50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου σήμερα αλλά εκτός αυτού έχουμε και γενέθλια. Κλείνουμε τα 14 και (προσπαθούμε να) είμαστε ακόμα εδώ και να σας προσφέρουμε ποιοτικές Γευσιχωσίες.
Ήταν λοιπόν μια κρύα Τετάρτη του καλοκ.... βασικά ποιον κοροϊδεύουμε, έχουμε φτάσει 17 Νοέμβρη και ακόμα ζέστη κάνει... Τέλος πάντων ήταν Τετάρτη και μια παρέα ανθρώπων ενδιαφερόταν για ταξίδια. Αλλά επειδή το να πάμε στον Λίβανο έπεφτε μακριά, είπαμε να πάμε στο Λιβανέζικο.
Το Λιβανέζικο, ένα μαγαζί που αν δεν έχετε καταλάβει τι φαγητό προσφέρει, σίγουρα δεν φταίει, βρίσκεται στην (κάτω) Γλυφάδα, σε ένα σημείο που παλαιότερα ήταν από τα πλέον πολυσύχναστα της περιοχής, αλλά τώρα έχει αρκετά μειωμένη προσέλευση. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μπορείτε αρκετά πιο εύκολα να βρείτε θέση για παρκάρισμα, ειδικά αφού το μεγάλο πάρκινγκ του Δημαρχείου είναι αρκετά κοντά. Φυσικά αυτό είναι πιθανό να αλλάζει τα Σαββατοκύριακα, αλλά την καθημερινή που πήγαμε βρήκαμε εύκολα και αρκετά κοντά (2 στενά και αυτά λειψά). Επιπλέον, εφόσον μιλάμε για Γλυφάδα, η περιοχή έχει ακόμα διάφορα πράγματα για να δείτε ή να κάνετε, οπότε μπορείτε εύκολα να συνδυάσετε την επίσκεψη με κάτι ακόμα και δεν θα χρειαστεί να πάτε εκεί μόνο για το φαγητό.
Το ίδιο το μαγαζί δεν θα πάρει κάποιο βραβείο διακόσμησης, αν και πιστεύω ότι η διακόσμηση του είναι αξιοπρεπής. Σίγουρα θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο τον ανατολίτικο χαρακτήρα του, ωστόσο επιλέγει μια περισσότερο ουδέτερη στάση, η οποία θυμίζει Ανατολή, χωρίς να στην επιβάλλει ή να την κραυγάζει. Προσωπικά αυτό μου άρεσε, αλλά καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άνθρωποι με διαφορετικά γούστα. Αν θέλετε να φάτε κάπου που να μοιάζει με το σαράϊ του Πασά, πήγατε σε λάθος μαγαζί.
Η παρέα κατέληξε να αποτελείται από τέσσερα άτομα (περιμέναμε περισσότερα, αλλά εντάξει, συμβαίνουν αυτά) και συγκεκριμένα εμένα (προφανώς), τον Κοιλιόδουλο (σιγά μην έλειπε), τον Ακόρεστο Μουσικάντη (καιρό είχαμε) και μια νέα προσθήκη, την Ψυχολογαλακτομπούρεκο (γιατί είναι και ψυχολόγα και τόσο γλυκιά). Επιπλέον η Ψυχολογαλακτομπούρεκο, χωρίς να φτάνει τους άλλους τρεις, είναι σε αξιοπρεπές επίπεδο στο φαγητό, οπότε δεν ήταν άκυρη προσθήκη.
Και μετά τις συστάσεις, να πάμε στο κυρίως, δηλαδή το φαγητό. Αρχικά να μιλήσουμε για τον κατάλογο, ο οποίος έχει αρκετές επιλογές και όλες σχεδόν είναι θεματικές, όπως θα έπρεπε. Αν πάτε πρώτη φορά, θα δυσκολευτείτε να αποφασίσετε (κοιτάω εσένα Γλυκιά Επιρροή, ξέρεις εσύ) γιατί η ποικιλία είναι μεγάλη και όλα φαίνονται ενδιαφέροντα. Εμείς, ευτυχώς, δεν πήγαμε πρώτη φορά (εγώ δηλαδή, η Ψυχολογαλακτομπούρεκο ακόμα με κράζει που δεν πήγαμε και άλλη φορά), οπότε λίγο πολύ είχαμε μια εικόνα για το πως θα κυλήσει η βραδιά.
