Η επέτειος μιας ιερής σχέσης

Γιορτάζουμε δέκα (10) χρόνια! Ναι, πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από τότε που φτιάξαμε αυτό εδώ το blog μαζί με τον Ζαμπόνις και τον Χοιρομέρις. Φυσικά δε θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο παρά να το γιορτάσουμε, με τι άλλο, με φαΐ! Όλοι οι καλοί, σχεδόν, χωρέσανε. Φέτος την επετειακή μας Γευσιχωσία την γράφει η Έφεση. Η Έφεση είναι μία νέα, ωραία, φέρελπις δικηγόρος η οποία έχει έφεση στο καλό φαγητό. Διττό το νόημα της λοιπόν. Σας αφήνω όμως εγώ και σας παραδίδω στα μαγικά χεράκια της.

Αυτή την Τετάρτη την περιμέναμε πολύ καιρό τώρα. Αν οι Γευσιχώστες οργανώσουν κάτι, φαγητό δηλαδή, δεν χωράνε “πιστόλια”. Κι αν είσαι από αυτούς του “healthy lifestyle”, τα ξεχνάς αυτά για ένα βράδυ βρε παιδί μου. Οι επιλογές μας, πρέπει να γεμίζουν τη ζωή μας με στιγμές που ξυπνούν τις αισθήσεις μας. Έτσι, λοιπόν, οι δικές μας επιλογές, μας συγχρόνισαν και βρεθήκαμε όλοι στο ίδιο τραπέζι για την επετειακή γευσιχωσία. Κι όταν λέω όλοι εννοώ Κοιλιόδουλος, Ζαμπόνις, Ακόρεστος Μουσικάντης, ΓεωΠόνος, Γλυκιά Επιρροή, Μέρι Eatmas και η υποφαινόμενη. Δέκα χρόνια κλείνουν τα παιδιά! Ας δούμε, όμως, αν αυτή τη βραδιά τη συνόδεψε απλώς κάτι ή… (χμμμ) ο χαρακτηρισμός στο συμπέρασμα.

 

"Μεζεδοποιήματα". Ακούγοντας το όνομα, στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα ενός παραδοσιακού μεζεδοπωλείου. Με έναν μάγειρα που βάζει όλη του την τέχνη για να προσφέρει περιποιημένους, φρέσκους μεζέδες. Ευτυχώς, δεν αφήνω τις προσδοκίες μου να με επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό.

 

Το συγκεκριμένο μαγαζί, δεν είχε την εικόνα ενός παραδοσιακού μεζεδοπωλείου. Στον χώρο κυριαρχούσε το καθαρό λευκό και τα καλοστημένα τραπέζια, που μαρτυρούν την προσπάθειά του να δείχνει λίγο πιο κυριλέ. Παρόλο που η μπροστινή πλευρά βλέπει στη λεωφόρο, η πίσω είναι πιο χωμένη στο στενό, διακοσμημένη με μια ταπετσαρία κισσού για φόντο, παραπέμποντας σε βεράντα κήπου. Μαγαζί γωνία βλέπετε. Με πολύ εύκολο πάρκινγκ, τουλάχιστον όταν πήγαμε εμείς. Η μουσική δε θα σας απογοητεύσει. Ελληνικά τραγούδια, που ταιριάζουν για να απολαύσεις έντεχνες συνταγές, χωρίς πολλή βαβούρα. Ίσως η παραδοσιακή φορτωμένη διακόσμηση ταβέρνας, να ήταν και περιττή. Οι άνθρωποι του μαγαζιού μας έκαναν να νιώσουμε οικεία και να αφεθούμε στην εξυπηρέτησή τους.

 

Με το που καθίσαμε, το τραπέζι ξεκίνησε πολύ δυναμικά. Ζεστές πιτούλες και σως γιαουρτιού, με άνηθο και καρότο. Ο άνηθος κάνει πάντα τη διαφορά! Για κρασάκι, επιλέξαμε το λευκό. Προσωπικά, κρατώ επιφυλάξεις για το λευκό κρασί. Συνήθως άνοστο και ξηρό. Αλλά εδώ μάλιστα! Κοντά στα αρώματα και τη γεύση της Μαλαγουζιάς, δροσερό και σερβιρισμένο σε κρυστάλλινα μπουκαλάκια, με αρχοντικό αέρα. Ο κατάλογος του μενού, όχι πολύ φορτωμένος, αλλά ούτε και μικρός. Σου προτείνουν συγκεκριμένες σπεσιαλιτέ, κι ελπίζεις να σημαίνει πως ξέρουν τι ξέρουν να φτιάχνουν.

 

Προσπαθήσαμε να συγκρατήσουμε την κοιλιοδουλεία μας ή τον Κοιλιόδουλο, όπως το πάρει κανείς. Έτσι, από σαλάτες, παραγγείλαμε την ομώνυμη του μαγαζιού «Μεζεδοποιήματα» κι έναν ντάκο, όπου ήταν κι ο νικητής. Δροσερός, με ψιλοκομμένη ντομάτα, ημίσκληρη φέτα, όχι πολύ αλμυρή, χωρίς πολύ λάδι και με κάπαρη στην κορυφή. Η σαλάτα του μαγαζιού ήταν μια ικανοποιητική πράσινη ανάμικτη σαλάτα, με απαλό γλυκόξινο dressing, ψιλοκομμένα φιλετάκια κοτόπουλο και χοντροκομμένες φλοίδες παρμεζάνας.

