28/4/15

Λουκουμάδες ο Μιχάλης (LoCo)

Κυριακή βράδυ και έπειτα από μια θεατρική παράσταση που είδαμε παρέα με τον Ζαμπόνις (γιατί εκτός από το κορμί πρέπει να ταΐζουμε και την ψυχή) μας έχει πιάσει μια λιγούρα και του προτείνω να πάμε για φαΐ στην Αργυρούπολη. Το μαγαζι λέγεται Μάνι Μάνη και ειδικεύεται στην παραδοσιακή γουρουνοπούλα όπως τη φτιάχνουν στη Μάνη. Ωστόσο, δε θα ασχοληθούμε με αυτό γιατί πήγαμε λίγο αργά και δεν είχε μείνει γουρουνοπούλα για να μπει σε σουβλάκι και εμείς, ελέω Ζαμπόνις που είχε κανονίσει για πιο αργά, δεν είχαμε χρόνο για να εκτιμήσουμε γουρουνοπούλα με το κιλό.

Τελικά όμως η βραδιά δε μας άφησε έτσι και μας έδωσε υλικό για να έχουμε να λέμε και συγκεκριμένα το διπλανό μαγαζί. Μετά από τα σουβλάκια είχαμε λιγούρα και για κάτι γλυκό (συγκεκριμένα κρέπα) οπότε πεταχτήκαμε δίπλα που εκτός από τους λουκουμάδες, που πρέπει να ειδικεύεται το μαγαζι οπως λέει και η ονομασία του, φτιάχνει κρέπες, βαφλες κ.α. Καθόμαστε δέκα και δέκα (τι σημασία έχει η ώρα; Θα δείτε), στο μαγαζι είναι ήδη μια μεγαλη παρέα από καμιά δεκαριά ενήλικες και πέντε έξι παιδιά, οπότε σκεφτόμαστε ότι θα έχουμε μια μικρή καθυστέρηση, εντάξει, λογικό και ανθρώπινο. Επίσης είναι και ένας κύριος μόνος του σε ένα τραπέζι (ο οποίος κάποια στιγμή αργότερα παραπονέθηκε ότι δεν έχει έρθει ακόμα η παραγγελία του... σημάδι από τον Θεό του φαγητού...). Η σερβιτόρα ήρθε πολύ γρήγορα και μας πήρε παραγγελία. Έντεκα παρά εικοσιπέντε (δηλαδή εικοσιπέντε λεπτά μετά από εμάς και ενώ εμείς ούτε μυρωδιά από κρέπα ακόμα) έρχονται και κάθονται δύο κυρίες σε διπλανό τραπέζι, δίνουν παραγγελία. Η σερβιτόρα μετά από λίγο τους πηγαίνει ένα κλαμπ σάντουιτς, το οποίο το βρήκαμε λογικό γιατί είναι διαφορετικός σταθμός εργασίας από τις κρέπες. Αν και μας φάνηκε παράξενο γιατί οι κυρίες ήταν... περισσότερο στα κυβικά μας για να έχουν πάρει μόνο ένα κλαμπ, λέμε οκ, μπορεί να κάνουν δίαιτα.

Στο ενδιάμεσο από ότι έπιασε το ραντάρ μας, το οποίο ήταν σε πλήρη ισχύ για λόγους προφανείς, είχε τελειώσει το μίγμα για κρέπες. Και αυτό το είπαμε ανθρώπινο μετά από κουβέντα, έκανες ένα λάθος υπολογισμό, άνθρωπος είσαι. Και εδώ αρχίζει το τραγικό... τους είχαν τελειώσει και τα αυγά... πως το ξέρουμε; Βγήκε άνθρωπος με μηχανάκι για να πάει να φέρει 2 εξάδες αυγά για να φτιάξουν το μίγμα... το είδαμε και αυτό.
Η ώρα έχει φτάσει αισίως έντεκα παρά πέντε και με τον Ζαμπόνις να έχει ήδη αργήσει δέκα λεπτά (ευτυχώς είχε ενημερώσει γιατί ποιος τις άκουγε δύο γυναίκες που τον περιμένανε), βλέπουμε μια κρέπα να ετοιμάζεται επιτέλους μετά από μεγάλο διάλλειμα. Εκεί λέμε οκ, άντε η αναμονή έφτασε στο τέλος της, κάτι μας έρχεται. Η κρέπα ετοιμάζεται, τελικά είναι αλμυρή... και πάει στη μια από τις δύο κυρίες που λέγαμε.

Εννοείται ότι σηκωθήκαμε και φύγαμε, η εξυπηρέτηση είναι απαράδεκτη και το μαγαζί είναι ο ορισμός του αντιεπαγγελματία. Εγώ δε θα πήγαινα ούτε καν να πω να την ακυρώσει την παραγγελία, κάτι που έκανε ο Ζαμπόνις, εγώ θα έφευγα έτσι. Και γιατί το λέω αυτό;
Αρχικά τα ελαφρυντικά. Είσαι μαγαζί που πουλάει (κυρίως) λουκουμάδες και ξαφνικά σου έρχεται παραγγελία για 10-12 κρέπες. ΟΚ είσαι απροετοίμαστος (αν και δε πιστεύω ότι δεν το περιμένεις, είναι τρομερά ανοργάνωτο αυτό) και έχεις μόνο μία (!; Αν είναι δυνατόν...) κρεπιέρα για να φτιάχνεις κρέπες. Λογικό να αργήσεις. Έρχεται κόσμος και ζητάει και αυτός κρέπα... δεν τον ενημερώνεις... άντε και αυτό πες δεν το σκέφτηκες ή ήσουν υπερβολικά αισιόδοξος.
Πάμε τώρα στα απαράδεκτα. Σου τελειώνει το μίγμα για τις κρέπες. Δε φτάνει που το παίρνεις χαμπάρι μόνο όταν σου τελειώνει (γιατί η κουζίνα είναι ανοιχτή και φαίνονται τα πάντα και εμείς έχουμε ραντάρ αρκετά εξελιγμένα για να τα πιάνουμε για κακή τους τύχη), δεν ξέρεις καν ότι δεν έχεις αυγά για να φτιάξεις περισσότερο και στέλνεις (Κυριακή βράδυ) άνθρωπο να σου φέρει αυγά (ίσως το μόνο θετικό που μπορώ να πω για το μαγαζί είναι ότι ξέρει που να βρει αυγά στις 11 το βράδυ Κυριακής). Και πάλι δεν ενημερώνεις το τραπέζι, που τη στιγμή αυτή περιμένει ήδη κοντά μισή ώρα για δύο κρέπες. Έρχονται τα αυγά, φτιάχνεις το μίγμα και βγάζεις την πρώτη κρέπα και την πας σε τραπέζι που ήρθε εικοσιπέντε ολόκληρα λεπτά μετά. Το οποίο (άλλο απαράδεκτο αυτό) έχει ήδη πάνω το 50% της παραγγελίας του. Και στο τραπέζι που περιμένει τώρα πλέον 50 λεπτά (για δυο κρέπες!!) δεν έχεις πάει να πεις ούτε συγνώμη που θα αργήσεις. Και τέλος αφού ο Ζαμπόνις πάει να τους ενημερώσει να μην τις φτιάξουν από την καλή του τη καρδιά, το μόνο που του λες (η σερβιτόρα έχασε τα λόγια της, λογικό, άλλωστε τι να πει η κοπέλα, που δε φταίει κιόλας), (ο μάγειρας, ιδιοκτήτης ή υπεύθυνος; Θα σας γελάσω αλλά δε μας νοιάζει) είναι ένα έχεις δίκιο. Πάλι ούτε συγνώμη!
Προσωπικά δε θα ξαναπατήσω στο μαγαζί, ο αντιεπαγγελματισμός τους με εκνεύρισε αφάνταστα και πιστεύω ότι δεν αξίζει να περάσω ούτε απέξω πλέον παρά μόνο για να πάω δίπλα στο Mani Μάνη (όχι τίποτα άλλο έχουμε και για αυτό να γράψουμε). Ο Ζαμπόνις πιστεύει ότι ίσως αξίζει να πάμε μια φορά ακόμα, για να δούμε αν ισχύει η αντιμετώπιση αυτή, καθώς όπως λέει όλοι έχουν μια κακή μέρα. Εγώ να πω ένα τελευταίο. Οι κυρίες που ήρθαν και εξυπηρετήθηκαν σε βάρος μας, μου φάνηκε ότι ήταν γνωστές των ατόμων του μαγαζιού. Αν ισχύει αυτό, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, έτσι μου φάνηκε, τότε το μαγαζί ας κάνει δουλειά με τους γνωστούς και φίλους του. Γιατί εμένα δε θα με ξαναδεί εκεί μέσα ούτε ζωγραφιστό.
Υ.Γ. Έχει κλείσει (ευτυχώς)!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου