανάτη, 2 πατάτες, ένα κοτόπουλο στη λαδόκολλα, ένα ρολό κοτόπουλο, μια μερίδα μελιτζάνες με ένα όνομα περίεργο που δε μου έρχεται τώρα και ένα λουκάνικο συριανό. Αρχίζω με τη σαλάτα γιατί ήταν υπέροχη. Κρεμμύδι, φέτα, ψωμάκια, μια σάλτσα λίγο πικάντικη και ντομάτα (όχι ρίγανη προφανώς το όνομα από αλλού έρχεται) μας άρεσε πάρα πολύ και εξαφανίστηκε σε χρόνο... άχρονο. Επίσης πολύ καλή εντύπωση έκαναν οι πατάτες, οι οποίες και φρέσκες ήταν και κομμένες στο χέρι ήταν και πολύ καλά τηγανισμένες ήταν. Επίσης το σχήμα τους δεν ήταν σαν κλασσικές πατάτες, αλλά σαν πατάτες φούρνου, κάτι ιδιαίτερο που δε το βλέπεις συχνά. Συνεχίζουμε με το κοτόπουλο στη λαδόκολλα, που ήταν πραγματικά πολύ καλά ψημένο, έλιωνε στο στόμα, και συνοδευόταν επίσης από πατάτες. Σαν μέγεθος ήταν ουσιαστικά ένα μπούτι κοτόπουλο, δηλαδή κανονικότατο. Συνεχίζω με τις μελιτζάνες... γιατί απλά ήταν καταπληκτικές. Το όνομά τους μπορεί να μην το θυμάμαι, αλλά τη γεύση τους δε τη ξεχνάω για κανένα λόγο. Βρείτε μια μελιτζάνα στο κατάλογο με όνομα περίεργο και πάρτε την αμέσως! Θα με θυμηθείτε. Τέλος το Συριανό λουκάνικο που στην αρχή δε κατάλαβα τη διαφορά είχε, αλλά τελικά κατέληξε περισσότερο πικάντικο από το συνήθες λουκάνικο που παίρνουμε. Και παραδέχομαι πολύ εύγευστο (θα ήθελα πολύ να βάλω Συριανό και Παλαμιώτικο λουκάνικο δίπλα για ένα test eat!).

Κλείνοντας, οι τιμές ήταν... πραγματικά πολύ λίγο για αυτό που φάγαμε. Αλήθεια είναι ότι θα πηγαίναμε και το βράδυ σε ένα μεζεδοπωλείο και δε φάγαμε πολύ, αλλά 10 € το άτομο με τα αναψυκτικά μέσα είναι πολύ λίγο. Μπορώ να πω ότι θα πήγαινα ξανά μόνος μου... έτσι για μια βόλτα!

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα πολύ ωραίο μαγαζί, με καταπληκτικό χώρο, πολύ καλό και γρήγορο σέρβις και πολύ ωραίο φαγητό. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αν πάτε Σύρο να πάτε οπωσδήποτε, δε το συζητώ!

2 τζιτζίκια στα αρμυρίκια (Σύρος)

Ένεκα διακοπών και παρόλο που δε το πιστεύετε κάνουμε και εμείς διακοπές (όχι δε τα τρώμε όλα μας τα λεφτά στα φαγητά), βρέθηκα στο όμορφο νησί της Σύρου. Φυσικά όπως καταλαβαίνετε όλοι το πρώτο πράγμα που έψαξα να μάθω από την φίλη μας τη Συριανή που έχουμε την τύχη να μας φιλοξενεί στο ξενοδοχείο της, ήταν τα φαγάδικα και οι ταβέρνες. Μετά από μπάνιο σε μια από τις ωραίες παραλίες της Σύρου (Κίνι) δίπλα ακριβώς υπάρχει μια σειρά από ταβέρνες – ψαροταβέρνες – τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Σε μια από αυτές, τις οποίας το ποιητικό όνομα έχω βάλει σαν τίτλο (και ναι είναι το όνομα της ταβέρνας δεν ήμουν μεθυσμένος όταν το έγραψα) πήγαμε να καταπολεμήσουμε το άθλιο αίσθημα της πείνας μετά από 5 ώρες παραλία.

Συνήθως μιλάω πρώτα για το στολισμό του μαγαζιού, αλλά στη περίπτωσή μας αυτό δε γίνεται. Πολύ απλά η ταβέρνα δεν έχει εσωτερικό και ο κόσμος τρώει έξω στο κύμα μπροστά (και κυριολεκτώ τώρα). Οπότε αν και άδικο γιατί πολλές ταβέρνες δε μπορούν να το ανταγωνιστούν αυτό, δίνω 10 στη διακόσμηση. Και φαν των νησιών να μην είστε, δε μπορεί να μη σας αρέσει αυτό το σκηνικό.

Συνεχίζω με το σέρβις, που έχει ένα μελανό σημείο. Οι βοηθοί σερβιτόροι ήταν πλήρως εξυπηρετικοί και μας έφεραν άμεσα ότι ζητήσαμε, ωστόσο η σερβιτόρα, αν και τη φωνάξανε τα παιδιά, άργησε λίγο να έρθει. Όχι πολύ, αλλά δεδομένου ότι το μαγαζί δεν ήταν γεμάτο πλήρως (αλλά είχε αρκετό κόσμο), γνώμη μου είναι ότι έπρεπε να έρθει αρκετά γρηγορότερα. Κατά τα άλλα δεν έχω τίποτα να πω για το σέρβις που από το σημείο αυτό και έπειτα ήταν άψογο.

Πάμε στο προκείμενο. Επειδή είμασταν παρέα 6 ατόμων (5 και ένας Γευσιχώστης) είπαμε να μην πάρει ο καθένας πιάτο αλλά να πάρουμε όλοι μαζί πράγματα για τη μέση. Καταλήξαμε σε μια σαλάτα χωριάτικη (με τη φέτα ξεχωριστά γιατί κάποια από την παρέα δεν έτρωγε φέτα... ανώμαλοι άνθρωποι...), 2 μερίδες πατάτες, ένα χοιρινό με γλυκόξινη, ένα κοτόπουλο με γλυκόξινη, ένα μοσχάρι κοκκινιστό και ένα λουκάνικο. Δε μπορώ να πω ότι το φαγητό με ενθουσίασε ιδιαίτερα, ωστόσο ήταν καλά μαγειρεμένο και σχετικά νόστιμο. Αν εξαιρέσουμε το λουκάνικο, το οποίο ήταν πολύ απλά πολύ λίγο, όλες οι μερίδες και στα ορεκτικά ήταν φυσιολογικές. Το λουκάνικο ήταν κυριολεκτικά 6 μπουκιές. Και μιλάω για μπουκιές νορμάλ, αν ήμουν εκεί με τον Κοιλιόδουλο θα το είχαμε τσακίσει με μια ο καθένας. Ήταν νόστιμο βέβαια, αλλά τι να το κάνω, φάγαμε ελάχιστο ο καθένας.

Κλείνω όπως πάντα όπως κλείνει κάθε καλό φαγητό... με τη λυπητερή. Που δεν ήταν και τόσο λυπητερή. Η αλήθεια είναι ότι δε πήραμε και πολλά πράγματα, αλλά δεδομένου ότι είμαστε σε τουριστική περιοχή σε τουριστική περίοδο, λίγο παραπάνω τσίμπημα το περίμενα. Και όμως στο τέλος μας ήρθε στο άτομο 14 €, κάτι το οποίο το θεώρησα πολύ λογικό (περιλαμβάνει και κάτι αναψυκτικά και νερά).

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε υπέροχο σκηνικό και τοπίο, με ελάχιστα θέματα στο σέρβις, αξιοπρεπείς μερίδες (απλά μην πάρετε λουκάνικο... ή αν θέλετε πολύ, πάρτε δύο) και λογικές τιμές. Μπορώ να πω ότι αν βρεθείτε Σύρο και πάτε για μπάνιο σε εκείνη τη παραλία, μπορείτε να περάσετε μια βόλτα για μια φορά.

Πήγαμε στην πιάτσα!

Και δε μιλάμε για ταξί, μιλάμε για Πιάτσα Τυλιχτό. Νέο μαγαζί στη Γλυφάδα, σουβλάκι όπως καταλάβατε (πλάκα στη πλάκα δεν έχουμε αφήσει σουβλατζίδικο στη Γλυφάδα...). Και μια και έχουμε παράδοση με τα νέα μαγαζιά που ανοίγουν στη Γλυφάδα, πήγαμε και σε αυτό, έτσι για ένα σουβλάκι... και κάτι ψιλά ακόμα. Πρώτα να πούμε για τη θέση του μαγαζιού, η οποία είναι σε ένα από τα καλύτερα σημεία της Γλυφάδας, πάνω στη πλατεία Εσπερίδων, εκεί που κάποτε ήταν τα Costa Coffee. Μέρος με πάρκινγκ εύκολο, αρκετά κοντά (αν είστε γνώστης της περιοχής, αν δεν είστε... περαστικά...), αρκετή κίνηση κόσμου και διάφορα άλλα πράγματα γύρω του για να το συνδυάσετε με αυτά αν θέλετε σε μια έξοδο.

Για τη διακόσμηση δε θα ασχοληθούμε, γιατί πολύ απλά το μαγαζί είναι πολύ μικρό και όλο το εσωτερικό του είναι τα μηχανήματα και οι ψησταριές. Ο κόσμος κάθεται έξω, όπου προφανώς δεν υπάρχει νόημα και δυνατότητα διακόσμησης. Τα λίγα που έχουν κάνει πάντως, να βάψουν τον τοίχο με κατάλογο και να βάψουν την γωνία που φαίνεται ανάμεσα στις τζαμαρίες ένα χρώμα που ταιριάζει με το υπόλοιπο μαγαζί και τα τραπέζια, είναι εύστοχο. Το μόνο κακό στα παραπάνω είναι φύσεως πρακτικής. Όπως είπα το μαγαζί δεν έχει τραπέζια μέσα, το οποίο σημαίνει ότι όλοι οι πελάτες κάθονται έξω. Καλοκαιράκι τώρα, δε μας νοιάζει, αλλά όταν χειμωνιάσει; Και δε λέω το κρύο, λέω τη βροχή. Το μαγαζί έχει τέντα και δείχνει να είναι και σημαντικά μεγάλη, αλλά εκτός και αν η τέντα είναι τόση ώστε να κλείνει ουσιαστικά όλο το μαγαζί, τότε τουλάχιστον η μια (εξωτερική) σειρά από τραπέζια θα είναι άχρηστη, που σημαίνει ότι το μαγαζί θα έχει τη μισή, ίσως και λιγότερο, χωρητικότητά του. Και είναι ήδη μικρό.

Περνώντας στην εξυπηρέτηση έχω μόνο καλά λόγια, αφενός γιατί είναι γρήγορη και ουσιαστική, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι το μαγαζί δεν άδειασε ποτέ, αλλά και για το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί σερβιτόροι. Πραγματικά σε ένα μαγαζί τέτοιου μεγέθους μαζί με τους 4 ψήστες το προσωπικό φτάνει τα 10 άτομα! Αν βγάλουμε τη Hostess (λίγο υπερβολή για σουβλατζίδικο αν με ρωτήσετε, αλλά ΟΚ, Γλυφάδα είναι πρέπει να πουλήσουμε και λίγο μούρη) μένουν 5 σερβιτόροι για ένα μαγαζί μισό σε μέγεθος από άλλα (δείτε το Στην Πυρά που είχε 2 σερβιτόρες για όλο το μαγαζί). Και αφήνοντας την εξυπηρέτηση στην άκρη, ώρα να δούμε το προκείμενο.

Από άποψη ποικιλίας το μαγαζί δεν σας βάζει σε διλήματα. Πολύ απλά δεν έχει ποικιλία. 4 ορεκτικά, μερικές σαλάτες, 6-7 διαφορετικές επιλογές σε τυλιχτά, περίπου τις ίδιες σε αραβική πίτα (μπουριά όπως τα λένε) και κλείσαμε. Με τον Κοιλιόδουλο πήραμε μια μερίδα πατάτες (φρέσκες λέει το μαγαζί), μια φέτα ψητή που έχουμε αδυναμία, μια μερίδα πίτες κομμένες για να δοκιμάσουμε τις σάλτσες που δίνει το μαγαζί από τις οποίες πήραμε 2, μια με γιαούρτι και γλυκιά πάπρικα και μια με μαγιονέζα, γιαούρτι και μουστάρδα, ένα τυλιχτό με γύρο μοσχάρι (γιατί δεν υπάρχει και παντού) και ένα με κεμπάπ και ένα μπουρί με γύρο χοιρινό. Λίγα πράγματα. Δυστυχώς πρέπει να πω ότι αρχίσαμε άσχημα. Πρώτη ήρθε η φέτα.... και ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΨΗΤΗ! Ήταν ζεσταμένη στο φούρνο μικροκυμμάτων και μάλιστα όχι καλά, το κάτω μέρος ήταν ακόμα παγωμένο. Είχε πάνω της τα γνωστά και αγαπημένα που έχει μια φέτα ψητή αλλά καμία σχέση. Και εκεί μας ζώσανε τα φίδια με Κοιλιόδουλο, αν τα υπόλοιπα ήταν της ίδιας ποιότητας... κλάφτα Χαράλαμπε. Ευτυχώς δεν έγινε έτσι. Προσπερνώντας ένα πράγμα λίγο κουλό (οι 2 σάλτσες που παραγγείλαμε ήρθαν πριν τις πατάτες και τις πίτες.... δηλαδή τι να τις κάνουμε σκέτες;), τα υπόλοιπα πράγματα ήρθαν όλα μαζί και αρκετά γρήγορα. Αρχίζουμε με το μπουρί (μου). Ο γύρος πολύ καλός και η σαλάτα μέσα καλή και δροσερή, έχει μέσα και ένα τζατζίκι πολύ διακριτικό (οπότε αν σας αρέσει το τζατζίκι ένας τρώει 2 μυρίζουν δε σας κάνει), αλλά η γεύση του δε χανόταν ανάμεσα στα υπόλοιπα. Από άποψη μεγέθους να πω ότι το μπουρί είναι περίπου 2 σουβλάκια, απλά η πίτα είναι λίγο πιο λεπτή. Το κρέας του γενικά ήταν καθαρό, χωρίς λίπη, το ίδιο και στο κεμπάπ και στο μοσχαρίσιο. Πίτες στεγνές χωρίς καθόλου ζουμιά και ψημένες σωστά, όπως και το κρέας. Για το μοσχαρίσιο υπάρχει μόνο ένα θέμα τιμής που θα το αναφέρουμε παρακάτω. Οι πατάτες του ήταν φρέσκες, δε μου φάνηκαν ωστόσο κομμένες στο χέρι, χωρίς αυτό να λέει ότι δεν ήταν ωραίες για συνοδευτικό. Φρέσκες ναι, στο χέρι όχι. Κλείνω με τις σάλτσες, όπου έγινε μια άνιση μάχη. Η σάλτσα με το γιαούρτι και τη πάπρικα ήταν καλή, δροσερή, με μια πολύ απαλή γεύση από την πάπρικα και αυτό το λέει ένας άνθρωπος που του αρέσει το γιαούρτι. Αλλά η άλλη σάλτσα ήταν απλά εξαιρετική! Μακράν καλύτερη, επισκίασε τη πρώτη. Η σάλτσα με το γιαούρτι είναι καλή αν θέλετε να αντικαταστήσετε το τζατζίκι με κάτι ακόμα πιο ελαφρύ, αλλά τη τριπλή σάλτσα σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα, είναι καταπληκτική.

Πάμε τώρα στο κομμάτι του λογαριασμού, στο οποίο μας περίμενε όλους μας μια ευχάριστη έκπληξη. Το μαγαζί είναι φτηνό. Όχι μόνο για Γλυφάδα, που υπάρχει η τάση να μπαίνει ένα τσακ παραπάνω η τιμή, αλλά γενικά, είναι φτηνό. 1,90 τα τυλιχτά, με το μοσχαρίσιο γύρο να είναι 2,50, 2,70 η φέτα (που για αυτό που δίνουν είναι όχι απλώς πολύ αλλά κλεψιά...) 2,50 η μερίδα πατάτες από 1 σάλτσες και οι πίτες κομμένες και 3,40 το μπουρί. Τιμή απόδοση για τα τυλιχτά και το μπουρί είναι πολύ καλή (ειδικά το μπουρί αξίζει τα λεφτά του γιατί είναι σαν να τρως 2 σουβλάκια, οπότε σου βγαίνει φτηνότερο) οι σάλτσες είναι σε φυσιολογικά επίπεδα (το έξτρα τζατζίκι ακόμα και σε ταβέρνες κάτω από 2 € δε πέφτει). Τώρα για το μοσχαρίσιο, σύμφωνα με την γνώμη του ειδήμονα Κοιλιόδουλου, αν και νόστιμο, δεν αξίζει να δίνεται 2,50, όταν υπάρχουν τόσα καλά τυλιχτά με 1,90. Αν θέλετε να αλλάξετε λίγο γεύση στο στόμα, ή αν έχετε μια κλίση προς το μοσχαρίσιο ναι, έτσι και αλλιώς είναι φτηνότερο από ότι έχουμε δει μέχρι τώρα στην αγορά και έχουμε δει αρκετά. Οι πίτες είναι λίγο overpriced, αφού έχει 2 πίτες η μερίδα και κάνει 1 €, δηλαδή η πίτα κάνει 0,50, ενώ σε άλλα μαγαζιά την έχω βρει και 0,40. Αλλά αυτό είναι πταίσμα. Κλείνω με τη φέτα που πολύ απλά και μισό ευρώ να έκανε δε θα τη ξανάπαιρνα για κανένα λόγο. Μαζί με μια μπύρα 2 άτομα πληρώσαμε 21,50 € και φάγαμε κανονικά (και μεγάλο μέρος του λογαριασμού ήταν η μπύρα...), πολύ καλά όχι μόνο για Γλυφάδα αλλά για οπουδήποτε.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί με λίγο αντίκτυπο εξωτερικά, αλλά με καλό φαγητό (αρκεί να μείνετε μακριά από τη φέτα) και πολύ καλές τιμές. Δε θα μετανοιώσετε μια επίσκεψη και ενδεχομένως αν μένετε κοντά στη περιοχή να το κάνετε ένα από τα στάνταρ σας, καθώς χωρίς να είμαι 100% σίγουρος νομίζω ότι έχει και delivery.

Πιάτσα Τυλιχτό
Γιαννιτσοπούλου 1, Γλυφάδα
Πλ. Εσπερίδων
 Υ.Γ. Έχει κλείσει

Κλειστόν λόγω πένθους

Καλό ταξίδι Γιάννη.

Rincon Mexicano

Μετά από πολύ καιρό, πολύ πολύ καιρό, αποφασίσαμε με τον Κοιλιόδουλο ότι δεν είναι σωστό να σας αφήσουμε έτσι αδιάβαστους και πήγαμε να φάμε (ναι, για εσάς το κάναμε...) για να σας προσφέρουμε με χαρά μια ακόμα Γευσιχωσία.
Αλλά επειδή το είχαμε ψιλοξεφτιλίσει στα σουβλάκια τελευταία (σοβαρά αν στο google γράφαμε «σουβλάκι» το πρώτο αποτέλεσμα ήταν «φτάνει ρε μλκες θα σκάσετε!». Βέβαια μετά γράφαμε «Γευσιχώστες» όπου το πρώτο αποτέλεσμα ήτανε μεν το blog και το δεύτερο ένα «αααα πείτε έτσι!») είπαμε να φάμε κάτι διαφορετικό. Κάτι εξωτικό....
Και πήγαμε στο Rincon Mexicano έτσι για μια αλλαγή, αλλά και γιατί είχαμε να το συγκρίνουμε με ένα μεγάλο και γνωστό όνομα του χώρου, το Vamos Amigos. Η πρώτη διαφορά τους ήταν ότι το Vamos πουλάει εστιατόριο, ενώ το Rincon πουλάει σπιτικό.
Πριν μιλήσω για την ατμόσφαιρα, να μιλήσω για τη θέση. Το μαγαζί βρίσκεται πραγματικά 100 μέτρα από το μουσείο της Ακρόπολης και σε ένα γενικά καλό και τουριστικό σημείο, δίπλα και απέναντι σε άλλα μαγαζιά, καφετέριες και μπαρ, ώστε να μπορεί κανείς να βγει για να φάει και να πιει και μια μπύρα ακόμα (κοιλιόδουλε το 2λιτρο τη μπύρα δε το ξεχνάω...) (σ.Κ.* Ζαμπόνις κερνάω το δεύτερο δίλιτρο...). Το μόνο κακό της θέσης, που είναι κοινό με όλα τα μαγαζιά εκεί, είναι το πάρκινγκ. Πολύ απλά δεν υπάρχει. Κάναμε 4 κύκλους για να βρούμε θέση και πάλι τη βρήκαμε γιατί μου τη βάρεσε και πήγα κόντρα σε μονόδρομο (για 5 μέτρα αλλά πήγα).
Από άποψη ατμόσφαιρας το μαγαζί δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό. Μας φάνηκε αρκετά μικρό, 7-8 τραπέζια για 4 άτομα μέσα και άλλα 4 έξω, έστω και αν είχαμε διαβάσει κάπου ότι μεγάλωσε το χώρο του. Δηλαδή πόσο ήταν πριν μεγαλώσει; Αλλά το μέγεθος δε μετράει, είναι ο τρόπος που το χρησιμοποιείς..... για τα φαγάδικα μιλάμε, μην παρεξηγηθούμε κιόλας. Από διακόσμηση μείναμε ευχαριστημένοι γιατί συνάδει με το οικογενειακό στυλ του μαγαζιού, χωρίς φανταχτερά στολίδια κτλ. Αν σας αρέσουν οι υπερπαραγωγές στη διακόσμηση δεν είναι για εσάς, αλλά στο συγκεκριμένο μαγαζί πάει πολύ αυτό το είδος.
Το δεύτερο σημείο που σου δίνει την εντύπωση του οικογενειακού κλίματος είναι το σέρβις, που ουσιαστικά είναι 2 κυρίες, η μία σίγουρα από το Μεξικό, ευγενικότατες και εξυπηρετικότατες. Το μαγαζί (μάλλον) είναι οικογενειακή επιχείρηση και φαίνεται. Κατά τα άλλα δεν έχω τίποτα να πω για το σέρβις, το οποίο είναι μάλλον καλό, αφού δε πρέπει να κλέβει τη δόξα του φαγητού.
Και πάμε τώρα στο φαγητό.... εκεί όπου κρίνονται όλα. Όσοι δε θυμούνται τι είχαμε γράψει για το Vamos να πάτε να το δείτε. Περιμένω..... Οκ; Πάμε τώρα για το Rincon. Παραγγείλαμε 5 πιάτα, ένα μπουρίτο με κιμά συνοδευόμενο με σάλτσα ντομάτας σαλάτα, ρύζι, φασόλια τυρί και κρέμα, μια γουαπίτα (πατάτες βραστές με διάφορα τυριά πάνω και λουκάνικο τσορίθο), μια σαλάτα Βερακρουζάνα (με κάκτο !, γαρίδες και κρέμα και νάτσος), ένα Ταμάλες ντε Ελότε (ζυμάρι από καλαμπόκι, κοτόπουλο και μεξικάνικη σάλτσα μαγειρεμένο σε φύλλα καλαμποκιού) και ένα Ακαπούλκο Μιλανέσα (σνίτσελ μοσχαρίσιο με τυρί, χρωματιστές πιπεριές και σάλτσα ακαπούλκο). Ένα γκουκαμόλε και μια μαργαρίτα και μια σανγκριά κλείσανε τη παραγγελία.
Θα αρχίσω από το λιγότερο καλό, που κατά τη γνώμη μου (σ.Κ.* κατά τη γνώμη μας) ήταν το Ταμάλες. Όχι ότι δεν ήταν μαγειρεμένο καλά, απλώς ήταν πολύ στεγνό για τα γούστα τα δικά μου και του Κοιλιόδουλου, και είχε πολύ έντονη τη γεύση του καλαμποκιού. Βέβαια έτσι (σ.Κ.* λογικά) πρέπει να είναι, οπότε σε αυτό το κομμάτι ήταν περισσότερο αστοχία στη παραγγελία και λιγότερο πρόβλημα με το πιάτο. Ανεβαίνω ένα σκαλί με τη σαλάτα, που είναι 4η απλά και μόνο γιατί είναι σαλάτα, μας άρεσε πάρα πολύ και στους 2, ειδικά τα γαριδάκια (σ.Κ.* γαριδάκια = μικρές γαρίδες) που είχε μέσα ήταν καταπληκτικά. Για τον κάκτο δε μπορώ να σας πω γιατί δεν μπορώ να τον ξεχωρίσω χωρίς τα αγκάθια του (και ευτυχώς δεν είχε) αλλά το σύνολο της σαλάτας ήταν πολύ καλό. 3ο στη σειρά και πρώτο από τα ορεκτικά ήταν το Γουαπίτα, που μας άρεσε πολύ, έστω και αν μας φάνηκε ότι οι πατάτες ήταν μάλον στο φούρνο μικροκυμμάτων. Βέβαια με τα τυριά που είχε πάνω (3 ή 4 αν κατάλαβα καλά) ήταν λογικό, αφού δεν υπάρχει τρόπος να λιώσεις τόσο τυρί αρκετά γρήγορα. Ανεξάρτητα από αυτό μας άρεσε πολύ και το κατατάξαμε στο τοπ των ορεκτικών. Και ήταν το πρώτο που πέθανε......
Συνεχίζουμε με το μπουρίτο, το οποίο ήταν μεν στα ορεκτικά, αλλά εμείς το κατατάξαμε στα κυρίως (στη θέση του Ταμάλες), για 2 λόγους. Αφενός ήταν αρκετά μεγάλο (εμείς θα θέλαμε 2 για να χορτάσουμε, αλλά από την άλλη εμείς θα θέλαμε 2 από κάθε πιάτο...), αφετέρου ήταν πολύ καλό! Μας έκανε πολύ ευχάριστη εντύπωση ότι ήταν τόσο καλά φτιαγμένο που δεν διαλυότανε όταν το έκοβες. Ήταν μια από τις λίγες φορές που δε χρειάστηκε να φάω μπουρίτο διαλυμένο! Μπράβο στο μαγαζί, ήταν πραγματικά από τα καλύτερα που έχω φάει για να μην πω το καλύτερο. Και κλείνουμε με το Μιλανέσα, που ήταν ένα πολύ ωραίο φιλέτο με λιωμένο τυρί και σάλτσα από πάνω το οποίο επίσης τιμήσαμε ιδιαίτερα. Από τα κυρίως ήταν σαφώς το καλύτερο, ωστόσο τη θέση τη παίρνει γιατί είναι κυρίως, αλλά γενικά έχει πολύ καλό συναγωνισμό από τη δεύτερη και τρίτη θέση.
Όλα τα πιάτα συνοδεύονταν από τη κατάλληλη σαλάτα και το ρύζι τους το οποίο ρύζι ήταν πολύ καλά βρασμένο και ειδικά σε συνδυασμό με το γκουακαμόλε (το οποίο δεν ήταν καθόλου καυτερό...κρίμα), πολύ καλό. Επίσης να αφιερώσω λίγες γραμμές στο γιαούρτι, το οποίο όλοι θα έχετε καταλάβει ότι μου αρέσει στο φαγητό. Να σας πω τη διαφορά που βρήκα με το Vamos. Εκεί μου άρεσε γιατί ήταν κρύο, πράγμα λογικό γιατι μας δρόσιζε. Εδώ ήταν ζεστό και πάλι μου άρεσε. Είτε λοιπόν έχω κάποιο θέμα με το γιαούρτι (πιθανό), είτε αυτό το γιαούρτι ήταν πάρα πολύ καλό και πήγαινε με το φαγητό.
Όταν τρως... πληρώνεις. Αυτό ισχύει 2 φορές για το Amigos, που λόγω θέσης στη Γλυφάδα είναι κάτι λογικό και περιμέναμε να ισχύει το ίδιο για το μαγαζί αυτό που έχει επίσης τόσο καλή θέση κάτω από την Ακρόπολη. Και κάναμε λάθος... το μαγαζί έχει πολύ λογικές τιμές. Ενδεικτικά, δεν έχει ορεκτικό πάνω από 5€ και η σαλάτα που πήραμε κάνει 6,5€. Το Ταμάλες (κυρίως πιάτο) έκανε 5€, ενώ το Μιλανέσα έκανε 7€. Για να μην τα πολυλογώ, το σύνολο των 5 πιάτων με τα ποτά και ένα – δύο μικροπράγματα μέσα ήταν 37€. Θα θυμάστε ότι στο Amigos με 4 πιάτα και μια μπύρα πληρώσαμε 50. Από άποψη τιμής και ποσότητας το μαγαζί όχι απλά ενδείκνυται, αλλά είναι από τα τοπ που έχουμε επισκεφτεί μέχρι τώρα.
Να κλείσω μιλώντας για τη παρουσίαση των πιάτων. Χωρίς να είναι υπερπαραγωγές τα πιάτα ήταν ωραία παρουσιασμένα, όπως π.χ. η σαλάτα, ενώ όλα είχαν το στολισμό τους, χωρίς επαναλαμβάνω να είναι υπερβολικά. Ήταν όμορφα οπτικά χωρίς να φαίνονται υπερπροσεγμένα. Το μόνο που οπτικά δε μου έκανε κάτι ήταν... η σανγκριά που ήπια. Παραδέχομαι ότι την έχω συνηθίσει διαφορετικά (σε ψηλό ποτήρι, με το μήλο της μέσα κτλ) και ήμουν λίγο επιφυλακτικός, αλλά απεδείχθη ότι έκανα λάθος. Ήταν πολύ καλή, η καλύτερη που ήπια εδώ και καιρό. Επίσης το μαγαζί μας κέρασε και από μια κρεμ καραμελέ, η οποία μας άρεσε, αλλά από μέγεθος ήταν... μια (σ.Κ.* μισή) μπουκιά για εμένα και τον Κοιλιόδουλο. Βέβαια αν το πληρώναμε θα έκανε 2€, κατά συνέπεια για το μέγεθός της μπορούμε να πούμε ότι θα ήταν καλή επιλογή.
Συνοψίζοντας, ένα μαγαζί με πολύ καλή θέση το οποίο μπορείτε να συνδυάσετε με μια έξοδο βραδινή και μεσημεριανή, πολύ καλό φαγητό με σπιτική ατμόσφαιρα, εξυπηρετικό σέρβις και αρκετά φτηνό για το φαγητό που προσφέρει και τη θέση που έχει. Σας το συνιστούμε σίγουρα, αν έφτιαχνε και ένα υπόγειο πάρκινγκ θα ήταν τέλειο.
*σ.Κ. = Σημείωση Κοιλιόδουλου

Rincon Mexicano
Δημητρακοπούλου 5, Κουκάκι