 

Συνεχίσαμε με ντολμαδάκια που μόνο γιαλαντζί δεν ήταν. Καθόλου στεγνά, με μια απαλή λεμονάτη γεύση. Μπουκίτσα και κάτω. Δεν χρειαζόντουσαν κάποια συνοδευτική σάλτσα (ίσως να υπολογίζουν και το αρχικό ντιπ με το κουβέρ). Ούτε το αγαπημένο σαγανάκι φέτα με σουσάμι και μέλι μας απογοήτευσε. Ωστόσο, η τυροκαυτερή, έμοιαζε πιο πολύ με μια απαλή μους φέτας, λίγο πιο πικάντικη (επειδή έχω και μια ανοσία σε αυτά).

 

Στην πορεία, φάνηκε πως ο βαθμός δυσκολίας για το μάγειρα ανέβηκε. Πολλές διακοπές ρεύματος, αλλά σε κάθε αναβόσβησμα, να σου κι ένα νέο πιάτο κρεατικών. Σχετικά γρήγορη εξυπηρέτηση δηλαδή. Το μαγαζί είχε καταλάβει την επιθυμία μας να τα δοκιμάσουμε όλα. Έτσι, το αφεντικό μερίμνησε να μας φέρνουν το κάθε είδος ξεχωριστά και σε μεγαλύτερες ποσότητες, απ΄ ό,τι σε μια ποικιλία. Φυσικά η κάθε μερίδα, είχε και τη γαρνιτούρα της, με τον πουρέ να ξεπερνά το απλό ρύζι και τις σκέτες αραβικές πίτες στον πάτο κάθε πιάτου. Τα μπιφτεκάκια, δεν ήταν μια εντυπωσιακή είσοδος. Μαλακά, με καλό κρέας, αλλά χωρίς να σου μένει αξέχαστη η γεύση τους. Αν θέλετε κάτι πιο ξεχωριστό, τότε σίγουρα, να μην παραλείψετε τα μπριζολάκια και το κοτόπουλο στη σούβλα. Όλα μαριναρισμένα, τρυφερά και ζουμερά. Μας έκανε εντύπωση το πόσο γευστικό είχαν το λευκό κρέας, ώστε να βάζει κάτω και τα υπόλοιπα. Συμφώνησαν και οι φαν της πιο βαριάς διατροφής.

 

Μερικές αντίστροφες μετρήσεις μετά (εορταστικό άλλωστε το τραπέζι) και, τσουπ, ανάβουν πάλι τα φώτα, και να σου και οι κολοκυθοκεφτέδες! Ευτυχώς, η κουζίνα, ανταπεξήλθε τον άθλο και δε μου έμεινε μόνο η όρεξη γι΄ αυτόν το μεζέ. Πολύ καλά τηγανισμένοι και αφράτοι. Στο μεταίχμιο, όμως, για ένα ακόμα πιο τρελό πιάτο, να σου και τα κεράσματα μας. Λαχματζούν και μια παραλλαγή του παραδοσιακού καγιανά, με αβγά μάτια, τηγανητές πατάτες και πλούσια σάλτσα ντομάτας. Οφείλω να ομολογήσω, πως τα μικρά λαχματζούν, αν κι ακούγονται απλά, έκρυβαν μια μικρή τσαχπινιά μυρωδικών στη σάλτσα τους, που απογείωναν αυτό το απλό ορεκτικό.

 

Κι αφού μας άνοιξε η όρεξη με το τελευταίο, καταλαβαίνω πως ο Κοιλιόδουλος έχει την ίδια ιδέα με εμένα, ένα κεμπάπ γιαουρτλού. Η υπομονή, είναι χρυσός! Κι έτσι ο μάγειρας, όχι μόνο μας έφερε το θεϊκό αυτό πιάτο, αλλά τιθάσευσε τη σχάρα ώστε να μας φέρει, παρά τις διακοπές, κι ένα τρυφερότατο, κοκκινισμένα μαριναρισμένο μοσχαράκι στη σούβλα. Έλιωνε στο στόμα…

Ποιος είπε ότι σκάσαμε; Για τα γλυκά, πάντα υπάρχει μια θέση δίπλα στην καρδιά! Οι επιλογές στο μαγαζί είναι δύο. Είτε χαλβάς σιμιγδαλένιος με παγωτό βανίλια να ξεπηδάει από το κέντρο του, είτε ο κλασικός κορμός σοκολάτας, με το παγωτάκι του για συντροφιά. Ο κορμός δε χάνει, σχεδόν, ποτέ. Ο χαλβάς από την άλλη, εγώ προσωπικά θα τον προτιμούσα με παγωτό καϊμάκι. Η αντίθεση κρύου ζεστού υπήρχε, πάντως.

 

Συνοψίζοντας, το επίθετο, που έψαχνα από την αρχή, δεν το βρήκα. Ήταν από εκείνες τις γαστρονομικές εμπειρίες, που σε αφήνουν γεμάτους από ποικιλία συναισθημάτων. Ούτε και οι τσέπες σας θα αδειάσουν. Αν και είχαμε τα τυχερά μας, βγήκε γύρω στα 13 ευρώ στον καθένα, σε μια παρέα εφτά Γευσιχωστών. Πολύ τίμιο. Ακόμα κι αν έχετε μέτρο, μίζερα δε θα φάτε. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα καταλήξω στην φράση «τα φαινόμενα απατούν». Καθώς ψάχνετε για μια μικρή απόδραση, μη διστάσετε να ψάξετε γι΄ αυτό το απλό μαγαζί επί της λεωφόρου Σοφοκλή Βενιζέλου. Θα νιώσετε σαν στο σπίτι σας!

Μεζεδοποιήματα
Λεωφ. Σοφοκλή Βενιζέλου 35,
Ηλιούπολη