Ξεκινήσαμε με ένα χούμους με κουκουνάρι (και μετά πήραμε δεύτερο γιατί δεν πρόλαβε να ανασάνει, άλλο αυτό), και πήραμε άλλο ένα ορεκτικό, Κεφτέδες με πλιγούρι γεμιστοί με κιμά, κρεμμύδι, κουκουνάρι και συνοδεία γιαουρτιού το οποίο ξέρω πως ακούγεται όταν το λέω εγώ ο κρεατοφάγος, αλλά παίδες πάταξον μεν, τσιμπήστε το δε, θα με θυμηθείτε. Μια σαλατούλα Beirut για να πούμε ότι τρώμε και υγιεινά (που η αλήθεια είναι πως ακόμα και στην υπερβολή του, το Λιβανέζικο φαγητό είναι αρκετά ελαφρύ) και μετά μια ποικιλία με κρεατικά και μία έξτρα μερίδα πατάτες και ένα χαλούμι σε λιβανέζικη πίτα και λουκάνικα πικάντικα και ένα επιπλέον πιάτο με μοσχάρι το οποίο ήθελε να δοκιμάσει ο Ακόρεστος Μουσικάντης. Για να μην τα πολυλογώ, ότι πήραμε ήταν άψογα μαγειρεμένο και μαριναρισμένο, πλούσιο σε γεύση και όλα του τα συνοδευτικά ταιριάζανε άψογα. Μπορώ να πω ότι αν και σίγουρα ο καθένας είχε την προσωπική του αδυναμία σε κάτι, όλοι συμφωνήσαμε ότι δεν υπήρχε κάποιο μελανό σημείο σε ότι ήρθε. Αφού ήρθε υπήρξε, ήταν το άδειο πιάτο... άλλο αυτό. Εδώ να αναφέρω ότι το μαγαζί, αντί για ψωμί/κουβέρ, φέρνει αραβικές πίτες ζεστές, τυλιγμένες σε πλαστικό για να κρατήσουν την θερμότητα και την υφή τους και είναι όχι απλά ταιριαστές με ότι έρχεται, τις πεθάναμε πριν προλάβουν να αναπνεύσουν έξω από το πλαστικό και μας φέρανε και άλλες οι άνθρωποι. Κλείνοντας, να αναφέρουμε και το γλυκάκι που πήραμε, ένα κιουνεφέ (το οποίο κέρασε το μαγαζί μετά) και ένα ακόμα γλυκό που δεν θυμάμαι πως το λένε, αλλά θα ζήσει στην μνήμη μου ως ανώνυμο (και θα το θυμηθώ όταν ξαναπάω, δεν τη γλυτώνει).
Για τα παραπάνω, μαζί με κανά δύο μπύρες και λοιπά συνοδευτικά, ο λογαριασμός ήταν περίπου 120€ (συμπεριλαμβάνεται και ένα αξιοπρεπές tip για τον εξυπηρετικότατο σερβιτόρο, του οποίου τα ελληνικά δεν είναι πρώτη γλώσσα και φαίνεται, αλλά κάνει ότι μπορεί και συνήθως τα καταφέρνει για να το προσπερνάει), δηλαδή περίπου 30€ το άτομο. Εντάξει, φτηνό δεν το λες, αλλά είναι εξειδικευμένης κουζίνας εστιατόριο στην Γλυφάδα, κανείς δεν περίμενε λιγότερο. Από την άλλη, πληρώσαμε μεν, φάγαμε δε, δεν μπορεί κανείς να πει ότι έφυγε πεινασμένος και υπάρχουν πολλά μαγαζιά στην περιοχή που πληρώνεις τα ίδια ή και περισσότερα και μετά πας για φαγητό. Οπότε τσιμπημένο μεν, τίμιο δε.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε μέρος με εύκολο σχετικά πάρκινγκ τουλάχιστον τις καθημερινές, με αξιοπρεπή αλλά όχι ιδιαίτερα θε(α)ματική διακόσμηση και καλό σέρβις που έχει πολύ καλό φαγητό και τιμές τσιμπημένες, αλλά ανεκτές και τίμιες. Είναι μια πολύ παλιά επιλογή δική μου και χαίρομαι που έμεινε στο ίδιο ψηλό επίπεδο που ήταν από τότε και σίγουρα θα ξαναπάω (καλά για την Ψυχολογαλακτομπούρεκο δεν το συζητάω, ήδη κάνει σχέδια).
