Mutfak. Επιτέλους...

Η ιστορία μας μοιάζει με Οδύσσεια μόνο που στο τέλος αντί να μας φάει ο Κύκλωπας τρώμε εμείς έναν Κύκλωπα... και τον Οδυσσέα, αλλά ποιος τα κοιτάει αυτά;

Γιατί το λέω αυτό; Γιατί σκοπός ήταν να φάμε σε ένα μεξικάνικο στο Παγκράτι, το οποίο ήταν κλειστό, μετά πήγαμε σε ένα μεξικάνικο (ΣτΚ βλέπε Rincon Mexicano) στην Ακρόπολη το οποίο όμως είχε live τους Sons Latinos (τα ξέρω τα παιδιά πολύ καλοί) και ήταν τίγκα. Τελικά είπαμε να γυρίσουμε προς τα μέρη μας και να πάμε Γλυφάδα και μας ήρθε στο μυαλό με τον Κοιλιόδουλο ότι καιρό τώρα θέλαμε να γράψουμε για αυτό το μαγαζί, είχαμε έρθει ήδη 2 φορές αλλά αυτός που ήταν να την γράψει (ΣτΚ Χοιρομέρις) τιμητικά... ακόμα γράφει (τώρα την γευσιχωσία, εμάς... θα σας γελάσω).

Να μην τα πολυλογούμε αυτά, καταλήξαμε μια παρέα με εμένα, τον Κοιλιόδουλο, την Ξανθιά Τιμωρό και έναν φίλο ακόμα να καθόμαστε στο μαγαζί. Λίγα λόγια για το μαγαζί. Η κουζίνα του είναι πολίτικη και βρίσκεται ανάμεσα σε 2 μεγάλες πλατείες της Γλυφάδας, Εσπερίδων και Νυμφών (Κολυμβητηρίου), εκεί που παλιά ήταν τα BnB της Γλυφάδας. Σαν περιοχή πολύ καλή, με πολλά πράγματα να κάνεις, αλλά σαν παρκάρισμα... ε αν πάτε Σάββατο (ΣτΚ Εμείς πήγαμε Πέμπτη) μαζί με Οδύσσειες κτλ θα παίξετε και σε ένα δράμα. Αλλά τι να κάνουμε, η καλή περιοχή πάει μαζί με αυτό το πρόβλημα.

Το ίδιο το μαγαζί είναι πολυτελώς διακοσμημένο, όχι όμως σε σημείο που να χτυπάει άσχημα. Μπαίνεις και ξέρεις ότι έχεις μπει σε χώρο προσεγμένο, ενώ η διακριτική μουσική υπόκρουση είναι πολύ καλή και παίζει σαν χαλί από πίσω χωρίς να σε αποσπάει. Για την εξυπηρέτηση ότι και να πω είναι λίγο, η αλήθεια είναι ότι το παιδί που μας εξυπηρέτησε είναι φίλος οπότε μας πρόσεξε, αλλά να πούμε ότι και τις 3 φορές που έχουμε πάει εκεί ποτέ δεν είχαμε παράπονο και δεν μας έλειψε τίποτα. Οκ, φίλος φίλος, αλλά να λέμε τα πάντα σωστά... και ευτυχώς στην περίπτωσή μας είναι όλα καλά.

Ο κατάλογος, που είναι επίσης ένα σκαλί πάνω από την έγχρωμη εκτύπωση που βλέπουμε αλλού, είπαμε είναι αρκετά πολυτελές μαγαζί, έχει αρκετά μεγάλη ποικιλία. Όχι σε σημείο να χάνεσαι, αλλά σίγουρα σε σημείο να χρειάζεσαι λίγο χρόνο να αποφασίσεις. Μου άρεσε που χώριζαν τα ορεκτικά σε ζεστά και κρύα, πολύ πρακτικό.

Εμείς ξεκινήσαμε χαλαρά με 1 μαντί (θα σας πω σε λίγο), μια ντολμαδάκια γιαλαντζί, μια πίτα ψημένη και ένα λαχματζούν. Ξεκινάω με τα εύκολα, μακράν τα καλύτερα ντολμαδάκια που έχω φάει εδώ και καιρό, ενώ και το λαχαμτζούν ήταν πάρα πολύ καλό. Η ψημένη πίτα δεν νομίζω να χρειάζεται συστάσεις. Το μαντί είναι κιμάς μοσχαρίσιος μέσα σε χειροποίητο ζυμαρικό σερβιρισμένο με σως. Ήταν λίγο κρύο είναι αλήθεια, ωστόσο εγώ το βρήκα καλό. Όχι εξαιρετικό, αλλά καλό. Η Ξανθιά Τιμωρός από την άλλη επιμένει ότι δεν της άρεσε καθόλου. Είναι πολίτισσα η ίδια, οπότε καταλαβαίνω ότι έχει υψηλά στάνταρ. Για τους υπόλοιπους τρεις, χωρίς να είναι κάτι που θα ξαναπαίρναμε σίγουρα, ήταν καλό σαν ορεκτικό.

Στα κυρίως δεν κάναμε την έκπληξη. 2 γιαουρτλού κεμπάπ, 1 άδανα κεμπάπ και 1 σουβλάκι (σούβλα ουσιαστικά) κοτόπουλο. Το κοτόπουλο ήταν ψημένο καλά αλλά δυστυχώς είναι το μόνο που μπορώ να πω για αυτό, δεν ξεχώρισε με κανέναν άλλο τρόπο. Επίσης το ρύζι με το οποίο συνοδεύεται ήταν κατά την Ξανθιά Τιμωρό (που το πήρε) πολύ κακό. Δε ξέρω τι φταίει, είχαμε ξαναπάρει ρύζι στο μαγαζί και μας άρεσε άλλη φορά, αλλά όπως είπαμε, να τα λέμε όλα. Το άδανα κεμπάπ, καυτερό υποτίθεται, ήταν πολύ καλό, όχι και τόσο καυτερό βέβαια. Αυτό υποθέτω ότι γίνεται γιατί απευθύνεται και σε κόσμο που δεν θεωρεί ότι καυτερό σημαίνει να πετάει φλόγες από το στόμα του. Δεν είχε όμως τίποτα στραβό, ήταν μια πολύ τίμια επιλογή. Τώρα στο γιαουρτλού, να αναφέρω ότι δεν είναι κεμπάπ όπως το έχουμε μάθει στα σουβλατζίδικα. Είναι περισσότερο κομμάτια κρέατος, σαν γύρος, με καυτερή κόκκινη σάλτσα και σως γιαουρτλού δίπλα. Πολύ καλά ψημένο, πολύ ταιριαστός ο συνδυασμός, πιστεύω ότι πήρα (όχι τυχαία... έχουμε ξαναπάει, θυμάστε; ) μακράν το καλύτερο πιάτο της βραδιάς μαζί με τον φίλο που με εμπιστεύτηκε (και καλά κάνει).

Πάμε τώρα στο μπουγιουρντί, για να μαστε και στο κλίμα. Για όλα τα παραπάνω και 1 νερό, μισό λίτρο κρασί και μια Sprite, το σύνολο βγήκε σε λίγο πάνω από 20€ ανά άτομο. Ακριβό σίγουρα, (ΣτΚ έχουμε πληρώσει και πιο πολλά την πρώτη φορά) αλλά είπαμε, πολυτελές μαγαζί, κέντρο γλυφάδας... τι περιμένατε; Προς τιμήν του μαγαζιού, μας κέρασε και ένα γλυκό. Υπάρχει μια εκτίμηση στον πελάτη, πρέπει να το παραδεχτούμε.

Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε πολύ καλό σημείο αλλά με δύσκολο πάρκινγκ, ακροβατεί στα όρια του πολυτελούς και του προσεγμένου για την περιοχή που βρίσκετε, με κουζίνα διαφορετική και καλά φαγητά σαν κανόνα (αλλά παράπονα όπως είδατε υπάρχουνε), αλλά λίγο ακριβό. Δεν είναι μαγαζί που θα γίνει στέκι, ούτε θα πάτε για να θυμηθείτε Σμύρνη καθώς το φαγητό είναι για περισσότερο ευρεία κατανάλωση, αλλά σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσετε τουλάχιστον μια φορά. Πιστεύω ότι θα είναι περισσότερες.
 

Mutfak
Λαοδίκης 36-38, Γλυφάδα