Τίτλος με πολλαπλό νόημα... Και γουρουνοπούλα φάγαμε, και μάνι μάνι
εξαφανίστηκε και στο Μάνι Μάνη πήγαμε. Περιεκτικότατος είμαι το ξέρω,
απορώ γιατί γράφω το υπόλοιπο άρθρο. Αλλά μιας και το άρχισα...
Το Μάνι Μάνη είναι ένα μαγαζί που βρίσκεται πάνω στην Γερουλάνου στην Αργυρούπολη. Το μαγαζί θεωρητικά είναι σουβλατζίδικο, αλλά πρακτικά εκεί θα πας για άλλο λόγο... τη γουρουνοπούλα του. Την γουρουνοπούλα μανιάτικου στυλ, την βάζει και σε σουβλάκι αν θέλεις, αλλά εντάξει, όταν πας εκεί δεν πας για σουβλάκι... μην δουλευόμαστε μεταξύ μας.
Σαν περιοχή το Μάνι Μάνη έχει ένα μεγάλο καλό και ένα μεγάλο κακό. Βρίσκεται σε απόσταση περπατήματος από το κέντρο της Αργυρούπολης με τις πολλές καφετέριες, αρκετά κοντά για να πας, αλλά όχι αρκετά μακριά για να βρίσκεις εύκολα πάρκινγκ σε μέρες περίεργες, δηλαδή Παρασκευή και Σάββατο. Είναι μεν πιο εύκολο από το να ψάχνεις για να πας για καφέ αλλά πάλι θεωρείται δύσκολο. Βέβαια το καλό είναι ότι εφόσον παρκάρεις, μπορείς να πας και για καφέ... την ίδια απόσταση θα κάνεις πάνω κάτω.
Στο μαγαζί έχουμε πάει άλλη μια φορά αλλά δεν γράψαμε επειδή του είχε τελειώσει η γουρουνοπούλα και είπαμε να το τιμήσουμε σωστά. Όταν πήγαμε ήταν ένα μικρό μαγαζί σε στυλ σουβλατζίδικου, τίποτα προσεγμένο, τίποτα φαντεζί. Όχι ότι τώρα είχε, αλλά τώρα έχει πάρει και ένα διπλανό ανοιχτό χώρο (υποθέτω για το καλοκαίρι, αν και ο χώρος έχει ένα βασικό σκέπαστρο, δε ξέρω πόσο εφικτό θα είναι να φας εκεί τον χειμώνα), τον οποίο τον είχε φτιάξει λίγο με μια βασική διακόσμηση. Δεν είναι κάτι το κυριλέ, δεν το λες ούτε προσεγμένο, το λες καθαρά βασικό, επιστροφή στις ρίζες της παλιάς ελληνικής ταβέρνας και το λάτρεψα. Και μάλιστα καθαρότατο και με αρκετό χώρο ανάμεσα στα τραπέζια. Βάλτε και την διακριτική παλιά ελληνική μουσική υπόκρουση και έχετε ένα χώρο που σε πάει σε ταβέρνες από ταινίες του ‘60-’70 μέσα στην Αργυρούπολη του 2016.
Δεν πήγαμε μόνοι μας εκεί, ήμασταν τρείς. Εγώ, ο Κοιλιόδουλος που φυσικά δε θα έλειπε και ένας πολύ καλός φίλος, που από εδώ και πέρα θα τον λέμε ο γεωΠΟΝΟΣ. Γιατί και γεωπόνος είναι και όταν πρόκειται για φαγητό δίνει ΠΟΝΟ. Τώρα τρια φαγανά άτομα δεν κάναμε καμία τεράστια παραγγελία. Ένα κιλό γουρουνοπούλα, μια μερίδα πατάτες, μια χωριάτικη, μια τυροκαυτερή (είπα να την γράψω παρόλο που εννοείται), πέντε κομμένες πιτούλες, μια σως (για να γλυστράει) και 2 μπύρες και μια κόκα κόλα (zero μη χέσω). Δε θα ξεχωρίσω κάτι γιατί όλα ήταν πάρα πολύ καλά. Αξιοπρεπέστατη η γουρουνοπούλα και πολύ καλά ψημένη, με τραγανότατη πέτσα και πολύ μαλακό κρέας, όλα όσα πήραμε φαίνονταν φρέσκα και ταιριάξανε πολύ καλά. Για να σας πω την αλήθεια, ένα τέτοιο μαγαζί δε θέλει διθυράμβους. Πήγαμε, φάγαμε καλά και περάσαμε καλά.