Θα κλείσω με το αγαπημένο μου ρητό για αυτό το μαγαζί. Λέγεται "Το Λιβανέζικο". Εντάξει, φαντασία δεν έχει, αλλά έχει πολύ ωραίο φαγητό.
Το Λιβανέζικο, ένα μαγαζί που αν δεν έχετε καταλάβει τι φαγητό προσφέρει, σίγουρα δεν φταίει, βρίσκεται στην (κάτω) Γλυφάδα, σε ένα σημείο που παλαιότερα ήταν από τα πλέον πολυσύχναστα της περιοχής, αλλά τώρα έχει αρκετά μειωμένη προσέλευση. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μπορείτε αρκετά πιο εύκολα να βρείτε θέση για παρκάρισμα, ειδικά αφού το μεγάλο πάρκινγκ του Δημαρχείου είναι αρκετά κοντά. Φυσικά αυτό είναι πιθανό να αλλάζει τα Σαββατοκύριακα, αλλά την καθημερινή που πήγαμε βρήκαμε εύκολα και αρκετά κοντά (2 στενά και αυτά λειψά). Επιπλέον, εφόσον μιλάμε για Γλυφάδα, η περιοχή έχει ακόμα διάφορα πράγματα για να δείτε ή να κάνετε, οπότε μπορείτε εύκολα να συνδυάσετε την επίσκεψη με κάτι ακόμα και δεν θα χρειαστεί να πάτε εκεί μόνο για το φαγητό.
Το ίδιο το μαγαζί δεν θα πάρει κάποιο βραβείο διακόσμησης, αν και πιστεύω ότι η διακόσμηση του είναι αξιοπρεπής. Σίγουρα θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο τον ανατολίτικο χαρακτήρα του, ωστόσο επιλέγει μια περισσότερο ουδέτερη στάση, η οποία θυμίζει Ανατολή, χωρίς να στην επιβάλλει ή να την κραυγάζει. Προσωπικά αυτό μου άρεσε, αλλά καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άνθρωποι με διαφορετικά γούστα. Αν θέλετε να φάτε κάπου που να μοιάζει με το σαράϊ του Πασά, πήγατε σε λάθος μαγαζί.
Η παρέα κατέληξε να αποτελείται από τέσσερα άτομα (περιμέναμε περισσότερα, αλλά εντάξει, συμβαίνουν αυτά) και συγκεκριμένα εμένα (προφανώς), τον Κοιλιόδουλο (σιγά μην έλειπε), τον Ακόρεστο Μουσικάντη (καιρό είχαμε) και μια νέα προσθήκη, την Ψυχολογαλακτομπούρεκο (γιατί είναι και ψυχολόγα και τόσο γλυκιά). Επιπλέον η Ψυχολογαλακτομπούρεκο, χωρίς να φτάνει τους άλλους τρεις, είναι σε αξιοπρεπές επίπεδο στο φαγητό, οπότε δεν ήταν άκυρη προσθήκη.
Και μετά τις συστάσεις, να πάμε στο κυρίως, δηλαδή το φαγητό. Αρχικά να μιλήσουμε για τον κατάλογο, ο οποίος έχει αρκετές επιλογές και όλες σχεδόν είναι θεματικές, όπως θα έπρεπε. Αν πάτε πρώτη φορά, θα δυσκολευτείτε να αποφασίσετε (κοιτάω εσένα Γλυκιά Επιρροή, ξέρεις εσύ) γιατί η ποικιλία είναι μεγάλη και όλα φαίνονται ενδιαφέροντα. Εμείς, ευτυχώς, δεν πήγαμε πρώτη φορά (εγώ δηλαδή, η Ψυχολογαλακτομπούρεκο ακόμα με κράζει που δεν πήγαμε και άλλη φορά), οπότε λίγο πολύ είχαμε μια εικόνα για το πως θα κυλήσει η βραδιά.
