Μια βραδιά στο Λεβερκ... βασικά στον Λίβανο

50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου σήμερα αλλά εκτός αυτού έχουμε και γενέθλια. Κλείνουμε τα 14 και (προσπαθούμε να) είμαστε ακόμα εδώ και να σας προσφέρουμε ποιοτικές Γευσιχωσίες.

 

Ήταν λοιπόν μια κρύα Τετάρτη του καλοκ.... βασικά ποιον κοροϊδεύουμε, έχουμε φτάσει 17 Νοέμβρη και ακόμα ζέστη κάνει... Τέλος πάντων ήταν Τετάρτη και μια παρέα ανθρώπων ενδιαφερόταν για ταξίδια. Αλλά επειδή το να πάμε στον Λίβανο έπεφτε μακριά, είπαμε να πάμε στο Λιβανέζικο.

Το Λιβανέζικο, ένα μαγαζί που αν δεν έχετε καταλάβει τι φαγητό προσφέρει, σίγουρα δεν φταίει, βρίσκεται στην (κάτω) Γλυφάδα, σε ένα σημείο που παλαιότερα ήταν από τα πλέον πολυσύχναστα της περιοχής, αλλά τώρα έχει αρκετά μειωμένη προσέλευση. Αποτέλεσμα αυτού είναι να μπορείτε αρκετά πιο εύκολα να βρείτε θέση για παρκάρισμα, ειδικά αφού το μεγάλο πάρκινγκ του Δημαρχείου είναι αρκετά κοντά. Φυσικά αυτό είναι πιθανό να αλλάζει τα Σαββατοκύριακα, αλλά την καθημερινή που πήγαμε βρήκαμε εύκολα και αρκετά κοντά (2 στενά και αυτά λειψά). Επιπλέον, εφόσον μιλάμε για Γλυφάδα, η περιοχή έχει ακόμα διάφορα πράγματα για να δείτε ή να κάνετε, οπότε μπορείτε εύκολα να συνδυάσετε την επίσκεψη με κάτι ακόμα και δεν θα χρειαστεί να πάτε εκεί μόνο για το φαγητό.

Το ίδιο το μαγαζί δεν θα πάρει κάποιο βραβείο διακόσμησης, αν και πιστεύω ότι η διακόσμηση του είναι αξιοπρεπής. Σίγουρα θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο τον ανατολίτικο χαρακτήρα του, ωστόσο επιλέγει μια περισσότερο ουδέτερη στάση, η οποία θυμίζει Ανατολή, χωρίς να στην επιβάλλει ή να την κραυγάζει. Προσωπικά αυτό μου άρεσε, αλλά καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άνθρωποι με διαφορετικά γούστα. Αν θέλετε να φάτε κάπου που να μοιάζει με το σαράϊ του Πασά, πήγατε σε λάθος μαγαζί.

Η παρέα κατέληξε να αποτελείται από τέσσερα άτομα (περιμέναμε περισσότερα, αλλά εντάξει, συμβαίνουν αυτά) και συγκεκριμένα εμένα (προφανώς), τον Κοιλιόδουλο (σιγά μην έλειπε), τον Ακόρεστο Μουσικάντη (καιρό είχαμε) και μια νέα προσθήκη, την Ψυχολογαλακτομπούρεκο (γιατί είναι και ψυχολόγα και τόσο γλυκιά). Επιπλέον η Ψυχολογαλακτομπούρεκο, χωρίς να φτάνει τους άλλους τρεις, είναι σε αξιοπρεπές επίπεδο στο φαγητό, οπότε δεν ήταν άκυρη προσθήκη.

Και μετά τις συστάσεις, να πάμε στο κυρίως, δηλαδή το φαγητό. Αρχικά να μιλήσουμε για τον κατάλογο, ο οποίος έχει αρκετές επιλογές και όλες σχεδόν είναι θεματικές, όπως θα έπρεπε. Αν πάτε πρώτη φορά, θα δυσκολευτείτε να αποφασίσετε (κοιτάω εσένα Γλυκιά Επιρροή, ξέρεις εσύ) γιατί η ποικιλία είναι μεγάλη και όλα φαίνονται ενδιαφέροντα. Εμείς, ευτυχώς, δεν πήγαμε πρώτη φορά (εγώ δηλαδή, η Ψυχολογαλακτομπούρεκο ακόμα με κράζει που δεν πήγαμε και άλλη φορά), οπότε λίγο πολύ είχαμε μια εικόνα για το πως θα κυλήσει η βραδιά.