Θέλω να πω δύο πράγματα για την εξυπηρέτηση. Όχι δεν ήταν κακή, κάθε άλλο. Όταν πας σε μαγαζί στυλ ταβέρνας του ’60, περιμένεις και εξυπηρέτηση ταβέρνας του ’60, δηλαδή ημιερασιτεχνική. Μέχρι και ο ιδιοκτήτης (ή υπεύθυνος, τέλος πάντων κάποιον ρόλο βάραγε, σερβιτόρος δεν ήταν) ήταν έξω στους πελάτες και βοηθούσε στα τραπέζια. Ε σε αυτό το σκηνικό και με κόσμο στο μαγαζί και με σερβιτόρους να πάνε και να έρχονται, ανθρώπινο είναι να γίνονται κάποια λάθη, όπως σε εμάς που οι πατάτες και η τυροκαυτερή ήρθαν μετά την γουρουνοπούλα. Βασικά ήρθαν πατάτες και τζατζίκι και μετά η τυροκαυτερή. Αλλά όχι μόνο δε μας ενόχλησε, το πήραμε και στην πλάκα γιατί και το κλίμα και οι σερβιτόροι σε βοηθάνε πολύ να σου φτιάξει η διάθεση. Και προφανώς βοήθησε και η παρέα.
Πάμε τώρα στην λυπητερή, στην οποία πέσαμε μέσα με εκνευριστική ακρίβεια (έχουμε πείρα βλέπετε όπως παραδέχτηκε και ο γεωΠΟΝΟΣ). Όλο το πανηγύρι πήγε 12 € το άτομο (αφήνοντας και κάτι για τους σερβιτόρους). Για αυτό που φάγαμε και για την ποιότητά του, πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ καλά. Αν προσθέσω μέσα και την συνολική εμπειρία, μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί επιστροφή στις ρίζες με ωραίο στήσιμο και σε καλό σχετικά σημείο, με πολύ καλή εξυπηρέτηση και φαγητό, τίμιο στις τιμές του και που προσφέρει μια πολύ καλή εμπειρία. Το μόνο που κρατάω σαν πισινή είναι ότι δε ξέρω κατά πόσο ο έξω χώρος που τόσο μου άρεσε θα είναι διαθέσιμος και τον χειμώνα, ειδικά όταν χαλάσει ο καιρός με τις βροχές. Κατά τα άλλα το μαγαζί και σαν φαγητό και σαν χώρο το προτείνω ανεπιφύλακτα, είναι βέβαιο ότι θα ξαναπάμε.
Μάνι Μάνη
Μαρίνου Γερουλάνου & Κωνσταντινουπόλεως,
Αργυρούπολη
Το Μάνι Μάνη είναι ένα μαγαζί που βρίσκεται πάνω στην Γερουλάνου στην Αργυρούπολη. Το μαγαζί θεωρητικά είναι σουβλατζίδικο, αλλά πρακτικά εκεί θα πας για άλλο λόγο... τη γουρουνοπούλα του. Την γουρουνοπούλα μανιάτικου στυλ, την βάζει και σε σουβλάκι αν θέλεις, αλλά εντάξει, όταν πας εκεί δεν πας για σουβλάκι... μην δουλευόμαστε μεταξύ μας.
Σαν περιοχή το Μάνι Μάνη έχει ένα μεγάλο καλό και ένα μεγάλο κακό. Βρίσκεται σε απόσταση περπατήματος από το κέντρο της Αργυρούπολης με τις πολλές καφετέριες, αρκετά κοντά για να πας, αλλά όχι αρκετά μακριά για να βρίσκεις εύκολα πάρκινγκ σε μέρες περίεργες, δηλαδή Παρασκευή και Σάββατο. Είναι μεν πιο εύκολο από το να ψάχνεις για να πας για καφέ αλλά πάλι θεωρείται δύσκολο. Βέβαια το καλό είναι ότι εφόσον παρκάρεις, μπορείς να πας και για καφέ... την ίδια απόσταση θα κάνεις πάνω κάτω.
Στο μαγαζί έχουμε πάει άλλη μια φορά αλλά δεν γράψαμε επειδή του είχε τελειώσει η γουρουνοπούλα και είπαμε να το τιμήσουμε σωστά. Όταν πήγαμε ήταν ένα μικρό μαγαζί σε στυλ σουβλατζίδικου, τίποτα προσεγμένο, τίποτα φαντεζί. Όχι ότι τώρα είχε, αλλά τώρα έχει πάρει και ένα διπλανό ανοιχτό χώρο (υποθέτω για το καλοκαίρι, αν και ο χώρος έχει ένα βασικό σκέπαστρο, δε ξέρω πόσο εφικτό θα είναι να φας εκεί τον χειμώνα), τον οποίο τον είχε φτιάξει λίγο με μια βασική διακόσμηση. Δεν είναι κάτι το κυριλέ, δεν το λες ούτε προσεγμένο, το λες καθαρά βασικό, επιστροφή στις ρίζες της παλιάς ελληνικής ταβέρνας και το λάτρεψα. Και μάλιστα καθαρότατο και με αρκετό χώρο ανάμεσα στα τραπέζια. Βάλτε και την διακριτική παλιά ελληνική μουσική υπόκρουση και έχετε ένα χώρο που σε πάει σε ταβέρνες από ταινίες του ‘60-’70 μέσα στην Αργυρούπολη του 2016.