Ξεκινήσαμε με ένα χούμους με κουκουνάρι (και μετά πήραμε δεύτερο γιατί δεν πρόλαβε να ανασάνει, άλλο αυτό), και πήραμε άλλο ένα ορεκτικό, Κεφτέδες με πλιγούρι γεμιστοί με κιμά, κρεμμύδι, κουκουνάρι και συνοδεία γιαουρτιού το οποίο ξέρω πως ακούγεται όταν το λέω εγώ ο κρεατοφάγος, αλλά παίδες πάταξον μεν, τσιμπήστε το δε, θα με θυμηθείτε. Μια σαλατούλα Beirut για να πούμε ότι τρώμε και υγιεινά (που η αλήθεια είναι πως ακόμα και στην υπερβολή του, το Λιβανέζικο φαγητό είναι αρκετά ελαφρύ) και μετά μια ποικιλία με κρεατικά και μία έξτρα μερίδα πατάτες και ένα χαλούμι σε λιβανέζικη πίτα και λουκάνικα πικάντικα και ένα επιπλέον πιάτο με μοσχάρι το οποίο ήθελε να δοκιμάσει ο Ακόρεστος Μουσικάντης. Για να μην τα πολυλογώ, ότι πήραμε ήταν άψογα μαγειρεμένο και μαριναρισμένο, πλούσιο σε γεύση και όλα του τα συνοδευτικά ταιριάζανε άψογα. Μπορώ να πω ότι αν και σίγουρα ο καθένας είχε την προσωπική του αδυναμία σε κάτι, όλοι συμφωνήσαμε ότι δεν υπήρχε κάποιο μελανό σημείο σε ότι ήρθε. Αφού ήρθε υπήρξε, ήταν το άδειο πιάτο... άλλο αυτό. Εδώ να αναφέρω ότι το μαγαζί, αντί για ψωμί/κουβέρ, φέρνει αραβικές πίτες ζεστές, τυλιγμένες σε πλαστικό για να κρατήσουν την θερμότητα και την υφή τους και είναι όχι απλά ταιριαστές με ότι έρχεται, τις πεθάναμε πριν προλάβουν να αναπνεύσουν έξω από το πλαστικό και μας φέρανε και άλλες οι άνθρωποι. Κλείνοντας, να αναφέρουμε και το γλυκάκι που πήραμε, ένα κιουνεφέ (το οποίο κέρασε το μαγαζί μετά) και ένα ακόμα γλυκό που δεν θυμάμαι πως το λένε, αλλά θα ζήσει στην μνήμη μου ως ανώνυμο (και θα το θυμηθώ όταν ξαναπάω, δεν τη γλυτώνει).
Για τα παραπάνω, μαζί με κανά δύο μπύρες και λοιπά συνοδευτικά, ο λογαριασμός ήταν περίπου 120€ (συμπεριλαμβάνεται και ένα αξιοπρεπές tip για τον εξυπηρετικότατο σερβιτόρο, του οποίου τα ελληνικά δεν είναι πρώτη γλώσσα και φαίνεται, αλλά κάνει ότι μπορεί και συνήθως τα καταφέρνει για να το προσπερνάει), δηλαδή περίπου 30€ το άτομο. Εντάξει, φτηνό δεν το λες, αλλά είναι εξειδικευμένης κουζίνας εστιατόριο στην Γλυφάδα, κανείς δεν περίμενε λιγότερο. Από την άλλη, πληρώσαμε μεν, φάγαμε δε, δεν μπορεί κανείς να πει ότι έφυγε πεινασμένος και υπάρχουν πολλά μαγαζιά στην περιοχή που πληρώνεις τα ίδια ή και περισσότερα και μετά πας για φαγητό. Οπότε τσιμπημένο μεν, τίμιο δε.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε μέρος με εύκολο σχετικά πάρκινγκ τουλάχιστον τις καθημερινές, με αξιοπρεπή αλλά όχι ιδιαίτερα θε(α)ματική διακόσμηση και καλό σέρβις που έχει πολύ καλό φαγητό και τιμές τσιμπημένες, αλλά ανεκτές και τίμιες. Είναι μια πολύ παλιά επιλογή δική μου και χαίρομαι που έμεινε στο ίδιο ψηλό επίπεδο που ήταν από τότε και σίγουρα θα ξαναπάω (καλά για την Ψυχολογαλακτομπούρεκο δεν το συζητάω, ήδη κάνει σχέδια).
Θα κλείσω με το αγαπημένο μου ρητό για αυτό το μαγαζί. Λέγεται "Το Λιβανέζικο". Εντάξει, φαντασία δεν έχει, αλλά έχει πολύ ωραίο φαγητό.
Το Λιβανέζικο
Κωνσταντινουπόλεως 20, Γλυφάδα