Ξεκινήσαμε με ένα χούμους με κουκουνάρι (και μετά πήραμε δεύτερο γιατί δεν πρόλαβε να ανασάνει, άλλο αυτό), και πήραμε άλλο ένα ορεκτικό, Κεφτέδες με πλιγούρι γεμιστοί με κιμά, κρεμμύδι, κουκουνάρι και συνοδεία γιαουρτιού το οποίο ξέρω πως ακούγεται όταν το λέω εγώ ο κρεατοφάγος, αλλά παίδες πάταξον μεν, τσιμπήστε το δε, θα με θυμηθείτε. Μια σαλατούλα Beirut για να πούμε ότι τρώμε και υγιεινά (που η αλήθεια είναι πως ακόμα και στην υπερβολή του, το Λιβανέζικο φαγητό είναι αρκετά ελαφρύ) και μετά μια ποικιλία με κρεατικά και μία έξτρα μερίδα πατάτες και ένα χαλούμι σε λιβανέζικη πίτα και λουκάνικα πικάντικα και ένα επιπλέον πιάτο με μοσχάρι το οποίο ήθελε να δοκιμάσει ο Ακόρεστος Μουσικάντης. Για να μην τα πολυλογώ, ότι πήραμε ήταν άψογα μαγειρεμένο και μαριναρισμένο, πλούσιο σε γεύση και όλα του τα συνοδευτικά ταιριάζανε άψογα. Μπορώ να πω ότι αν και σίγουρα ο καθένας είχε την προσωπική του αδυναμία σε κάτι, όλοι συμφωνήσαμε ότι δεν υπήρχε κάποιο μελανό σημείο σε ότι ήρθε. Αφού ήρθε υπήρξε, ήταν το άδειο πιάτο... άλλο αυτό. Εδώ να αναφέρω ότι το μαγαζί, αντί για ψωμί/κουβέρ, φέρνει αραβικές πίτες ζεστές, τυλιγμένες σε πλαστικό για να κρατήσουν την θερμότητα και την υφή τους και είναι όχι απλά ταιριαστές με ότι έρχεται, τις πεθάναμε πριν προλάβουν να αναπνεύσουν έξω από το πλαστικό και μας φέρανε και άλλες οι άνθρωποι. Κλείνοντας, να αναφέρουμε και το γλυκάκι που πήραμε, ένα κιουνεφέ (το οποίο κέρασε το μαγαζί μετά) και ένα ακόμα γλυκό που δεν θυμάμαι πως το λένε, αλλά θα ζήσει στην μνήμη μου ως ανώνυμο (και θα το θυμηθώ όταν ξαναπάω, δεν τη γλυτώνει).

Για τα παραπάνω, μαζί με κανά δύο μπύρες και λοιπά συνοδευτικά, ο λογαριασμός ήταν περίπου 120€ (συμπεριλαμβάνεται και ένα αξιοπρεπές tip για τον εξυπηρετικότατο σερβιτόρο, του οποίου τα ελληνικά δεν είναι πρώτη γλώσσα και φαίνεται, αλλά κάνει ότι μπορεί και συνήθως τα καταφέρνει για να το προσπερνάει), δηλαδή περίπου 30€ το άτομο. Εντάξει, φτηνό δεν το λες, αλλά είναι εξειδικευμένης κουζίνας εστιατόριο στην Γλυφάδα, κανείς δεν περίμενε λιγότερο. Από την άλλη, πληρώσαμε μεν, φάγαμε δε, δεν μπορεί κανείς να πει ότι έφυγε πεινασμένος και υπάρχουν πολλά μαγαζιά στην περιοχή που πληρώνεις τα ίδια ή και περισσότερα και μετά πας για φαγητό. Οπότε τσιμπημένο μεν, τίμιο δε.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε μέρος με εύκολο σχετικά πάρκινγκ τουλάχιστον τις καθημερινές, με αξιοπρεπή αλλά όχι ιδιαίτερα θε(α)ματική διακόσμηση και καλό σέρβις που έχει πολύ καλό φαγητό και τιμές τσιμπημένες, αλλά ανεκτές και τίμιες. Είναι μια πολύ παλιά επιλογή δική μου και χαίρομαι που έμεινε στο ίδιο ψηλό επίπεδο που ήταν από τότε και σίγουρα θα ξαναπάω (καλά για την Ψυχολογαλακτομπούρεκο δεν το συζητάω, ήδη κάνει σχέδια).

Θα κλείσω με το αγαπημένο μου ρητό για αυτό το μαγαζί. Λέγεται "Το Λιβανέζικο". Εντάξει, φαντασία δεν έχει, αλλά έχει πολύ ωραίο φαγητό.

 

Το Λιβανέζικο

Κωνσταντινουπόλεως 20, Γλυφάδα

We didn't beast on Beastalis

 Όταν ένας Γευσιχώστης περνάει έξω από καινούργιο εστιατόριο που ετοιμάζεται να ανοίξει και βλέπει ταμπέλα που γράφει Food for proud meat eaters (πριν την αλλάξει με μία που γράφει Butcher's Deli) αυτομάτως ξέρει ότι αυτό το μαγαζί πρέπει να το επισκεφθεί το συντομότερο δυνατόν (αφότου ανοίξει φυσικά). Έτσι λοιπόν αφού καταφέραμε και συντονίσαμε όλοι τα προγράμματα μας μία ωραία βραδιά με καύσωνα εγώ, ο Ζαμπόνις, ο Ακόρεστος Μουσικάντης, η Μέρι Eatmas και η Έφεση βρεθήκαμε να καθόμαστε σε ένα από τα τραπέζια της αυλής του Beastalis.

Το Beastalis βρίσκεται εκεί που για πάρα πολλά χρόνια υπήρχε το Παραμύθι. Αυτό για τους ντόπιους ή τους γνώστες της περιοχής. Για αυτούς που δε ξέρουν το Παραμύθι ήταν μία από τις ιστορικότερες κρεπερί της Γλυφάδας, μαζί με το Feticcio. Αυτά για την προϊστορία πάμε τώρα ξανά στην ιστορία (μας). Πολύ κοντά έχεις άλλες δύο επιλογές, ένα ιταλικό εστιατόριο και μία μπιραρία. Πάρκινγκ θα βρείτε εύκολα, ακόμα και Σαββατοκύριακο.

Το μαγαζί, τουλάχιστον εξωτερικά, δείχνει πολύ προσεγμένο με τον συνδυασμό ξύλου και μετάλλου να δένει αρμονικά. Δε μπήκα πότε μέσα οπότε εσωτερικά δε μπορώ να το κρίνω αλλά από εκεί που καθόμασταν έβλεπα κάτι σαν βιτρίνα - ψυγείο που είχε μέσα, τι άλλο, κρέατα. Η εξυπηρέτηση άγγιξε το τέλειο με τους σερβιτόρους να είναι όλοι πολύ ευγενικοί και εξυπηρετικοί (ξέρετε τώρα, να σου γεμίζουν αυτοί τα ποτήρια, ακόμα και του νερού κτλ). Το μόνο μελανό σημείο ήταν όταν μας πήραν τα πρώτα πιάτα (ορεκτικό - σαλάτα) χωρίς να μας ρωτήσουν ενώ είχαν ακόμα λίγο περιεχόμενο μέσα.

Ας περάσουμε όμως και στο ψητό ή καλύτερα στα ψητά. Πριν από τα ψητά βέβαια πρέπει να σας αναφέρω ότι πήραμε και μία γλυκοπατάτα στη φωτιά με sour cream και φλύδες τρούφας σαν ορεκτικό που χωρίς να μας ενθουσιάσει τρωγόταν ευχάριστα αλλά και τη signature salad (πως τα μιλάω έτσι τα gourmet) του μαγαζιού, την επονομαζόμενη Beast salad η οποία έχει μέσα ντοματίνια, μακαντέμια καπνιστά, σπιτικό Chorizo (ισπανικό λουκάνικο), μοτσαρέλα, φινόκιο, κρεμμύδι, αγγούρι και πουρέ μέντας. Πολύ γευστική, αν και πότε δε βρήκα το chorizo (εντάξει, μπορεί εμένα να μην έφτασε ποτέ στο πιάτο) κανένα παράπονο δεν είχαμε από τη σαλάτα.

Στα ψητά τώρα. Για τους proud meat eaters λοιπόν το μαγαζί προσφέρει μία ικανοποιητική ποικιλία επιλογών με τιμές που κυμαίνονται από €22 έως €98. Για παράδειγμα το πιο ακριβό πιάτο των ενενήντα οχτώ ευρώ είναι 300 γραμμάρια Striploin Wagyu από την Αυστραλία με rock salt και παπαρδέλες (δεν τα λέω εγώ ο κατάλογος τα λέει). Όλα τα πιάτα είναι μεριδοποιημένα οπότε ξέρεις από πριν πόσα γραμμάρια θα φας και πόσο κοστίζει η κάθε μερίδα. Εμείς επιλέξαμε ένα χοιρινό Iberiko (400γρ) με σπιτική BBQ και καπνιστό αλάτι, μία σούβλα picanha Black Angus (400γρ) και δύο Beast burgers με μοσχαρίσιο μπιφτέκι (180γρ) cheddar, μπέικον και καραμελωμένο κρεμμύδι και ένα ταρτάρ μοσχαριού. Μακράν το καλύτερο πιάτο ήταν το Iberiko μιας και ήταν πάρα πολύ γευστικό, ψημένο όπως ακριβώς έπρεπε. Νομίζω μπορούμε να το βαθμολογήσουμε με άριστα 10. Η picanha ενώ το κρέας ήταν πολύ ποιοτικό δε μας ενθουσίασε, προσωπικά πιστεύω ότι με λίγο ψήσιμο παραπάνω κι όχι μέτρια ψημένο θα ήταν καλύτερο το γευστικό αποτέλεσμα. Τα burgers μόνο Beast δεν ήταν, ήταν απλά, κλασσικά, αν και γευστικά, αλλά το ίδιο μπέργκερ μπορείς να το φας αλλού σε πιο νορμάλ τιμή κι όχι στα €22. Το ταρτάρ δεν το δοκίμασα οπότε δεν έχω άποψη, η Έφεση που το έφαγε πάντως δεν είπε τίποτα αρνητικό. Ξέχασα να σας αναφέρω ότι υπάρχουν τέσσερα συνοδευτικά για τα πιάτα από τα οποία το μόνο που θυμάμαι είναι οι crispy baby πατάτες τις οποίες επέλεξα και ήταν αρκετά καλές όπως και οι κλασσικές τηγανητές πατάτες οι οποίες συνόδευαν τα burgers.

Επίσης το μαγαζί προσφέρει μία λίστα από κρασιά και μπίρες με τα οποία μπορείς να συνοδέψεις το δείπνο σου. Εμείς προτείνουμε την Fischer tradition σαν πιο value for money επιλογή μιας και είναι 650ml στα €10. Όσον αφορά τα επιδόρπια έχεις τρεις επιλογές, cookies στη φωτιά, τριπλή μους σοκολάτας και ανανά. Εμείς καταλήξαμε να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε σχετικά με ποιο από τα τρία να επιλέξουμε και έτσι δεν πήραμε επιδόρπιο.

Στο θέμα του λογαριασμού τώρα. Σαφώς και ξέρεις από πριν ότι όταν επισκέπτεσαι ένα τέτοιο εστιατόριο θα τα σκάσεις και μάλιστα χοντρά οπότε έχεις προετοιμαστεί για αυτό. Εμείς για αυτά που διαβάσατε, τρεις μπίρες και τρία μπουκάλια νερό (είχε καύσωνα όπως προείπα) δώσαμε €195 + €5 φιλοδώρημα για να μας βγει ένα στρογγυλό €40 στον καθένα. Ένα φάουλ του μαγαζιού για μένα είναι το πόσο χρεώνει το μπουκάλι το νερό. Δηλαδή τρία ευρώ για ένα λίτρο νερό είναι πολλά.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα fine dining (όπως πολύ σωστά το χαρακτήρισε ο Ακόρεστος Μουσικάντης) εστιατόριο, σε ένα σημείο κάπως απόμερο για Γλυφάδα, με εύκολο πάρκινγκ όμως, ωραίο χώρο, σχεδόν τέλεια εξυπηρέτηση, ποιοτικό φαγητό που σε γενικές γραμμές θα σε αφήσει ικανοποιημένο και τιμές κάπως τσιμπημένες που όμως είναι αναμενόμενο.

Υ.Γ. beast on: to consume an excessive amount (of food) quickly and savagely.

 

Beastalis

Κύπρου 9, Γλυφάδα

Έμπα με φόρα στο Ψητό!

Και ναι επιστρέψαμε. Και ναι μπήκαμε με φόρα στα ψητά γιατί τέτοιοι είμαστε.

Μετά από πολύ καιρό και με ευκαιρία κάτι σχέδια που ακυρώθηκαν, λέμε με Κοιλιόδουλο να πάμε σε ένα μαγαζί με πολλά υποσχόμενο όνομα και φήμη. Το "Έμπα στο Ψητό" βρίσκεται στην Αργυρούπολη (υπάρχει άλλο ένα στον Υμηττό, δεν είμαι σίγουρος τι είδους σχέση υπάρχει, αλλά σίγουρα υπάρχει) και συγκεκριμένα στην πλατεία Ανεξαρτησίας όπως είναι το επίσημο όνομα της ή του "208" όπως την λένε οι κάτοικοι. Το σημείο είναι γενικά ωραίο και μάλιστα έχει ακριβώς απέναντι ένα μεγάλο πάρκο, πολύ ωραίο για βόλτα με οικογένεια ή φίλους. Δεν υπάρχει κάτι άλλο για νυχτερινή διασκέδαση άμεσα κοντά, αλλά το κέντρο της Αργυρούπολης και της Ηλιούπολης είναι αρκετά κοντά, οπότε μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος στο πήγαινε-έλα, αλλά μπορείτε εύκολα να το συνδυάσετε με κάποια ακόμα έξοδο. Στο θέμα του πάρκινγκ, χωρίς τα πράγματα να είναι τρομερά δύσκολα, ίσως έχετε ένα μικρό θέμα, ανάλογα την ημέρα. Εμείς βρήκαμε απέξω... αλλά άλλο εμείς...

Το μαγαζί είναι ένα διακριτικά, αλλά με γούστο, διακοσμημένο γωνιακό κατάστημα. Η αλήθεια είναι ότι η διακόσμηση και το περιβάλλον θα σας περάσει λίγο αδιάφορο, προσωπικά το βρήκα ευχάριστο σαν χώρο για φαγητό, αλλά αν δίνετε μεγάλη σημασία στην διακόσμηση, δεν είναι για εσάς.

Από την άλλη, αν δίνετε σημασία στο φαγητό, μάλλον είναι. Και άλλωστε, αν δεν δίνατε σημασία στο φαγητό, εμάς θα διαβάζατε; Πάμε, λοιπόν, στον κατάλογο, ο οποίος είναι ιδιαίτερα πρακτικός, γιατί είναι τυπωμένος στο χαρτί που σας φέρνουν μπροστά σας για να φάτε. Και έχει και αρκετή ποικιλία, μπορώ να πω, χωρίς να είναι υπερβολικός. Αξιοπρεπής αριθμός ορεκτικών, ενώ υπάρχουν αρκετές επιλογές με κυρίως για να ικανοποιήσουν αρκετό κόσμο (εντάξει υπάρχουν και περίεργοι, δε θα πω όλους...). Ένα πράγμα που είδαμε και δεν το λέμε για αρνητικό, απλά μας έκανε εντύπωση, είναι ότι ενώ όλες οι τιμές είναι στα αριστερά των προϊόντων, σε ένα συγκεκριμένο σημείο του (στις ποικιλίες συγκεκριμένα) είναι από την δεξιά μεριά. Όχι ότι είναι κάτι που μας ενοχλεί, αλλά η ψυχαναγκαστική πλευρά του Κοιλιόδουλου (έχει και τέτοια) το παρατήρησε.

Πάμε να δούμε τώρα τις επιλογές μας από τον κατάλογο. Ήμασταν οι 2 μας μόνο, οπότε πήραμε μια τυροκαυτερή (όπως συνήθως, δεν σας ξαφνιάζουμε σε αυτό... αν δεν παίρνουμε, δεν έχει), μια μερίδα κολοκυθάκια τηγανητά, μια μερίδα μανιτάρια πλευρώτους στη σχάρα με μπαλσάμικο και ένα ταλαγάνι στη σχάρα για ορεκτικά (μόνο) και μια ποικιλία "μεσαία", η οποία θεωρούσαμε ότι είναι για δύο άτομα. Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να πω πόσο καλή εντύπωση μου έκανε ότι στον κατάλογο υπάρχει επιλογή για ατομική ποικιλία, κάτι που δεν έχω δει αλλού και το θεωρώ πάρα πολύ καλή ιδέα.

Ξεκινάμε από την τυροκαυτερή που ήταν αρκετά καλή, ούτε τρομερά καυτερή για να είναι για λίγους, ούτε τυροσαλάτα για γενική κατανάλωση. Μάλιστα ιδιαίτερα εντύπωση μας έκανε το ότι ήταν φτιαγμένη στο χέρι και όχι έτοιμη-εμπορίου. Τα τηγανητά κολοκυθάκια (τα πήραμε αντί για πατάτες, αφού θα είχε η ποικιλία) συνοδεύονται με σως γιαουρτιού (όπως και το ψωμί του κουβέρ, που έχει επίσης και λίγες ελιές και λίγα ντοματίνια) και είναι κομμένα στο χέρι και όχι έτοιμα από πριν, κάτι που επίσης εκτιμήθηκε. Το ταλαγάνι πολύ ωραία ψημένο, συνοδεύεται από μια γλυκιά σως/μαρμελάδα που του ταιριάζει πάρα πολύ, ενώ τα μανιτάρια ήταν το πιάτο που έκλεψε την παράσταση (από τα ορεκτικά, επιλογή του Κοιλιόδουλου, το δίνω) καθώς ήταν απλά εξαιρετικά από άποψη ψησίματος και γεύσης που έδενε άψογα με το μπαλσάμικο.

Στην ποικιλία θα ξεκινήσω από τα θετικά. Όλα τα κρέατα ήταν ψημένα εξαιρετικά, η παρουσίαση ήταν σωστότατη, η ποσότητα πατατών ήταν αξιοπρεπής (για ποικιλία 2 ατόμων), ενώ συνοδεύεται και από μουστάρδα και σως BBQ. Γενικά ότι δοκιμάσαμε ήταν ωραία ψημένο και μας άρεσε, δεν βρήκαμε πουθενά να πούμε κάτι αρνητικό. Τα αρνητικά σχόλια ήταν στο μπέρδεμα που (μου/μας) προκάλεσε το ότι η μεσαία ποικιλία για 2 (θεωρητικά) άτομα είχε: 2 παϊδάκια αρνίσια (ωραία προσθήκη), ένα λουκάνικο, ένα μπιφτέκι κοτόπουλο και ένα μοσχαρίσιο, ένα καλαμάκι χοιρινό και ένα κοτόπουλο και μια πανσέτα. Και δεν λέω, σαν ποσότητα κρέατος δεν ήταν κακή ή λίγη (καλά με τον Κοιλιόδουλο τρώγαμε άλλη μια άνετα, αλλά δεν μιλάμε για εμάς), αλλά μιλάμε για την "μεσαία" ποικιλία που εγώ από την εργοστασιακή μου ρύθμιση την έχω για 2 άτομα. Το οποίο για εμένα σημαίνει 2 από το κάθε τι που έχει μέσα. Γιατί δεν θα κάτσω να κόβω το μπιφτέκι στη μέση για να το μοιραστώ. Και καλά το μπιφτέκι και το λουκάνικο πες, τα καλαμάκια;  Προσωπικά θα προτιμούσα να υπάρχει λιγότερη "Ποικιλία" και πιο σωστός αριθμός κρεατικών μέσα. Ίσως είμαι περίεργος, ίσως είμαι πολύ καλομαθημένος, αλλά εμένα αυτό μου χτύπησε αρνητικά. Όχι τόσο ώστε να αμαυρώσει την καλή εικόνα του μαγαζιού και του φαγητού, αλλά τόσο ώστε να πω ότι όταν ξαναπάω, δεν θα προτιμήσω την ποικιλία (κρατάω μια πισινή για την ατομική).

Πάμε τώρα να δούμε και το κομμάτι το χρηματικό, όλα ανεβαίνουν, ακρίβεια έρχεται, η βενζίνη είναι στα ύψη, τι κάνουμε στο φαγητό; Εδώ, λοιπόν, το μαγαζί εξακολουθεί να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Για όλα τα παραπάνω, μαζί με ένα νερό και δύο μπύρες μεγάλες, έκανε ζέστη κάπως έπρεπε να κατέβουν τα κρέατα, πληρώσαμε συνολικά 50€ (στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το απαραίτητο φιλοδώρημα στα δύο κορίτσια που μας εξυπηρέτησαν και ήταν άψογες σε όλα). 25€ το άτομο με 4 ορεκτικά για 2 άτομα δεν είναι καθόλου κακό ποσό, κάθε άλλο, το λες και αξιοπρεπέστατο. Είναι ένα ακόμα από τα θετικά του μαγαζιού. Εδώ να πούμε ότι με τον λογαριασμό έρχεται και κερασματάκι, δύο παγωτά (κλεισμένα σε συσκευασία, πολύ σωστή αντιμετώπιση) ξυλάκι, ειδικά για το καλοκαίρι και με την ζέστη που κάνει, ότι καλύτερο.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε καλό σημείο με πάρκινγκ περίεργο ανάλογα την ημέρα, με διακριτική διακόσμηση, πολύ καλή εξυπηρέτηση, πολύ καλό φαγητό και αξιοπρεπείς τιμές. Είναι ένα μαγαζί που θα μπορούσε να προτιμήσει κανείς αρκετά συχνά (ανάλογα πόσο τρώει πάντα...) και να μείνει ικανοποιημένος. Εμείς μείναμε και πιστεύω θα ξαναπάμε σύντομα. Απλώς δεν θα πάρουμε την ποικιλία των δύο ατόμων, ίσως πάρουμε των τεσσάρων γιατί αυτοί είμαστε.

 

Έμπα στο Ψητό

Γεωργίου Παπανδρέου 21, Αργυρούπολη

Το κλίμα της Κληματαριάς

Όχι δεν γίναμε μετεωρολόγοι (αν και μεταξύ μας είχαμε τόσο καιρό να πάμε για φαΐ που ένα πτυχίο ακόμα το βγάζαμε), ή γεωπόνοι (αν και ο ένας μας ήταν), μιλάμε για την γνωστή Κληματαριά στην πλατεία Θεάτρου. Πρόκειται για ένα μαγαζί με μεγάλη ιστορία στο κέντρο, το οποίο το είχαμε ακουστά και βρήκαμε πρόσφατα την ευκαιρία να επισκεφτούμε.

 

Η περιοχή που βρίσκεται το μαγαζί είναι λίγο... περίεργη θα το πω. Το θετικό της είναι ότι βρήκαμε άνετα χώρο για πάρκινγκ (εντάξει ήταν Τρίτη βράδυ, αλλά και πάλι μιλάμε για κέντρο). Το αρνητικό της είναι ότι αν μένετε σε κάποιο προάστιο και όχι στο κέντρο της πόλης και άρα δεν είστε συνηθισμένοι, θα σας φανεί λίγο περίεργη η περιοχή... Κλειστοφοβική; Ύποπτη; Δεν ξέρω τι να σας πω, δεν είναι ότι είδαμε κάτι αρνητικό, κάθε άλλο. Ίσως υπερβάλλουμε επειδή έχουμε ζήσει πολλά χρόνια στα πιο ανοιχτά προάστια.

 

Το ίδιο το μαγαζί είναι όντως μια παραδοσιακή και καλόγουστα διακοσμημένη ταβέρνα. Καμία μοντερνιά, τίποτα το υπερβολικό, μια αξιοπρεπέστατη και ταιριαστή με το χώρο διακόσμηση. Την ημέρα που πήγαμε (και αρκετές μέρες γενικά από ότι μάθαμε) είχε Live μουσική. Ο Κοιλιόδουλος ήταν στο στοιχείο του (με το είδος της μουσικής), εγώ και ο γεωΠΟΝΟΣ όχι και τόσο, αλλά αυτά είναι γούστα στα ακούσματα, τα παιδιά μια χαρά έπαιζαν και ταλαντούχοι ήταν. Και το επιπλέον θετικό ήταν η διακριτικότητα τους, καθώς η ένταση ήταν τέτοια ώστε να μπορείς άνετα να τρως και να πεις και δύο κουβέντες με την μουσική σαν χαλί από πίσω, το οποίο πολλά Live δεν πετυχαίνουν, να πούμε την αλήθεια.

 

Πάμε στο προκείμενο και συγκεκριμένα στο φαγητό. Ο κατάλογος δεν είναι κάτι το τεράστιο από άποψη επιλογών, αλλά να σας πω κάτι, εγώ το βρήκα θετικό. Ήρθα να φάω σε ταβέρνα, όχι σε μαγαζί του Κοντιζά, δεν θέλω 102 κουλές επιλογές, θέλω 10 και συγκεκριμένα πράγματα. Και το μαγαζί μάλλον συμφωνεί μαζί μου, δίνοντας σου αρκετές επιλογές για να μην είναι μονοδιάστατος ο κατάλογος, αλλά όχι τόσες ώστε να χάνεσαι.

 

Η Αγία Τριάδα της Μάσας έκανε κάτι πρωτότυπο και πήρε μαζί με το (φρέσκο και ψημένο) ψωμάκι τις πατατούλες της τις παραδοσιακές (ποτέ κανείς δεν κατάλαβε γιατί ένα βελγικό πιάτο έγινε παραδοσιακό στην ελληνική ταβέρνα, αλλά δεν θα κάνουμε μάθημα ιστορίας εδώ) και μάλιστα δύο φορές (είχαμε μια λιγουρίτσα), την σαλατούλα την χωριάτικη γιατί τέτοιοι είμαστε (κάποιες φορές), της παράδοσης, μια τυροκαυτερή (είχαμε καιρό να φάμε έξω, αυτά δεν ξεχνιούνται), μια φέτα ψητή και όλα τα κρεατικά κυρίως του καταλόγου (μην μας κρίνετε, ήταν 4 ήμασταν 3, έβγαινε). Εδώ να αναφέρω πόσο έξυπνα φέρθηκε ο σερβιτόρος που αφού του είπαμε ότι είναι όλα για την μέση, τα έκανε μια άτυπη ποικιλία για να μην φέρει πολλά πιάτα και γεμίσει το τραπέζι. Αυτές οι πρωτοβουλίες κάνουν την διαφορά στο σέρβις, για να μαθαίνουν οι νεότεροι.

 

Στον τομέα του φαγητού χωρίς να έχω να αναφέρω κάτι με ενθουσιασμό, όλα ήταν πάρα πολύ καλά τόσο από άποψη ψησίματος όσο και από άποψη ποιότητας. Η τυροκαυτερή αξιοπρεπής και όχι η "γενικής κατανάλωσης" που βρίσκουμε συνήθως έξω. Επιπλέον οι μερίδες ήταν φυσιολογικές σε μέγεθος, κάτι που ήλπιζα έτσι και αλλιώς σε μια τόσο γνωστή ταβέρνα, αλλά μιλάμε για κέντρο που έχει σουβλακερί, οπότε είχα μια μικρή ανησυχία.

 

Δεν ξέρω αν έχετε και εσείς πολύ καιρό να βγείτε για φαγητό, αλλά μετά το φαγητό έρχεται πάντα ο λογαριασμός. Το θυμόμαστε όλοι, δεν αλλάζει. Δυστυχώς. Ωστόσο, παραδέχομαι ότι ήταν πολύ πιο λογικός από ότι περίμενα. Γιατί αν υπολογίσετε κέντρο, Live, γνωστή ταβέρνα με ιστορία και καλό φαγητό, περιμένετε να μείνει ένα περίγραμμα χεριού στα μαλακά πισινά σας, ωστόσο αυτό δεν συνέβη. Περίπου 27€ το άτομο πληρώσαμε, το οποίο για τρία άτομα είναι πολύ, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάναμε παραγγελία για 4 άτομα σε φαγητό, βάλε και κανα δύο μπυρίτσες και νερά κτλ, δεν το λες παράλογο. Αν ήμασταν 4.... θα παραγγέλναμε κι άλλα, ναι το ξέρουμε, αλλά τέλος πάντων σε ένα τραπέζι 4 ατόμων με περίπου τα ίδια ο λογαριασμός θα ήταν κάτω από 20€, κάτι που το λες απόλυτα λογικό σε μια τέτοια φάση.

 

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα ιστορικό μαγαζί σε σημείο εύκολο σε πρόσβαση μεν (πάρα πολύ κοντά στο μετρό Ομόνοια), αλλά περίεργη αν δεν έχετε συνηθίσει το κέντρο, με πολύ καλή εξυπηρέτηση (να αναφέρω ότι με το μαγαζί γεμάτο και είναι αρκετά μεγάλο, δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα στο να ζητήσουμε το οτιδήποτε), πολύ ταιριαστή διακόσμηση και κλίμα (αρχή και τέλος ίδια, Στανισλάβσκι σε έφαγα), φαγητό ποιοτικό και αντάξιο της ιστορίας του και τιμές απόλυτα λογικές αν όχι χαμηλές για το ότι προσφέρει. Είναι μια πολύ καλή επιλογή αν είστε στο κέντρο της Αθήνας, ενδεχομένως να πάμε πάλι και εμείς εκεί αν και μένουμε μακριά (αλλά για το Θεό Κοιλιόδουλε, να παίζει κάτι διαφορετικό σε μουσική!)

 

(Η) Κληματαριά

Πλ. Θεάτρου 2, Αθήνα