Δεν πήγαμε μόνοι μας εκεί, ήμασταν τρείς. Εγώ, ο Κοιλιόδουλος που φυσικά δε θα έλειπε και ένας πολύ καλός φίλος, που από εδώ και πέρα θα τον λέμε ο γεωΠΟΝΟΣ. Γιατί και γεωπόνος είναι και όταν πρόκειται για φαγητό δίνει ΠΟΝΟ. Τώρα τρια φαγανά άτομα δεν κάναμε καμία τεράστια παραγγελία. Ένα κιλό γουρουνοπούλα, μια μερίδα πατάτες, μια χωριάτικη, μια τυροκαυτερή (είπα να την γράψω παρόλο που εννοείται), πέντε κομμένες πιτούλες, μια σως (για να γλυστράει) και 2 μπύρες και μια κόκα κόλα (zero μη χέσω). Δε θα ξεχωρίσω κάτι γιατί όλα ήταν πάρα πολύ καλά. Αξιοπρεπέστατη η γουρουνοπούλα και πολύ καλά ψημένη, με τραγανότατη πέτσα και πολύ μαλακό κρέας, όλα όσα πήραμε φαίνονταν φρέσκα και ταιριάξανε πολύ καλά. Για να σας πω την αλήθεια, ένα τέτοιο μαγαζί δε θέλει διθυράμβους. Πήγαμε, φάγαμε καλά και περάσαμε καλά.
Θέλω να πω δύο πράγματα για την εξυπηρέτηση. Όχι δεν ήταν κακή, κάθε άλλο. Όταν πας σε μαγαζί στυλ ταβέρνας του ’60, περιμένεις και εξυπηρέτηση ταβέρνας του ’60, δηλαδή ημιερασιτεχνική. Μέχρι και ο ιδιοκτήτης (ή υπεύθυνος, τέλος πάντων κάποιον ρόλο βάραγε, σερβιτόρος δεν ήταν) ήταν έξω στους πελάτες και βοηθούσε στα τραπέζια. Ε σε αυτό το σκηνικό και με κόσμο στο μαγαζί και με σερβιτόρους να πάνε και να έρχονται, ανθρώπινο είναι να γίνονται κάποια λάθη, όπως σε εμάς που οι πατάτες και η τυροκαυτερή ήρθαν μετά την γουρουνοπούλα. Βασικά ήρθαν πατάτες και τζατζίκι και μετά η τυροκαυτερή. Αλλά όχι μόνο δε μας ενόχλησε, το πήραμε και στην πλάκα γιατί και το κλίμα και οι σερβιτόροι σε βοηθάνε πολύ να σου φτιάξει η διάθεση. Και προφανώς βοήθησε και η παρέα.
Πάμε τώρα στην λυπητερή, στην οποία πέσαμε μέσα με εκνευριστική ακρίβεια (έχουμε πείρα βλέπετε όπως παραδέχτηκε και ο γεωΠΟΝΟΣ). Όλο το πανηγύρι πήγε 12 € το άτομο (αφήνοντας και κάτι για τους σερβιτόρους). Για αυτό που φάγαμε και για την ποιότητά του, πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ καλά. Αν προσθέσω μέσα και την συνολική εμπειρία, μπορώ να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί επιστροφή στις ρίζες με ωραίο στήσιμο και σε καλό σχετικά σημείο, με πολύ καλή εξυπηρέτηση και φαγητό, τίμιο στις τιμές του και που προσφέρει μια πολύ καλή εμπειρία. Το μόνο που κρατάω σαν πισινή είναι ότι δε ξέρω κατά πόσο ο έξω χώρος που τόσο μου άρεσε θα είναι διαθέσιμος και τον χειμώνα, ειδικά όταν χαλάσει ο καιρός με τις βροχές. Κατά τα άλλα το μαγαζί και σαν φαγητό και σαν χώρο το προτείνω ανεπιφύλακτα, είναι βέβαιο ότι θα ξαναπάμε.
Μάνι Μάνη
Μαρίνου Γερουλάνου & Κωνσταντινουπόλεως,
Αργυρούπολη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου