Σε μια περιοχή που δεν έχουμε τιμήσει και πολύ, το
οποίο είναι ευφημισμός για το ότι δεν έχουμε πατήσει το πόδι μας, στη
Δραπετσώνα, βρέθηκα με μια φίλη μου και τους γονείς της πριν από μερικές
μέρες. Πήγαμε εκεί γιατί οι άνθρωποι θέλησαν να μου κάνουν το τραπέζι
(ναι δεν τους είχε πει κανείς ότι μπορεί να τους ερχόταν φτηνότερο το να
μου αγόραζαν αυτοκίνητο) γιατί είχα βοηθήσει σε ένα θέμα την κοπέλα και
πίστευαν, λανθασμένα αν με ρωτάτε, αυτοί πάντως δεν ρώτησαν, ότι μου
είχαν υποχρέωση.
Τέλος πάντων, στόχος της εξόρμησης (για αυτούς γιατί για μένα ταξίδι θα ήταν αν πήγαινα από το σπίτι μου) ήταν το Μάγευμα, μια ταβέρνα στην οδό Σπάρτης, την οποία γνωρίζαμε γιατί είναι κοντά στην εργασία της κοπέλας και το τιμούν πολύ οι συνάδελφοί της. Ακούσαμε πολύ καλά πράγματα και όπως είπε και ο Leonidas στους 300 (το πρώτο), Today we shall put it’s name to the test! Το μαγαζί είναι γωνιακό, σε σημείο λίγο ανύποπτο, δεν έχει κάτι άλλο γύρω του για να μαζεύει κόσμο, σε μια περιοχή λίγο πολύ αστική. Βρήκα ένα καλό στο ότι παρά την βαριά δόμηση της περιοχής, βρήκαμε αρκετά εύκολα θέση για το αυτοκίνητο και αρκετά κοντά στο μαγαζί. Γενικά η περιοχή δε μου φάνηκε ότι είχε πρόβλημα στο πάρκινγκ, πράγμα αξιοσημείωτο γιατί δε το περίμενα.
Το εσωτερικό του μαγαζιού είναι πολύ συμπαθητικό, με διακριτική αλλά πολύ όμορφη διακόσμηση που μου άρεσε πολύ. Το γενικό στυλ του, αν μπορώ να βρω ένα, είναι οικογενειακής ταβέρνας, ανάμεσα στο λαϊκό και το χαλαρό – νεανικό. Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι είχε live μουσική, ένα ζευγάρι νέα παιδιά που τραγούδαγαν ένα ευχάριστο μιξ από παλιά και νέα έντεχνα και έντεχνα λαϊκά. Για την εξυπηρέτηση δεν έχω να παρατηρήσω κάτι, το οποίο είναι πάντα καλό, τα παιδιά μας εξυπηρέτησαν σε βαθμό που αν δεν είναι, πλησιάζει το τέλειο.
Τώρα πάμε για το ζουμί. Και το ψαχνό. Και τη σαλάτα. Καλά καταλάβατε για το φαΐ θα μιλήσω. Άλλη μια πινελιά που μου άρεσε ήταν ο κατάλογος. Ο κατάλογος δεν είναι το κλασικό ιλουστρασιόν που παίρνεις συνήθως, «σερβίρεται» πάνω στο «φτυάρι» που βάζει το ψωμί στο φούρνο και δείχνει ότι κρατιέται πάνω του με ένα «χαλασμένο» πιρούνι. Πολύ γουστόζικο και μου άρεσε πολύ η σκέψη. Περνώντας στο εσωτερικό του, υπήρχε μια ενδιαφέρουσα ποικιλία, όχι τεράστια ώστε να μην ξέρεις τι θα πάρεις, αλλά αρκετά μεγάλη για να σε βάλει στο ευχάριστο πρόβλημα της επιλογής.
Εμείς επιλέξαμε μια σαλάτα χωριάτικη, μια φέτα ψητή με μέλι, μια μερίδα μανιτάρια πλευρώτους για ορεκτικά και μια μερίδα μπιφτέκια (για μένα), ένα κεμπάπ πικάντικο, μια μακαρονάδα με γαρίδες και μια μερίδα γαρίδες στη σχάρα (επειδή προτίμησαν να αποφύγουν το κρέας οι γονείς της κοπέλας, ήταν σαρακοστή).
Ξεκινάω από εκεί που δεν το περιμένατε... τη σαλάτα. Ναι είναι αλήθεια έχουμε φάει όλοι ένα τεράστιο αριθμό από χωριάτικες σαλάτες, αλλά αυτήν δεν την βρήκα πουθενά αλλού. Γιατί θα με ρωτήσετε και θα έχετε δίκιο. Γιατί αυτή η σαλάτα δεν ήρθε σε πιάτο ή γαβάθα. Ήρθε μέσα σε μια φραντζόλα ψωμί. Το οποίο όπως καταλαβαίνετε είχε ποτίσει και από την ντομάτα, το τυρί και το λάδι και είχε γίνει λουκούμι. Μακράν η καλύτερη σαλάτα σαν σύλληψη και σαν γεύση που έχω φάει. Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού έμαθα αργότερα. Τα υπόλοιπα ορεκτικά ήταν επίσης πολύ ωραία, δε μου έκαναν την εντύπωση που μου έκανε η σαλάτα (γιατί αν την έκαναν θα παραγγέλναμε μόνο ορεκτικά άνετα) αλλά γευστικότατα, ψημένα πολύ σωστά και η σάλτσα στα μανιτάρια τους ταίριαζε πάρα πολύ και επειδή ήταν ημίγλυκη ταίριαζε και με το μέλι της φέτας.
Πάμε στα κυρίως. Πρώτη παρατήρηση για τα μπιφτέκια, η παρουσίαση. Θα μου πείτε τι παρουσίαση μπορεί να γίνει σε μπιτέκια; Δεν ήταν η κλασσική μερίδα με ένα μεγάλο ή 2-3 μεσαία μπιφτέκια, ήταν μια μερίδα με 8-9 μικρότερα (αλλά όχι πολύ μικρά) τα οποία ήρθαν σε πυραμίδα, δίπλα στις πατάτες κτλ. Μαζί υπήρχε και μια σως μπάρμπεκιου, ή κάτι ανάμεσα δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ωστόσο ο κιμάς ήταν πολύ καλός, με πικάντικα μυρωδικά αλλά όχι σε σημείο που να λέει κανείς ότι καλύπτουν κάτι ύποπτο. Μπορώ να πω ότι από παρουσίαση και από γεύση, με εξαίρεση τη σως που είπα ότι δε μου έκανε ιδιαίτερο κλικ, το πιάτο παίρνει πολύ καλό βαθμό, όχι άριστα, αλλά αρκετά ψηλά. Περνάμε στο πικάντικο κεμπάπ, για τον κιμά του οποίου ισχύουν τα ίδια ακριβώς με τα μπιφτέκια. Τώρα μιλώντας για πικάντικο... η κοπέλα που το έφαγε κάηκε... εγώ που το δοκίμασα... οκ δε λέω είχε ένα κλικ, αλλά όχι κάτι το τρομερό. Βέβαια αυτό το λέω εγώ που τρώω ινδικό κάρυ και βάζω και πιπέρι... Επίσης μια παρατήρηση, το καυτερό οφειλόταν κυρίως στη σως που ερχόταν μαζί, την οποία η φίλη μου, μάλλον αψυχολόγητα, έριξε όλη πάνω από το κεμπάπ ΠΡΙΝ την δοκιμάσει. Κατά συνέπεια αν κάποιος δεν θέλει το καυτερό μπορεί να το αποφύγει, ή απλά να το δοκιμάσει και να αποφασίσει. Η γαριδομακαρονάδα ήταν πολύ καλή, με μικρά γαριδάκια μέσα για να μην χρειάζεται να τα καθαρίζεις, ενώ οι γαρίδες στη σχάρα ήταν πραγματικά καλοψημένες και ιδιαίτερα ζουμερές.
Το τελευταίο πράγμα που θέλω να παρατηρήσω στα πιάτα αυτά, κυρίως τα θαλασσινά, είναι το μέγεθός τους. Είναι ιδιαίτερα μεγάλο (μιλάμε για 7-8 μεγάλες γαρίδες στην μερίδα, όχι άσχημο δε το λες αλλά ούτε και πολύ καλό, ενώ η γαριδομακαρονάδα ήταν άνετα 2 φορές μεγαλύτερη από ένα «καλό» εστιατόριο). Γενικά μπορώ να πω ότι έφυγα σχετικά (γιατί με έναν Γευσιχώστη όλα είναι σχετικά) χορτασμένος.
Για τον τομέα των τιμών δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί δεν με άφησαν όχι να πληρώσω αλλά ούτε να δω τον λογαριασμό. Μπορώ να πω από την πρόχειρη ματιά που έριξα στον κατάλογο ότι το μαγαζί δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό. Δεν το λες φτηνό, αλλά για αυτά που προσφέρει μπορώ να πω ότι έχει βάλει τίμιες τιμές. Μπορώ να του δώσω το βραβείο «Γευσιχώστες Value for Money».
Ανακεφαλαιώνοντας ένα πολύ ωραίο μαγαζί σε μια περιοχή ανύποπτη, χωρίς ιδιαίτερα εύκολη πρόσβαση από ΜΜΜ, αλλά με εύκολο πάρκινγκ, με καλή διακόσμηση, ατμόσφαιρα και σέρβις, πολύ καλό φαγητό με μεγάλες μερίδες και λογικές τιμές. Καταλαβαίνω γιατί το προτείναν οι συνάδελφοι της φίλης μου και μπορώ να πω ότι αν είστε από την περιοχή ή κοντά στην περιοχή το προτείνω και εγώ ανεπιφύλακτα.
Μάγευμα
Σπάρτης 130Α, Δραπετσώνα
Τέλος πάντων, στόχος της εξόρμησης (για αυτούς γιατί για μένα ταξίδι θα ήταν αν πήγαινα από το σπίτι μου) ήταν το Μάγευμα, μια ταβέρνα στην οδό Σπάρτης, την οποία γνωρίζαμε γιατί είναι κοντά στην εργασία της κοπέλας και το τιμούν πολύ οι συνάδελφοί της. Ακούσαμε πολύ καλά πράγματα και όπως είπε και ο Leonidas στους 300 (το πρώτο), Today we shall put it’s name to the test! Το μαγαζί είναι γωνιακό, σε σημείο λίγο ανύποπτο, δεν έχει κάτι άλλο γύρω του για να μαζεύει κόσμο, σε μια περιοχή λίγο πολύ αστική. Βρήκα ένα καλό στο ότι παρά την βαριά δόμηση της περιοχής, βρήκαμε αρκετά εύκολα θέση για το αυτοκίνητο και αρκετά κοντά στο μαγαζί. Γενικά η περιοχή δε μου φάνηκε ότι είχε πρόβλημα στο πάρκινγκ, πράγμα αξιοσημείωτο γιατί δε το περίμενα.
Το εσωτερικό του μαγαζιού είναι πολύ συμπαθητικό, με διακριτική αλλά πολύ όμορφη διακόσμηση που μου άρεσε πολύ. Το γενικό στυλ του, αν μπορώ να βρω ένα, είναι οικογενειακής ταβέρνας, ανάμεσα στο λαϊκό και το χαλαρό – νεανικό. Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι είχε live μουσική, ένα ζευγάρι νέα παιδιά που τραγούδαγαν ένα ευχάριστο μιξ από παλιά και νέα έντεχνα και έντεχνα λαϊκά. Για την εξυπηρέτηση δεν έχω να παρατηρήσω κάτι, το οποίο είναι πάντα καλό, τα παιδιά μας εξυπηρέτησαν σε βαθμό που αν δεν είναι, πλησιάζει το τέλειο.
Τώρα πάμε για το ζουμί. Και το ψαχνό. Και τη σαλάτα. Καλά καταλάβατε για το φαΐ θα μιλήσω. Άλλη μια πινελιά που μου άρεσε ήταν ο κατάλογος. Ο κατάλογος δεν είναι το κλασικό ιλουστρασιόν που παίρνεις συνήθως, «σερβίρεται» πάνω στο «φτυάρι» που βάζει το ψωμί στο φούρνο και δείχνει ότι κρατιέται πάνω του με ένα «χαλασμένο» πιρούνι. Πολύ γουστόζικο και μου άρεσε πολύ η σκέψη. Περνώντας στο εσωτερικό του, υπήρχε μια ενδιαφέρουσα ποικιλία, όχι τεράστια ώστε να μην ξέρεις τι θα πάρεις, αλλά αρκετά μεγάλη για να σε βάλει στο ευχάριστο πρόβλημα της επιλογής.
Εμείς επιλέξαμε μια σαλάτα χωριάτικη, μια φέτα ψητή με μέλι, μια μερίδα μανιτάρια πλευρώτους για ορεκτικά και μια μερίδα μπιφτέκια (για μένα), ένα κεμπάπ πικάντικο, μια μακαρονάδα με γαρίδες και μια μερίδα γαρίδες στη σχάρα (επειδή προτίμησαν να αποφύγουν το κρέας οι γονείς της κοπέλας, ήταν σαρακοστή).
Ξεκινάω από εκεί που δεν το περιμένατε... τη σαλάτα. Ναι είναι αλήθεια έχουμε φάει όλοι ένα τεράστιο αριθμό από χωριάτικες σαλάτες, αλλά αυτήν δεν την βρήκα πουθενά αλλού. Γιατί θα με ρωτήσετε και θα έχετε δίκιο. Γιατί αυτή η σαλάτα δεν ήρθε σε πιάτο ή γαβάθα. Ήρθε μέσα σε μια φραντζόλα ψωμί. Το οποίο όπως καταλαβαίνετε είχε ποτίσει και από την ντομάτα, το τυρί και το λάδι και είχε γίνει λουκούμι. Μακράν η καλύτερη σαλάτα σαν σύλληψη και σαν γεύση που έχω φάει. Σήμα κατατεθέν του μαγαζιού έμαθα αργότερα. Τα υπόλοιπα ορεκτικά ήταν επίσης πολύ ωραία, δε μου έκαναν την εντύπωση που μου έκανε η σαλάτα (γιατί αν την έκαναν θα παραγγέλναμε μόνο ορεκτικά άνετα) αλλά γευστικότατα, ψημένα πολύ σωστά και η σάλτσα στα μανιτάρια τους ταίριαζε πάρα πολύ και επειδή ήταν ημίγλυκη ταίριαζε και με το μέλι της φέτας.
Πάμε στα κυρίως. Πρώτη παρατήρηση για τα μπιφτέκια, η παρουσίαση. Θα μου πείτε τι παρουσίαση μπορεί να γίνει σε μπιτέκια; Δεν ήταν η κλασσική μερίδα με ένα μεγάλο ή 2-3 μεσαία μπιφτέκια, ήταν μια μερίδα με 8-9 μικρότερα (αλλά όχι πολύ μικρά) τα οποία ήρθαν σε πυραμίδα, δίπλα στις πατάτες κτλ. Μαζί υπήρχε και μια σως μπάρμπεκιου, ή κάτι ανάμεσα δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Ωστόσο ο κιμάς ήταν πολύ καλός, με πικάντικα μυρωδικά αλλά όχι σε σημείο που να λέει κανείς ότι καλύπτουν κάτι ύποπτο. Μπορώ να πω ότι από παρουσίαση και από γεύση, με εξαίρεση τη σως που είπα ότι δε μου έκανε ιδιαίτερο κλικ, το πιάτο παίρνει πολύ καλό βαθμό, όχι άριστα, αλλά αρκετά ψηλά. Περνάμε στο πικάντικο κεμπάπ, για τον κιμά του οποίου ισχύουν τα ίδια ακριβώς με τα μπιφτέκια. Τώρα μιλώντας για πικάντικο... η κοπέλα που το έφαγε κάηκε... εγώ που το δοκίμασα... οκ δε λέω είχε ένα κλικ, αλλά όχι κάτι το τρομερό. Βέβαια αυτό το λέω εγώ που τρώω ινδικό κάρυ και βάζω και πιπέρι... Επίσης μια παρατήρηση, το καυτερό οφειλόταν κυρίως στη σως που ερχόταν μαζί, την οποία η φίλη μου, μάλλον αψυχολόγητα, έριξε όλη πάνω από το κεμπάπ ΠΡΙΝ την δοκιμάσει. Κατά συνέπεια αν κάποιος δεν θέλει το καυτερό μπορεί να το αποφύγει, ή απλά να το δοκιμάσει και να αποφασίσει. Η γαριδομακαρονάδα ήταν πολύ καλή, με μικρά γαριδάκια μέσα για να μην χρειάζεται να τα καθαρίζεις, ενώ οι γαρίδες στη σχάρα ήταν πραγματικά καλοψημένες και ιδιαίτερα ζουμερές.
Το τελευταίο πράγμα που θέλω να παρατηρήσω στα πιάτα αυτά, κυρίως τα θαλασσινά, είναι το μέγεθός τους. Είναι ιδιαίτερα μεγάλο (μιλάμε για 7-8 μεγάλες γαρίδες στην μερίδα, όχι άσχημο δε το λες αλλά ούτε και πολύ καλό, ενώ η γαριδομακαρονάδα ήταν άνετα 2 φορές μεγαλύτερη από ένα «καλό» εστιατόριο). Γενικά μπορώ να πω ότι έφυγα σχετικά (γιατί με έναν Γευσιχώστη όλα είναι σχετικά) χορτασμένος.
Για τον τομέα των τιμών δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί δεν με άφησαν όχι να πληρώσω αλλά ούτε να δω τον λογαριασμό. Μπορώ να πω από την πρόχειρη ματιά που έριξα στον κατάλογο ότι το μαγαζί δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό. Δεν το λες φτηνό, αλλά για αυτά που προσφέρει μπορώ να πω ότι έχει βάλει τίμιες τιμές. Μπορώ να του δώσω το βραβείο «Γευσιχώστες Value for Money».
Ανακεφαλαιώνοντας ένα πολύ ωραίο μαγαζί σε μια περιοχή ανύποπτη, χωρίς ιδιαίτερα εύκολη πρόσβαση από ΜΜΜ, αλλά με εύκολο πάρκινγκ, με καλή διακόσμηση, ατμόσφαιρα και σέρβις, πολύ καλό φαγητό με μεγάλες μερίδες και λογικές τιμές. Καταλαβαίνω γιατί το προτείναν οι συνάδελφοι της φίλης μου και μπορώ να πω ότι αν είστε από την περιοχή ή κοντά στην περιοχή το προτείνω και εγώ ανεπιφύλακτα.
Μάγευμα
Σπάρτης 130Α, Δραπετσώνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου