Όπως ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος έτσι και οι
Γευσιχώστες ενδέχεται να επιστρέψουν σε εστιατόρια που έχουν ξαναπάει.
Και κάπου εδώ σαν να ακούω την ερώτηση "Μα καλά, με τόσα καινούργια
εστιατόρια που ανοίγουν συνεχώς εσείς πάτε στα ίδια;". Η απάντηση είναι η
εξής. Μπορεί να έχουμε μείνει υπέρ του δέοντος
ικανοποιημένοι από ένα
μαγαζί και έτσι μετά από καιρό του δίνουμε την ευκαιρία να αποδείξει
ξανά την αξία του. Στο εν λόγω μαγαζί εκτός του ότι είχα μείνει σχετικά
ικανοποιημένος την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα στη Θεσσαλονίκη απ'
όπου "κατάγεται" ο δεύτερος λόγος είναι ότι το συγκεκριμένο σημείο που
βρίσκεται για πολλούς είναι "καταραμένο". Για πολλά χρόνια, ακόμα και
στη χρυσή εποχή της παντοκρατορίας της Ζησιμοπούλου στην νυχτερινή
διασκέδαση της Γλυφάδας, ότι άνοιγε εκεί έκλεινε τάχιστα. Για αυτό και
μου προξενεί εντύπωση ότι Το Ελληνικό (έτσι είναι το όνομα του μαγαζιού)
έχει ήδη πέντε, μπορεί και έξι, χρόνια στο συγκεκριμένο σημείο. Ειδικά
δε αν αναλογιστεί κανείς ότι άνοιξε εν μέσω κρίσης και βρίσκεται
αντιμέτωπο με τη θέα του καμένου κτιρίου (Ζησιμοπούλου &
Λαζαράκη
γωνία) που βρίσκονταν τα ιατρεία του ΙΚΑ απέναντι του τόσα χρόνια. Σαν
περιοχή κάποτε είχε πολλές καφετέριες κοντά και τα θρυλικά Cinepolis.
Τώρα κατηφορίζεις τη Ζησιμοπούλου από Μεταξά προς Λαζαράκη και σε πιάνει
η ψυχή σου από την κατάντια. Τρίτη βράδυ και βρήκα θέση πάρκινγκ έξω
ακριβώς από το μαγαζί που κάποτε έκανες τάμα για να βρεις.
Αρκετά όμως με τα ιστορικά στοιχεία και ας μιλήσουμε για φαΐ. Παρέα με τον Ακόρεστο Μουσικάντη, Ζαμπόνις και ΓεωΠόνος δυστυχώς δε μπόρεσαν να βρίσκονται μαζί μας, κάτσαμε σε ένα ψηλό τραπέζι έξω και πάλι καλά που ήταν για τέσσερα άτομα αλλιώς δε θα χωρούσαν τα πιάτα. Σε αντίθεση με τη Θεσσαλονίκη είναι πολύ ευρύχωρο μαγαζί, τόσο ευρύχωρο που με δέκα παρέες να βρίσκονται εκεί και ήταν άδειο. Σαν διακόσμηση φανταστείτε ένα παντοπωλείο, που είναι και πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Η εξυπηρέτηση ήταν πολύ γρήγορη και οι σερβιτόροι ευγενικοί.
Ο κατάλογος προσφέρει πολύ μεγάλη ποικιλία σε ορεκτικά, σαλάτες, κυρίως πιάτα και ποτά οπότε όλοι πιστεύω θα βρουν κάτι που να τους αρέσει. Εμείς πήραμε μία σαλάτα με ρόκα, σπανάκι, λιαστή ντομάτα και παρμεζάνα η οποία ήταν πολύ γευστική, μία μερίδα πατάτες τηγανητές και μία κολοκυθάκια. Τα κολοκυθάκια μου άρεσαν πολύ (και δεν είμαι μεγάλος φαν) ενώ οι πατάτες αν και φαινόντουσαν φρέσκες δεν ήταν. Μια κοπανιστή, η οποία στην ουσία ήταν τυροκαυτερή, χωρίς να καίει ιδιαίτερα, τυροσαλάτα δηλαδή. Επίσης παστουρμαλί (παστουρμαδοπιτάκια) που ήταν πολύ ωραία σε ψήσιμο και γεύση, ένα σαγανάκι με αρσενικό Νάξου που δεν ήταν άσχημο αλλά έχω φάει και καλύτερα. Όλα έπαιξαν στη μέση όπως καταλάβατε, το ίδιο έγινε και με τα κυρίως πιάτα ένα χιουγκάρ πεγερντί (μοσχάρι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας) ενώ το μοσχάρι ήταν πολύ ωραία μαγειρεμένο ο πουρές ήταν πολύ βαρύς και χοιρινά μελωμένα φιλετάκια τα οποία ήταν μέτρια καθώς είχαν μια απλή σως από σόγια και μέλι και ήρθαν στο τραπέζι κάπως "στεγνά".
Για όλα αυτά μαζί με 2 μπύρες, ένα μπουκάλι νερό ενός λίτρου (1.80€!) και το κουβέρ (ωραίο μαύρο ψωμί είχαν) πληρώσαμε 58€. Δεν το λες φτηνό για 2 άτομα.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο που έχει μείνει μόνο του σαν την καλαμιά στον κάμπο αλλά αντέχει στις "καιρικές συνθήκες", ευρύχωρο και ωραία διακοσμημένο, πολύ καλό σέρβις, συμπαθητικό φαγητό και τσιμπημένες τιμές.
Το Ελληνικό
Στρατηγού Καλλάρη 9, Θεσσαλονίκη
Λαζαράκη 28, Γλυφάδα
Αρκετά όμως με τα ιστορικά στοιχεία και ας μιλήσουμε για φαΐ. Παρέα με τον Ακόρεστο Μουσικάντη, Ζαμπόνις και ΓεωΠόνος δυστυχώς δε μπόρεσαν να βρίσκονται μαζί μας, κάτσαμε σε ένα ψηλό τραπέζι έξω και πάλι καλά που ήταν για τέσσερα άτομα αλλιώς δε θα χωρούσαν τα πιάτα. Σε αντίθεση με τη Θεσσαλονίκη είναι πολύ ευρύχωρο μαγαζί, τόσο ευρύχωρο που με δέκα παρέες να βρίσκονται εκεί και ήταν άδειο. Σαν διακόσμηση φανταστείτε ένα παντοπωλείο, που είναι και πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Η εξυπηρέτηση ήταν πολύ γρήγορη και οι σερβιτόροι ευγενικοί.
Ο κατάλογος προσφέρει πολύ μεγάλη ποικιλία σε ορεκτικά, σαλάτες, κυρίως πιάτα και ποτά οπότε όλοι πιστεύω θα βρουν κάτι που να τους αρέσει. Εμείς πήραμε μία σαλάτα με ρόκα, σπανάκι, λιαστή ντομάτα και παρμεζάνα η οποία ήταν πολύ γευστική, μία μερίδα πατάτες τηγανητές και μία κολοκυθάκια. Τα κολοκυθάκια μου άρεσαν πολύ (και δεν είμαι μεγάλος φαν) ενώ οι πατάτες αν και φαινόντουσαν φρέσκες δεν ήταν. Μια κοπανιστή, η οποία στην ουσία ήταν τυροκαυτερή, χωρίς να καίει ιδιαίτερα, τυροσαλάτα δηλαδή. Επίσης παστουρμαλί (παστουρμαδοπιτάκια) που ήταν πολύ ωραία σε ψήσιμο και γεύση, ένα σαγανάκι με αρσενικό Νάξου που δεν ήταν άσχημο αλλά έχω φάει και καλύτερα. Όλα έπαιξαν στη μέση όπως καταλάβατε, το ίδιο έγινε και με τα κυρίως πιάτα ένα χιουγκάρ πεγερντί (μοσχάρι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας) ενώ το μοσχάρι ήταν πολύ ωραία μαγειρεμένο ο πουρές ήταν πολύ βαρύς και χοιρινά μελωμένα φιλετάκια τα οποία ήταν μέτρια καθώς είχαν μια απλή σως από σόγια και μέλι και ήρθαν στο τραπέζι κάπως "στεγνά".
Για όλα αυτά μαζί με 2 μπύρες, ένα μπουκάλι νερό ενός λίτρου (1.80€!) και το κουβέρ (ωραίο μαύρο ψωμί είχαν) πληρώσαμε 58€. Δεν το λες φτηνό για 2 άτομα.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα μαγαζί σε σημείο που έχει μείνει μόνο του σαν την καλαμιά στον κάμπο αλλά αντέχει στις "καιρικές συνθήκες", ευρύχωρο και ωραία διακοσμημένο, πολύ καλό σέρβις, συμπαθητικό φαγητό και τσιμπημένες τιμές.
Το Ελληνικό
Στρατηγού Καλλάρη 9, Θεσσαλονίκη
Λαζαράκη 28, Γλυφάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου